ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สัญญานรก
" เสียงเปิดประตูดังครืดใหญ่ แทบจะหักหลุดคามือถึกๆของหนุ่มร่างสูง ทันทีที่เขาไสร่างนิชคุณเข้าไปในร้านบะหมี่โยกังได้แล้วก็ รีบปิดประตูกลับโครมใหญ่
" พ่อ รีบปิดร้านกันเถอะะะะะ " เขาตะโกนแหกปาก จนลูกค้าส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่สะดุ้งและหันมามอง จังหวะเดียวกับเจ้าของร้านบะหมี่และภรรยาตื่นตะลึง
" อะไรขอแก ลูกค้ายังเต้มร้าน นี่เพิ่งจะสองทุ่มเองนะ " เสียงเหี้ยมมาดเข็มของชายวัยกลางคนที่รูปพรรค์คล้ายๆลูกชายตัวเอง ลำแขนที่เร็มกล้ามเป็นมัดกำลังสะบัดบะหมี่บนตระแกรงแบน
" แกเป็นบ้าอะไรของแก แทค รีบไปสวมผ้ากันเปื้อนเลย แล้วออกมาช่วยแม่ ดูสิกำลังยุ่งๆ " คุณแม่ที่ดูสาวกว่าวัย ในชุดเสิร์ฟจีน บ่นชุดใหญ่ แต่ไก็ไม่ลืมส่งยิ้มให้นิชคุณที่กำลังค้อมหัวทักทาย ( พาลูกสะใภ้มาเยี่ยมอีกแระ)
"แทคยอน นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า " นิชคุณแตะที่ข้อศอก ร่างสูงที่กำลังกุมขมับทำท่าเหมือนจะระเบิด " ต้องหนี ต้องหนี " เขายืนพึมพำ ทำเอาร่างบางยิ่งกรุ่นคิดใหญ่
" คนพวกนั้นเป็นใครเหรอ " แทคยอนกำลังจะอ้าปากพูด ในพลันก็มีมือยื่นแก้วน้ำเย็นใส่น้ำแข็งกรุ๋งกริ๋งมาให้ แทคคว้ามาดื่มโฮกใหญ่ วิ่งหนีตายมาย่อมกระหายเป็นธรรมดา
" ขอบใจ " เขาคืนแก้วให้ มือเดิม แต่เมื่อสายตาเหลือบมอง เจ้าของแก้ว " เหวอออออออออออ พี่เจบอม "
เจบอมโบกมือให้น่ารักพองาม ทุกคนเข้าประจำที่บนโต๊ะสำหรับห้าคนแล้ว มีชามบะหมี่ตั้งคนละชาม
" ว่าไง แทคยอนลืม พี่และเพื่อนๆที่น่ารักในชมรมเราแล้วรึ " จุนซู ยกมือท้าวคางแหลม ใบหน้ายิ้มฉาบไปด้วยน้ำตาลพิษ ชานซองซัดบะหมี่ไข่หมดไปห้าชามแล้ว ในขณะที่อูยองมองหน้านิชคุณตาปริบๆ จนจุนโฮรู้สึกสยองในสายตาเพื่อนข้างๆ
" ไม่ได้เจอกันนานนะครับพี่เจบอม เอ่อ ผมมีธุระ แด่วต้องพานิชคุณขึ้นไปติวภาษาเกาหลี " แทคยอน รีบคว้าต้นแขนร่างบาง นิชคุณได้แต่จ้อง บะหมี่ไข่ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวน ควันลอยฉุยบนโต๊ะ สมาชิกบ่ายสอง
" ช้าก่อน !!! น้องรัก พี่ได้ข่าวว่าน้องนิชคุณ ตั้งใจจะมากินบะหมี่ไข่ โดยเฉพาะไม่ใช่หรือ " แทคยอนหน้าซีด พวกมันไปรู้มาจากไหนวะ นิชคุณพยักหน้าหงึกๆ
" ฉะนั้นเลย พี่สั่งบะหมี่ไข่มาให้น้องนิชคุณแล้ว ไม่ต้องเกรงใจมามะ นี่เก้าอี้เอ้า " เจบอม ลุกขึ้นผายมือเชิญร่างบาง สู่เก้าอี้ไม้ไร้พนักพิงเก่าซีด พร้อมกับบะหมี่ไข่พิเศษพิ่มเครื่องวางรออยู่ตรงหน้า
' ไม่นะนิชคุณ นายน่าจะฉลาดพอ นายมาบ้านฉันจะมากินเมือ่ไหร่ก็ได้ พิเศษยกเครื่องพ่อฉันทำให้หมด อย่าไปนั่งในโต๊ะประชุมหมู่มาร ' แทคยอนกลืนน้ำลายเอื้อก พลันเขาแทบจะ ชกหน้าตัวเอง เมือ่ร่างบาง เดินตามกลิ่นหอม พร้อมกับโค้งคำนับ สมาชิกทุกคนด้วยมารยาทงาม อูยองยิ้มแก้มใส พลางรินน้ำชาให้นิชคุณอย่างปลื้มใจ เจบอมหัวเราะฮึๆ ดวงตาตี่ มองปราดไปที่แทคยอนอย่างท้าทาย ไอ้บ้าเอ๊ยยยย .. ..
แทคยอนคิดถึง ตอนปี 2 ช่วงที่หลวมตัวเข้าชมรมบ่ายสอง เพราะนึกไม่ออกว่าจะลงอะไร ตอนนั้นยังไม่ค่อยสนใจศิลปะป้องกันตัวเท่าไหร่ พลันเมื่ออยู่ไปก้รู้สึกถึงรังสีความไม่สมประกอบของแต่ละคนในชมรม ประกอบกับเขาเริ่มดูหนัง บรู๊ซลี, เฉินหลง และจา พนม จนเขาคิดอยากจะเอาจริงจังทางด้านนี้
วันที่เขาขอยื่นขอลาออกกับปาร์ก เจบอมหัวหน้าชมรม ได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ ก่อนจะยิ้มเย็นๆตอบว่าได้สิ มันเป็นสิทธิ์ของนาย แทคยอนโล่งใจมากและตอบรับว่าไปจะงานเลี้ยงส่งลาตัวเขา บนดาดฟ้า
แทคยอนขนเหล้าและอาหารมาจากบ้านตัวเอง สมาชิกทุกคนต่างร้องรำ ทำเพลงดื่มกันหนักหมาหยำเป มีทั้งการกล่าวคำอำลาแต่ละคน ตลอดจนน้องเล็กชานซองปาดน้ำตาลูกผู้ชาย อวยพรให้เขาไปได้ดี และวันนั้นลงเอยด้วยสติสตัง ที่เมามายจนเผลอหลับไป
....... เมื่อแทคยอน ตื่นขึ้นยามเช้า เขาเห็นสมาชิกทุกคนกำลัง มองขึ้นไปบนฟ้า เจบอมกำลังชักอะไรบางอย่างขึ้นเหนือเสาธง ... แต่กลับมีธงชาติวางทิ้งอยู่บนพื้นลวกๆ แล้วมันชักอะไรขึ้นไปวะ .
.. แทคยอน รวบรวมสติใส่หัวที่กำลังแฮ๊งค์และมึนหนัก ทันใดนั้นเขารู้สึกว่า โล่งๆช่วงล่าง ใต้กางเกงสแล็ค ที่เขาสวมอยู่ เขามองเป้าตัวเอง ซิบยังเปิดอยู่ พลางมองสลับขึ้นไปบนยอดเสาธง
แลเห็น กางเกงในบ๊อกเซอร์ลายการ์ตูนของเขา ถูกละเลงด้วยมายองเนสกลางเป้า และถูกชักขึ้นยอดเสา และ มีป้ายแบนเนอร์ตัวใหญ่ปลิวตามลมข้างๆ เขียนว่า " ป๋มชื่อ อ๊กแทคยอน เป็นคนทรยศ และชอบชักว่าววันละห้าหน " ชานซองที่เขาเห็นว่าร้องไห้ อวยพรเขาเมือ่วานกลับหัวเราะคิกๆ ชวนจุนโฮและอูยอง มองกลุ่มคนฝูงใหญ่เบื้องล่าง จุนซู ยังคงกอดอก ทำหน้าเหมือนจะบ่นว่า ' เล่นบ้าๆไร้สาระจริง ' แต่ก็ยิ้มที่มุมปาก และไม่ได้แสดงท่าทีห้ามแม้แต่น้อย
ณ..วันนั้นทำให้เขาล่วงรู้ว่า ถ้าเข้าถ้ำคนบ้าแล้วจะไม่สามารถกลับออกได้อย่างปกติ !!! อ๊กแทคยอนจึงได้ รีบขอร้องพ่อแม่ทำเรื่อง รีบย้ายไปเรียนต่อที่อเมริกาสามปีเพื่อให้นักเรียนทุกคนลืมเรื่องในวันนั้น จนกระทั่งปี 4 เขาถึงได้กลับมาเพราะพ่อขี้เกียจส่งเสียต่อ แทคยอนรำลึกถึงเรื่องอดีตอันน่าปวดร้าว มันเป็นเรื่องหน้าอายแต่เขาต้องบอก นิชคุณ ผู้ไร้เดียงสาและไม่รู้อิโหน่อิเหน่...ก่อนที่จะถูกล่อลวง
" พี่ครับ ผมว่านิชคุณไม่ค่อยเหมาะกับชมรมบ่ายสองหรอกนะครับ " ร่างสูงข่มอารมณ์พูดอย่างสุภาพ เขาทำใจนั่งลงท่ามกลางหมู่สัตว์ป่ามีพิษที่พร้อมจะฉกราชสีห์ตัวใหญ่อย่างเขาได้ตลอดเวลา
" แทคยอนเอ๊ย เจ้าจำได้มั้ย นี่คืออะไร " ลีดจาเลื่อนกระดาษแผ่นขนาด A4 ให้ แทคยอนรับมาอย่างสะกดใจและคลี่ออก มันคือใบสมัครเข้าชมรมของเขาสมัย ชั้นปี2 ยังมีรอยประทับลายนิ้วมือและลายเซ็นอยู่ครบ
" ถ้าหากใบสมัครยังไม่ถูกทำลาย หรือไม่มีใบลาออกอนุมัติโดยหัวหน้าชมรม สูเจ้าก้ยังคงเป้นสมาชิกอยู่ เหอๆ " เจบอมพูดยียวนด้วยภาษาแปลกๆ แทคยอนทำท่าเหมือนจะฉีกทิ้ง
" นั่นใบที่แสกนละเอียด ปริ๊นออกมาอย่างดี ใบจริงอยู่ในตู้เซฟชมรม " จุนชูที่กำลังคีบบะหมี่ กล่าวอย่างไม่มองหน้า ตู้เซฟชมรม เขาหมายถึงตู้ปลาที่มีใบสมัครแทคยอน นอนอยู่ก้นตู้และถูกเฝ้าโดยแมงมุมแม่ม่ายดำสามสิบกว่าตัว
" พวกนายต้องการอะไร ..." แทคยอน เลิกเรียกคนตรงหน้าว่า รุ่นพี่ ทุกคนไม่ได้ตอบคำถามเพียงแต่ปาดสายตาพร้อมกันทางเดียวไปยัง นิชคุณที่กำลังโซ๊ยบะหมี่เข้าปากแดงอย่างเอร็ดอร่อย
" ไม่ ไม่มีทาง !!! " แทคยอนตอบเสียงดัง ทำเอานิชคุณสะดุ้ง มองที่ร่างสูงด้วยความมึน งง
" จุนซู ขอนั่นหน่อย ดิ๊ " เจบอม บีบนิ้วดังเป๊าะ ในพลันก็มีสมุดกำมะหยี่ เล่มน้อยมาวางต่อหน้าแทคยอน ร่างสูงมือสั่นพลางเปิดหน้าต่อหน้าดู เส้นเลือดและเส้นประสาทปูดเต้มที่ มันเป็นรูป คืนที่พวกเขาฉลองก่อนออกจากชมรมบนดาดฟ้าเมื่อสามปีก่อน
.. มีทั้งนอนเปลือยแอ้งแม้ง ไหนจะโดนปากกาเมจิกเติมหูที่ช้างน้อยของร่างสูง ไหนจะโดนบรรดาคนชมรมทำท่าเหมือนกำลังโดนอัดตูด ตุ๋ยก้น โดยที่ ทุกคนมีแท๊คดำคาดตาหมด ยกเว้นเขา คิดดูถ้าภาพพวกนี้หลุดออกไป....แม้แต่นิชคุณคงจะแสดงท่ารังเกียจ และดูแคลนอย่างแน่นอน
" นั่นอะไรเหรอ แทคยอน " นิชคุณเงยหน้าจากชามบะหมี่ แทคยอนหน้าซีดลงจากไก่ต้มเกลือเป็นกระดาษขาว
" ไม่มีอะไรหรอก อย่าดูเลย " เขาปิดเล่มและคืนจุนซู ที่ใส่ถุงกำมะหยี่เหมือนเดิม " พี่เจบอมจะให้เกียรติเลือกหนึ่งในรูปในอัลบั้ม ทำเป็นแบนเนอร์แปะที่อัฒจันทร์ในงานแข่งเทควันโด้ของนายเดือนหน้า " นึกแล้วเชียว แทคยอนเหงื่อแตกพลั่ก
" ผมทำไม่ได้ที่จะดึงนิชคุณเข้าไป ถ้าเป็นตัวผมพอว่า ได้โปรดละเว้นนิชคุณไว้คนนึงเถอะ " เขากระซิบเจบอมและจุนซุเบาๆ ร่างบางไมได้ยินเพราะอูยอมมัวแต่ชวนคุณคุยกระชับมิตร โดยการแลกเกี๊ยวปลากัน
" เรื่องนั้นไม่มีปัญหา ถ้านิชคุณอยากเข้าเองก็ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย " เจบอมส่งซิกให้อูยอง ที่เหลือบตามองหัวหน้าชมรม แต่ปากยังคุยกับหนุ่มร่างบางอยู่อย่างออกรส
"โครม!!" แต่ทันใดนั้นเอง ทุกคนในร้านบะหมี่ก็มองมาที่โต๊ะของเด็กๆชมรมบ่ายสอง อูยองส่งเสียงกรีดร้องทำท่าลมบ้าหมู นอนชัก ลงทุนหัวฟาดเก้าอี้ นอนดิ้นเป็นปลาช่อนบนพื้น ด้วยจิตใจดีของนิชคุณ ก็เลยรีบคุกเข่าติดตามดูอาการ
" คุณอูยองเป็นอะไรครับ " อูยอง ตาเหลือกถลน น้ำลายฟูมปาก เขาส่งเสียงแค่กๆเหมือนหายใจไม่ออก จิกนิ้วทั้งห้าลากบนพื้นแครกๆ
" ช่วยด้วย ผมอยาก... " เด้กด้งส่งเสียงแหบทรมาน เจบอมทำที รีบผละเก้าอี้ลงมาดู ชานซองส่ายหน้า เอามือรองที่หัวเหม่งน้อยๆ จุนโฮ พยายาม จับข้อมมือที่ชักไม่หยุดของอูยอง
" ตายล่ะ " จุนซู กล่าวกับนิชคุณ
" เกิดอะไรขึ้นครับ !! เมื่อกี้อูยองยังคุยกับผมดีๆอยู่เลย " นิชคุณถาม ในขณะที่แทคยอน ช๊อคกับภาพที่เห็น เขาได้แต่ หันหลังไปชี้แจงลูกค้า ว่าไม่มีอะไร แค่คนเป็นลม
" อูยอง พวกโดนวิญญาณสัมพเวสี เข้าน่ะ มักจะเป็นอย่างนี้ประจำถ้าไปแปลกที่ " จุนซูกล่าวด้วยสีหน้าเครียด เขาหยิบตาให้เจบอม ที่ยิ้มอย่างชอบใจสำหรับหน้าที่นักพูดที่ดี
" แล้วเราจะทำยังไงดีครับ " นิชคุณได้แต่ ตะหนก เมื่อเห็น อูยองพะงาบ ได้แต่ร้องว่า " ฉันยังไม่อยากตาย ฉันอยาก..ฉันอยาก "
" เราต้องถามว่า วิญญาณตนนั้นต้องการอะไร " นิชคุณผงกหน้า เมื่อจุนซูบอก เขาเชยที่คางของใบหน้าที่ตาเหลือกๆ จนมองไม่เห็นตาดำ " คุณวิญญาณครับต้องการอะไรครับ " ทุกอย่างเข้าตามแผนเป๊ะ จุนซูมองหน้าชานซองอย่างรู้ทัน
" โผมมม ยังไม่อยากตาย ผมอยาก.. " อูยอง กล่าวไปน้ำลายไหลออกข้างปาก เขาทำเสียงเหมือนเป็นผีเด็กสักประมาณ 7 ขวบ
" อยากอะไรครับ " นิชคุณถามย้ำ
" อยากตีแบด..... แล้วผมจะได้ไปเกิด " อูยองตาเหลือกๆ จับที่แขนเสื้อ นิชคุณ ร่างบางมองหน้าคุณแม่แทคยอนที่กำลังออกมาจากครัว มามุงดู " คุณป้าครับ มีไม้แบดมั้ยครับ "
" อ่าจ๊ะๆ มีนะ อยู่ในห้องเก็บของ " หล่อนรีบวิ่งไปหยิบอุปกรณ์อย่างว่าง่าย
ในที่สุดข้างลานจอดรถ ถูดจัดเตรียมด้วย เน๊ตแบ่งเขตสนามแบดมินตันผูกไว้ลวกๆกับเสาไฟฟ้าทั้งสองข้าง มีลูกค้าบางส่วนที่ยังไม่กลับบ้าน และแน่นอนสมาชิกชมรมบ่ายสอง มายืนมุงดูอย่างสนใจ จุนซูและเจบอมนั่งบนเก้าอี้กรรมการ จุนโฮยืนคนละฟากกับชานซองเพื่อ ดูลุกออกเกินเส้น แทคยอนถูกยัดเยียดโทรโข่งในมืออย่าง งงๆ เจบอมบอกให้เขาบรรยายการแข่งไป ต้องทำให้สมจริงวิญญาณเด็กนักแบดมินตันถึงจะไปเกิด
" มาแล้วครับนิชคุณเสิร์ฟที่คอร์ทขวา เกือบจะเป็นลูก S แต่ น้องผีงัดได้ทัน !! " การเข่งขันเป็นไปอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน นิชคุณแอบอ่อนฝีมือให้ อูยองเล็กน้อย เขาคำนวนไว้ว่า จะแพ้ที่แต้มเดียว เจ้าผีน้อยจะได้ไปเกิดอย่างหมดห่วง ทันทีที่เสียงนกหวีดดังปี๊ดจบเกมส์ เจบอมได้ผายมือไปยังฝั่งที่ผีเด็กแบดมิตันกำลังกำมือและชุกำปั้นไหวไปทั่วสนาม เสียงเฮจากผู้ชม ปรบมือ เมื่อทั้งคู่ได้เช๊คแฮนด์เป้นการแสดงมิตรภาพ จริงๆแล้วผีน้อยก็ฝีมือไม่เบาเอาการ นิชคุณคิด เขาไมได้สนุกกับการอออกเหงื่อแบบนี้มานานแล้ว ขณะที่อูยองพุดแทรก
" ขอบคุณที่ทำให้ผมไปเกิด พี่นิชคุณ พี่ต้องสืบสานความฝันหลังจากผมไปเกิด เป็นทีมชาติให้ได้ " ผีน้อยที่สิงอยู่บีบมือแน่น นิชคุณยิ้มทั้งเหงื่อและแววตาชาตินักกีฬา
" ได้เลย แล้วจะไปยืนที่สนามโอลิมปิกให้ดู " เขาตอบหอบๆ
" ผมขอลายเซ็นได้มั้ยครับ จะไปอวดเง็กเซียนฮ่องเต้ ว่าล้มว่าที่นักกีฬาโอลิมปิกมา " อูยอง หยิบกระดาษที่พับไว้อย่างบรรจงในกระเป๋าเสื้อออกมา เอ๊ะ..มันช่างดูมีพิรุธ
" อ๋อได้สิ " ทันทีที่ นิชคุณรับมาและกำลังจะเซ็น แทคยอนนึกอะไรขึ้นได้จึง กำลังจะอ้าปากตะโกนบอกนิชคุณ
" อย่าาาาา !!! อุ๊บ !! " แต่ถูกเจบอมและจุนซูตะครุบ เอามืออุดปากแน่น " นายแพ้แล้วแทคยอน นิชคุณแกะน้อยเพิ่งเซ็นใบเสมัครเข้าชมรมบ่ายสอง " แทคยอนได้แต่ ทรุดเข่าฮวบลง กำปั้นทุบลงดิน
" ผมจะไปเกิดแล้ว ถ้าเป็นไปได้ อยากจะขออะไรพี่อีกอย่าง " อูยองทำท่าเหมือนจะแหวกว่ายไปยังท้องฟ้า ประหนึ่งเป็นอึ่งไชโยพุ่งหาอากาศบนผิวน้ำ
" หื่อม์ ได้สิ " นิชคุณกำลังพนมมือ สวดแผ่เมตตาส่งให้ด้วยความใจดี ตามที่ย่าและแม่สอนไว้
" ผมอยากเข้าชมรมบ่ายสอง มากเลยแต่เสียดายที่ผมทำไมได้ ถ้าพี่ทำแทนผมได้ ... แอ่ก " อูยองแกล้งเป็นลมล้มสลบ ทำท่านอนเหยียดมือพนมเหมือนปลาโค่ย ทุกครั้งที่ผี หรือ เจ้าออกจากร่าง
" เอ่อ พี่ยังไม่ รับปากนะ... " นิชคุณ ทำท่าเอื้อมมือออกไป แต่ก็หดกลับ
" อื่อม ชมรมบ่ายสอง " เขากรุ่นคิด นิชคุณเดินตัดออกมาจากสนามในเวลาเดียวที่ฝูงเกาหลีมุง ได้แตกวงกลับไปบางส่วนแล้ว เขาเห็น แทคยอนที่กำลังนั่งคุกเข่าเอาหน้าซบดินอยู่
" แทคยอนนายเป็นอะไรมั้ย " นิชคุณพยายามดึงฉุดแทคยอนขึ้นมา สภาพตอนนี้ที่เหมือนกับซากศพที่สูญสิ้นอิสรภาพไปตราบชั่วกัลปาวสาน
" นิชคุณ พวกเราเสียรู้ซะแล้ว อ่าก อยากตายจริงๆ "
ชมรมบ่ายสอง หลบฉากออก ได้อย่างแนบเนียน เจบอมตบหลังเด็กด้ง ดังป๊าบๆ อย่างชอบใจ
" อูยองนายทำได้ดีมาก พี่จะตบรางวัลให้ "
เด็กด้งยิ้มแก้มปริ ไม่เสียแรงที่ลงทุนเล่นบท ผีเด็กคลั่งแบดมินตัน คิดไม่ผิดจริงๆที่ นิชคุณ จะหลงกลได้อย่างแนบเนียน เหล่าสมาชิกพลางสุมหัวคิดการต้อนรับนิชคุณและ แทคยอนไอ้คนทรยศ อีกครั้งในวันหยุดลงทะเบียนเพื่อเริ่มต้นชมรมประจำภาคการศึกษาใหม่
แล้วเรา 7 คนจะได้เจอกัน !!!
ภาพประกอบ : น้องคุณตีแบดน่ารักๆ > . <
" พ่อ รีบปิดร้านกันเถอะะะะะ " เขาตะโกนแหกปาก จนลูกค้าส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่สะดุ้งและหันมามอง จังหวะเดียวกับเจ้าของร้านบะหมี่และภรรยาตื่นตะลึง
" อะไรขอแก ลูกค้ายังเต้มร้าน นี่เพิ่งจะสองทุ่มเองนะ " เสียงเหี้ยมมาดเข็มของชายวัยกลางคนที่รูปพรรค์คล้ายๆลูกชายตัวเอง ลำแขนที่เร็มกล้ามเป็นมัดกำลังสะบัดบะหมี่บนตระแกรงแบน
" แกเป็นบ้าอะไรของแก แทค รีบไปสวมผ้ากันเปื้อนเลย แล้วออกมาช่วยแม่ ดูสิกำลังยุ่งๆ " คุณแม่ที่ดูสาวกว่าวัย ในชุดเสิร์ฟจีน บ่นชุดใหญ่ แต่ไก็ไม่ลืมส่งยิ้มให้นิชคุณที่กำลังค้อมหัวทักทาย ( พาลูกสะใภ้มาเยี่ยมอีกแระ)
"แทคยอน นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า " นิชคุณแตะที่ข้อศอก ร่างสูงที่กำลังกุมขมับทำท่าเหมือนจะระเบิด " ต้องหนี ต้องหนี " เขายืนพึมพำ ทำเอาร่างบางยิ่งกรุ่นคิดใหญ่
" คนพวกนั้นเป็นใครเหรอ " แทคยอนกำลังจะอ้าปากพูด ในพลันก็มีมือยื่นแก้วน้ำเย็นใส่น้ำแข็งกรุ๋งกริ๋งมาให้ แทคคว้ามาดื่มโฮกใหญ่ วิ่งหนีตายมาย่อมกระหายเป็นธรรมดา
" ขอบใจ " เขาคืนแก้วให้ มือเดิม แต่เมื่อสายตาเหลือบมอง เจ้าของแก้ว " เหวอออออออออออ พี่เจบอม "
เจบอมโบกมือให้น่ารักพองาม ทุกคนเข้าประจำที่บนโต๊ะสำหรับห้าคนแล้ว มีชามบะหมี่ตั้งคนละชาม
" ว่าไง แทคยอนลืม พี่และเพื่อนๆที่น่ารักในชมรมเราแล้วรึ " จุนซู ยกมือท้าวคางแหลม ใบหน้ายิ้มฉาบไปด้วยน้ำตาลพิษ ชานซองซัดบะหมี่ไข่หมดไปห้าชามแล้ว ในขณะที่อูยองมองหน้านิชคุณตาปริบๆ จนจุนโฮรู้สึกสยองในสายตาเพื่อนข้างๆ
" ไม่ได้เจอกันนานนะครับพี่เจบอม เอ่อ ผมมีธุระ แด่วต้องพานิชคุณขึ้นไปติวภาษาเกาหลี " แทคยอน รีบคว้าต้นแขนร่างบาง นิชคุณได้แต่จ้อง บะหมี่ไข่ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวน ควันลอยฉุยบนโต๊ะ สมาชิกบ่ายสอง
" ช้าก่อน !!! น้องรัก พี่ได้ข่าวว่าน้องนิชคุณ ตั้งใจจะมากินบะหมี่ไข่ โดยเฉพาะไม่ใช่หรือ " แทคยอนหน้าซีด พวกมันไปรู้มาจากไหนวะ นิชคุณพยักหน้าหงึกๆ
" ฉะนั้นเลย พี่สั่งบะหมี่ไข่มาให้น้องนิชคุณแล้ว ไม่ต้องเกรงใจมามะ นี่เก้าอี้เอ้า " เจบอม ลุกขึ้นผายมือเชิญร่างบาง สู่เก้าอี้ไม้ไร้พนักพิงเก่าซีด พร้อมกับบะหมี่ไข่พิเศษพิ่มเครื่องวางรออยู่ตรงหน้า
' ไม่นะนิชคุณ นายน่าจะฉลาดพอ นายมาบ้านฉันจะมากินเมือ่ไหร่ก็ได้ พิเศษยกเครื่องพ่อฉันทำให้หมด อย่าไปนั่งในโต๊ะประชุมหมู่มาร ' แทคยอนกลืนน้ำลายเอื้อก พลันเขาแทบจะ ชกหน้าตัวเอง เมือ่ร่างบาง เดินตามกลิ่นหอม พร้อมกับโค้งคำนับ สมาชิกทุกคนด้วยมารยาทงาม อูยองยิ้มแก้มใส พลางรินน้ำชาให้นิชคุณอย่างปลื้มใจ เจบอมหัวเราะฮึๆ ดวงตาตี่ มองปราดไปที่แทคยอนอย่างท้าทาย ไอ้บ้าเอ๊ยยยย .. ..
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
แทคยอนคิดถึง ตอนปี 2 ช่วงที่หลวมตัวเข้าชมรมบ่ายสอง เพราะนึกไม่ออกว่าจะลงอะไร ตอนนั้นยังไม่ค่อยสนใจศิลปะป้องกันตัวเท่าไหร่ พลันเมื่ออยู่ไปก้รู้สึกถึงรังสีความไม่สมประกอบของแต่ละคนในชมรม ประกอบกับเขาเริ่มดูหนัง บรู๊ซลี, เฉินหลง และจา พนม จนเขาคิดอยากจะเอาจริงจังทางด้านนี้
วันที่เขาขอยื่นขอลาออกกับปาร์ก เจบอมหัวหน้าชมรม ได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ ก่อนจะยิ้มเย็นๆตอบว่าได้สิ มันเป็นสิทธิ์ของนาย แทคยอนโล่งใจมากและตอบรับว่าไปจะงานเลี้ยงส่งลาตัวเขา บนดาดฟ้า
แทคยอนขนเหล้าและอาหารมาจากบ้านตัวเอง สมาชิกทุกคนต่างร้องรำ ทำเพลงดื่มกันหนักหมาหยำเป มีทั้งการกล่าวคำอำลาแต่ละคน ตลอดจนน้องเล็กชานซองปาดน้ำตาลูกผู้ชาย อวยพรให้เขาไปได้ดี และวันนั้นลงเอยด้วยสติสตัง ที่เมามายจนเผลอหลับไป
....... เมื่อแทคยอน ตื่นขึ้นยามเช้า เขาเห็นสมาชิกทุกคนกำลัง มองขึ้นไปบนฟ้า เจบอมกำลังชักอะไรบางอย่างขึ้นเหนือเสาธง ... แต่กลับมีธงชาติวางทิ้งอยู่บนพื้นลวกๆ แล้วมันชักอะไรขึ้นไปวะ .
.. แทคยอน รวบรวมสติใส่หัวที่กำลังแฮ๊งค์และมึนหนัก ทันใดนั้นเขารู้สึกว่า โล่งๆช่วงล่าง ใต้กางเกงสแล็ค ที่เขาสวมอยู่ เขามองเป้าตัวเอง ซิบยังเปิดอยู่ พลางมองสลับขึ้นไปบนยอดเสาธง
แลเห็น กางเกงในบ๊อกเซอร์ลายการ์ตูนของเขา ถูกละเลงด้วยมายองเนสกลางเป้า และถูกชักขึ้นยอดเสา และ มีป้ายแบนเนอร์ตัวใหญ่ปลิวตามลมข้างๆ เขียนว่า " ป๋มชื่อ อ๊กแทคยอน เป็นคนทรยศ และชอบชักว่าววันละห้าหน " ชานซองที่เขาเห็นว่าร้องไห้ อวยพรเขาเมือ่วานกลับหัวเราะคิกๆ ชวนจุนโฮและอูยอง มองกลุ่มคนฝูงใหญ่เบื้องล่าง จุนซู ยังคงกอดอก ทำหน้าเหมือนจะบ่นว่า ' เล่นบ้าๆไร้สาระจริง ' แต่ก็ยิ้มที่มุมปาก และไม่ได้แสดงท่าทีห้ามแม้แต่น้อย
ณ..วันนั้นทำให้เขาล่วงรู้ว่า ถ้าเข้าถ้ำคนบ้าแล้วจะไม่สามารถกลับออกได้อย่างปกติ !!! อ๊กแทคยอนจึงได้ รีบขอร้องพ่อแม่ทำเรื่อง รีบย้ายไปเรียนต่อที่อเมริกาสามปีเพื่อให้นักเรียนทุกคนลืมเรื่องในวันนั้น จนกระทั่งปี 4 เขาถึงได้กลับมาเพราะพ่อขี้เกียจส่งเสียต่อ แทคยอนรำลึกถึงเรื่องอดีตอันน่าปวดร้าว มันเป็นเรื่องหน้าอายแต่เขาต้องบอก นิชคุณ ผู้ไร้เดียงสาและไม่รู้อิโหน่อิเหน่...ก่อนที่จะถูกล่อลวง
" พี่ครับ ผมว่านิชคุณไม่ค่อยเหมาะกับชมรมบ่ายสองหรอกนะครับ " ร่างสูงข่มอารมณ์พูดอย่างสุภาพ เขาทำใจนั่งลงท่ามกลางหมู่สัตว์ป่ามีพิษที่พร้อมจะฉกราชสีห์ตัวใหญ่อย่างเขาได้ตลอดเวลา
" แทคยอนเอ๊ย เจ้าจำได้มั้ย นี่คืออะไร " ลีดจาเลื่อนกระดาษแผ่นขนาด A4 ให้ แทคยอนรับมาอย่างสะกดใจและคลี่ออก มันคือใบสมัครเข้าชมรมของเขาสมัย ชั้นปี2 ยังมีรอยประทับลายนิ้วมือและลายเซ็นอยู่ครบ
" ถ้าหากใบสมัครยังไม่ถูกทำลาย หรือไม่มีใบลาออกอนุมัติโดยหัวหน้าชมรม สูเจ้าก้ยังคงเป้นสมาชิกอยู่ เหอๆ " เจบอมพูดยียวนด้วยภาษาแปลกๆ แทคยอนทำท่าเหมือนจะฉีกทิ้ง
" นั่นใบที่แสกนละเอียด ปริ๊นออกมาอย่างดี ใบจริงอยู่ในตู้เซฟชมรม " จุนชูที่กำลังคีบบะหมี่ กล่าวอย่างไม่มองหน้า ตู้เซฟชมรม เขาหมายถึงตู้ปลาที่มีใบสมัครแทคยอน นอนอยู่ก้นตู้และถูกเฝ้าโดยแมงมุมแม่ม่ายดำสามสิบกว่าตัว
" พวกนายต้องการอะไร ..." แทคยอน เลิกเรียกคนตรงหน้าว่า รุ่นพี่ ทุกคนไม่ได้ตอบคำถามเพียงแต่ปาดสายตาพร้อมกันทางเดียวไปยัง นิชคุณที่กำลังโซ๊ยบะหมี่เข้าปากแดงอย่างเอร็ดอร่อย
" ไม่ ไม่มีทาง !!! " แทคยอนตอบเสียงดัง ทำเอานิชคุณสะดุ้ง มองที่ร่างสูงด้วยความมึน งง
" จุนซู ขอนั่นหน่อย ดิ๊ " เจบอม บีบนิ้วดังเป๊าะ ในพลันก็มีสมุดกำมะหยี่ เล่มน้อยมาวางต่อหน้าแทคยอน ร่างสูงมือสั่นพลางเปิดหน้าต่อหน้าดู เส้นเลือดและเส้นประสาทปูดเต้มที่ มันเป็นรูป คืนที่พวกเขาฉลองก่อนออกจากชมรมบนดาดฟ้าเมื่อสามปีก่อน
.. มีทั้งนอนเปลือยแอ้งแม้ง ไหนจะโดนปากกาเมจิกเติมหูที่ช้างน้อยของร่างสูง ไหนจะโดนบรรดาคนชมรมทำท่าเหมือนกำลังโดนอัดตูด ตุ๋ยก้น โดยที่ ทุกคนมีแท๊คดำคาดตาหมด ยกเว้นเขา คิดดูถ้าภาพพวกนี้หลุดออกไป....แม้แต่นิชคุณคงจะแสดงท่ารังเกียจ และดูแคลนอย่างแน่นอน
" นั่นอะไรเหรอ แทคยอน " นิชคุณเงยหน้าจากชามบะหมี่ แทคยอนหน้าซีดลงจากไก่ต้มเกลือเป็นกระดาษขาว
" ไม่มีอะไรหรอก อย่าดูเลย " เขาปิดเล่มและคืนจุนซู ที่ใส่ถุงกำมะหยี่เหมือนเดิม " พี่เจบอมจะให้เกียรติเลือกหนึ่งในรูปในอัลบั้ม ทำเป็นแบนเนอร์แปะที่อัฒจันทร์ในงานแข่งเทควันโด้ของนายเดือนหน้า " นึกแล้วเชียว แทคยอนเหงื่อแตกพลั่ก
" ผมทำไม่ได้ที่จะดึงนิชคุณเข้าไป ถ้าเป็นตัวผมพอว่า ได้โปรดละเว้นนิชคุณไว้คนนึงเถอะ " เขากระซิบเจบอมและจุนซุเบาๆ ร่างบางไมได้ยินเพราะอูยอมมัวแต่ชวนคุณคุยกระชับมิตร โดยการแลกเกี๊ยวปลากัน
" เรื่องนั้นไม่มีปัญหา ถ้านิชคุณอยากเข้าเองก็ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย " เจบอมส่งซิกให้อูยอง ที่เหลือบตามองหัวหน้าชมรม แต่ปากยังคุยกับหนุ่มร่างบางอยู่อย่างออกรส
"โครม!!" แต่ทันใดนั้นเอง ทุกคนในร้านบะหมี่ก็มองมาที่โต๊ะของเด็กๆชมรมบ่ายสอง อูยองส่งเสียงกรีดร้องทำท่าลมบ้าหมู นอนชัก ลงทุนหัวฟาดเก้าอี้ นอนดิ้นเป็นปลาช่อนบนพื้น ด้วยจิตใจดีของนิชคุณ ก็เลยรีบคุกเข่าติดตามดูอาการ
" คุณอูยองเป็นอะไรครับ " อูยอง ตาเหลือกถลน น้ำลายฟูมปาก เขาส่งเสียงแค่กๆเหมือนหายใจไม่ออก จิกนิ้วทั้งห้าลากบนพื้นแครกๆ
" ช่วยด้วย ผมอยาก... " เด้กด้งส่งเสียงแหบทรมาน เจบอมทำที รีบผละเก้าอี้ลงมาดู ชานซองส่ายหน้า เอามือรองที่หัวเหม่งน้อยๆ จุนโฮ พยายาม จับข้อมมือที่ชักไม่หยุดของอูยอง
" ตายล่ะ " จุนซู กล่าวกับนิชคุณ
" เกิดอะไรขึ้นครับ !! เมื่อกี้อูยองยังคุยกับผมดีๆอยู่เลย " นิชคุณถาม ในขณะที่แทคยอน ช๊อคกับภาพที่เห็น เขาได้แต่ หันหลังไปชี้แจงลูกค้า ว่าไม่มีอะไร แค่คนเป็นลม
" อูยอง พวกโดนวิญญาณสัมพเวสี เข้าน่ะ มักจะเป็นอย่างนี้ประจำถ้าไปแปลกที่ " จุนซูกล่าวด้วยสีหน้าเครียด เขาหยิบตาให้เจบอม ที่ยิ้มอย่างชอบใจสำหรับหน้าที่นักพูดที่ดี
" แล้วเราจะทำยังไงดีครับ " นิชคุณได้แต่ ตะหนก เมื่อเห็น อูยองพะงาบ ได้แต่ร้องว่า " ฉันยังไม่อยากตาย ฉันอยาก..ฉันอยาก "
" เราต้องถามว่า วิญญาณตนนั้นต้องการอะไร " นิชคุณผงกหน้า เมื่อจุนซูบอก เขาเชยที่คางของใบหน้าที่ตาเหลือกๆ จนมองไม่เห็นตาดำ " คุณวิญญาณครับต้องการอะไรครับ " ทุกอย่างเข้าตามแผนเป๊ะ จุนซูมองหน้าชานซองอย่างรู้ทัน
" โผมมม ยังไม่อยากตาย ผมอยาก.. " อูยอง กล่าวไปน้ำลายไหลออกข้างปาก เขาทำเสียงเหมือนเป็นผีเด็กสักประมาณ 7 ขวบ
" อยากอะไรครับ " นิชคุณถามย้ำ
" อยากตีแบด..... แล้วผมจะได้ไปเกิด " อูยองตาเหลือกๆ จับที่แขนเสื้อ นิชคุณ ร่างบางมองหน้าคุณแม่แทคยอนที่กำลังออกมาจากครัว มามุงดู " คุณป้าครับ มีไม้แบดมั้ยครับ "
" อ่าจ๊ะๆ มีนะ อยู่ในห้องเก็บของ " หล่อนรีบวิ่งไปหยิบอุปกรณ์อย่างว่าง่าย
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
ในที่สุดข้างลานจอดรถ ถูดจัดเตรียมด้วย เน๊ตแบ่งเขตสนามแบดมินตันผูกไว้ลวกๆกับเสาไฟฟ้าทั้งสองข้าง มีลูกค้าบางส่วนที่ยังไม่กลับบ้าน และแน่นอนสมาชิกชมรมบ่ายสอง มายืนมุงดูอย่างสนใจ จุนซูและเจบอมนั่งบนเก้าอี้กรรมการ จุนโฮยืนคนละฟากกับชานซองเพื่อ ดูลุกออกเกินเส้น แทคยอนถูกยัดเยียดโทรโข่งในมืออย่าง งงๆ เจบอมบอกให้เขาบรรยายการแข่งไป ต้องทำให้สมจริงวิญญาณเด็กนักแบดมินตันถึงจะไปเกิด
" มาแล้วครับนิชคุณเสิร์ฟที่คอร์ทขวา เกือบจะเป็นลูก S แต่ น้องผีงัดได้ทัน !! " การเข่งขันเป็นไปอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน นิชคุณแอบอ่อนฝีมือให้ อูยองเล็กน้อย เขาคำนวนไว้ว่า จะแพ้ที่แต้มเดียว เจ้าผีน้อยจะได้ไปเกิดอย่างหมดห่วง ทันทีที่เสียงนกหวีดดังปี๊ดจบเกมส์ เจบอมได้ผายมือไปยังฝั่งที่ผีเด็กแบดมิตันกำลังกำมือและชุกำปั้นไหวไปทั่วสนาม เสียงเฮจากผู้ชม ปรบมือ เมื่อทั้งคู่ได้เช๊คแฮนด์เป้นการแสดงมิตรภาพ จริงๆแล้วผีน้อยก็ฝีมือไม่เบาเอาการ นิชคุณคิด เขาไมได้สนุกกับการอออกเหงื่อแบบนี้มานานแล้ว ขณะที่อูยองพุดแทรก
" ขอบคุณที่ทำให้ผมไปเกิด พี่นิชคุณ พี่ต้องสืบสานความฝันหลังจากผมไปเกิด เป็นทีมชาติให้ได้ " ผีน้อยที่สิงอยู่บีบมือแน่น นิชคุณยิ้มทั้งเหงื่อและแววตาชาตินักกีฬา
" ได้เลย แล้วจะไปยืนที่สนามโอลิมปิกให้ดู " เขาตอบหอบๆ
" ผมขอลายเซ็นได้มั้ยครับ จะไปอวดเง็กเซียนฮ่องเต้ ว่าล้มว่าที่นักกีฬาโอลิมปิกมา " อูยอง หยิบกระดาษที่พับไว้อย่างบรรจงในกระเป๋าเสื้อออกมา เอ๊ะ..มันช่างดูมีพิรุธ
" อ๋อได้สิ " ทันทีที่ นิชคุณรับมาและกำลังจะเซ็น แทคยอนนึกอะไรขึ้นได้จึง กำลังจะอ้าปากตะโกนบอกนิชคุณ
" อย่าาาาา !!! อุ๊บ !! " แต่ถูกเจบอมและจุนซูตะครุบ เอามืออุดปากแน่น " นายแพ้แล้วแทคยอน นิชคุณแกะน้อยเพิ่งเซ็นใบเสมัครเข้าชมรมบ่ายสอง " แทคยอนได้แต่ ทรุดเข่าฮวบลง กำปั้นทุบลงดิน
" ผมจะไปเกิดแล้ว ถ้าเป็นไปได้ อยากจะขออะไรพี่อีกอย่าง " อูยองทำท่าเหมือนจะแหวกว่ายไปยังท้องฟ้า ประหนึ่งเป็นอึ่งไชโยพุ่งหาอากาศบนผิวน้ำ
" หื่อม์ ได้สิ " นิชคุณกำลังพนมมือ สวดแผ่เมตตาส่งให้ด้วยความใจดี ตามที่ย่าและแม่สอนไว้
" ผมอยากเข้าชมรมบ่ายสอง มากเลยแต่เสียดายที่ผมทำไมได้ ถ้าพี่ทำแทนผมได้ ... แอ่ก " อูยองแกล้งเป็นลมล้มสลบ ทำท่านอนเหยียดมือพนมเหมือนปลาโค่ย ทุกครั้งที่ผี หรือ เจ้าออกจากร่าง
" เอ่อ พี่ยังไม่ รับปากนะ... " นิชคุณ ทำท่าเอื้อมมือออกไป แต่ก็หดกลับ
" อื่อม ชมรมบ่ายสอง " เขากรุ่นคิด นิชคุณเดินตัดออกมาจากสนามในเวลาเดียวที่ฝูงเกาหลีมุง ได้แตกวงกลับไปบางส่วนแล้ว เขาเห็น แทคยอนที่กำลังนั่งคุกเข่าเอาหน้าซบดินอยู่
" แทคยอนนายเป็นอะไรมั้ย " นิชคุณพยายามดึงฉุดแทคยอนขึ้นมา สภาพตอนนี้ที่เหมือนกับซากศพที่สูญสิ้นอิสรภาพไปตราบชั่วกัลปาวสาน
" นิชคุณ พวกเราเสียรู้ซะแล้ว อ่าก อยากตายจริงๆ "
ชมรมบ่ายสอง หลบฉากออก ได้อย่างแนบเนียน เจบอมตบหลังเด็กด้ง ดังป๊าบๆ อย่างชอบใจ
" อูยองนายทำได้ดีมาก พี่จะตบรางวัลให้ "
เด็กด้งยิ้มแก้มปริ ไม่เสียแรงที่ลงทุนเล่นบท ผีเด็กคลั่งแบดมินตัน คิดไม่ผิดจริงๆที่ นิชคุณ จะหลงกลได้อย่างแนบเนียน เหล่าสมาชิกพลางสุมหัวคิดการต้อนรับนิชคุณและ แทคยอนไอ้คนทรยศ อีกครั้งในวันหยุดลงทะเบียนเพื่อเริ่มต้นชมรมประจำภาคการศึกษาใหม่
แล้วเรา 7 คนจะได้เจอกัน !!!
ภาพประกอบ : น้องคุณตีแบดน่ารักๆ > . <
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น