คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สับสน(รี)
ตอนที่ 4
“น้า...นะคะ หนูเหนียวตัวจังเลยค่ะ”เฟรินยิ้มแป้น
ไม่ใช่ว่าอาบน้ำให้ไม่ได้ แต่ว่า...
ไม่อยากฉวยโอกาสแม้จะเป็นเด็กก็เหอะ
“เอ่อ......”
“หนูไม่อายหรอก ^^” หนูไม่อายแต่พี่อายว่ะ = =
“เดี๋ยวไปรอในห้องก่อน”คาโลเอ่ยอย่างลำบากใจ
“ค่า ^^” เฟรินฉันขอร้องอย่าทำหน้าแบบนี่ - -
ณ.หน้าของของสามสาวป้อม
“ เรนอน แองเจรีน่า มาทิลด้า ฉันมีเรื่องอยากขอร้อง”
“ว่ามา”มาทิลด้าพูด
“เอ่อ ช่วยอาบน้ำให้เฟรินหน่อยเถอะ” โว้ย แล้วทำไม่เขาต้องมาขอด้วยเนี่ย กรรมแท้ๆ คาโลคิดอย่างปรงๆกับชะตาชีวิตของตน
“ไม่!!!!~”มาทิลด้ากับแองเจรีน่าพูดอย่างชัดเจน ส่วนเรนอนยังอ้ำๆอึ้งๆอยู่
“แม้นายจะมาขอเองก็เถอะ”แองเจรีน่าพูดอย่างเคืองๆ
“มาดูก่อนเถอะ”ทั้งสี่เดินมาหาเฟรินที่ยืนรออยู่หน้าห้องตอนที่ 4
“น้า...นะคะ หนูเหนียวตัวจังเลยค่ะ”เฟรินยิ้มแป้น
ไม่ใช่ว่าอาบน้ำให้ไม่ได้ แต่ว่า...
ไม่อยากฉวยโอกาสแม้จะเป็นเด็กก็เหอะ
“เอ่อ......”
“หนูไม่อายหรอก ^^” หนูไม่อายแต่พี่อายว่ะ = =
“เดี๋ยวไปรอในห้องก่อน”คาโลเอ่ยอย่างลำบากใจ
“ค่า ^^” เฟรินฉันขอร้องอย่าทำหน้าแบบนี่ - -
ณ.หน้าของของสามสาวป้อม
“ เรนอน แองเจรีน่า มาทิลด้า ฉันมีเรื่องอยากขอร้อง”
“ว่ามา”มาทิลด้าพูดตรงๆไม่อ้อมค้อม
“เอ่อ ช่วยอาบน้ำให้เฟรินหน่อยเถอะ” โว้ย แล้วทำไม่เขาต้องมาขอด้วยเนี่ย กรรมแท้ๆ คาโลคิดอย่างปรงๆกับชะตาชีวิตของตน
“ไม่!!!!~”มาทิลด้ากับแองเจรีน่าพูดอย่างชัดเจน ส่วนเรนอนยังอ้ำๆอึ้งๆอยู่
“แม้นายจะมาขอเองก็เถอะ”แองเจรีน่าพูดอย่างเคืองๆ
“มาดูก่อนเถอะ”ทั้งสี่เดินมาหาเฟรินที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
“นี่เฟริน ฉันอธิบาย ดะ.....”คาโลกำลังจะอธิบาย
“กรี้ดดดดด น่ารักจังเลย >o<”แองจี้พูดแทรก
“หนูชื่ออะไรคะ”เรนอนถาม
“เฟรินค่า~~”เฟรินพูดกับอดีตเพื่อนๆ
“พี่ชื่อมาทิลด้านะจ๊ะ”
“เดี๋ยวฉันอธิบะ.....”คาโลจะพูด
“พี่เรนอนจ้า”
“ส่วนพี่แองจี้นะคะ ^^”เหมือนว่าแองจี้จะลืมเรื่องที่เฟรินเคยก่อนไว้ทั้งหมดแล้วยอมสงบศึกชั่วคราว
แล้วกูจะได้พูดไหมว่ะ = =
“เราไปอาบน้ำกันนะ”มาทิลด้าพูด (พวกแพ้เด็ก)
“ค่า~~”พอดีที่โรเดินเข้ามา
“ฉันไปช่วยเฟรินอาบไหม”บุรุษมาใหม่เอ่ยขึ้น (แอบหื่นนะเนี่ย -__-;)
“เรื่องของผู้หญิงไปเลย ชิ้วๆ = =”แองจี้พูด
เหมือนว่าทุกคนจะลืมเขาไปหมดแล้ว...คาโลคิด
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป.....
“สบายตัวจังเลยค่ะ ขอบคุณพี่สาวนะคะ”เฟรินน้อยผู้มีสมบัติผู้ดีเพียบพร้อบ(?)กล่าวขอบคุณ
“เฟรินนี่ก็เย็นเร็วนะ ไปกินข้าวกันเถอะ”โรกับคิลที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาพูดด้วย
“ค่ะ”
เคยได้ยินว่าคนเราจะเปลี่ยนนิสัยอย่างไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยที่ติดเป็นสันดารไปได้ สงสัยว่าจะเป็นจริง แม้เฟรินน้อยๆจะลืมความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับตนเองแต่ก็ยังกินเยอะอยู่ดี ทั้งท่าทาง ปริมาณอาหารก็เท่ากับตอนที่เฟรินยังไม่เป็นไร ทำให้ ทั้งสามหนุ่มสามมุมเหงื่อตกกลังว่า พุงน้อยๆของเจ้าตัวแตกเอา แต่ก้ไม่มีใครกล้าขัดเลยสักคน เพียงแค่ ตาโตๆ ของเฟรินที่ใสแป่วๆ จับจ้องมองมาก็ใจอ่อนซะแล้ว
“อร่อยมากเลยค่ะ อ้าวทำไมพี่ๆทั้งสามไม่กินน่ะคะ^^”
ในขณะนี้...
คิล เหงื่อตกอ้าปากค้าง -O-; >>>เฮ้ย ฉันยังไม่ได้กินซักคำ แกก็กินหมดจานแล้วเหรอว่ะ
โร หน้าซีด...>>>เฮ้!!! เฟรินกินเยอะขนาดนี้เดี๋ยวก็ท้องแตกหรอกน่ะ
คาโล ตาโตเท่าไข่ห่าน>>>นี่เรอะ...แฟนฉัน!
“เดี๋ยวหนูจะเอาจานชามไปเก็บนะคะ พี่ๆจะเอาอะไรไหมคะ”
ทั้งสามส่ายหน้าอย่างรุนแรง เฟรินยิ้มแป้นอย่างน่ารักให้ก่อนจะเดินยกจานชามไปเก็บอย่างเรียบร้อยดังผ้าพับไว้
พระเจ้า!...อะไรหนอทำให้เฟรินที่เคยที่กินแล้วไม่เคยเก็บสักครั้ง จึงไปเก็บจานอย่างเรียบร้อยไร้เสียงกระทบของจาน โอ้ เฟริน
“สวัสดีหนูน้อย เข้ามาอยู่ในโรงอาหารได้ไงครับ มากับใคร เออใช่สิ ชื่ออะไรเหรอครับ”เสียงของหนุ่มน้อยรักเด็กคนหนึ่ง(ซึ่งคาดว่าเป็นรุ่นน้อง)ถาม
“เฟรินค่ะ”
ฉึก! ฉึก! ฉึก! สายตาทิ่มแทงของคาโลมองจับจ้องไปที่รุ่นน้องที่โชคร้ายที่ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไร อย่างหึงหวง
เฟรินนี่ชื่อคุ้นๆ... เขาคิด
อ๋อ ธิดาแห่งความมืดที่เป็นแฟนของหัวหน้าป้อมนี่ พอคิดได้อย่างนั้น ก็กลืนน้ำลายเอือกใหญ่ ก่อนจะกล่าวบอกลาเฟรินน้อย “งั้นพี่ไปก่อนนะ” แล้วเจ้าตัวก็หายไปทันที
“นั้นเด็กที่ไหนน่ะ”นักเรียนกลุ่มหนึ่งที่เดินมากำลังพูดคุยกัน
“น่ารักดีนี่”
“ใช่ๆ”
“ถ้าโตกว่านี้ฉันจะจีบนะเนี่ย ฮ่าๆ”
“อะไรๆกัน ฉันจองเฟ้ย”
“กลับห้อง!”คาโลทนไม่ไหวเลยลากเฟรินกลับห้อง
ค่ำคืนอันเงียบสงบ ลมเย็นๆพัดผ่านไป ใบไม้ปลิ้วไปตามแรงลม กลิ่นดอกไม้หอมๆโชยลอยมาตามลม เสียงจิ้งหรีดร้องค่อยๆ บรรยากาศน่านอนแต่หากใครบางคนยังตื่นอยู่ เฟรินนายกำลังทำให้ฉันสับสน ...รู้ไหม...ฉันอยากให้นายกลับมาเป็นอย่างเดิมเสียงหัวเราะ .... กลิ่นกายอันหอมหวน ....ความร่าเริง... ฉันอยากดึงนามากอดและบอกรักซ้ำๆ แต่ทำไม่ได้ หากแต่นายในตอนนี้ก็ทำให้ฉันมีความสุข(แม้จะมีพวก เ สื อ ก เยอะก็เหอะ) ความน่ารัก อ่อนหวาน โอ๊ยฉันจะทำยังไงดี...ใครช่วยบอกที
“เจ้าพี่คาโล...”เสียงอู้อี้ของใครบางคนร้องเรียกเบาๆ
“ยังไม่หลับอีกเหรอ...”
“นอนไม่หลับค่ะ ฝันร้าย แล้วก็...”มือเล็กๆชี้ไปที่คิลบัดนี้นอนกรนเสียงดังแก้วหูแทบแตกและเอาขายาวๆของเขามาพาดไว้ที่เตียงของเฟริน ส่วนแขกที่ไม่ได้รับเชิญอีกหนึ่งคนละเมอมานอนบนเตียงของเฟรินทำให้เจ้าตัวต้องอพยพมาหาเขา
ให้ได้อย่างนี้สิ!
เจ้าสองตัวนี้ มันน่านัก
“งั้น...เรามาดูท้องฟ้าตอนกลางคืนกัน เห็นอะไรบ้าง...”
“ดวงจันทร์ ดวงดาวค่ะ...”
“รู้ไหมดาวต่างๆก็มีชื่อนะ”
เฟรินส่ายหน้าช้าๆ..
“นั้นดาวดาวหมีใหญ่ เห็นไหมที่เหมือนกระบวยน้ำน่ะ”
“ว้าวเหมือนจริงๆด้วย”เฟรินยิ้ม... คาโลแอบเหลือบมองดวงตาใสๆสีน้ำตาลเปลือกไม้ของเฟริน ที่ประกายระยิบระยับราวกับเก็บดาวดาวบนฟากฟ้ามาประดับประดาไว้ในดวงตาน้อยๆของเธอ ไม่มีวันไหนเลยที่ความประกายเหล่านี้จะจางหายไป คาโลพยายามเก็บความทรงจำเหล่านี้ไว้ในใจ
“นั้นดาวจระเข้ และนี่ดาวหมีเล็ก อ้าวหลับแล้วเหรอ”
เสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกถึงคนในอ้อมแ ขนของเขาให้หลับไหลไปแล้ว คาโลพยายามแกะมือที่เกาะเสื้อของเขาไว้ แล้วก็ถอนหายใจอย่างระอา สงสัยคืนนี้คงต้องนอนแบบนี้แล้วกระมัง...
แล้วอย่างนี้เขาจะตัดสินใจอย่างไรดีหนอ
จบตอน...................เป็นไงคะ ยาวกว่าเดิมเนอะๆ
ความคิดเห็น