คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 ::: การพบเจอ กับ ความฝันของเราสองคน
Chapter4
ภายในอาคารผู้โดยสารของสนามบินเซี่ยงไฮ้ ทำให้ผมรู้สึกแปลกไป ทันทีที่เครื่องบินได้ลงจอด ทันทีที่เท้าของผมได้เหยียบแผ่นดินประเทศจีน ผู้คนมากมายพูดในภาษาที่ผมไม่เข้าใจ ผมพยายามมองหาป้ายชื่อของผม และคนที่จะมารับผมไป เค้าคงจะกลับไปแล้วล่ะมั้ง...ก็ในเมื่อเครื่องบินมันดีเลย์ นานมาก เค้าคงคิดว่าผมคงไม่มาแล้ว หลังจากที่ผมยืนปรับเวลาเสร็จ ผมก็ตัดสินใจยืนรอไปเรื่อยๆจนผู้คนที่สนามบินค่อยๆลดน้อยลง
“....เอ่อ...คุณครับ....” ผมเรียกผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่เสื้อโค้ทสีน้ำตาลพร้อมกับแว่นสีชา ที่ยืนอยู่ตรงทางเดิน ซึ่งกำลังถือป้ายชื่อของผม...ใช่แล้ว เค้าต้องมารับผมแน่ๆ..โชคดีจัง ที่เค้ายังยืนรอผมอยู่ ไม่กลับไปซะก่อนน่ะ แต่เหมือนเค้าคงจะไม่ทันสังเกตุผมล่ะมั้ง
“....ครับ....คุณคือลีฮยอกแจใช่มั้ยครับ?” ชายคนนั้นกล่าวด้วยสำเนียงแปร่งๆทำให้ผมรู้ว่าเค้าไม่ใช่คนเกาหลี แต่เค้าก็เก่งมากครับที่สามารถพูดเกาหลีได้ เพราะผมว่าภาษาเกาหลีน่ะ เป็นภาษาที่ยากมากๆ
“ครับ..”
“...ผมฮันกยองครับ” ฮันกยองกล่าวพร้อมกับถอดแว่นออก ใบหน้าหล่อที่ผมสังเกตได้ เค้ามองหน้าผมแล้วอยู่ๆแว่นกับป้ายชื่อที่อยู่ในมือของเขาก็หล่นลงสู่พื้น
“...ผมช่วยเก็บครับ....” ฮยอกแจพยายามที่จะก้มลงช่วยฮันกยองเก็บแว่นที่ตกลงบนพื้น
“เอ่อ....ไม่เป็นไรครับ” ฮันกยองบอกก่อนจะก้มเก็บของที่ร่วงอยู่บนพื้นด้วยตนเอง
“....” ฮยอกแจยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะลากกระเป๋าสัมภาระมาใกล้ตัว
“...เราไปกันเลยนะครับ...”ฮันกยองกล่าวพร้อมช่วยฮยอกแจลากกระเป๋าไปยังรถที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถด้านข้างทางออกของสนามบิน
“.....เอ่อ....ผมลืมบอกไป....ขอต้อนรับสู่เซี่ยงไฮ้ครับ...” ฮันกยองซึ่งกำลังสตาร์ทรถหันมาบอกกับคนที่นั่งอยู่ด้านข้างของตน
“...ครับ...ผมลีฮยอกแจ...ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ^^” ฮยอกแจยิ้มให้ก่อนจะยื่นมือไปจับเป็นการทักทาย
“ช่วงเวลานี้ ผมมีหน้าที่เป็นคนดูแลคุณในขณะที่อยู่เซี่ยงไฮ้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจผมนะครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว” ฮันกยองหันไปบอกอีกครั้ง
“...ฮะ...” ฮยอกแจพยักหน้าน้อยๆเป็นการตอบ ก่อนที่จะหันไปมองด้านข้างกระจก
...เราจะได้เจอกันแล้วนะครับ...พี่คังอิน...
……………
………
……
…
“...ฮยอกแจครับ...ผมอยู่ห้องตรงข้ามนี้นะครับ...มีอะไรเรียกได้เลยนะครับ” ฮันกยองบอกหลังจากที่ช่วยฮยอกแจจัดของในห้องเสร็จ
“...ฮะ....ขอบคุณมากฮะ “ ฮยอกแจโค้งให้เล็กน้อย ก่อนที่ฮันกยองจะขอตัวกลับห้อง
ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องของตน ค่อยๆปิดประตู เดินไปยังระเบียงนอกห้อง มือเรียวกำสร้อยคออักษรภาษาจีนที่คล้องอยู่ที่คอ เงยหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้า.....
….อาลี่....นายกลับมาหาชั้นแล้วใช่มั้ย?....
เซี่ยงไฮ้ ปี2005
....มีคนเคยบอกว่า ถ้าเราอธิษฐานกับดาวตก คำอธิษฐานนั้นจะเป็นจริง...
ผมทำแบบนี้ทุกครั้งที่มองเห็นดาวตกบนท้องฟ้า แต่ก็ไม่เคยมีปาฏิหารย์นั่นเกิดขึ้นเลย
ขอเพียงแค่ครั้งนี้ แค่ครั้งเดียวก็ได้ จะให้แลกกับชีวิตของผมก็ยอม
......อย่าพรากเราสองคนออกจากกันเลยนะ....
มือเรียวค่อยๆลูบไล้ไปหน้าสวยได้รูปที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ใบหน้าซีดเซียวแสดงถึงอาการป่วยอย่างมาก ด้านข้างเป็นจอแสดงการเต้นของหัวใจที่ดูแผ่วเบา ราวกับว่าจะขาดหายไป ด้านหลังเป็นสายน้ำเกลือ ที่เชื่อมต่อกับเครื่องมือแพทย์มากมายอยู่ด้านหลัง
“....อาลี่....ชั้นรักนายนะ” ฮันกยองพูดกับร่างบางที่นอนอย่างไม่ได้สติ เป็นเพียงอย่างเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้ คือการอยู่กับคนๆนี้ไปจนถึงวินาทีสุดท้าย จนกว่าที่ความตายจะพรากเราทั้งสองออกจากกัน กลิ่นหอมอ่อนๆของกุหลาบของคนที่ตนรักชอบ มันทำให้คิดถึงวันแรกที่ได้รู้จักกัน จากวันนั้นจนมาถึงวันนี้ ความรักของตนที่มอบให้อาลี่ มันอยู่ที่นี่..ตรงนี้ ....
“.....หานเกิง..”ร่างบางที่นอนอยู่เริ่มขยับตัวพร้อมกับเอ่ยเสียงเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่ข้างกับร่างของตน ที่กำลังร้องไห้ ....ความรู้สึกเจ็บมันอยู่ตรงหัวใจ...เมื่อรู้ว่าเหลือเวลาอีกเพียงน้อยนิดเท่านั้น ที่จะได้อยู่เคียงข้างกับคนที่รัก...หากย้อนเวลากลับได้ อยากจะใช้เวลาทุกวินาทีอย่างคุ้มค่าให้มากที่สุด เพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่ตนรัก
“...อาลี่....สัญญานะ...ว่านายจะอยู่กับชั้นตลอดไป” ฮันกยองพูด มือทั้งสองข้างของตนค่อยๆเกลี่ยไปยังแก้มใสที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ค่อยๆโอบร่างบางที่ลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงให้มาแนบข้างกายของตนให้มากที่สุด
“...สัญญา ชั้นจะอยู่กับนายตลอดไป...” ร่างเล็กที่สะอื้นภายใต้อ้อมกอดของฮันกยองกล่าวอย่างสะอื้น นิ้วเรียวของทั้งคู่เกี่ยวกับเป็นคำสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
“..ชั้นรักนายนะ อาลี่”
“...ชั้นก็รักนาย หานเกิง...” ร่างเล็กเงยหน้ามาสบตากับฮันกยอง สีหน้าเศร้าสร้อยแต่เจ้าตัวก็ยังฝืนยิ้ม...ยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เราจะจากกันไปแสนไกล....และไม่มีทางได้มาพบกันอีกแล้ว
“...นายอย่าตายนะ....อยู่กับชั้นตรงนี้ อยู่ด้วยกันที่นี่...ตลอดไป..นายลืมความฝันของเราสองคนแล้วหรอไง?...เราจะไปเกาหลีด้วยกัน ไปที่ที่เราฝันไว้ไงล่ะอาลี่....”ฮันกยองพูดพร้อมกับพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหล วงแขนโอบร่างบางใก้กระชับในอ้อมกอดมากยิ่งขึ้น
“...ชั้นไม่ลืมหรอกหานเกิง...แต่ชั้นคงไปกับนายไม่ได้แล้ว....ชั้นขอฝากความฝันของชั้นไว้ที่นายได้มั้ย?” ร่างบางสะอื้นถามฮันกยองพยักหน้าก่อนที่ร่างเล็กจะชี้ไปที่นอกหน้าต่างที่มีดวงดาวทอประกายอยู่บนท้องฟ้า
“..ถ้านายคิดถึงชั้นเมื่อไหร่ ให้มองดาวดวงนั้น ชั้นอยู่กับนายเสมอน่ะแหละ....จำไว้นะหานเกิง..”
“....”ฮันกยองพยักหน้าเล็กน้อย
“...ชั้นง่วงแล้วล่ะ...ขอนอนกอดนายไว้อย่างนี้จนกว่าจะหลับไปได้มั้ย?” ร่างเล็กพูดก่อนจะค่อยๆหลับตา มือเรียวจับไหล่ของฮันกยองเอาไว้ ค่อยๆเอนตัวลงนอนบนเตียง
“ได้สิ่....นอนกอดชั้นอย่างนี้ไปเรื่อยๆเลยนะ “ฮันกยองพูดพร้อมค่อยๆโอบร่างเล็กเข้ามาแนบตัวมากขึ้น ...ไม่สามารถบังคับให้น้ำตาไม่ไหลได้ ....พร้อมกับเสียงหัวใจของร่างเล็กที่เต้นอย่างแผ่วเบา กำลังจะค่อยๆหยุดลง ไปในไม่ช้า..
...................
............
....
..หลังจากนี้...ชั้นก็จะกลายเป็นเพียงความทรงจำของนายใช่มั้ย..หานเกิง
ชั้นที่ไม่สามารถอยู่เคียงข้างนาย ในเวลาที่นายมีความสุข หรือในเวลาที่นายเศร้า...
...ต่อไปนายต้องดูแลตัวเองดีๆนะ หานเกิง...ถึงไม่มีชั้นอยู่แล้ว...นายก็ต้องอยู่ต่อไปนะ
...อยู่เพื่อ...ตัวของนายเอง....และชั้น....อยู่เพื่อความฝันของเราสองคน...
……………..
…………..
……..
แค่เพียงเวลาอันสั้นที่สองร่างนั้นได้มีวินาทีสุดท้ายร่วมกัน เสียงของเครื่องวัดชีพจรที่เชื่อมต่อกับร่างกายของร่างเล็กก็ดังขึ้นเป็นการบอกถึงการจากลา..ของชีวิตๆหนึ่ง
“...อาลี่.....ไม่นะ....อย่าจากชั้นไปนะ....” ฮันกยองกอดร่างที่หมดลมหายใจของคนที่ตนรัก ร้องไห้ราวกับเสียสติ....ทำไมล่ะ ....ทำไมพระเจ้าต้องเล่นตลกกับผมด้วย....ผมทำอะไรผิดมากมายขนาดนั้นเลยหรอ?...ทำไมถึงต้องเอาอาลี่ไปจากผมด้วย....ถ้าไม่มีเค้า โลกทั้งใบนี้ของฮันกยองจะดำเนินอยู่ต่อไปอย่างไร....ถ้าไม่มีอาลี่...ผมจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง...
......................
...........
...
.
/////”หานเกิง....นายต้องไม่ลืมความฝันของเราสองคนนะ”/////
/////”อื้ม...ชั้นไม่มีทางลืมหรอก...เราต้องไปเกาหลีด้วยกัน”//////
+++++++++++++
ความคิดเห็น