(ZerZes)รักนะ นายพยัคฆ์เมฆาของฉัน...

ลำดับตอนที่ #36 : บทที่ 33 ฝัน

    แต่งกันทำมาย แต่งเพื่ออาราย แต่งกันไปแล้วๆจะอยู่กันยังงาย~

เฮ้ย...ที่นี่ที่ไหนกันล่ะเนี้ย? งานแต่งงาน ของใครล่ะ?

"เฮ้ย...ใครทิ้งให้เจ้าสาวเดินมาคนเดียววะ?"คาเรนปรายตาสีแดงเพลิงมาทางข้า เอ่อ...ข้าทำอะไร

ผิดงั้นเหรอ?

"เฮ้ย! ใครก็ได้ พาเจ้าสาวไปแต่งชุดทีดิ! ใครใช้ให้เจ้าสาวออกมาในชุดแบบนี้"คาเรนชี้มาทางข้า

ชุดของข้ามันยังไงงั้นเหรอ?

"หว่า พวกเจ้าจะเอาข้าไปไหนกันเนี้ย?"ข้าร้องเสียงหลงเมื่อมีหญิงสาวคนหนึ่ง ลากข้าไปที่ไหนซัก

แห่ง นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ย?

เวลาต่อมา

"อ้าก!!ปล่อยข้าออกไปนะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ย!"ข้ากล่าวพลางทุบประตูดังปั้ง ปัง มาได้ 5 นาที

กว่าๆแล้ว จู่ก็มี...เจ้าเสือบ้าเปิดประตูเข้ามา ฮ่าๆชุดของมันนี่ดูตัดกับหัวทองๆของมันเหลือเกินนะ!

"รีบไปเถอะ ถ้ายัยปิศาจนั่นโมโหเสียก่อนเดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องใหญ่..."เจ้าเสือพูดพลางฉุดแขนข้าเดิน

ไปที่ประตูหน้า

"ยินดีด้วยนะ เซอเซสคุง โฟรเซนคุง"พี่เพลยิ้ม เอ่อ...ยินดีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?

"เอาเถอะๆ เดี๋ยวบาทหลวงคาเรนเค้าโมโห มันจะได้เรื่องตามานะ"คาร์ทยิ้มให้ข้า แต่เดี๋ยวก่อนคาร์-

ทออกมาจากสมาพันธ์ไม่ได้นี่นา

"เอาเถอะๆ โฟรเซน เจ้าจะรับ ผู้ชาย(ตามจริง อยากจะบอกว่าเป็นผู้หญิงมากว่าอ่า...)เป็นภรรยา

ไหม?"คาเรนกล่าวพลางปรายตาสีเพลิงมามองข้า เอ่อ...นี่มันเรื่องอะไรกัน?

"เอ่อ...คาเรน นี่มันเรื่องอะไรงั้นเหรอ?"ข้าถามด้วยความงุนงง

"...พี่โฟรเซน เจ้านี่ยังตื่นเต้นเรื่องเมื่อวานอีกเหรอ ตอนที่พี่ขอเซอซี่แต่งงานอ่ะ..."คาเรนหันหน้าไป

ทางโฟรเซน

"คงงั้น เอาเป็นว่า ข้ารับเจ้านี่เป็นภรรยาก็แล้วกัน"โฟรเซนพูดอย่างไม่ต้องคิดอะไรมากมาย

  เอ่อ...เมื่อวานตอนไหมงั้นเหรอ ข้าไม่เข้าใจ?

"เอาเถอะ ข้าให้ทั้งคู่เป็นสามีภรรยากัน พี่โฟรเซน พาเซอซี่เข้าหอได้เลย ส่วนตัวข้านั้น...ขอตัวก่อน

ดีกว่า"คาเรนโค้งตัวก่อนจะเดินจากไป คาเรน กลับมาช่วยข้าก่อน! ข้าคิดในใจทั้งน้ำตา ก็ที่โฟรเซน

จะอุ้มข้า เข้าไปในห้องหนึ่งที่ป้ายหน้าห้องเขียนเอาไว้ว่ 'ประตูสู่สวรรค์'<-(คนเขียนคิดเอง อ้วกเอา

ทำไมชื่อมันช่าง...) อ้าก!!ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย!!

 เฮือก!

 ข้าลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงกลางดึก 3 ทุ่มแล้วเหรอเนี้ย? สงสัยจะฝันร้ายแหงเลยเรา...เพราะคำของ

คาเรนแท้ๆเลย อ้าก!! ชิ นอนต่อดีกว่า เช้ามาสงสัยต้องไปเคลียร์หน่อยแล้ว



ฝันต่อดิ

  "เซอเซส เจ้าทำจานแตกอีกแล้วนะ"เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น ใครกันน่ะ?

  "ข้า ไม่ได้ตั้งใจนะขอรับ ข้าต้องขอโทษจริงๆ"นั่นคือเสียงของข้าใช่ไหม? ข้าจำได้แล้ว...ตอนนั้น

ข้ายังอายุแค่ 10 ขวบเท่านั้น แหละทำหน้าที่เป็นคนล้างจานให้ภัตคารแห่งหนึ่ง

   "เจ้าออกไปงานที่อื่นเลยไป๊!!"

  อีกแล้ว ข้าโดนไล่ออกอีกแล้ว...ข้ายังจำได้ไม่ลืมเลยล่ะ...ตอนนั้น ข้าตกงานเป็นครั้งที่ 95  อา..

อนาถตัวเองดีแท้ และสาเหตุของการตกงานทุกครั้งคือ ความซวยของข้าเอง แล้วข้าจะไปงานอะไร

ต่อดีล่ะ?

  "เฮ้ เจ้าเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ? เวลโรนซ์ ช่วยมาดูเจ้านี่ทีสิ ตัวมอมแมมไปหมดเลย"เสียงเด็กหนุ่มพูด

ออกมาอย่างตื่นตระหนกตกใจ เท่าที่ข้าสังเกตก็ได้แต่หน้าตา นอกนั้นข้าจำไม่ได้เลย...

 ผมสีทองดูแสบตาเมื่อยามอยู่ในกลางแจ้งแบบนี้ กับตาสีเลือดที่มองตรงมาที่ข้า...

  "ดูเหมือนว่า เขาจะหมดแรงนะโฟรเซน พาเขาไปที่พักของเราก่อนจะดีกว่านะ"หญิงสาวคนหนึ่งพูด

ผมสีขาวยาวถึงกลางหลัง พร้อมกับตาสีเงินที่ฉายแววเป็นห่วง ได้โปรด อย่าเป็นห่วงข้า ข้าจะทำให้

ท่านซวยเอาเปล่าๆ...

   "ก็แล้วแต่เจ้านะ ข้าไม่ได้คัดค้านอะไรด้วย"เด็กหนุ่มที่ชื่อโฟรเซนกล่าว ก่อนจะเดินไปแบกตัวข้า

ขึ้น ก่อนจะส่งสีหน้าเหมือนกับว่า 'ไอ้หมอนี่หนักชะมัด'

"อือ...ที่นี่ที่ไหนกันล่ะเนี้ย?"ข้าเด้งลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะมองสภาพแวดล้อมข้างๆตัวเอง ที่นี่ที่

ไหนหว่า...ข้าเกาหัวตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมาเดินรอบๆห้อง(ไมไม่ออกไปจากห้องนี้เลยล่ะ

ครับ =_=)

"อ่าว...เจ้าตื่นแล้วเหรอ?"หญิงสาวที่คาดว่าน่าจะเป็นชาวเทพถามข้า

"เอ่อ...ขอรับ...ที่นี่ที่ไหนงั้นเหรอขอรับ"ข้ากล่าวพลางมองไปรอบๆ

"ที่นี่คือบ้านของข้าเอง แย่จริง โฟรเซนยังไม่กลับมาอีกเหรอเนี้ย?"หญิงสาวขมวดคิ้ว โฟรเซน?

ใคร...อย่าบอกนะว่าจะเป็น

"ข้ามาแล้วๆ เวลโรนซ์ อย่าบ่นนักเลย ลำพังแค่ เสียงความคิดในใจของเจ้าก็ล่อทำเอาข้าประสาท

จะเสียอยู่แล้ว"เด็กผมทองที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ กล่าวก่อนจะแคะหูไปพลาง

"อย่าทำเรื่องเสียมารยาทต่อหน้าแขกสิ โฟรเซน"หญิงสาวกล่าวเสียงเข้ม

"อย่างน้อย เจ้านั่นก็ยังเด็ก..."โฟรเซนกล่าว ก่อนจะเดินมาหาข้า ก่อนจะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"ใช่ไหม เจ้าหัวสีตก"

  อ้าก!!!ไอ้เด็กปากเสีย ผมของข้น่ะมีสีดำแซมเงินต่างหากล่ะ ไอ้หัวสีอึ!! ข้าคำรามในใจ เพราะกลัว

ว่าผู้หญิงที่ชื่อเวลโรนซ์จะได้ยิน

"อย่าไปว่า เขาแบบนั้นสิ โฟรเซน เดี๋ยวเถอะ ...ว่าแต่ เจ้าชื่ออะไรงั้นเหรอ?"หญิงสาวยิ้มบางๆ

"เซอเซเรซิสเซทัลขอรับ"ข้างุดหน้าลงด้วยความอาย ผู้หญิงคนนี้สวยจัง

"ชื่อยาวน่ารำคาญเสียจริงเล้ย"โฟรเซนแอบแซว

"เอาน่า โฟรเซน ชื่อเจ้าเองก็ยาวไม่ต่างอะไรกับเซอเซสหรอกนะ..."หญิงสาวดุโฟรเซน

"ขอโทษ ชื่อข้ามีแค่ 5 พยางค์เองนะ!"โฟรเซนส่งเสียงค้าน

"ไม่รู้ล่ะ....ชื่อเจ้าเองก็วกวนไม่ต่างจากเซอเซสเท่าไหร่หรอกน่า"เวลโรนซ์ถอนหายใจเบาๆ

"ยังไง ข้าก็ไม่ยอมรับหรอกน่า..."โฟรเซนยังดื้อรั้น

 ...ออกไปหางานต่อดีกว่า ข้าคิดก่อนจะลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ประตูบ้าน

"เซอเซส จะไปไหนกันน่ะ...เจ้าไม่กินข้าวก่อนเหรอ?"เวลโรนซ์เป็นห่วงข้าเล็กน้อย

"ขอบคุณมากเลยนะ ขอรับ ที่ท่านอุตส่าห์ให้ข้าได้อยู่พักอาศัยที่นี่ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ระยะสั้นๆ

ก็ตาม ถ้าหากว่ามีวันนั้นจริงๆ ข้าจะกลับมาตอบแทนบุญคุณนะขอรับ"ข้าโค้งตัวเล้กน้อย ก่อนจะเดิน

จากไป

"โฟรเซน...ไปดักหน้าเซอเซสทีนะ แล้วก็ วานลากเค้ากลับมาที่นี่ด้วย..."เวลโรนซ์ส่งเสียงเรียบ

"รับทราบๆ แค่จับตัวเจ้าหัวสีตกมาใช่ไหม? งั้นข้าก็ไปล่ะ"เท่านั้น โฟรเซนก็ใช้เวทย์ข้ามมิติไปดักรอ

เซอเซส



ด้านเซอเซส

"นี่คงไกลพอสมควรแล้วสินะ...ไปหางานต่อดีกว่า..."ก่อนที่ข้าจะเดินก็ได้มีมือ มือหนึ่งมาฉุดข้าเอา

ไว้

"เจ้าจะไปไหนของเจ้า เจ้าหัวสีตก"โฟรเซนนั่นเอง มาจากไหนกันล่ะเนี้ย?

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นข้าจะ..."ข้ามองไปที่โฟรเซน ในขณะที่โฟรเซนยังทำหน้าทะเล้นให้ข้า

"ข้าจะอะไรงั้นเหรอ?...เจ้าหัวสีตก"

"ข้าไม่ได้หัวสีตกนะ เขาเรียกว่าหัวดำแซมเงินต่างหาก! ไม่งั้น ข้าก็จะไปทั้งอย่างนี้แหละ อยากตาม

ข้านักใช่ไหม?"ข้ากล่าวก่อนจะเดินหน้าไปอย่างยากลำบาก หนัก....

"แรงแค่นั้น มีหรือจะลากคนอย่างข้าได้น่ะ เจ้าหัวสีตก"โฟรเซนหัวเราะในลำคอ ใช่สิ!ก็ครึ่งเทพอย่าง

ข้ามันแรงน้อยนี่นา!

"ข้าเพิ่ง เคยเห็นคนอย่างเจ้านี่แหละน้า~ แต่ว่า ถ้าข้ากลับไปมิอเปล่าล่ะก็...สงสัยเวลโรนซ์ต้องโมโห

มากแน่ๆ เฮ้อ..."โฟรเซนถอนหายใจ

"ขอล่ะนะโฟรเซน ปล่อยข้าไปเถอะ...ข้าไม่อยากให้เจ้ากับพี่สาวคนนั้นต้องติดเชื้อซวยจากข้าหรอก

นะ...เพราะงั้นได้โปรด ข้าไหว้ล่ะ...ช่วยปล่อยข้าไปที...."ข้าก้มหน้าลงเล็กน้อย

"อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง อย่างที่เค้าลือกันสินะ เซอเซเรซิสเซทัล ครึ่งเทพสุดซวย ข้าล่ะ สงสารเจ้าจริงๆ

ได้ข่าวว่า เจ้ากำพร้าพ่อแม่ด้วยนี่นา..."โฟรเซนยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะลูบหัวข้าเบาๆเป็นการปลอบ

"เอาเป็นว่า...ข้าจะช่วยเจ้าหางานด้วยก็แล้วกันนะ"โฟรเซนยิ้ม

"อือ...ขอบใจเจ้ามานะ...โฟรเซน...."


โลกแห่งความเป็นจริง

 แสงจันทร์ทอประกายอย่างงดงาม ประกอบบรรยายที่ใครเห็นก็ชวนให้ผ่อนคลาย ผมสีขาวของเด็ก

สาวคนหนึ่งปลิวไปตามแรงของลม สายตาแดงเพลิงจ้องไปที่แสงที่ออกมาจากอุ้มมือที่มีเล็บอัน

แหลมคม แต่น่าเสียดายที่เล็บของเธอนั้น ไม่ได้แหลมคมที่สุดในหมู่พยัคฆ์เมฆา พี่ชายของเธอต่าง

หาก ที่ได้ตำแหน่งนั้นไป แสงในอุ้มมือขาวของเธอนั้น ได้ปรากฏภาพต่างๆมากมาย เด็กสาวจ้อง

มองซักพัก ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

"อย่างนี้นี่เอง พี่โฟรเซน เคยเจอกับเซอเซสมาก่อนสินะ..."เด็กสาวเงยหน้ามองท้องฟ้าสีรัตติกาล

ก่อนจะสังเกตเห็นจดหมายเวทย์ลอยมาอยู่ตรงหน้าเธอ...ของใครกัน? เด็กสาวขมวดคิ้ว

"เปิด...เฮือก! ท่านพ่อ"เด็กสาวเบิ่งตาอย่างตกใจ ไม่ค่อยนึกฝันมาก่อนว่าจะได้เจอหน้า พ่อของ

ตนเองอีก

"ว่าไงคาเรน เจ้ารู้เรื่องรึยัง?"ชายหน้าตาออกหยาบเล็กน้อย ตาสีเลือดมองมาทางเด็กสาว พร้อมกับ

ผมสีเงินที่ปลิวไปตามลม

"ร...เรื่องอะไรงั้นเหรอ ท่านพ่อ?"คาเรนพูดเสียงสั่น

"ข้าจะส่งเผ่าเหยี่ยวคนหนึ่ง ไปคอยดูพฤติกรรมของโฟรเซน"

"ตามจริงแล้ว ให้ข้าเป็นคนดูให้ก็ได้นี่นา ไม่เห้นต้องพึ่ง...! ท่านพ่อ ว่า จะเอาเผ่าอะไรมาคอยดูพี่โฟร

เซนนะ?ข้าฟังไม่ค่อยชัดน่ะ"คาเรนขมวดคิ้ว หวังว่า จะไม่ใช่อย่างที่ข้าคิดหรอกนะ...!

"เผ่าเหยี่ยวยังไงล่ะ ชื่อฮาวิคลาเวีย ฟีบีเทีย ส่วนเรื่องตราสมาพันธื คงต้องพึ่งอีกแล้วสิคาเรน...ยังไง

ก็ช่วยสักตราสมาพันธ์ให้เขาหน่อยก็แล้วกันนะ...แค่นี้แหละ"

  เพียงเท่านั้น จดหมายก็สลาย หายไปกลางอากาศ ซวยแล้วไง! ไม่ใช่เรื่องตราปลอม แต่เป็นเรื่อง

เผ่าเหยี่ยวต่างหาก! ตราปลอม? ตามเดิมที กลาเซียสสร้่งเวทย์แห่งกฏเอาไว้ว่า ผู้ใดไม่มีตราสมา

พันธ์ แล้วเข้ามาในสมาพันธ์ จักไม่สามารถเข้ามาได้ แต่กฏไม่ได้บแกว่าห้ามใช้ตราปลอมนี่นา...

เอาไงดีล่ะ...จะไปบอกพี่โฟรเซนดีไหมนะ? อย่าดีกว่า ปล่อยไว้แบบนี้แหละ น่าสนุกดี...