♂♂Will Love , So I Love [Kihae,etc.]

ลำดับตอนที่ #36 : SF : My Superstar (HanHyuk )

Title :; Super Star My Love

 

Couple :; Hankyung X HyukJae

 

Author :; Octopus๑๓

 

Rate :; ปกติ-.....-

 

Talk :; ใครว่าตังจะดราม่าเก่ง ลองอ่านดู แล้วจะรู้ว่ามันไม่ใช่- -;;;

 

 

-------------------------------------------------------------------------
 

 

ผมเป็นเพียงเด็กผู้ชายติดดินธรรมดาคนนึง

 

แต่เขา......เป็นนักร้องดังที่ไม่ว่าผมจะไขว่คว้าเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถดึงมาครอบครองได้

 

 

 

 

"ฮยอกแจ!! เหม่อเวลาทำงานอีกแล้วนะ คิดจะอู้หรอ!!" คนถูกทักสะดุ้งตัวก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ ร่างบางฉีกยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งหนีออกไปหน้าด้านรับออร์เดอร์ลูกค้าทั้งๆที่เมื่อกี้จิตใจลอยไปหายไปก็ไม่รู้ เมื่อทำงานเสร็จก็เดินกลับมาหลังร้านอีกครั้ง เห็นเพื่อนสนิทกำลังฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะก็แอบสะกิดเข้าที่หลังเบาๆ

 

ว่าว่าฉันอู้งาน นายเองนั่นแหละอู้ของแท้เลย

 

"ทงเฮ ทงเฮ"

 

"อื้อ~! อะไรเล่า"

 

"ผู้จัดการมา"

 

"ห๊ะ!!! ผมไม่ได้อู้นะครับ เมื่อกี้เห็นว่ามีมดวิ่งผ่านเลยก้มลงไปดู หน้าเลยแนบกับโต๊ะเท่านั้นเอง"

 

ทันทีที่ได้ยินว่าผู้จัดการมาทงเฮก็ดีดตัวลุกขึ้นจัดเผ้าผมให้เรียบร้อยก่อนจะร่ายคำแก้ตัวออกมาเสียยาวเหยียด คนแกล้งหัวเราะเบาๆแล้วโบกมือบอกอีกคนคล้ายจะเป็นการบอกว่าเขาโกหก ร่างเล็กที่เพิ่งตื่นเห็นท่าทางของเพื่อนเป็นอย่างนั้นเลยแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะกระโดดเข้าใส่ ฮยอกแจหัวเราะร่าก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองพบว่าเป็นเวลาเลิกงานจึงพากันเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า บอกลาผู้จัดการร้านแล้วกอดคอกันเดินกลับบ้าน

 

"แวะร้านซีดีเพลงไหม?"

 

"หือ?? นายจะเข้าไปทำอะไรน่ะทงเฮ"

 

"พอดีซองมินฝากซื้อซีดีเพลงของฮันคยองน่ะ นายจะไปดูด้วยกันมั้ยละ?"

 

".........เอาสิ ฉันก็ว่าจะไปดูอัลบั้มนั้นอยู่พอดีเลย"

 

 

 

 

รู้อะไรหรือเปล่า ว่ามีใครคนอีกเฝ้ามอง 

 

มองดูเธอและรักเธอจนสุดหัวใจ

 

 

 

 

มือบางไล้ไปที่รูปบนปกอัลบั้มช้าๆก่อนจะหยิบขึ้นมาเพื่อมองดวงตาของคนที่อยู่บนปกอย่างหลงใหล ดวงตาของฮันคยองมีสเน่ห์เสมอสำหรับเขา ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็ตาม

 

 

 

ฉันตะโกนชื่อเธอ ที่มันดังก้องไปถึงใจ

 

 มีบางทีที่เธอได้ยินบ้างไหม

 

 

 

 

 

'เฮ้~ เจ้าตัวเล็ก! ร้องไห้ทำไมกันน่ะ'

 

'ฮึก นายเป็นใคร' เจ้าตัวเล็กวัยสิบขวบหยุดขยี้ตาก่อนจะมองคนที่เดินเข้ามาหาพลางเอ่ยถามด้วยความหวาดระแวงเพราะสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมานั้นเขาฟังไม่รู้เรื่อง คนตัวสูงพอฟังแล้วก็ขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะย่อตัวลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกันพลางเอ่ยถามเป็นภาษาเกาหลีที่เขาได้ยินออกมาจากปากคนตัวเล็กเมื่อครู่

 

'นายหลงทางหรอ? แม่ของนายไปไหนซะล่ะ'

 

'ไม่รู้ ฮยอกไม่รู้ ฮยอกหาใครไม่เจอเลย ฮือ' ร่างเล็กเริ่มร้องไห้อีกครั้งจนคนตัวสูงต้องดึงเข้าไปกอดปลอบใจเบาๆ มือคู่นั้นโอบกอดร่างเล็กๆไว้พลางโยกตัวช้าๆ ในสถานที่ที่ไม่คุ้นแบบนี้เจ้าตัวเล็กคงจะไปไหนไม่ถูก อีกทั้งที่นี่เป็นประเทศจีนที่ไม่ได้พูดภาษาเดียวกันกับฮยอก เจ้าตัวเล็กนี่คงจะฟังใครไม่รู้เรื่องเลยสินะ

 

'โอเค หยุดร้องก่อนนะ ฮยอกต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะครับ ไม่งั้นจะหาแม่ไม่เจอนะ'

 

'ฮยอกต้องหยุดร้องไห้ใช่มั้ยฮะ?'

 

'อืม หยุดร้องก็ดีแล้ว เอาล่ะ คราวนี้ฮยอกจะบอกพี่ได้มั้ยครับว่าฮยอกเดินมาจากทางไหน'

 

พูดพลางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้พลาง ฮยอกแจพยักหน้าช้าๆก่อนจะชี้ไปทางด้านหลังที่ตัวเองเดินมา ร่างสูงส่งยิ้มให้อย่างใจดีก่อนที่จะเดินจูงมือเล็กๆนั่นไปยังจุดประชาสัมพันธ์ของสวนแห่งนี้ คนตัวเล็กยืนมองอีกคนที่กำลังพูดคุยอยู่กับประชาสัมพันธ์คนสวยตาแป๋ว ไม่นานนักร่างสูงก็หันมา

 

'เสร็จแล้วละ อีกเดี๋ยวแม่ก็จะมารับฮยอกแล้วนะครับ'

 

'จะอยู่เป็นเพื่อนฮยอกใช่มั้ย จะอยู่กับฮยอกจนกว่าแม่จะมาใช่มั้ย'

 

'อื้ม^ ^ พี่ชื่อหานเกิงนะ'

 

'หัน......เขิง?'

 

'อ่า....ฮันคยองก็ได้ เรียกพี่ว่าฮันคยองละกัน'

 

'ครับ พี่ฮันคยอง ผมอีฮยอกแจฮะ' 

 

 

 

 

 

"จะซื้อมั้ยเนี่ย- - ยืนเหม่ออยู่นั่นแหละ! ฉันรู้หรอกน่ะว่านายชอบพี่เขามาก"

 

"อ๊ะ เอ่อ.....ซื้อแล้วๆ ฉันมีแล้ว แล้วนายล่ะ? ซื้อเสร็จรึยัง?"

 

"เสร็จแล้วล่ะ ไม่น่าเชื่อเลยนะ ทั้งๆที่เป็นคนจีนแท้ๆแต่สามารถโด่งดังได้ในเกาหลีแบบเปรี้ยงปร้าง แถมยังหล่อมากๆอีกต่างหาก เจ๋งสุดๆไปเลยนายว่ามั้ย"

 

ทงเฮหันมาสะกิดเพื่อนข้างๆก่อนที่จะเห็นว่าเจ้าตัวกำลังยิ้ม ยิ้มที่ไม่ใช่ยิ้มแบบมีความสุขหรือดีใจ

 

หากแต่มันกำลังเศร้าจนคนมองต้องเศร้าตามไปด้วยต่างหาก

 

 

 

อาจไม่กล้าพอ พูดว่าฉันรักเธอ 

 

ได้แต่บอกรักเธอ เพียงในใจ

 

 

 

"ฮยอกแจ......."

 

"อะ.....อะไรกัน! ทำไมทำเสียงอย่างนั้นใส่ล่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย"

 

"แน่ใจนะ แต่สีหน้านายมันโคตรเศร้าเลยอะ"

 

"ตาฝาดแล้วไอ้ปลา กลับบ้านกันเถอะ"

 

 

 

 

 

 

 

'ฮันคยองลงบทสัมภาษณ์ ตามหาเจ้าของยางมัดผมสีส้ม เผยเป็นเด็กหลงทางหน้าตาน่ารักที่พบกันตั้งแต่เด็ก'

 

มองภาพที่อยู่บนจอภาพขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ข้างตึกแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถึงแม้ว่าจะตกใจไม่น้อยที่เขายังคงเก็บของที่เคยให้ไว้ แต่สุดท้ายก็คิดว่าคงไม่มีทางที่จะเข้าไปแสดงตัวได้แน่นอน

 

ใครๆต่างก็คงคาดหวังว่าเจ้าของยางมัดผมสีส้มเป็นของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก

 

แต่ในเมื่อเจ้าของจริงๆอย่างผมเป็นผู้ชาย จะไปทำอะไรได้กัน........

 

ฮยอกแจละสายตาจากภาพตรงหน้าก่อนที่ตัวเองจะค่อยๆเดินเลียบมาตามท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน ถึงแม้ว่านี่จะมืดมากแล้วก็ตามแต่ทว่าบนท้องฟ้ากลับไม่มีดาวให้เห็นซักดวง เห็นก็เพียงแต่พระจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่บนนั้น

 

ไม่ต่างอะไรกับเขาทีเป็นเพียงดาวดวงเล็กๆ โดนแสงอะไรเข้านิดหน่อยก็หลบหายกลืนกินไปกับแสงนั้น

 

ไม่เหมือนกับพี่ฮันคยอง ที่โดดเด่นอยู่ท่ามกลางท้องฟ้า ไม่มีแสงอะไรที่จะมาสามารถกลบเขาได้เฉกเช่นเดียวกับพระจันทร์

 

 

 

 

ได้แต่รักเธอ เพียงข้างเดียวเรื่อยไป

 

แต่ยังไงฉันก็จะรอ

 

 

 

เดินต่อไปเรื่อยๆราวกับไม่มีจุดหมายปลายทาง ร่างบางยังไม่อยากกลับบ้านในตอนนี้เพราะอารมณ์เหงาที่กัดกินหัวใจ ขืนกลับไปแม่คงได้ซักเอาว่าเป็นอะไรทำไมถึงได้หงอยเหงาอย่างนี้ จู่ๆก็ต้องหยุดกึกเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ ตอนแรกไม่นึกเอะใจอะไรจึงหลีกทางให้แต่ทว่าผู้ชายคนนั้นก็ยังคงหลีกตามอยู่ตลอดเวลา จนฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมอง เขาคนนั้นจึงเผยรอยยิ้มออกมาช้าๆแต่ทว่าทำให้หัวใจของคนมองเต้นสั่นระรัวด้วยความตกใจ

 

"เจอกันเสียทีนะ ฮยอกแจ......."

 

"พี่ฮันคยอง"

 

 

 

 

รอซักวัน ให้เธอหันมา รอซักวันทั้งที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

 

รอแต่เธอ อยากให้เธอรู้ เธอได้เข้าใจ 

 

เห็นใจกันบ้างไหม ฉันรักเธอ

 

 

 

 

"นี่หลงทางอีกรึเปล่าล่ะ? ทำไมยังไม่กลับบ้าน"

 

".....ปละ เปล่าฮะ เปล่า" รอยยิ้มที่คุ้นเคยในวัยเยาว์ทำเอาร่างเล็กอดหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้ ฮันคยองเดินเข้ามาใกล้แล้วดึงร่างบางเข้ามาโอบกอดช้าๆจนฮยอกแจตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ หัวใจดวงเล็กเต้นระรัวอย่างห้ามไม่ได้ อายก็อายกลัวว่าคนตรงหน้าจะรู้ว่าเขาตื่นเต้นขนาดไหนที่ได้เจอ ร่างสูงผละออกมาช้าๆก่อนจะส่งยิ้มให้เขาอีกรอบ

 

"กลับบ้านไหม?  พี่ไปส่ง"

 

"มะ...ไม่เป็นไรฮะ ผมกลับได้"

 

"พี่อยากไปส่ง ให้พี่ไปส่งนะ" ในเมื่อเจ้าตัวยืนยันอย่างนั้น ฮยอกแจคงได้แต่เลยตามเลยให้ร่างสูงเดินลากตัวเขากลับบ้านไป ตอนนี้ในหัวสมองของอีฮยอกแจขาวโพลนไปหมด ลืมทางกลับบ้านของตัวเองไปแล้วด้วยซ้ำ จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกของคนข้างตัวนั่นแหละถึงได้สะดุ้งขึ้นมาพบว่าตัวเองมาหยุดอยู่หน้าบ้านเสียแล้ว

 

ทำไมถึงมาถูกล่ะ??

 

"ฮยอกแจ กลับมาแล้วหรอ? อ้าว.....ฮันคยองนี่นา"

 

"สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะฮะ^ ^"

 

"ใช่สิ ก็ตั้งแต่เธอมาแลกเปลี่ยนคราวนั้น ก็ไม่ได้กลับมาเยี่ยมกันอีกเลย แล้วนี่ไปทำอีท่าไหนถึงมาด้วยกันได้ล่ะ?"

 

"เด็กหลงทางน่ะฮะคุณป้า"

 

"อีกแล้วหรอฮยอกแจ ตั้งแต่เด็กยันโต หลงทางอยู่เรื่อยเลยนะ" คนเป็นแม่หัวเราะเบาๆก่อนจะพาทั้งสองคนเดินเข้ามาในบ้าน ฮยอกแจทำหน้าไม่รู้เรื่องพลางขมวดคิ้วยุ่ง เดินตามแม่เข้าไปในห้องครัวแล้วเอ่ยปากถามในเรื่องที่สงสัยกับประโยคสนทนาระหว่างแม่กับนักร้องดังเมื่อครู่

 

"แม่ ทำไมรู้จักพี่ฮันคยอง?"

 

"ก็ตอนที่เราสิบขวบใครกันที่พาเรามาหาแม่น่ะ"

 

"แต่.....แม่ไม่น่าจะจำได้นี่ แล้วเรื่องแลกเปลี่ยนล่ะ? คืออะไร?? ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย???"

 

"เรานี่น๊า~ รู้มั้ย ว่าตอนที่ไปเรียนอยู่ที่พูซานน่ะ พลาดเรื่องสำคัญไปแล้วล่ะ เรื่องที่บ้านเราเป็นโฮสต์ให้กับเด็กที่มาแลกเปลี่ยนไง แม่ว่าแม่เล่าให้ฟังแล้วนะ"

 

"ก็ผม.....จำไม่ได้นิ แต่แม่ไม่ได้บอกนะว่าเป็นพี่ฮันคยอง" ถึงแม้ตอนแรกจะทำเสียงอ่อย แต่ประโยคถัดมาก็เสียงดังขึ้นได้หน่อยเมื่อจำได้ว่าแม่ไม่เคยบอกว่าเป็นใคร หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆก่อนจะยกน้ำยกขนมที่เตรียมไว้ออกไปให้นักร้องดังที่ยืนมองบ้านที่เคยอาศัยอยู่หนึ่งปี

 

"ฮันคยอง ฮยอกแจมีเรื่องจะถามแน่ะ"

 

"เปล่านะครับ อ่า.....ออมม่า~" คนตัวเล็กเอาแขนดันไหล่คนเป็นแม่เบาๆก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆให้กับร่างสูงที่ยืนอยู่ ฮันคยองมองแล้วก็ยิ้มขำทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเมื่คนอาวุโสนั่งลงแล้ว ฮยอกแจหลบสายตาที่ดูมีสเน่ห์คู่นั้นแล้วนั่งลงข้างๆแม่

 

"ตกลงว่ามีเรื่องอะไรจะถามพี่ล่ะ?"

 

"เอ่อ....คือ ทำไม.....ทำไมพี่ถึงจำผมได้ ทั้งๆที่เรื่องนั้นมันก็ผ่านมาตั้ง 10 ปีแล้ว"

 

"รูปฮยอกแจมีอยู่เต็มบ้าน เห็นแค่แวบเดียวก็จำได้แล้วว่าเป็นเด็กหลงทางในวันนั้น"

 

"อ่า.....ผมไม่ได้หลงทางนะ ก็แค่เดินกลับไม่ถูก" 

 

 

 

 

รู้อะไรรึเปล่า ว่ามีใจอีกใจเฝ้าคอย

 

คงเป็นความรักที่เลื่อนลอยไม่เห็นทาง

 

 

 

"ตอนนี้กลับถูกรึยัง? แล้วไม่ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนแล้วหรอ?"

 

"อ่า......พี่อย่าแกล้งผมสิ" จากเดิมที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงหนักเข้าไปใหญ่เมื่อโดนแซวเข้าจังๆ ฮันคยองหัวเราะอีกครั้งพลางเหลือบมองนาฬิกา อัปกิริยาเหล่านั้นที่อยู่ในสายตาของร่างเล็กตลอดเวลาเลยทำให้ฮยอกแจต้องเอ่ยถามเบาๆ

 

"นี่มันก็ดึกมาแล้วนะฮะ พี่ฮันคยองออกมาแบบนี้ คุณผู้จัดการจะว่าเอารึเปล่า"

 

"นี่ไล่พี่ทางอ้อมเลยนะเนี่ย"

 

"เปล่านะครับTT ผมก็แค่เป็นห่วง....."

 

"ไม่เป้นไรหรอก พี่บอกผู้จัดการไว้แล้ว ว่าจะมาตามหารักแรก"

 

"เอ๋?"

 

"สงสัยต้องโทรไปรายงานผู้จัดการด้วยล่ะว่าตอนนี้พี่เจอแล้ว^ ^"

 

 

 

 

หวังให้เธอหันมา และมันจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

 

เธอจะเติมรักในช่องว่างให้ฉัน

 

 

 

"อะแฮ่ม...แม่ยังนั่งอยู่นะจ๊ะลูกๆ" เสียงกระแอมไอเบาๆดังขึ้นทำเอาฮยกแจลุกขึ้นพรวดพราดก่อนที่เจ้าตัวจะรีบเดินหายขึ้นชั้นบนไป ฮันคยองหัวเราะขำๆมองตามร่างเล็กไปแล้วหันมาส่งยิ้มให้กับคนเป็นแม่ที่นั่งอยู่ รอยยิ้มบางๆที่ถูกส่งมาให้เขาคล้ายเป็นสัญญาณจะบอกว่า'ฝากดูแลด้วย' ร่างสูงหัวเราะอีกครั้งแล้วรับปาก

 

"ผมทิ้งเขาไปไม่ได้หรอกครับ"

 

 

 

 

 

ความฝัน!! ความฝัน!!! เรื่องนี้มันคือความฝัน!!!!

 

 

 

ฮยอกแจทำหน้าสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในตอนช่วงเช้ามืดของวันรุ่งขึ้นแล้วมองนาฬิกาสลับกับมองท้องฟ้าที่มีแสงสว่างที่อยู่รำไร พลันคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็ต้องสะบัดหัวเมื่อพบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาอีกวันเข้าแล้ว ร่างบางนั่งห้อยขาอยู่บนเตียงก่อนจะขยี้ตาซักครู่แล้วลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ

 

เรื่องนั้นจะเป็นไปได้ยังไงกันฮยอกแจ แค่ฝันว่าเจอกันก็โคตรเพ้อแล้ว

 

นี่ยังฝันว่าพี่เขาบอกว่าเราเป็นรักแรก

 

นี่มันเข้าขั้นจิตแล้วนะเนี่ยอีฮยอกแจ!!!

 

สะบัดหัวอีกสองสามทีเพื่อไล่ภาพในฝันที่ออกจะดูเกินจริงไปเสียหน่อย บิดขี้เกียจอีกซักสองสามทีแล้วจึงเดินไปเปิดสวิตซ์ไฟแล้วหันกลับมามองที่เตียง

 

อะไรวะนั่น- -* ขดตัวงอๆอยู่ที่เตียง

 

ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะค่อยๆกระชากผ้านวมออกช้าๆ ภาพที่เห็นทำเอาอยากจะร้องลั่นให้บ้านแตกหากแต่พึงระลึกได้ว่าในช่วงเวลาหกโมงเช้าเช่นนี้ชาวบ้านชาวช่องยังจะคงยังไม่คื่นกันจึงทำเพียงกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะคนที่นอนอยู่บนเตียงใส่เพียงเสื้อกล้ามสีขาวตัวเดียวกับกางเกงบ๊อกเซอร์ลายสก๊อตสีดำ

 

ทำไมพี่ฮันคยองมานอนบนเตียงเขาได้วะเนี่ย!?!

 

บะ......บนเตียง //////////

 

ร่างบางถอยออกห่างจากเตียงช้าๆพยายามไม่ให้เกิดเสียงดังอึกทึกคึกโครมเพราะเกรงว่าคนที่หลับอยู่จะตื่น พอจับลูกบิดประตูได้ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะร่างสูงบนเตียงขยับพลิกตัวมาทางเขาแล้วส่งยิ้มบางๆมาให้ ฮยอกแจอ้าปากค้างก่อนจะเอ่ยปากเบาๆ

 

"อะ....อรุณสวัสดิ์ครับ"

 

"ฮยอกตื่นเช้าจังนะ^ ^"

 

"อะ....อ่อ ไม่ค่อยบ่อย..เท่าไหร่ฮะ"

 

"^ ^"

 

"ผม.....ผมขออนุญาตลงไปข้างล่างฮะTT"

 

อยู่นานกว่านี้มีหวังหัวใจวายแหงTT ทำไมท่านอนของพี่เขาถึงได้เซ็กซี่ขนาดนี้นะ~

 

เมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับจากอีกฝ่าย ฮยอกแจจึงกลับหลังหันแล้วเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็วพลางทาบมือลงที่หน้าอกด้านซ้ายว่าตอนนี้มันหลุดออกมาหรือยัง ย้ายมาจับหน้าตัวเองก็พบว่าร้อนฉ่าจนไม่รู้ว่าอากาศในห้องมันร้อนหรือว่าเขาไม่สบายกันแน่

 

อ๊ะ=o=!!! นี่เขาลืมไปแล้วหรอว่าในห้องเขามีโปสเตอร์รูปพี่ฮันคยองเต็มไปหมด!!

 

ร่างเล็กเปลี่ยนทิศทางย้อนกลับไปทางเดิมอย่างรวดเร็วก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องใหม่โดยไม่เคาะประตู พบว่าฮันคยองกำลังยืนจ้องรูปตัวเองบนหัวนอนของฮยอกแจแล้วหันมามองเขาพลางหยิบกรอบรูปขึ้นมาเทียบกับหน้าของตัวเองพลางชี้สลับระหว่างใบหน้ากับรูป

 

"อันไหนหล่อกว่ากันอ้ะ"

 

ถามแบบนี้อีฮยอกแจลำบากใจนะฮะ ฮยอง!!

 

"เอ่อ คือ..... /// พี่ฮันคยองครับ ผม......"

 

"รูปพี่เต็มไปหมดเลย นี่เกือบจะจำไม่ได้แล้วนะเนี่ยว่าเคยถ่ายรูปนี้ด้วย" ร่างสูงเดินลงจากเตียงก่อนจะค่อยๆไล่มองไปทีละภาพจนมาหยุดอยู่ที่ภาพหนึ่ง เป็นรูปที่เขากำลังนั่งดื่มกาแฟพลางถือหนังสือในมือ ฮยอกแจยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ที่หน้าประตู

 

 

 

อาจไม่กล้าพอ พูดว่าฉันรักเธอ 

 

ได้แต่บอกรักเธอ เพียงในใจ

 

ได้แต่รักเธอ เพียงข้างเดียวเรื่อยไป

 

แต่ยังไงฉันก็จะรอ

 

 

 

 

ไม่เคยรู้ว่าตัวเองจะเป็นคนที่โชคดีขนาดนี้มาก่อน ได้เคยเจอกับนักร้องดังในช่วงเด็กก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว แต่นี่คุณแม่ถึงขั้นรู้จักคุ้นเคยกัน

 

โชคดีจริงๆ

 

"ฮยอกแจ........"

 

"ครับ?"

 

"พี่รักนายนะ"

 

 

 

The End