♂♂Will Love , So I Love [Kihae,etc.]

ลำดับตอนที่ #34 : ชอพื้นที่เล็กๆสำหรับนิทานที่แต่งขึ้น : ))

ณ หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง

เด็กสาวสองคนที่เป็นลูกของคนในหมู่บ้าน บอกพ่อกับแม่ไว้ว่าจะเดินออกมาเที่ยวเล่นในป่าพร้อมกับสัญญาไว้ว่าจะกลับก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ทั้งคู่พากันเดินเข้ามายังภายในป่าเพื่อหาเก็บดอกไม้ตามเคย  เด็กหญิงคนตัวเล็กกว่ามองซ้ายมองขวาก่อนจะเจอดอกไม้สีน้ำเงินแซฟไฟร์ที่วางกองอยู่บนพื้นดินโดยไม่ได้หยั่งรากลึกลงบนดินเหมือนกับดอกไม้ชนิดอื่นๆ มือบางตระกองโอบกอดดอกไม้เหล่านี้ไว้แล้วกวักมือเรียกเพื่อนให้เดินเข้ามา

"นี่! มาดูดอกไม้พวกนี้สิ สวยแปลกตา แถมยังมีอยู่ตั้ง 12 ดอกด้วย"

"ฉันว่ามันคงจะเป็นดอกไม้ต่างถิ่น วางลงเถอะ มีพิษมีภัยหรือเปล่าก็ไม่รู้"

คนทีเ่ดินเข้ามาใหม่แนะนำด้วยความหวังดี หากแต่ว่าอีกคนยังคงดันทุรังที่จะพาดอกไม้เหล่านี้กลับบ้านโดยที่ไม่ยอมไปเดินเล่นกับเพื่อนต่อ  คนตัวสูงกว่าเกิดอาการไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินกลับบ้านโดยไม่แตะต้องดอกไม้ต่างถิ่นเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอชอบดอกไม้ในหมู่บ้านของเธอมากกว่า  ระหว่างทางที่เดินกลับจู่ๆสายตาของคนที่ถือดอกไม้ก็มองไปเด็กดอกไม้เช่นเดียวกับที่อยู่ในมืออีกดอก  เธอเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเก็บขึ้นมาแล้วยิ้มให้มันบางๆ

ดอกไม้ในมือของเธอเลยมี  13  ดอก

ดอกไม้สีสวยได้รับการดูแลอย่างดีในกระถางต้นไม้ เด็กหญิงมักจะไม่ยอมออกจากบ้านไปไหนเพราะต้องคอยดูแลดอกไม้เหล่านี้ตลอดเวลาทำเอาคนเป็นเพื่อนที่เข้าป่าไปด้วยคราวนั้นเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมา

"นี่มันก็แค่ดอกไม้ต่างถิ่น แล้วดอกไม้ของหมู่บ้านเราล่ะ? เธอลืมมันไปแล้วหรือ??"

"ยังไม่ลืมหรอก เพียงแต่ว่าช่วงนี้ต้องดูแลเจ้าพวกนี้หน่อย เป็นดอกไม้ต่างถิ่นไม่รู้จะปรับสภาพเข้ากับอากาศของหมู่บ้านเราได้หรือเปล่า"

คนเป็นเพื่อนตวัดสายตามองดอกไม้ในกระถางที่บานชูช่ออยู่หน้าบ้านก่อนจะเดินจากมาโดยไม่คิดจะสนทนาต่อ

จนกระทั่งวันหนึ่งเด็กสาวที่ดูแลดอกไม้เมื่อรู้ว่าตเนองจะต้องเดินทางออกนอกหมู่บ้านเป็นเวลาหลายอาทิตย์ก็หอบหิ้วดอกไม้ทั้งสิบสามต้นไปฝากไว้ที่บ้านเพื่อนของเธอ ถึงแม้ว่าจะถูกปฏิเสธก็ตามที

"ขอร้องเถอะนะ ฝากดูแลด้วย"

ในเมื่อถูกขอร้องขนาดนี้ คนฟังจึงใจอ่อนตบปากรับคำว่าจะดูแลให้ เมื่อบอกลาเพื่อนเสร็จแล้ว เจ้าตัวก็เดินกลับเข้ามาในรั้วบ้านพร้อมกับเพ่งพินิจดอกไม้ตรงหน้าทั้ง 13 ดอกโดยไม่ลืมที่จะตั้งคำถามกับตัวเอง

"พวกเธอมีอะไรดีอย่างนั้นหรือ?? ทำไมเพื่อนของฉันถึงได้รักนักหนา ทั้งๆที่พวกเธอก็เป็นเพียงแค่ดอกไม้ต่างถิ่น"



ทุกวัน เด็กสาวจะต้องรดน้ำพรวนดินเป็นประจำสม่ำเสมอเพื่อให้ดอกไม้ยังคงชูช่อสีสวยขึ้นมาได้ จากแรกๆที่ทำเพราะผู้ปกครองกำชับ แต่หลังๆกลายเป็นว่าทำไปด้วยความเคยชิน  แถมยังรู้สึกดีเมื่อได้เห็นดอกไม้เหล่านี้บานสวยงามราวกับจะตอบแทนการกระทำของเธอ

'ขอบคุณมากนะที่ดูแลพวกเรา'

เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นทำเอาคนที่กำลังชื่นชมดอกไม้ถึงกับหันรีหันขวางเพราะกลัวเจอกับสิ่งเร้นลับในหมู่บ้านอย่างที่บรรพบุรุษเล่าสืบทอดกันมา หากแต่ว่าเสียงนุ่มๆที่ดังขึ้นอีกรอบทำให้เธอเลิกกลัวทันที

'ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ใช่ดอกไม้ในหมู่บ้าน เป็นเพียงดอกไม้ต่างถิ่นที่พลัดมาจากไหนก็ไม่รู้ แต่เธอก็ยังคงดูแลพวกเรา'

"เสียงของพวกเธอหรอ?"

'เราไม่รู้ว่าจะตอบแทนความรักความห่วงใยของเธอยังไง คงทำได้แค่เพียงบานอย่างสดใสให้เธอได้ชมเท่านั้น'

"เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ขอบคุณมากนะ"

ล่วงเวลาเกือบสองอาทิตย์ เด็กสาวมักจะออกมานั่งคุยกับดอกไม้ทุกวัน แต่วันนี้เมื่อมองลงมาจากทางหน้าต่างพบว่าดอกไม้นั้นหายไป 3 ดอก เธอจึงรีบวิ่งลงมาเพื่อถามจากดอกไม้ที่เหลือ

"เพื่อนของพวกเธอหายไปไหน!?!"

'เราไม่รู้ เราทำได้เพียงแค่มองเพื่อนของเราถูกยกออกไปเท่านั้น เราไม่สามารถทำอะไรได้ เราขอโทษ'

"ไม่....ไม่นะ! ฉันจะตามหาพวกเขาได้ที่ไหน"

น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยหยดแหมะซ้ำแล้วซ้ำเล่าลงบนกลีบดอกไม้สีน้ำเงิน เมื่อตั้งสิตได้เธอก็รีบวิ่งออกจากบ้านเพราะดอกไม้เหล่านี้บานได้ไม่มากเท่าแต่ก่อน สองขาวิ่งออกไปอย่างไม่รู้จักเหนื่อยโดยมีสายตาคอยสอดส่องมองหาดอกไม้อยู่ตลอดเวลาจนผ่านไปครึ่งวัน สองขาเริ่มหมดแรงเด็กสาวค่อยๆทรุดตัวลงนั่งพักใต้ต้นไม้แถวนั้น น้ำตาของความท้อแท้ไหลลงมาอีกระลอกเมื่อไม่พบวี่แววแม้แต่น้อย สองมือสอดประสานกันพลางคุกเข่าอ้อนวอนต่อพระเจ้าทั้งๆที่เธอไม่เคยคิดจะทำเพื่อใคร

"ได้โปรดเถอะค่ะ คืนพวกเขามาให้หนู พวกเขามา 13 ดอกพวกเขาก็ต้องมี 13 ดอกตลอดไป แต่อย่าให้พวกเขาต้องแยกจากกันแบบนี้ พวกที่เหลืออยู่ที่รออยู่ที่บ้านต่างก็รู้สึกเสียใจ ถ้าท่านคิดจะกลั่นแกล้งขอวิธีอื่นได้ไหมคะ? แต่อย่าทรมานกันด้วยการทำแบบนี้เลย จะให้หนูทำอะไรก็ยอม"

'ฉันพาพวกเขากลับมาไม่ได้' เสียงนั้นดังก้องไปทั่วบริเวณทำเอาน้ำตาหยุดไหลเพราะความตกใจ เด็กสาวตั้งสติอีกครั้งก่อนจะตะโกนโต้ตอบกลับไป

"ท่านใจร้าย! ท่านทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร"

'ฟังให้จบก่อนเด็กน้อย ฉันเป็นเพียงผู้เฝ้ามองจากเบื้องบนเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์ยื่นมือเข้าไปข้องเกี่ยว แต่ฉันสามารถบอกเธอได้ว่าจะไปตามหาที่ไหนโดยมีข้อแลกเปลี่ยน เธอจะต้องเป็นเอลฟ์ ภูติที่ต้องคอยปกป้องดอกไม้ทั้ง 13 ดอกตลอดไป เธอจะยอมมั้ย?"

"หนูยอมค่ะ"

ทันทีที่สิ้นเสียงคำสัญญาร่างของเด็กสาวก็เป็นสีน้ำเงินสว่างขึ้นมา หูแหลมรีสวยตามสัญลักษณ์ของเอลฟ์มีกระดาษแผนที่ตกลงมาอยู่ตรงหน้า ภูมิตนนั้นหยิบขึ้นมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณคนบนฟ้าแล้วออกเดินทางตามหาดอกไม้ทั้ง 3 ดอกที่หายไป












Credit :; Octopus|.๑๓#แม่เป็ด 




ตังเปรียบดอกไม้ต่างถิ่นเป็น นักร้องที่มาจากต่างประเทศ ในขณะที่ดอกไม้ในหมู่บ้านก็คือ นักร้องในประเทศไทยของเราเอง
เปรียบเทียบเด็กผู้หญิงคนแรกที่ดูแลดอกไม้คือคนที่ยอมเปิดใจให้นักร้องต่างประเทศเข้ามาแสดงความฝีมือ  แต่ก็เปรียบเทียบเด็กผู้หญิงอีกคนให้ปิดใจปิดประตูไม่ยอมรับนักร้องต่างประทเศง่ายๆ เพราะตังเองเคยยืนอยู่ตรงนั้นมาก่อน

พีเอสสึ. สงสัยข้องใจถามได้เด้อ : ))