(ZerZes)รักนะ นายพยัคฆ์เมฆาของฉัน...

ลำดับตอนที่ #32 : บทที่30

"...นี่ตาแก่เลิกจ้องวินด์เทเซียซักทีเถอะ...ไม่เคยเห็นลูกมังกรบ้ารึไงกัน?"คาเรนพูดออกมาอย่างเซ็งๆ

 เอ่อ...คาเรน แล้วมีผู้ชายที่ไหนบ้างล่ะที่ท้อง...

'นับว่า คนสมองถั่วอย่างเจ้ายังคิดได้นี่นา...'เจ้าเสือพูด อ๊าก!!!ข้าคิดได้ตั้งนานแล้วเฟ้ย!

"เจ้าทำอะไรกับวินด์เซล?"เคิร์ทถามไคลน์ด้วยความอาฆาต

"ก็อย่างที่เจ้าเห็นนั่นแหละ งานนี้เจ้าจะได้ไม่มาตีท้ายครัวชาวบ้านเค้า..."ไคลน์พูดก่อนจะยิ้มอย่าง

เป็นผู้ชนะ

"เหอะ...คิดว่าข้าจะเลิกง่ายๆเหรอ?รางวัลได้เป็นวินด์เซลเชียวนะ..."เคืร์ทพูดก่อนจะเดินออกมาจาก

ห้องเครสเกลต้าไป

"ไอ้หมอนี่ ท่าจะโรคจิต"คาเรนพูด คาเรนเจ้าไม่ใช่เหรอที่โรคจิตไปด่าเค้าทำไมกัน?

 ด้านนอก

"นี่...ไคลน์ พูดอะไรกับเคิร์ทงั้นเหรอ?"วินด์เซลถามไคลน์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เปล่า แค่บอกว่าภรรเมียของข้า ใครอย่ามาแตะก็เท่านั้นเอง"ไคลน์พูดแต่ก็ยังเดินต่อไปไม่อยู่

"ต่อไปก็ต้องไป แดนปฐพีวารีสินะ"ข้าพูดก่อนจะหันหน้าไปดูลูกๆทั้งสอง เอ๊ะ...จะว่าไป ทั้งสองคน

ยังไม่ได้กินข้าวเช้ากันเลยนี่นา...ข้าคิดก่อนจะควานหาขนมที่พกติดกระเป๋ามาบ่อยๆ และ ผลที่ได้คือ

โชคดีไป...มีขนมปังอยู่ 2 ก้อน พอดีเลย

"อ๊ะ...เซซิน โฟรชีลล์ ยังไม่ได้กินข้าวกันเลยนี่นา เอานี่ไปรองท้องก่อนก็แล้วกันนะ"ข้าพูดก่อนจะยื่น

ก้อนขนมปังไปให้ทั้งสอง

"ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอรับ ท่านแม่"ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน เฮ้อ...อิ่มใจจังเลย....

"แม่จ๋า ว่าแต่ว่า ทำไมวินด์ต้องไปที่ปฐพีวารีด้วยล่ะ?"เซซินถามออกมาด้วยความสงสัย

  เอ...จะว่าไป ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ...สงสัยต้องถามวินด์เซลดูแล้วล่ะ

"เพราะว่าวินด์น้อย มีกลิ่นอายของปฐพีวารีไง เลยต้องพาไปที่ปฐพีวารีน่ะ..."ไคลน์พูดก่อนจะอุ้ม

วินด์เทเซียมานั่งบนบ่า

"อย่างนี้นี่เอง..."เซซินพูดก่อนจะก้มหน้าก้มตากินขนมปังที่อยู่ในมือต่อไป น่ารักจริงๆ ลูกฉัน

'แล้วใครเป็นพ่อให้เด็กกัน?'เจ้าเสือพูดมีจะทวงอะไรบางอย่าง ช่างๆมันไปเถอะน่า...!

"เฮ้อ เดินจากนี่ไปปฐพีวารีนี่มันไกลได้เรื่องจริง น่าใช้เวทย์เคลื่อนยายไหมเนี้ย?"คาเรนพูดออกมา

อย่างหัวเสีย

'ทำไงได้ ยัยปิศาจน่ะ ใจร้อนออกจะตายไป'เจ้าเสือพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ แหม...แล้วน้อง

สาวใครล่ะ! ข้าคิดตอบกลับไป

'น้องสาวเฟนเซล'เจ้าเสือพูดเหมือนปัดภาระไปให้เฟนเซล นี่ถ้าเจ้าตัวรู้ไม่กระทืบเจ้าเสือติดดินเลย

เหรอ? จะว่าไป คาเรนเองก็เกลียด เฟนเซลอยู่เหมือนกันนี่นา นี่ถ้าคาเรนได้ยินเข้าคงสยองน่าดู...

'ใช่แล้วล่ะ...สยองสุดไปเลย ยังจำค่ายกลในห้องยัยนั่นได้อยู่รึเปล่าล่ะ?'เจ้าเสือถามข้า

...อ๋อ จำได้สิ แน่นอนว่าคราวต่อไป ข้าไม่ได้รอดมาแบบครบ 32 แหงๆ

'คิดได้ก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องบอกเจ้าอีกครั้งหนึ่ง'เจ้าเสือพูดเหมือนกับว่า ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

"จะถึงยังอ่า ไคลน์ ถ้ายังไม่ถึงข้าใช้เวทย์เคลื่อนย้ายหนีทันทีเลยนะ ขอบอก"คาเรนพูดก่อนจะทำ

หน้าเอาจริง ไปเลยเถอะ คาเรน เพราะยังไงเวลาร่วมเดินทางกับเจ้าแล้วข้ารู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้

'รู้สึกแปลก? อะไรงั้นเหรอ?'เจ้าเสือถามข้าในใจ

...ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าเวลาคาเรนร่วมเดินทางด้วยทีไรมักมีอะไรแปลกๆโผล่ทุกทีเลยนี่นา

ข้าตอบกลับไป ก็มันจริงนี่นาเหมือนกับตอนที่อยู่ป่านั่นไง คาเรนหายไป แต่กลับมา เด็กปริศนา

โผล่ออกมาแทน อีกอย่างเวลาให้คาเรนไปยกอะไรมาให้กิน พอเจ้าเสือกินเข้าไปก็เหมือนกับว่า...

เจ้าเสือจะเปลี่ยนไปยังไงไม่รู้สินะ...แต่เท่าที่รู้ ข้ากลัวเหลือเกิน...

'เพิ่งยักรู้ว่า ยัยปิศาจทำให้เจ้ากลัวได้ขนาดนี้...'เจ้าเสือพูดออกมาเบาๆ

...จะไม่ให้ข้ากลัวได้ยังไงกันเล่า... ข้าตอบกลับไป

"นี่แม่จ๋า พ่อพูดอะไรกับแม่งั้นเหรอ?"โฟรชีลล์ถามข้า

"ม...ไม่มีอะไรหรอกนะ โฟรชีลล์อย่าห่วงแม่เลย"ข้าพูดก่อนจะยิ้มให้โฟรชีลล์เหมือนกับว่า ไม่มีอะไร

จริงๆ

 น่ารักดีจริงๆเล้ย ลูกแต่ละคน ข้าคิดก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ ถ้าใครสังเกตเห็นเข้าจะด่าว่า ข้าเป็นคน

บ้ารึเปล่านะ?

'ก็น่าจะเป็นไปได้นะ เพราะยังไงหน้าเจ้าก็เหมือนคนบ้าอยู่แล้วนี่นา...'เจ้าเสือพูด อ้าก!!!เจ้าเสือบ้า

ถ้าพูดออกมาแบบนี้ ทางที่ดีเจ้าอย่าพูดเลยจะดีกว่ามั่ง!

'ข้าแค่อยากออกความเห็นก็เท่านั้นเอง'เจ้าเสือออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่ข้า

คิดนะเฟ้ย!

"นี่เซอเซส อย่ามัวแต่เถียงกับพี่โฟรเซนสิ ถึงแล้วนะ..."คาเรนพูดออกมาเบาๆ แต่ว่าข้าได้ยิน

"อ๊ะ...โทษทีนะ"ข้าพูดออกไปเพราะ ดูเหมือนว่า คาเรนจะเรียกข้าหลายรอบแล้ว

"ไม่เป็นไร"คาเรนพูดออกมาสั้นๆ แต่ได้ใจความ

"นี่ๆๆๆถึงแล้วนะ พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่"วินด์เซลเดินมาหาพวกข้า

"อ๋อ...เซอเซสเถียงกับพี่ เพลินไปหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นี่น่ะเหลือ ปฐพีวารี...แต่กับวายุ

อัคคีราวกับฟ้ากับเหวเลย"คาเรนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอึ้งเล็กน้อย

"งั้นหรอกเหรอ?ลองเจ้าเข้าถ้ำสักการะสิ รับรองออกมา เจ้าได้เปรียบเทียบปฐพีวารี เป็นเหวแน่!"

ไคลน์พูดออกมาเบาๆ แต่เนื่องจากคาเรนมีประสาทหูที่ค่อนข้างดีเป็นพิเศษเลยได้ยินไปเต็มๆ

"อ๋อ...ไอ้ถ้ำจิ้งจกนั่นน่ะเหรอ?"คาเรนเดินมากระซิบให้ไคลน์ได้ยิน ส่วนไคลน์ที่ได้ยินเองก็อึ่งไปชั่ว

ขณะ...

"เอ๋...คาเรน นี่เจ้าพูดอะไรกับไคลน์งั้นเหรอ? เหมือนจะพูดถึงถ้ำสักการะด้วยนี่นา"วินด์เซลพูดออก

มา ก่อนจะเห็นท่าทีที่แข็งทื้อของไคลน์เต็มสองตา ก่อนจะถึงบางอ้อ

"อย่างนี้นี่เอง คาเรนพูดเรื่องถ้ำสักการะแน่ๆ ใช่ไหมคาเรน"วินด์เซลหันไปถามคาเรน ก่อนที่คาเรน

จะชูนิ้วโป้งกลับมาที่มีความเป็นนัยว่า'ใช่'

"ขอล่ะ คาเรน เจ้าช่วยจี้จุดอื่นที่ไม่ใช่ถ้ำสักการะได้ไหม? ข้าแค่นึกภาพ ก็ประหยัดค่าข้าว ไปซื้อ

ของให้วินด์เซลได้แล้วนะ"ไคลน์พูดก่อนจะทำหน้าเหมือนอ้วกออกมา

"ง่า ไม่ดีหรอกเหรอ ไคลน์ รึว่า เจ้าไม่เต็มใจ ซื้อของให้เรา..."วินด์เซลพูดก่อนจะทำหน้าเหมือน

ร้องไห้

"เปล่านะ คือว่ามัน..."ไคลน์ยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงวินด์เซลแทรกขึ้นมาอีกทีหนึ่ง

"นี่ วินด์น้อย ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะทำยังไง"วินด์เซลก้มหน้าไปถามความเห็นจากลูกสาวตนเอง

"อือ...ตัดขาดกันไง เจ้าค่ะ ท่านแม่"วินด์เทเซียตอบก่อนจะยิ้มหวานให้พ่อของเธอเอง...น่ากลัวจริงๆ

ครอบครัวนี้...

"แง้ เจ้าอย่าทิ้งข้าไปไหนเลยนะ วินด์เซล ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเจ้า"ไคลน์พูดก่อนจะกอดวินด์เซลไว้

แน่นเหมือนเป็นนัยว่า'ไม่อยากให้วินด์เซลไปไหน'

"ก็ได้ๆ เลิกกอดเราได้แล้ว เราหายใจไม่ออกนะ"วินด์เซลพูด