คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER'2 "ฟ้าหลังฝน สดใสรึเปล่า?"
05:30 P.M
SUNGYEOL PART
“ฝนจะตกแล้วซองยอล เร็วๆเข้า” เสียงของอูฮยอนดังขึ้นขณะที่ผมกำลังกวาดพื้นห้องเรียนอยู่ ผมหันไปมองทางหน้าต่าง ปรากฎว่าตอนนี้เมฆกำลังก่อตัว ทำให้ท้องฟ้าดูไม่สดใสเอาซะเลยและดูเหมือนว่าฝนจะเทลงมาในไม่ช้า
“นายกลับไปก่อนก็ได้อูฮยอน นายไม่ได้พกร่มมาไม่ใช่หรอ?”
“เอางั้นหรอ? แล้วนายมีร่มรึเปล่าล่ะ ถ้าไม่ได้เอามาฉันก็จะรอ”
“ฉันเอามา นายกลับไปก่อนเลย” ผมหันไปบอกอูฮยอนที่ยืนอยู่ตรงประตูหน้าห้อง จริงๆแล้วผมไม่ได้เอาร่มมาหรอกนะ ก็แหม..ตอนเช้าฟ้าออกจะปลอดโปร่ง ใครจะไปคิดล่ะว่ามันตกเอาดื้อๆตอนใกล้กลับบ้านแบบนี้ ที่ผมบอกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้อูฮยอนลำบาก ต้องรอผมทำเวรให้เสร็จ ถ้าเปียกฝนด้วยคงไม่เวิร์คแน่ๆ
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้ ทำเวรเสร็จแล้วก็รีบกลับบ้านเลยนะ ช่วงเย็นมันอันตราย”
“อื้ม นายก็เหมือนกัน” ผมบอกก่อนที่อูฮยอนจะเดินออกไป เพราะเป็นการเปิดเรียนวันแรกของม.ปลายปีสอง ก็เลยไม่มีใครอยู่ทำเวรกัน ในเมื่อไม่มีใครช่วยผมก็ต้องช่วยเอง ไม่ใช่ว่าอยากเป็นคนดีอะไรหรอกนะ แต่มันเป็นหน้าที่ของนักเรียนที่จะต้องดูแลรักษาห้องเรียนนี้เอาไว้
เปรี้ยง!
เมื่อเห็นว่าท่าไม่ดี ผมจึงรีบยกเก้าอี้มาวางไว้บนโต๊ะให้เสร็จเรียบร้อย แล้วนำไม้กวาดไปไว้ในห้องเก็บของข้างห้องน้ำชาย อาคารดูเงียบผิดปกติเพราะเวลานี้นักเรียนส่วนใหญ่จะออกจากอาคารไปหมดแล้ว พอเอาไว้กวาดไปเก็บเข้าที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็รีบวิ่งมาเอากระเป๋าที่ห้องทันที
ปัง!!
“ก..เกิดอะไรขึ้น?” เสียงประตูห้องเรียนปิดดังสนั่น มันจะปิดได้ยังไงในเมื่อผมปิดหน้าต่างทุกบานหมดแล้ว ผมรีบวิ่งไปที่ประตูทันที เฮ้ย ทำไมมันเปิดไม่ออกล่ะ?
“ไม่เล่นนะ เปิดสิเปิด” ผมพยายามบิดลูกบิดประตูหลายครั้ง ทั้งผลักทั้งดันก็ไม่เป็นผลเลย จะทำไงดีล่ะเนี่ย ฝนก็เริ่มตกหนักแล้วด้วย ผมพยายามตั้งสติให้ได้มากที่สุดแล้วหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา ให้ตายเถอะ!อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ โทรศัพท์แบตหมด..
“ช่วยด้วย มีใครอยู่ข้างนอกมั้ย!!”
...
“ใครก็ได้ช่วยด้วย ผมออกไปไม่ได้!!!”
....
“ขอร้องล่ะ ถ้ามีใครได้ยิน เข้ามาช่วยผมที...ช่วยผมด้วย” เป็นเพราะผมกลัวเสียงฟ้าผ่า ขาทั้งสองข้างก็เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงจนยืนแทบไม่ไหว ผมค่อยๆหย่นตัวนั่งลงกับพื้นห้องแล้วกอดเข่าเอาไว้ ถ้าผมออกไปจากในห้องนี้ไม่ได้ทั้งคืน จะทำไงล่ะ? ผมไม่ยอมหรอกนะแต่มันก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ ถ้าจะให้กระโดดทางหน้าต่างมันก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะห้องเรียนของผมอยู่ชั้นหกของอาคาร บอกตรงๆว่าตอนนี้จิตใจผมไม่ค่อยจะโอเค มันน่ากลัวจริงๆนะ
“เฮ้! มีคนอยู่ในห้องใช่มั้ย?” ผมยันตัวลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนที่ยืนตะโกนอยู่อีกฝั่งนึงของประตู
“ม มีคนอยู่ในนี้ ช่วยผมด้วย ประตูมันเปิดไม่ได้” ผมได้ยินเสียงดังกริ๊กๆเหมือนกับว่าเขาคนนั้นกำลังพยายามที่จะเปิดประตู แต่มันก็เปล่าประโยชน์ มันเปิดไม่ได้จริงๆ
“นายอยู่ห่างๆจากประตูไว้นะ ฉันจะลองถีบประตูดู”
“อ อื้ม” ผมวิ่งมาหลบด้านหลังของโต๊ะครูที่อยู่ตรงกลางของห้อง จะว่าไปเสียงนี่ก็คุ้นแปลกๆนะ มันคุ้นมากๆ แต่ผมก็จำไม่ได้อยู่ดี หวังว่าประตูคงจะเปิดออกนะ
ปัง !
“ไม่ออกว่ะ สงสัยต้องถีบแรงๆ”
ปัง !
“โว้ย อะไรมันจะออกยากขนาดนี้วะเนี่ย!!”
ปัง !!!!!
“สำเร็จ ออกมาได้แล้วนาย...” ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วทอดสายตาไปยังคนตรงหน้า เฮ้ยเดี๋ยว...แว่นผมอยู่ไหน? ผมใช้มือคลำทั่วใบหน้าแต่ก็ไม่มี อะไรจะซวยขนาดนี้นะ ตอนนี้มองอะไรไม่เห็นเลย แม้ขนาดของที่อยู่ใกล้ๆตัวก็มองไม่เห็นเพราะผมสายตาสั้นมาก แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยว่าคนที่เข้ามาช่วยผมนั้นคือใคร
“อ้าวซองยอลนี่เอง ทำไมถึงติดอยู่ในห้องได้ล่ะ? แล้วแว่นไปไหน?”
“สงสัยมันคงจะหล่นตอนที่ฉันวิ่งน่ะ ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่านายคือใคร มันเบลอไปหมดเลยแต่นายช่วยหาแว่นให้ฉันหน่อยได้มั้ย? ขอร้องล่ะ”
“ได้สิ แต่ถ้าฉันหาได้ ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“อื้ม”
“งั้นนั่งนี่ อย่าไปไหนล่ะ” เขา(ไม่รู้ใคร)กดไหล่ผมให้นั่งที่พื้น แล้วเดินออกไปหาแว่นในห้อง ผมพยายามขยี้ตาแล้วขยี้อีกก็เบลอ มันมองไม่เห็นจริงๆ เห็นแค่ภาพลางๆ คนสายตาสั้นมากอย่างผมก็ลำบากแบบนี้แหละครับ
MYUNGSOO (L) PART
10นาที ก่อนหน้านี้
“ไอ้แอล รีบกลับบ้านเหอะว่ะ ฝนมันจะตกแล้วนะ” เสียงไอ้โฮวอนทำให้ผมละสายตาออกจากคอร์ดกีต้าร์ทันที ฝนตกงั้นหรอ?
“เออๆ กูเก็บกีต้าร์แป๊ป แล้วไอ้พี่ซองกยูล่ะ?”
“เห็นบอกว่าไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา”
“อืม” และไม่ทันขาดคำ ไอ้รุ่นพี่ตัวดีก็เข้ามาในห้องซ้อมทันที แล้วนั่นไปหนีอะไรมาวะ? หน้าตาตื่นมาเชียว
“พวกมึงแม่ง กูเจออะไรบางอย่างมาว่ะ!” พี่ซองกยูพูดพลางหอบพลาง
“ผี? ปัญญาอ่อนละ”
“บ้านแป๊ะมึงดิ ไม่ใช่เว้ย! มากกว่าผีอีกที่ทำให้กูเป็นได้ถึงขนาดนี้”
“งั้นก็พ่อพี่มาหาที่โรงเรียนดิ ใช่ป่ะ?”
“ไม่มึงไม่ กูเจอน้องอูฮยอนมาว่ะเมื่อกี้ โอ้ย!!!กูจะบ้า” พี่ซองกยูทึ่งผมตัวเองไปมาแล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆผม ท่าทางคนที่ชื่ออูฮยอนนี่จะทำให้พี่เค้าบ้ามากเลยนะ เพราะปกติแล้วฮีแกขี้เก๊กที่สุดอ่ะครับ
“แล้วพี่ไปเจอได้ไง? นี่มันช่วงเย็นแล้วนะ”
“ไม่รู้ดิ กูเห็นน้องเค้าเดินลงบันไดตอนกูไปเข้าห้องน้ำ แต่เพื่อนน้องเค้ายังอยู่ในห้องอยู่เลยว่ะ สงสัยทำเวรอยู่” อย่าบอกนะว่าซองยอล? คนเดียวในห้องเนี่ยนะ?
“เห้ยจริงดิ? งั้นช่วยไรผมหน่อยได้ป่ะ? ไอ้โฮมึงด้วย มานี่เลยๆ” ไม่รอให้สองคนนั้นตอบรับ ผมก็เริ่มอธิบายสิ่งที่จะให้ทำในอีกไม่กี่ข้างหน้านี้ให้ฟัง หึหึ J
“ถ้ากูให้สัญญาณมึงรีบปิดประตูเลยนะ บอกไอ้พี่แปะด้วย” ผมกระซิบบอกไอ้โฮวอน แล้ววิ่งไปแอบหลังเสาเพื่อรอโอกาสเหมาะๆที่จะเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ไปช่วยสาวน้อย(?)ที่กำลังตกอยู่ในอันตราย และนี่ก็เป็นแผนนึงที่จะทำให้ผมกับซองยอลสนิทขึ้น เยี่ยมไปเลย!!
ปัง!!!!
เมื่อไอ้พี่ตาตี่กับไอ้โฮวอนทำแผนสำเร็จ ผมก็บอกพวกเขาให้กลับบ้านไปก่อนเลยไม่ต้องรอ เพราะถึงยังไงผมก็จะกลับบ้านกับซองยอลอยู่แล้ว อย่าหาว่าผมเลวที่ไปแกล้งซองยอลเค้าเลยนะครับ ผมไม่อยากจะแกล้งด้วยซ้ำนะ แต่ช่วยไม่ได้ ก็ผมอยากสนิทให้มากกว่านี้นี่หน่า :P
-------- MYUNGSOO (L) END -------
ผมรู้สึกถึงว่ามีอะไรบางอย่างมาเกลี่ยๆบนใบหน้าผม ผมงีบไปแป๊ปเดียวเองนะ เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย? พอผมเปิดตาดูก็ปรากฏว่าผู้ชายคนนั้นกำลังจ้องหน้าผมนิ่งและห่างกันแค่ไม่กี่คืบด้วย เอ๋? มยองซูนี่หน่า!!! เขาหาแว่นผมเจอแล้ว
“อ เอ่อ ขอบใจนะ”
“นายจำที่ฉันบอกว่าถ้าฉันหาแว่นนายเจอแล้วต้องมีข้อแลกเปลี่ยนได้มั้ย?” มยองซูก็ยังคงจ้องหน้าผมอยู่แบบนั้น แถมหน้าของเขาก็เริ่มเข้ามาใกล้ผมมากแล้วด้วย..
“จ จำได้สิ”
จุ๊บ!
“O///////////////O”
“นี่แหละที่ฉันอยากจะแลกเปลี่ยนกับแว่นของนาย^_^” ผมค่อยๆเอานิ้วมาแตะปาก เมื่อกี้มันอะไรกัน? เหมือนทุกๆอย่างถูกกดหยุดเอาไว้ไม่ให้เล่นต่อ ไม่ให้รู้สึก เกิดอะไรขึ้นกับตัวผม ทำไมใจผมถึงเต้นแรงแบบนี้?
“เอาล่ะ เก็บกระเป๋าแล้วรีบกลับบ้านกัน เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“…”
“จะนั่งอีกนานมั้ย หรือจะให้ฉันอุ้มกลับบ้านดีล่ะ?” เมื่อได้ยินดังนั้น ผมก็รีบลุกขึ้นไปเก็บกระเป๋าที่ตั้งอยู่บนพื้นอีกฝั่งนึงทันที บ้าจริง นี่เขาเห็นผมเป็นผู้ชายด้วยกันรึเปล่าเนี่ย -//-
“ฝนยังตกอยู่เลยนะ เอาไงดีล่ะ?” ผมหันไปถามคนข้างๆ
“ฉันพาร่มมา แต่มันคันเล็กไปหน่อย ทนๆไปก่อนละกัน” มยองซูกางร่มคนนั้นอีกแล้วดึงแขนผมให้มาอยู่ใต้ร่มคันเดียวกับเขา แต่เขาจะเอนร่มมาทางผมซะมากกว่า
“เอนมาทางนี้มากเดี๋ยวก็เปียกหรอก”
“แล้วไง?”
“ก็เปล่า...”
“นี่ถ้าฉันไม่มาช่วยตอนนายอยู่ในห้องเรียนนะ หึหึ” มยองซูหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มมุมปาก ให้ตายสิ นี่เขาจะสื่ออะไรอีก
“ขอบคุณ ถ้าไม่ได้นายฉันคงแย่จริงๆ”
“ไม่เป็นไร แต่ก่อนกลับบ้าน...”
“มีอะไรหรอ?”
จุ๊บ!!!!!
“แค่นี้ก็คุ้มละสำหรับวันนี้ :P”
“อ ไอบ้า >[]<!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
-----------------------------------------------------------
ความคิดเห็น