คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1
5 เดือนต่อมา
“ไม่!!! ฉันไม่กิน!!!”เสียงหวานตะคอกเสียงดัง ทำเอาสาวใช้ที่นำอาหารขึ้นมาให้ต้องรีบกุลีกุจอออกไปทันที
“คุณนายคะ คุณหนูไม่ยอมกินเลยค่ะ”
“เอามานี่มา เดี๋ยวฉันจะเอาไปให้เอง”หญิงอายุประมาณ 50 ต้นๆ แต่ใบหน้าของเธอก็ยังดูเยาว์วัยเช่นเด็กสาวทั่วไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ยุนอาจ้ะ แม่เอาข้าวต้มอร่อยๆมาให้จ้ะ”
“ไม่ หนูไม่กิน ไม่หิว”
“แต่ว่าลูกไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้วนะ เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอา”
“หนูบอกว่าไม่กินก็ไม่กินไง!! แม่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ!!!”ยุนอาตะคอกเสียงดังจนคนเป็นแม่ยังตกใจ
“จ้ะๆๆ ไม่กินก็ไม่กิน ถ้าหิวเมื่อไรก็เรียกแม่นะ”ผู้เป็นแม่รีบเดินออกไปจากห้องทันที
“ฮือๆ พี่คยู ฉันคิดถึงพี่ ฮือๆ” ถึงแม้ว่าเรื่องจะผ่านมาแล้ว 5 เดือนก็ตาม แต่ร่างบางยังคงจำบุคคลผู้เป็นที่รักของเธอที่ได้จากเธอได้ดี เหตุการณ์ครั้งนั้นทำหญิงสาวกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ร่างกายซูบผอม เป็นคนละคนกันเลยทีเดียว
หลายวันต่อมา...
“คุณหนูคะๆ”
“คุณหนู”สาวใช้มายืนเรียกอยู่หน้าห้องตั้งนานแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างใน สาวใช้จึงถือวิสาสะเดินเข้าไปใน
“คุณหนู อยู่ไหนคะ”สาวใช้เดินเปิดทีละห้อง ห้องสมุด ห้องนอน และห้องน้ำ...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”สาวใช้กรี๊ดลั่นกับภาพตรงหน้า ร่างบางนอนจมกองเลือดในอ่างอาบน้ำ ข้างๆอ่างมีมีดตกอยู่ บริเวณข้อมือมีรอยกรีดอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหวานซีดเผือก
“อะไรๆๆนังแจ๋ว แหกปากซะลั่นเชียว”หัวหน้าแม่บ้านเดินขึ้นมาตามต้นเสียง
“ดูนี่สิป้าๆๆ”
“ว้าย!!! คุณพระช่วย โทรเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า ไปบอกคุณนายด้วย ตายแล้วๆๆ คุณหนู” หัวหน้าแม่บ้านรีบไปพยุงร่างบางขึ้นมาจากอ่างน้ำทันที
2 ชั่วโมงต่อมา…
ยุนอาถูกนำไปห้องวีไอพี เพื่อให้พักผ่อน หมอบอกว่าถ้านำมาช้ากว่านี้ยุนอาอาจตายได้ เนื่องจากเสียเลือดในปริมาณมาก แต่ตอนนี้ก็ถือว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว
ร่างบางยังคงหลับไม่ได้สติบนเตียง ริมฝีปากซีดเซียว โดยมีผู้เป็นแม่เฝ้าอยู่ข้างๆ
“โธ่ หนูไม่น่าทำอย่างนี้เลย ถ้าหนูเป็นอะไร แม่จะทำยังไง”ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงสั่น น้ำตาที่ปริ่มอยู่ขอบตา เตรียมที่จะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
“พี่คะ นั่นพี่หรอ”นัยน์ตากลมพยายามสังเกตชายที่ยืนอยู่ไกลๆเธอ แผ่นหลังนั่นช่างดูคุ้นเหลือเกิน
ชายหนุ่มค่อยๆหันมา รอยยิ้มที่อ่อนโยน ที่ร่างบางเคยได้รับ ชายหนุ่มอ้าแขนรับคนตรงหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“พี่จริงๆด้วย พี่คยู”ดวงตากลมเบิกกว้าง ในใจรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้เจอกับคนรัก ยุนอาโผเข้ากอดคนตรงหน้าทันที
“พี่กลับมาหาฉันแล้วใช่มั้ยคะ”ใบหน้าหวานเงยขึ้นมอง
ร่างสูงไม่พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มให้อย่างเดียวก่อนจะค่อยๆคลายกอดออก
“ยุนไม่จำเป็นต้องยึดติดกับพี่ไปตลอดชีวิต ยุนจะได้เจอคนที่ดีกว่า ยุนต้องอย่าเครียดนะ เปิดรับคนอื่นเข้ามาบ้าง เข้าใจมั้ย”
“ทำไมคะ พี่จะทิ้งยุนไปอีกแล้วเหรอคะ”ร่างบางทำท่าจะร้องไห้
“พี่ต้องไปแล้วล่ะ”คยูฮยอนยิ้มให้ยุนอาอย่างอ่อนโยนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะค่อยๆสลายไปตามสายลม
“ไม่!!!!!!!!!!!”ยุนอากระเด้งตัวขึ้นมาทันที ดวงตากลมมองหาคนรักทั่วห้อง ก็ไม่พบใคร
“ฉันจะต้องตามหาพี่คยู”ยุนดึงเข็มที่เจาะอยู่กับมือออก แล้วรีบวิ่งออกจะห้องไปทันที ไม่สนว่าจะเป็นอะไรทั้งนั้น
“ตายแล้ว!! นั่นคนไข้นี่นา เรียกบุรุษพยาบาลเร็ว”พยาบาลหน้าเคาต์เตอร์เห็นยุนอาวิ่งออกไปทันที
“พี่คะ อยู่ไหนกัน”
“นั่นไง อยู่นั่น ไปเอาเธอมาเร็ว”บุรุษพยาบาลสองสามคนวิ่งมาทาง
เมื่อเห็นว่ามีคนไล่ตาม ร่างบางไม่รอช้า ขาเรียวบางรีบวิ่งลงบันไดไปทันที จนกระทั่งไปชนใครคนหนึ่งเข้า
“โอ๊ย!!”ยุนอาล้มลงไม่เป็นท่า
“อ้าว! ขอโทษครับ เป็นอะไรมากมั้ยครับ”ชายหนุ่มรีบพยุงยุนอาขึ้นมาทันที
“คุณหมอครับจับไว้นะครับ อย่าปล่อยเธอไป”บุรุษพยาบาลวิ่งตามลงมาทันเวลาพอดี ยุนอาจึงหมดทางหนี
“คนไข้หลุดเหรอ”
“ครับ จู่ก็วิ่งหนีออกมาเฉยเลย”บุรุษพยาบาลสองคน จับยุนอาไว้และนำกลับไปส่งที่ห้อง
“ปล่อยฉันนะ!!! ฉันจะไปหาพี่คยูฮยอน”ร่างบางพยายามดิ้นจนสุดแรง พลางตะโกนโวยวายไปด้วย
วันต่อมา...
ยุนนั่งนิ่งอยู่บนเตียง แววตาหม่นหมอง เหม่อลอย ใบหน้าดูหดหู่ เศร้าสร้อย จนผู้เป็นแม่ต้องถามว่าเป็นอะไร
“ยุนอา เป็นอะไรลูก”
“พี่คยูเขามาหาหนูด้วย คิกๆๆ”ใบหน้าหวานหันมา เธอพูดออกมาไม่ค่อยเป็นภาษาพร้อมกับหัวเราะไปด้วย
“ยุนอา ลูกสบายดีใช่มั้ย”
“คิกๆๆๆๆ พี่คยูมาหาหนูด้วย”ยุนอาหันหน้ากลับไปและหัวเราะ พูดวนไปวนมาเหมือนคนไม่มีสติ
“หมอคะ ลูกดิฉันมีอาการผิดปกติค่ะ”
ไม่นาน แพทย์ประจำตัวของยุนอาก็เดินขึ้นมา ทำการนับจังหวะการเต้นหัวใจ ม่านตาจนได้ผลสรุปว่า
“ทางร่างกายก็มีแค่บาดแผลจากการกรีดข้อมือนะครับ ส่วนทางจิตใจ ผมวินิจฉัยว่าเธอคงจะได้รับความกระทบเทือนจากเรื่องในอดีตหรือปัจจุบันที่ส่งผลต่อจิตใจของเธออย่างรุนแรง”
“หมายความว่า ลูกสาวฉันจิตไม่ปกติน่ะเหรอคะ”
“ใช่ครับ”
“แล้วจะรักษาได้ยังไงคะ”
“มีจิตแพทย์คนหนึ่งพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ เขาเป็นจิตแพทย์ฝีมือดี เผอิญว่าเขามาเยี่ยมงานที่โรงพยาบาลเราพอดีเลยน่ะครับ ผมคิดว่าเขาน่าจะรักษาลูกสาวคุณได้”
ผู้เป็นแม่รู้สึกโล่ใจขึ้น ตอนแรกนึกว่าจะไม่มีทางรักษาลูกสาวซะแล้ว
“แล้วจิตแพทย์คนนั้นคือใครหรอคะ”
“เขาชื่อ ดร.โฮยาครับ”
ทักทายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เปลี่ยนตัวละครใหม่ก็รู้สึกแปลกๆแฮะ แต่ช่างเหอะ!!!
ไม่รู้ว่าจะถูกใจรีดเดอร์หรือเปล่า แต่ก็จะพยายามทำเต็มที่นะ^^
ความคิดเห็น