คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Will Love , So I love[Part 25]=ปราบเคะด้วยเมะ 100% --Love Part-- ลงลิ้ง
25
ปราบเคะด้วยเมะ
“ซองมิน จะไปไหน”
“ฉันจะไปนอน กับทงเฮ หลบ” คนตัวเล็กกว่าถือกระเป๋าใบเล็กที่คาดว่าน่าจะมีเสื้อผ้าอยู่ในนั้นพลางเอ่ย เสียงแข็งให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูถอยห่าง ร่างสูงยืนขวางทางไม่ยอมไปไหนก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“นี่ตัว เล็ก.....ฟังฉันก่อนได้ไหม นี่จริงจังนะ”
“เอ้า ลองว่ามา ฉันให้เวลานายสามนาที มีอะไรจะแก้ตัวก็ว่ามา”
ซองมินเดิน กลับไปนั่งที่เตียงก่อนจะตีหน้าขรึมเหมือนที่ทำมาตลอดครึ่งบ่าย คยูฮยอนมองตามก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าของคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“นี่ไม่ใช่การ แก้ตัวเพราะฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ที่ฉันจะพูดคือ ฉันอยากจะยืนยันความรักของฉันทั้งหมดที่มีให้นายตรงนี้วันนี้และที่นี่”
“..............”
“ฉันไม่เคย สนใจว่านายจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ฉันสนแค่ว่านายเป็นนายเท่านั้น นายเป็นตัวเล็กของตัวใหญ่เท่านั้น ฉันไม่เคยบอกนายว่านายไม่เซ็กซี่ไม่เร้าใจเหมือนผู้หญิง ฉันไม่เคยบอกว่านายไม่สวยเหมือนผู้หญิง ตัวเล็กก็รู้ว่าฉันไม่มองผู้หญิงมานานมากแล้ว”
“............”
“และแน่นอนว่า ตอนนี้ฉันมองแค่ตัวเล็กคนเดียวเท่านั้น มองเข้ามาในตาของฉัน นายมองเห็นตัวของนายมั้ย นั่นแสดงให้เห็นว่านายมีตัวตนสำหรับฉันเสมอ”
“นายก็พูด ได้.....ในเมื่อตอนนี้ฉันนั่งอยู่ตรงหน้านายคนเดียว”
“ไม่ว่าจะมีคน อยู่ตรงนี้กี่คน ฉันจะบอกว่าฉันมองแต่นายคนเดียวเท่านั้น ถึงแม้ว่าคนอื่นจะยืนอยู่ตรงหน้าฉัน แต่สายตาของฉันมีเพียงนายคนเดียว”
“ละ.... แล้ว....แล้วน้องตังค์ล่ะ ทำไมทำท่าเหมือนสนิทกัน”
“อันนั้นคุย กันเล่นๆ น้องเขาพูดเยอะคุยเก่งแต่ฉันไม่ชอบคนดำ นายไม่รู้หรอ??”
“น้องเขาก็ไม่ ได้ดำซะหน่อย ตัวใหญ่ก็พูดซะ”
“สรุปคือตัว เล็กไม่โกรธเค้าแล้วใช่มั้ย” เมื่อเห็นว่าสรรพนามกลับมาเป็นอย่างเดิมคนตัวสูงก็ถือโอกาสลุกขึ้นจากพื้น แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆซองมินก่อนจะโอบไหล่คนตัวเล็กอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ ให้ปฏิเสธ
“อะไรกันล่ะ!~ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”
“แหม~ ตัวเล็กก็! พูดจาแบบนี้ต้องโดนลงโทษนะรู้มั้ย”
คยูฮยอนหยุดคน ตัวเล็กที่กำลังดิ้นด้วยริมฝีปากที่เจ้าตัวมั่นใจว่าจะหยุดได้จนอยู่หมัด และเป็นไปตามคาดเพราะซองมินหยุดดิ้นแถมยังเอนตัวลงนอนบนเตียงตามแรงดันของ เขาอีกต่างหาก
เสร็จ ฉันล่ะ :’]
“อื้อ” ร่างเล็กส่งเสียงประท้วงคนที่กำลังรุกเบาๆเพราะขาดอากาศหายใจ เมื่อคยูฮยอนยอมถอนริมฝีปากออก ซองมินก็อ้าปากเพื่อกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดให้เร็วที่สุดพลางเอามือยันอก แกร่งเพื่อให้ถอยห่าง ส่วนปากก็บ่นขมุบขมิบว่าอยากจะนอนแล้ว
“ง่วงแล้วตัวใหญ่ นอนเถอะ”
“ตัวเล็ก เรามามีอะไรกันดีมั้ย?”
“หือ? จะบ้าหรอตัวใหญ่! นอนๆๆ”
ซองมินยกมือขึ้นปัดมือของอีก ฝ่ายที่กำลังล้วงเข้ามาใต้เสื้อก่อนจะดิ้นเมื่อคยูฮยอนไม่ยอมฟังเหมือนแต่ ก่อน พบสายตาจริงจังกับน้ำเสียงที่ดูเข้มๆแล้วด้วย ทำเอาเขาเบี่ยงประเด็นไม่ได้
“ง่า.....ตัวใหญ่ เอาจริงหรอ เค้ายังไม่พร้อมเลย”
“แล้วเมื่อไหร่ตัวเล็ก จะพร้อมล่ะ เมื่อคืนรู้มั้ยว่าเค้าต้องอดทนมากขนาดไหนที่ทำได้แค่จูบน่ะ”
“ตัวใหญ่....คือ”
“นะ....ตัวเล็กนะ อย่าทรมานเค้าอีกนะ”
“ก็ได้.....” ร่างเล็กพูดเบาๆในลำคอ ภาวนาให้ร่างสูงไม่ได้ยินหากแต่ว่าหูหมา(ป่า)ก็ยังดีอยู่วันยังค่ำ คนที่ได้รับอนุญาตเลยยิ้มอย่างดีใจก่อนจะถอดเสื้อของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว จนคนที่ยังไมได้ทันตั้งตัวถึงกับร้องด้วยความตกใจก่อนจะถูกปิดปากด้วยปากของ อีกฝ่าย
----------------------ฉับๆๆๆ-------------------------
“ทำอะไรอยู่”
“หือ? เอ้อ เปล่าๆ แค่คิดอะไรเพลินๆ”
“เหม่อบ่อยจัง นะ แอบนอกใจฉันหรอ” น้ำเสียงทุ้มบ่นตัดพ้ออย่างน้อยใจพลางโอบกอดร่างบางจากทางด้านหลัง ส่วนฮยอกแจก็หัวเราะเบาๆก่อนหันหน้ากลับมาจากระเบียงแล้วประคองใบหน้าหล่อ ไว้ในอุ้งมือแล้วยิ้มหวานอย่างเอาใจ
“อาซิ้มจะนอก ใจอาแปะได้ยังไง”
“ใครจะไปรู้ ล่ะ ไอ้ที่เหม่อน่ะใช่เหม่อถึงฉันรึเปล่า”
“ทำไมฉันจะ ต้องเหม่อถึงนายด้วย”
“นั่นไง! คิดจะนอกใจฉันจริงๆด้วย”
“ฟังให้จบก่อน สิ อาแปะขี้น้อยใจแบบนี้เดี๋ยวก็หัวล้านหรอก......ฉันแค่จะบอกว่า ทำไมฉันจะต้องเหม่อถึงนาย ในเมื่อฉันมีนายอยู่ข้างๆแบบนี้”
ฮันคยองยิ้ม ออกมาน้อยๆก่อนจะฝังจมูกลงบนแก้มนวลของอีกฝ่าย ฮยอกแจเบี่ยงหลบไม่ทันเลยทำได้แค่ฟาดลงเบาๆที่ไหล่ของอีกคนเท่านั้น ก่อนจะพยายามผลักให้ฮันคยองถอยห่างเพราะยังไงตรงนี้ก็โจ่งแจ้งเกินไป(เหตุผล ที่แท้จริง- -) แถมด้วยไม่ใช่โรงแรมหากแต่เป็นบ้านพักที่ใครมองเข้ามาก็เห็นว่าทำอะไรกัน
“ปล่อยได้แล้ว น่ะ”
“ไม่เอา อยากกอดนายไว้นานๆ”
“ทำมาเป็นอ้อน อีตอนที่ฉันยังง้องแง้งใส่นาย นายยังกวนประสาทใส่ฉันอยู่เลย”
“ก็นั่นมัน เมื่อก่อนไง หรือจะเอาแบบตอนนั้น ทำให้ได้นะครับคุณภรรยา”
“อย่าเรียกแบบ นั้นได้มั้ยเล่า สยิวเหอะ”
“แล้วแบบนี้ กับเรียกว่าคุณภรรยาอันไหนสยิวกว่ากัน” ว่าจบก็แกล้งคุณภรรยาด้วยการ เอาจมูกไซร้ไปมาที่ซอกคอขาวผ่อง คนที่บ้าจี้เลยเอียงคอเล็กน้อย ส่วนปากก็พร่ำบอกให้ร่างสูงเลิกแกล้งแล้วเอนตัวออกน้อยๆ
“เข้าบ้านเถอะ ฮัน มันมืดแล้ว”
“พูดแบบนี้ฉัน คิดลึกนะ”
“ก็หยุดคิดสิ!” ฮยอกแจตีไหล่ของคนคิดลึกอีกรอบก่อนจะผลักฮันคยองให้ถอยห่างแล้วเดินเข้าบ้าน พักไป ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะถอนหายใจเมื่อพบว่ายังไม่ได้เวลานอนของตัวเอง ฮันคยองที่เดินตามเข้ามาติดๆก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆคนรัก(?)แล้วค่อยๆเลื้อย มือไปวางบนบ่าของอีกฝ่ายอย่างเนียนๆ
“ฮยอกแจ..... เรามาทำอะไรๆแบบที่คนรักกันเค้าทำกันดีมั้ย?”
“หือ? ทำอะไร??”
“ก็แบบ...... นี้ไง” ว่าจบก็กดคนตัวเล็กกว่าลงนอนราบกับเตียงโดยไม่ได้ทันตั้งตัว ฮยอกแจทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆแล้วยกแขนขึ้นโอบรอบคอของ อีกคนพลางส่งสายตายั่วยวนจนฮันคยองไปต่อไม่ถูก
“ถ้าเอ๋อแบบ นี้ นายก็ต้องเป็นฝ่ายรับนะฮัน”
----------------------ฉับๆๆๆ-------------------------
“อาบน้ำเสร็จ แล้วหรอ”
“อือ” ร่างบางว่าก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆคนถามพลางเอนหัวซบลงที่ไหล่กว้างของคิบอ มทั้งๆที่หัวยังไม่แห้งดี จนลำบากอีกฝ่ายต้องเช็ดหัวให้อย่างเบามือ ระหว่างที่เช็ดก็คอยลอบมองปฏิกิริยาของอีกคนที่สะบัดหัวอยู่ตลอดเวลา แถมยังหลับตาเหมือนง่วงมากอีกต่างหาก คิบอมเลยหันไปพึ่งไดร์เป่าผมเพื่อให้ทงเฮได้พักผ่อนไวๆ
“คิบอม..... ปวดหัวจัง”
“หือ? ไม่มีไข้นี่ ไปทำอะไรมา ตอนกินข้าวยังดีๆอยู่เลย”
“ไม่รู้ฮะ รู้แต่ว่าปวดหัว” หัวของทงเฮเอนลงซบที่ไหล่กว้างอีกครั้งพลางถูไถไปมาเหมือนกับจะอ้อนอีกฝ่าย คิบอมส่ายหัวอย่างปลงๆก่อนจะเอาหลังมืออังหน้าผากเพื่อวัดไข้อีกที แต่พอเห็นว่าไม่มีไข้ก็เลยพยายามนึกหาสาเหตุว่าทำไมทงเฮถึงมานั่งอ้อนเขาแบบ นี้
“เดี๋ยวฉันไป หายามาให้ นอนลงไป”
“ไม่...ไม่ เป็นไร คิบอมไปอาบน้ำเถอะ”
“อย่าดื้อน่ะ ทงเฮ”
“คิบอมนั่น แหละอย่าดื้อ เดี๋ยวไม่สบายไปอีกคนแล้วจะยุ่ง บอกมาว่ายาอยู่ไหน เดี๋ยวผมหากินเอง ไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ในเมื่อเจ้าตัวยืนกรานหนักแน่นขนาดนั้นเขาเลยพยักหน้าปลงก่อนจะบอกว่ายาอยู่ ในกระเป๋า พร้อมกับสั่งกำชับว่ากินเม็ดเดียวพอเพราะไม่มีไข้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนคนที่ปวดหัวตุบๆก็เดินไปที่กระเป๋าของคิบอมแล้วเปิดดูตามที่อีกคนบอก พบถุงยาสองถุงมีลักษณะคล้ายๆกัน ส่องไปส่องมาก็ทนไม่ไหว คิดว่าเหมือนกันเลยเลือกถุงด้านซ้ายมือมาหนึ่งเม็ดแล้วเดินหาน้ำทั่วห้อง
เมื่อกินยา เสร็จคนตัวเล็กเลยเดินกลับไปที่เตียงของตัวเองพลางหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน อาการปวดหัวยังไม่หายไปแต่ทว่าอยากจะนอนพักเป็นไหนๆจึงข่มตาให้หลับลง
ร่างสูงก้าว เท้าออกมาจากห้องน้ำที่มีไอพุ่งพวยอยู่ด้านใน เมื่อเดินออกมาก็หันไปมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางไม่สบายนัก คิบอมถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงแล้วเอามืออังหน้าผากคนตัว เล็กอีกรอบเพื่อความชัวร์ กลายเป็นว่าตอนนี้ไอร้อนเริ่มแผ่ขยายไปทั่วจนเขารู้สึกได้
ทำไม กินยาแล้วไม่ดีขึ้น?
หรือว่า...........
หมับ!
ยังไม่ทันที่ จะได้ยกมือออกจากหน้าผากเล็ก มือบางก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเขาก่อนที่เจ้าตัวจะลืมตาโพลงขึ้นมาอย่าง รวดเร็วพร้อมกับเบนสายตามามองที่เขา
“คิบอม.....ผม ร้อน”
“หือ?”
“ร้อน..... ร้อน.....ร้อน ไม่ไหวแล้ว” บ่นร้อนได้ไม่เท่าไหร่ทงเฮก็ลุกขึ้นนั่งก่อนจะคว้าตัวของร่างสูงที่กำลังยืน อึ้งอยู่ให้นอนลงบนเตียงแล้วจัดการปิดปากด้วยปากทันที คิบอมดูเหมือนจะตกใจได้ไม่เท่าไหร่ก็ค่อยๆตอบสนองการกระทำของร่างเล็กทั้ง หมดแล้วค่อยๆถอนริมฝีปากออก
“บอกว่าจะหยิบ ยาให้ก็ไม่ฟัง เป็นยังไงล่ะ กินผิดเลย”
----------------------ฉับๆๆๆ-------------------------
คนสวยเดินวนไป มาอยู่ที่หน้าประตูก่อนจะเปิดหน้าต่างดูเป็นระยะๆว่าเมื่อไหร่เจ้าหมีจะเข้า ห้อง แต่พอได้ยินเสียงออดดังขึ้นก็สะดุ้งเล็กๆก่อนจะแง้มผ้าม่านดูเล็กน้อย เมื่อพบว่าเป็นคนที่ตัวเองกำลังคอยก็เกิดอาการประหม่าขึ้นมาเสียดื้อๆ ก่อนจะจับลูกบิดแล้วหมุนช้าๆ
“...........”
คังอินเดิน เข้ามาในห้องโดยไม่เอ่ยปากพูดจาอะไรทั้งนั้นนอกจากก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณแล้ว เดินเข้าไป อีทึกไม่คิดติดใจอะไรเพราะรู้นิสัยของอีกคนดีแล้วเดินตามเข้าไป ร่างบางยืนมองคังอินกำลังเก็บของด้วยท่าทางงงๆก่อนจะเอ่ยปากถามเมื่อทนไม่ ไหว
“ทำอะไรน่ะ”
“เก็บของ”
“นายจะไปไหน? นี่มันมืดแล้วนะ”
“ว่าจะไปนอน กับฮันคยอง”
“ฮันคยองกับ ฮยอกแจเพิ่งจะเข้าใจกัน นายจะไปขวางเขาทำไม”
“แล้วจะให้ทำ ยังไง”
“หมายความว่า ไง”
“นายคิดว่าฉัน จะกล้าอยู่ห้องเดียวกับคนที่ทำท่าทางปฏิเสธคำบอกรักของฉันอย่างออกนอกหน้า อย่างนั้นหรอ ไม่ไหวหรอกมั้งอีทึก การโดนปฏิเสธไม่ใช่เรื่องน่ายินดีหรอกนะ การที่นายรั้งฉันไว้แบบนี้ก็ตีความได้คำเดียวว่านายกำลังต้องการจะแกล้งฉัน อ้อ! เข้าใจ นายคงไม่เคยโดนใครปฏิเสธ”
คนถูกว่าเงียบ ลงไปทันที ร่างสูงจึงหันไปเก็บของต่อก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเมื่อจัดการทุกอย่าง เสร็จ เหลือบเห็นร่างบางยืนก้มหน้าไหล่สะท้านเล็กๆทำเอาเขาต้องเดินไปดูตรงหน้า เสียงสะอื้นหลุดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจคังอินเลยวางมือลงบนไหล่บางเบาๆ อีทึกสะบัดมือของอีกฝ่ายออกก่อนจะรวบตัวร่างสูงเข้ามากอดไว้
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษทั้งคังอินและยองอุนเลย ฉันรู้ว่าที๋ฉันทำมันไม่ดี แต่ขอได้มั้ยอย่าทำท่าห่างเหิน อย่าประชดประชันกันแบบนี้ ทำแบบนั้นไม่ได้หมายความว่าฉันปฏิเสธ เพียงแต่ฉันคิดไม่ถึงว่านายจะกล้าบอกรักฉันอย่างนั้น การที่ฉันรั้งนายไว้เพราะไม่อยากให้นายไปไหน ไม่อยากให้นายคิดว่าฉันจะแกล้งนายเลยนะยองอุน อย่าไปไหนนะ อย่าให้ฉันอยู่คนเดียว”
ร่างบางซุก หน้าลงกับแผงอกแกร่งแล้วพูดอู้อี้ คังอินยกแขนขึ้นโอบกอดปลอบใจลูบหลังคนตัวเล็กกว่า ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่ชอบเห็นน้ำตาของอีทึกและไม่อยากจะทำให้ร่างบางเสียใจ โดยไม่จำเป็น
“หยุดร้อง เถอะ”
“นายจะไม่ไป ไหนใช่มั้ย”
“อือ ไม่ไปแล้ว ไม่ไปไหนทั้งนั้น” อีทึกผละออกจากอ้อมกอดของร่างสูงแล้วยิม้ร่า คังอินยกนิ้วขึ้นปาดคราบน้ำตาบนใบหน้าสวยช้าๆ ระหว่างนั้นแขนเรียวก็ยกขึ้นโอบรอบคอหนาแล้วรั้งท้ายทอยของอีกฝ่ายเข้ามา ใกล้ก่อนจะประกบริมฝีปากทันทีพลางส่งลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากของร่างสูงอย่าง รวดเร็วทำเอาคังอินนิ่งค้างทำอะไรต่อไปไม่ถูกเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ แล้วก็ต้องส่งเสียงร้องท้วงร่างบางที่กำลังรุกอย่างหนักหน่วงเพราะเริ่มจะ หายใจไม่ออก อีทึกผละริมฝีปากออกช้าๆแล้วแอบมองปฏิกิริยาของอีกฝ่ายด้วยความพึงพอใจ
เอา เป็นว่า ฉันรุกแล้วนายรับก็ละกันนะยองอุน
“ความรู้สึกของฉันถึงแม้ว่า ตอนนี้จะย้ำให้แน่ใจไม่ได้ แต่ขอยืนยันว่าพิเศษกว่าทีผ่านมาแน่ๆ”
“ฉันไม่เร่ง รัด แต่อยากให้นายถามตัวเองให้แน่ใจก่อน”
“คืนนี้นอน เตียงเดียวกันนะ”
“=___=////”
⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬
----------------------------------------------------------------------------
เสร็จๆๆๆ เสร็จแล้วตอนนี้= = ยาวนานและดองไว้จนหนอนแทบจะชอนไช อาจจะด้วยเพราะกลับบ้านแทบจะไม่ได้เปิดคอม และด้วยความที่เรียนเพียงครึ่งวันเช้า ครึ่งวันบ่ายก็ต้องมานั่งเล่นอยู่ที่ทำงานแม่ จึงไม่สามารถแต่งเอ็นซีได้อย่างโจ่งแจ้งมากนัก- - เลยทำให้ล่าช้าได้ขนาดนี้(หาข้ออ้างให้ดูดี-.,-)
แต่ยังไงก็ตาม ตังค์มาลงให้แล้วนะคะ>O<! ชื่อตอนนี้ก็ชอบม๊ากมาก เป็นอะไรที่ถูกใจมากสุดๆ ปราบเคะด้วยเมะงั้นหรอ คึคึ
ส่วน เรื่องเจ้าชายนั้น= = ไม่ต้องไปพูดถึงมันอีกเลย เพราะมันล่มอย่างไม่มีชิ้นดี เพราะเพื่อนตังค์และเพื่อนของพี่เขาทำเสียแผนTT เลยล่วงรู้ความลับภายในใจก่อนเวลาอันสมควร แต่ก็นั่นแหละ! ตังค์มันเป็นพวกเดี๋ยวเดียวก็เบื่อ หาเรื่องแบบนี้ใส่หัวใจให้มันกระชุ่มกระชวยเท่านั้น ไม่ได้คิดอะไรจริงจัง^^~
ผิดกับพี่อีทึกที่ทำให้ตังค์หลงหัวปักหัวปำ แต่ก็แตะต้องไมได้ ได้แต่ลูบๆคลำๆโสเตอร์บนฝาผนังบ้านเท่านั้น(โรคจิต- -**) 555+ อีทึกคือปั๊ปปี้เลิฟ~~
ขอบคุณ nivabova มากนะคะที่ช่วยเตือน เรื่องชื่อPart ไม่งั้นตังค์ลืมแน่ๆ สายตาก็เลอะเลือน= = 55+
มารีรอบสุดท้าย อีกไม่นานตอนใหม่กำลังจะเสร็จ 555+
Qreaz.
10 
ความคิดเห็น