คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER'1 "แค่ความบังเอิญหรือใจเราตรงกัน?"
“แว่นกูชอบมึงว่ะ!!!”
ประโยคนี้ยังคงก้องอยู่ในหัวของคนร่างสูง แม้จะงงๆที่ได้ยิน แต่มันก็รู้สึกแปลกๆอยู่ไม่น้อยเช่นกัน แต่เดี๋ยวก่อน...หมอนั่นอาจจะพูดเล่นก็ได้ใครจะรู้ เขารู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือ’คิม มยองซู’ผู้ชายที่ถูกผู้หญิงที่โรงเรียนโหวตว่าอยากเป็นคนที่ควงไปเดทมากที่สุด และตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงที่ใครต่อใครเขาก็ลงไปทานข้าวที่โรงอาหารหรือไม่ก็เอาข้าวกล่องไปกินในสวนเล็กภายในโรงเรียน แต่ไม่ใช่สำหรับซองยอล เขายังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนไม่ไปไหน
“นายจะไม่ไปกินข้าวจริงๆหรอซองยอล?” อูฮยอนก็ยังคงเอ่ยปากชวนเพื่อนรักของตัวเองให้ไปกินข้าวอยู่ประมาณ4-5รอบ แต่เจ้าตัวกลับปฏิเสธลูกเดียว
“จริงสิ ฉันไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด”
“งั้นหรอ? แต่กลัวโรคกระเพาะจะถามหาน่ะสิ เป็นห่วงนะเนี่ย” อูฮยอนรู้ ถึงจะชวนมากแค่ไหนสุดท้ายคำตอบที่ได้มาคือ ‘ไม่’ สงสัยคงต้องไปกินข้าวคนเดียวอีกแน่เลย-3-
“ไม่ต้องมาพูดดีเลยนะอูฮยอน ไปกินข้าวเถอะ ไม่กลัวข้าวหมดหรอ^-^?”
“เห้ย!!!จริงด้วย ลืมไปซะสนิทเลย ไอ้พวกเด็กม.ต้นต้องแย่งซื้อข้าวกันอยู่แน่ๆ ฉันไปก่อนล่ะ แล้วจะรีบขึ้นมา!” ว่าแล้วเจ้าของร่างเล็กก็รีบวิ่งออกจากห้องเรียนทันที ก็แหม ปัญหาแบบนี้มันเจอได้เกือบทุกโรงเรียน ซึ่งพวกเขาก็เจอมาแล้วนับไม่ถ้วน บางวันที่ซื้อข้าวไม่ทันพวกเขาก็ต้องไปหาขนมมากินแทน แลดูลำบากนัก..
“ไปห้องแกลอรี่ดีกว่า” ซองยอลจัดการเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายบนโต๊ะให้เข้าที่ และไม่ลืมที่จะหยิบ’สมุดโน้ต’เล่มโปรดไปด้วย เพราะทุกครั้งที่เขาเจออะไรที่มันน่าสนใจ เขาจะจดลงในสมุดเล่มนั้นอยู่เสมอ
สองขายาวก้าวเท้ามายังอาคารศิลปะที่อยู่ไม่ไกลจากตึกเรียนของตัวเองมากนัก ตัวอาคารศิลปะจะเป็นอาคารสองชั้นไม่ใหญ่และไม่เล็ก ซึ่งมีนักเรียนบางกลุ่มให้ความสนใจเป็นอย่างมาก และหนึ่งในนั้นก็คืออี ซองยอลนั่นเอง เขาเลือกที่เข้าไปในห้องรวมภาพหรือที่เรียกกันว่าแกลอรี่ ซองยอลชอบที่จะดูภาพถ่ายวิวทิวทัศน์ ภาพถ่ายสิ่งมีชีวิต หรือไม่ก็ภาพถ่ายอิริยาบทของผู้คน เพราะเขาคิดว่าภาพทุกใบที่ถูกถ่ายออกมาจะต้องมีความหมายเสมอ
ซองยอลไล่สายตามองไปยังภาพต่างๆตรงหน้า พลางจดบันทึกเกี่ยวกับภาพเหล่านั้นไปด้วย แต่แล้วสายตาก็ดันไปสะดุดกับภาพๆหนึ่ง ซองยอลขยับแว่นตาเพื่อให้มองได้ถนัด นี่มันอะไรกันเนี่ย? ภาพผู้ชายใส่แว่นกำลังนั่งยิ้มอยู่กับเพื่อนผู้ชายอีกคน รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่สดใส ใครที่มองแล้วอาจจะยิ้มคล้อยตามก็เป็นได้ บรรยากาศรอบตัวล้อมรอบไปด้วยพุ่มไม้ดอกหรือใครๆก็เรียกสถานที่นั้นว่าสวนเล็กของโรงเรียน ใครเป็นคนถ่ายกัน?
“โอ๊ะโอ่ รูปนี้ดูน่าสนใจดีแหะ^^” เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลังของร่างสูงบาง ซองยอลละสายตาจากรูปใบนั้นแล้วหันมาสนใจคนด้านหลังแทน คนเมื่อเช้านี่หน่า
“.....”
“เฮ้ นี่มันรูปนายป่ะ? น่ารักดีนะ”
“อื้ม ไม่รู้ใครถ่ายเหมือนกัน” ซองยอลก้มหน้ามองลงพื้น
“อ่าหะ แล้วคิดยังไงกับคนที่มาถ่ายรูปนาย?”
“ไม่รู้สิ เค้าคงบังเอิญผ่านมาเฉยๆล่ะมั้ง ว่าแต่..นายมาที่นี่ได้ไง?” ซองยอลตอบอย่างตรงไปตรงมาและนั่นทำให้มยองซูเริ่มสนใจในตัวซองยอลมากยิ่งขึ้น เพราะความน่ารักใสซื่อแบบที่ซองยอลเป็นตอนนี้ไง มยองซูไม่สนว่าใครจะมองว่าเขาเป็นคนที่ชอบคนง่าย เขายอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริงแต่มันก็มีแค่ไม่กี่คนที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ เขาว่ากันว่ารักแรกพบจะพบภายในแปดวินาทีแต่สำหรับมยองซู แค่เสี้ยววินาทีที่เจอหน้าคนคนนี้ก็แทบจะเรียกว่าความรักได้แล้ว
“ฉันชอบการถ่ายภาพน่ะ ก็เลยมาดูอะไรนิดๆหน่อยๆ”
“เพิ่งจะรู้ว่านายชอบอะไรแบบนี้ด้วย”
“หมายความว่าไง?”
“ก็เท่าที่ฉันรู้มา นายเล่นบาส เล่นกีต้าร์ แต่ไม่คิดว่าจะชอบอะไรแบบนี้ไง” ซองยอลพูดยิ้มๆแล้วมองรูปบนบอร์ดอีกครั้ง
“ก็ไม่เห็นแปลกนี่^^”
“อื้ม งั้นฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?”
“หื้ม? อะไรล่ะ?”
--------------------------------------- 45% ----------------------------------------
“เอ่อ...” ซองยอลทำหน้าอึกอักเล็กน้อย เพราะคำถามที่เค้าจะถามไปมันน่าอายมากถ้าอีกฝ่ายตอบปฏิเสธ เขาคิดแล้วคิดอีก สุดท้ายก็ได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ
“อย่าทำให้อยากแล้วจากไปดิ”
“เอ๊ะ?”
“คือฉันหมายถึงว่าอย่าทำให้ฉันอยากรู้แล้วนิ่งเงียบน่ะ นายจะพูดอะไรก็พูดมาเลยไม่ต้องเกรงใจหรอก คนกันเองทั้งนั้น” มยองซูพูดด้วยท่าทีสบายๆ จากที่ซองยอลมีอาการเกร็งเมื่อได้พูดคุยใกล้ๆกับคนข้างๆก็กลับผ่อนคลายเพราะประโยคของมยองซูที่พูดออกมาเมื่อกี้
“ฉันแค่จะถามว่านายมีเรียนคาบบ่ายรึเปล่า ไม่มีอะไรมากหรอก”
“วันนี้ฉันไม่เรียนคาบบ่าย พอดีต้องไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนๆในวง อยากไปดูฉันซ้อมมั้ยล่ะ?”
“เอ่อ ไม่ดีกว่า ฉันเกรงใจ”
“นายนี่หน่อมแน้มเนอะ รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าถ้าไปทำท่าทางแบบนี้ให้คนอื่นดูเค้าอาจจะใจเต้นรัวก็ได้” ซองยอลเอียงคอมองคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจ ใจเต้นรัว? เขาไปทำอะไรให้ใครงั้นหรอ? ก็ไม่นี่ เขาเป็นปกติของเขาแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ซองยอลได้แต่คิดอยู่ในใจ ไม่รู้ว่านานเกินไปรึเปล่าพอกลับมามองที่มยองซูก็ปรากฏว่าเขากำลังโดนจ้องอย่างจัง
“ม มองอะไร?”
“เปล่า ไม่มองก็ได้^^”
“อื้ม”
“ดูเหมือนว่าเราสองคนจะเข้ากันได้เร็วเนอะ เพิ่งจะรู้จักกันได้แค่แป๊ปเดียวเอง” มยองซูยกยิ้มมุมปากแล้วย่างก้าวออกไปจากจุดที่ผมยืนอยู่
“นายอัธยาศัยดีมากกว่าล่ะมั้ง คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบฉันหรอกเพราะฉันเป็นคนไม่ค่อยคุย”
“เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว เป็นตัวของตัวเองดีที่สุด ฉันไปล่ะ” มยองซูหันมายิ้มให้ซองยอลก่อนที่จะเดินออกจากห้อง และภายในห้องแกลอรี่ก็กลับมาเงียบอีกครั้ง ซองยอลยกสมุดโน้ตขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่างแล้วเดินออกจากห้องตามไป
‘เหมือนฉันจะได้เพื่อนใหม่ที่ชื่อคิม มยองซู J’
180520XX
SUNGYEOL PART
“หายไปไหนมา ฉันตามหานายแทบแย่!” อูฮยอนรีบวิ่งมาหาผมทันทีเมื่อผมก้าวเข้ามาภายในห้อง และดูเหมือนว่าจะมีสิ่งผิดปกติในห้องเรียนของผมนะ ทำไมคนเยอะแปลกๆแบบนี้ล่ะ?
“ไปห้องแกลอรี่แป๊ปเดียวเอง มีอะไรรึเปล่า?”
“ก็วันนี้เค้าจะจับพี่รหัสใหม่ไง รู้มั้ยว่าเพื่อนทั้งห้องเค้ารอนายอยู่น่ะ” ผมหันไปมองรอบห้อง ปรากฏว่าสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ผมเพียงคนเดียว ชะอูย...น่ากลัว ._.
“เอาล่ะ!!!ไหนๆน้องๆก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว พวกพี่จะให้น้องออกมาตามเลขที่เพื่อที่จะมาจับฉลากพี่รหัสกัน โดยที่ภายในกระดาษจะให้คำใบ้ลักษณะและเบอร์โทรศัพท์ของพี่รหัสน้องๆ พวกพี่จะให้เวลาน้องหนึ่งอาทิตย์ที่จะให้น้องหาพี่รหัสให้เจอว่าเป็นคนไหน ถ้าน้องไม่รู้ว่าพี่รหัสคือใครจะต้องโดนทำโทษนะครับ” พี่ตาตี่หัวออกสีแดงๆพูดพร้อมกับชูกล่องใส่คำใบ้ไว้เหนือหัว ตอนนี้เพื่อนๆภายในห้องก็ทยอยกันออกไปจับฉลากกันแล้ว แต่ผมไม่จำเป็นต้องเดินออกไปหรอก เพราะผมเลขที่สุดท้าย เหลือใบไหนก็เอาใบนั้นแหละ
“เหลือฉลากใบนึงนะครับ น้องเลขที่สุดท้ายออกมาเอาด้วย” ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปยังหน้าห้องเพื่อที่จะไปเอาฉลากใบสุดท้ายมา ขอให้ผมได้พี่รหัสใจดีด้วยเถอะ.
“คำใบ้นายเขียนว่าไง?” เมื่อผมกลับมานั่งที่โต๊ะเรียน อูฮยอนก็รีบถามผมทันที ผมคลี่ฉลากออกช้าๆแล้วเพ่งสายตาไปยังกระดาษแผ่นนั้น ให้ตายเถอะถ้าจะพิมพ์ตัวเล็กขนาดนี้
พี่หล่อนะครับ จบปิ๊ง.
(01-XXX-XX45)
อะไรครับ? สาบานเถอะว่านี่คือคำใบ้ โถ่...คำใบ้แค่นี้ผมจะหาเจอหรอ? อีกอย่างนะ รุ่นพี่ที่หล่อๆก็มีตั้งเยอะแยะ คงต้องโทรไปอย่างเดียวแล้วแหละ T_T
“จ๊ากกกกกก อะไรเนี่ย=[]=!” อูฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆผมตะโกนออกมา สงสัยคงจะอยู่ในสถานการณ์เดียวกับผมล่ะมั้ง..
“คำใบ้ของพี่รหัสนายว่าไงบ้างอูฮยอน?”
“เอาไปอ่านเถอะ โคตรเพลีย” เขายื่นใบฉลากมาให้ผม ซึ่งในนั้นได้เขียนไว้ว่า...
น้องไม่ต้องหาพี่หรอก พี่น่ะเด่นโคตรเด่นของห้อง ไม่เชื่อก็ลองมองตรงมาสิ แล้วจะรู้ :P
(03-XXX-XX98)
ผมละสายตาจากกระดาษแผ่นนั้นแล้วลองมองไปด้านหน้า........=_=หืม?
“คนนั้นหรอ?”
“ก็จ้องมาซะขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ก็บ้าแล้ว นี่มันจงใจให้ฉันหยิบโดนฉลากแผ่นนี้แน่ๆ T^T”
“ไม่เข้าใจ”
“นายจำไม่ได้หรอว่าไอ้พี่บ้านี่มันเคยจีบฉันตอนอยู่ป.6อ่ะ T0T!!!” ผมมองหน้าพี่คนนั้นอีกครั้ง จะว่าคุ้นมันก็คุ้น จะว่าไม่คุ้นก็ไม่คุ้นนะ เฮ้ยเดี๋ยว...
“คิม ซองกยู!!!!!”
------------------------------------ 100% ----------------------------------
มาต่อจากเมื่อวานอย่างรวดเร็วฮิฮิ
ขอชี้แจงสักนิดนะคะ ในเรื่องนี้จะมีวงอื่นเข้ามาFt.ด้วยค่ะ
เพราะดูๆแล้วในวงอินฟินิทวงเดียวคงไม่พอ ฮ่าๆ
แต่ก็แค่มาแจมๆนิดหน่อยนะคะ ไม่มากเกินไปค่ะ ._.
รออ่านตอน2กันด้วยนะคะ จุ๊บๆๆ
ความคิดเห็น