ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แขกผู้มาเยือน
เมื่อ ย่างเข้าเขตเมืองชนบทอย่างเมืองซูอันโบ รถโฟร์วีลไดฟ์ของนายตำรวจหนุ่มก็ค่อยๆลดความเร็วลง ถนนดินธรรมชาติถูกหอมล้อมด้วยต้นสนหนาทึบ
กว่าจะเข้าไปย่านที่อยู่อาศัยของชาวเมืองแทบนั้นก็แทบจะกินเวลาย่ำราตรี นิชคุณมองเวลาในนาฬิกาข้อมือก่อนที่ตัดสินใจ กล่าวว่า
" คุณแทคยอน นี่มันดึกมากแล้วยังไงซะถ้าคุณอยากไปบ้านพี่อึนเฮ คงต้องเป็นพรุ่งนี้แล้วล่ะ "
" ครับผมก็ว่าอย่างงั้น แล้วคืนนี้พวกเราจะพักที่ไหนกันดี "
แทคยอนรู้สึกแปลกกับคำพูดตัวเอง ที่เรียกสรรพนามว่า ' พวกเรา ' ทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน และแถมเป็นเพลย์บอยตัวพ่อทั้งคู่ แต่ในบางครั้งการมองดวงหน้าสวยได้รูปของนิชคุณบ่อยๆนั้น ทำให้เขารู้สึกเกิดอาการแปลกๆเหมือนคล้ายจิบไวน์ผลไม้กลิ่นหอมแล้วเริ่มกึ่มๆมึนเมา เด็กหนุ่มยิ้ม พร้อมตอบอย่างนุ่มนวล
" ก็ต้องเป็น บ้านผมสิครับ "
แทค ยอนบังเกิดความแปลกใจเมื่อ ต้องจอดหน้าโรงแรมเก่าแก่ชั้นหรู ที่ตบแต่งไว้อย่างวิจิตรงามตา กลมกลืนกับแมกไม้ธรรมชาติ ตึกสีหินธรรมชาติดูไม่โดดเด่นแม้แต่น้อย
มองก็รู้ว่า คืนนึงค่าที่ต้องไม่ต่ำกว่า หลายแสนวอน
" นี่บ้านคุณ แน่เหรอ โรงแรมชัดๆ "
" นี่แหละครับบ้านผม " เด็กหนุ่มยิ้มพยักหน้า พลางเดินนำลิ่วอย่างไร้กังวล แทคยอนมองตามด้วยความมึน งง
เมื่อมือเรียวขาวเปิดบานประตูออกทั้งสองด้าน ก็ได้ยินเสียงต้อนรับจากพนักงงาน ที่ใส่ชุดพื้นเมืองโบราณ
" ยินดีต้อนรับค่ะ อ้าว..คุณหนู " สาวผู้มีอายุยกมือกุมอก อย่างตกใจ " ไปบอกคุณผู้หญิงว่า.. " เธอหันไปบอก พนักงานอีกคนที่ดูเด็กกว่า
" ไม่ต้องหรอกครับคุณจู เดี๋ยวผมจะไปหาคุณแม่เอง "
" ทำไม ไม่โทรเข้ามาก่อนคะคุณหนู แล้วท่านนี้ใครคะ " ดูไปก็เหมือนเจ้าชายกับนางต้นห้อง แทคยอนสรุปเอาด้วยสายตา คร่าวๆ
" อ่อ เขาเป็นเพื่อนของผมเองครับ " อ๊ก แทคยอนแทบสะสำลักกับคำพูดดังกล่าว
..แต่พอมานึกดูดีๆ ใครจะบ้าที่ไหน บอกว่ามากับตำรวจ ไม่งั้นผู้คนธรรมดาที่ไม่เข้าใจ คงจะเกิดอาการแตกตื่นอย่างแน่นอน คิดว่าอาจจะเกิดคดีอะไร จนทำให้การสืบสวนเป็นไปได้ยากขึ้น
ในจังหวะที่คุณแม่บ้านจูเดินนำเขาทั้งสอง ห่างๆ ชายร่างสูงก็กระแอมไอกระซิบบอกนิชคุณเบาๆว่า
" ขอบคุณมากนะ " เด็กหนุ่มพยักหน้ายิ้มรับอย่างรู้ทัน
ในห้องรับรองแขกที่ตบแต่งไปด้วยเครื่องปั้นเก่าแก่ประเมินราคามิได้ กับภาพพิมพ์นกกระเรียนทำจากทองคำสีหม่น ไหนจะเก้าอี้รับแขกสไตล์โบราณที่แทคนั่งอย่างเกรงอกเกรงใจ
เขาไม่นึกมาก่อนว่า เจ้าไอด้อลที่เต้น แร้งเต้นกาหาเงินในวงการบันเทิงจะ มีฐานะที่ร่ำรวยแบบสุดโต่งแบบนี้ นิชคุณนั่งลงด้วยมาดคุณชาย อะไรมันจะ perfect ไปซะทุกอย่าง หน้าตา รูปร่าง มารยาท บุคลลิก และฐานะ แถมยังได้ฟาดสาวทั้งวงการ แทคยอน แอบคิดหมั่นไส้เล็กๆ
" เหอะ ภาพวาดนี่สวยดีนะ " เขาแกล้งชมภาพ ที่แปะผนังฝั่งที่ใกล้ที่สุด แก้เขินกับบรรยากาศแปลกๆเช่นนี้
" นั่นเป็นงานวาดของ ศิลปินคังจู ในยุคราชวงศ์ โคเรียวค่ะ " เด็กสาวหน้าตาสระสวย ราวกับเป็นภาพพิมพ์เดียวเมื่อนั่งอยู่ข้างๆนิชคุณ ดูแล้วหล่อนน่าจะเป็น..
" หนูชื่อ แชยอง เป็นน้องสาวของพี่คุณค่ะ " เธอพุดพลางหย่อนร่างอันบอบบาง นั่งลงข้างๆนิชคุณ อย่างแก่นแก้ว เธอดูร่าเริงผิดกับพี่ชายอย่างลิบลับ
" อ๊บป้านี่ตาถึงเนอะ ภาพเมื่อกี้ราคาตั้งหลายร้อยล้านวอนแน่ะ ว่าแต่ อ๊บป้าเป็นนายแบบเหรอคะ ไม่ ยักรู้ว่าพี่คุณมีเพื่อนผู้ชายด้วย เห็นมีแต่ผู้หญิง อุ๊บ.. "
หล่อนเอามือปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ หญิงวัยกลางคนในชุดฮันบกปักดิ้นทองสง่าราวกับพญาหงส์เดินเข้ามา ถึงแม้จะดูมีอายุก็ตาม แต่รอยเหี่ยวย่นมิได้ลบเลือนรัศมีผู้สูงศักดิ์แม้แต่น้อย
" คุณแม่ .. ขอโทษค่ะ หนู ... ไปดีกว่าค่ะ "แชยอง รีบเดินเลี่ยงออกไปอย่างรวดเร็ว นิชคุณทำหน้าเหมือนจะโล่งใจ แต่ในขณะเดียวกันการปรากฏตัวของผู้เป็นบุพการี ก็สร้างบรรยากาศตึงเตรียดเล็กๆเช่นเดียวกัน
" เซยองชักจะพูดมากไปหน่อย ต้องขออภัยด้วยนะคะ " หล่อนค้อมหัวแต่น้อย แทคยอนรีบปรามด้วยความเกรงใจเช่นกัน
" เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ ดูแกร่าเริงดีนะครับ ฮะๆ "
" ต้องขออภัยด้วยนะคะ นิชคุณไม่ได้โทรเข้ามา ดิฉันก็เลยไมได้เตรียมห้องไว้ทัน วันนี้ก็วุ่นๆพอตัวน่ะค่ะ " หล่อน นั่งลงเบื้องขวาลูกชาย พร้อมกับโอบกอดจากด้านหลัง
" คุณ.. แม่ได้ยินข่าวหมดแล้วนะลูก " มือลูบแผ่นหลังเด็กหนุ่มอย่างปลอบโยน
"พวกสื่อเค้าใส่สีตีไข่กันเองคับแม่ พี่อึนเฮเค้าไม่ได้..."
" เอาเถอะ ไว้แม่จะถามลูกทีหลัง วันนี้แม่ต้องไปดูแลงานต่อ เดี๋ยวจะให้เด็กจัดเตรียมห้องไว้ให้นะจ๊ะ "
" ครับแม่ " ผู้เป็นลูกชายตอบอย่างเนือยๆ
" โห มีบ่อน้ำแร่ด้วย สุดยอดดดดด " แทคเดินผ่านประตูกระจกใส นี่เขาคงจะลืมชั่วขณะว่ามาสืบสวนหาเค้าคดีหรือว่ามาพักร้อนกันแน่ ความลิงโลดทำให้นิชคุณแอบเหลือบมองเขาจากเบื้องหลังด้วยสายตาตำหนิ
ลำพังเงินเดือนข้าราชการกระจอกอย่างเขา หรือจะมีวาสนาได้พักในที่แบบนี้ !! ?? ...แทคยอนคิด
" ถ้าคุณแทคยอนจะมาอีก ผมคงต้องให้ส่วนลดก็แล้ว ฮึๆ "
" จริงเหรอครับ โหยยย ขอบคุณมาก นายนี่เป็นคนดีจริงๆ นิชคุณ " แทคเผลอจับมือเด็กหนุ่ม ด้วยความลืมตัว เขาจะรู้มั้ยว่า ที่คุณพูดมาน่ะประชดความยาจกของตำรวจชั้นผู้น้อย ทั้งนั้น
" ครืด " เสียงเลื่อนประตูกระดาษ เปิดออก ห้องตบแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โบราณสุดหรู พยายามจำลองบรรบากาศ บ้านขุนนางในสมัยก่อนได้ใกล้เคียงที่สุด แล้วเตียง ? เอ่ะ แทคยอนมองไปยังฟูกที่ปูติดกันสองที่
" ห้องพิเศษ ถูกจองไว้หมดแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะคุณหนู ที่ต้องนอนฟูก " เด็กสาวรับใช้ จัดแจงปูที่นอนให้อย่างเรียบร้อย ไม่มีที่ติ
" อื่อม ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่คุณแทคยอน ห้องมันเหลือห้องเดียว คุณจะรังเกียจรึเปล่า ที่ต้องแชร์ห้องด้วยกัน " นิชคุณ ถอดเสื้อนอกออกแขวนที่ตู้ไม้สลัก
" โอย ผมจะรังเกียจอะไร ต้องขอบคุณซะอีกที่อุตส่าห์ช่วยงานของเจ้าหน้าที่..."
เขาชะงักเมื่อ แทบจะลืมไปว่าบุคคลที่สาม คือพนักงานจ้องเขาพุดตาปริบๆอยู่ นอกเหนือจากเขาและนิชคุณยังยืนอยู่ในห้อง คำพูดที่เกี่ยวเนื่องกับอาชีพที่แท้จริงของเขาอาจจะเป็นอุปสรรคต่อการสืบสวนก็เป็นได้ การทำงานของเจ้าหน้าที่ๆเงียบที่สุดไร้ผู้สังเกตุการณ์ คือหลักวิธีที่ปิดคดีอย่างรวดเร็ว
" ช่วยงานเอ้อ รำกระบี่ เหอๆ ผมน่ะได้งานเดินแบบแปลกๆมาอีกแล้วล่ะ คราวนี้เป็นตีมเปิดเรื่องแบบ ฟงอวิ๋นน่ะ รู้จักหรือเปล่าครับหนังฮ่องกง ? " เขาหันมาหยอกยิ้มแฮะๆ กับเด็กรับใช้ที่ทำหน้า งงๆ
นิชคุณแทบจะกลั้น หัวเราะไม่ไหว หลังจากเด็กสาวเดินออกไปพ้นสายตาแล้ว เขาพูดเย้าร่างสูงว่า
" โห ผมว่านะคุณน่ะ น่าจะ ไม่พวกนายแบบ ไม่สิเป็น ดาราจริงๆไปเลยจะดีกว่า "
" แฮะๆ เกือบหลุดปากไป ขอโทษทีนะครับ ว่าแต่คุณนี่ก็ตาถึงนะ ผมก็คิดอยู่ว่าถ้าผมเป็นดาราขึ้นมา ต้องเจ๋งแน่ๆ " แทคยอนเกาหู ด้วยความเขิลอาย
" ดาราที่ผมหมายถึง พวกดาวตลกน่ะ ถ้าคุณสนใจผมอาจจะติดต่อ พี่บูมให้ก็ได้ เห็นแกยังมองหาผู้ช่วยอยู่ แต่เรื่องมุขยังต้องปรับปรุงอีกเยอะเลย " นิชคุณยิ้มบางๆ
ปล่อยคำพูดที่เหมือนเอาค้อนใหญ่อันเดิมตอกหัวแทคยอนลงไปเหมือนตะปูหมุด ก่อนที่แทคจะอึ้งๆ เขาก็ได้รำลึกว่าเมื่อก่อนหน้านั้น
.....เจ้าหมอนี่ยังเงียบๆและวางมาดอยู่เลย นี่สินะนิสัยที่แท้จริงของเจ้าไอด้อลคนนี้ ยังกับมีดโกนอาบน้ำผึ้งป้ายยาพิษ
-----------------------------------------------------------------------------
: ค้นหาอดีต
หลัง จากได้อาบน้ำแร่จนจุใจ จนคุ้มค่ากับการสืบคดีด้วยความยากลำบาก ชายหนุ่มร่างสูงผิวคล้ำแดด บิดแก่นกายอันกำยำที่มีกล้ามหน้าท้องแน่นเนือง เพื่อยืดเส้นเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องเพื่อพักผ่อนเอาแรง เตรียมลุยงานในวันพรุ่งนี้
แต่เสียงท้องเจ้ากรรมก็ดันมาร้องดังโครกคราก สัตว์ป่าอย่างเค้าน่ะหรือ ต้องสี่ห้ามื้อต่อวัน เอ..มันน่าจะมีตู้ขายอาหารอัตโนมัติมั่งล่ะน่า แทคนึกถึงตอนไปทัศนศึกษาที่เกาะแชจูสมัยละอ่อน
โรงแรมแทบทุกโรงแรมมีเครื่องขายของอัตโนมัติมากมาย ตู้ขายบะหมี่เอย แม้กระทั่งตู้ขายถุงยาง !? แทคยอนนี่นายคิดไปไกลถึงขนาด ก็แน่ละมัวแต่ปิดคดีวุ่นๆของเจ้านักร้องคนนี้ซึงป่านนี้คงจะเหนื่อยนอนหลับ ปุ๋ยไปแล้ว ตัวเขาทำงานเสียจนะบรรดากิ๊กที่ต่างหนีหาย ไหนจะเวลาเกี๊ยวสาว มันมีที่ไหนเล่า !!! พลางสะบัดหัวเปียกที่ยังไม่แห้งดี อย่างเซ็งๆ
" อ๊ปป้า หาอะไรอยู่เหรอคะ " เสียงหวานใส ดังจากเบื้องหลัง
" อ่าวคุณแชยอง " ร่างสูงชะงักนิดนึง ในเวลาดึกป่านนี้ เขากำลังจะอ้าปากถาม ทันใดเสียงท้องร้องราวกับราชสีห์คำรามก็ดัง พอที่จะทำให้เจ้าตัวเขินอาย
" ไปกินข้าว ที่โรงครัวด้วยกันมั้ยคะ " ร่างเล็กหัวเราะคิกคัก พลับผายมือเชิญชายหนุ่มไปทางเดินอีกทางหนึ่ง
ในโรงครัว ไม่ค่อยมีพนักงานเหลือมากนัก แชยองเลื่อนเก้าอี้ นั่งฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มร่างสูง บนโต๊ะสำหรับพนักงานยังพอมีอาหารที่ทำเหลือจาก งานสังสรรค์ลูกค้ารายใหญ่ หล่อนนั่งอมยิ้ม เมื่อเห็นแขกของพี่ชาย ลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย
" โห อร่อย มากเลยนะครับ ไอ้นี่ผมก็กินได้จริงเหรอครับ "
แทคยอนตาโตเมื่อเขาเห็นอาหารที่ถูกเสิร์ฟบนโต๊ะ ทั้งล๊อบสเตอร์ เอย ปูขนอย่างดี อาหารที่เงินเดือนอย่างเขาไม่อาจแตะถึง
" โอย ยังมีอีกเยอะค่ะ เติมได้อีก " หล่อนยิ้ม แต่ในขณะเดียวกันก็หันมองรอบๆครัวอย่างระแวดระวัง ก่อนจะกระซิบถาม
" นี่อ๊บป้า ๆ เป็นอะไร..กับพี่คุณเหรอคะ หรือว่าที่แชยองคิดไว้.. "
แทค แทบจะสำลึกน้ำซุปหอยลายผ่านรูจมูก เขาตั้งสติก่อนยิ้มแฮะๆ " เป็นเพื่อนครับ อย่าล้อเล่นสิครับ พี่ไม่ได้เป็น ..."
" แต่ แชยองไม่เคยเห็นพี่คุณจะมีเพื่อนผู้ชายคนไหนเลยนี่คะ ที่สนิทแบบพามาเที่ยวบ้าน จะว่าไป... " หล่อนทำท่า เหมือนจะย้อนเข้าสู่ห้วงภวังค์ความคิด อยู่พักนึง
" เมื่อก่อนเกิดเรื่อง พี่คุณน่ะ ร่าเริงสดใสมากเลยนะคะ แต่ว่าหลังจากนั้นพี่เขาก็ดูเงียบๆไป ที่เห็นคบสนิทมากๆก็มีแต่พี่อึนเฮเท่านั้นเอง "
" เกิดเรื่องอะไรเหรอ .. " แทค พักตะเกียบ ลืมความเป็นชูชกไว้ชั่วขณะนึง ท่าทางเจ้าเด็กนี่พึ่งพาได้แฮะ.. แหล่งข้อมูลอย่างดี ที่ เขาไม่จำเป็นต้องสืบสวน หล่อนกลับเปิดปากเล่ามาเองอย่างง่ายดาย
" ก็ตอนพี่ยุนอา เสียน่ะค่ะ พวกเราทั้งบ้านได้ยินข่าว ส่วนพี่คุณก็แปลกวันนั้นแก นิ่งไปเลย ทั้งที่เป็นแฟนกันแท้ๆ อุ๊บ.. " แซยองชักมืออุดตัวเองอีกแล้ว
" พูดเรื่องไม่น่าพูดอีกแล้ว " หล่อนแล่บลิ้นดูน่ารักสมวัย
" ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องกลัว พี่ไม่บอกใครแน่ๆ เป็นความลับระหว่างเราดีมั้ย " แทค จุ๊ปากเบาๆส่งสายตาไก่แจ้ ก็แหงล่ะ แชยองถึงจะแก่นไปนิด แต่เรื่องความสวยพอสูสีพี่ชายตัวเองได้เลย (!?)
" ไม่ได้กลัว อ๊ปป้าจะหลุดปากหรอกค่ะ แต่กลัวอ๊ปป้าหึงพี่คุณ เรื่องมันนานไปแล้วนะคะ พี่เขาก็แค่หลงผิดชอบผู้หญิงนิดหน่อยเอง ถึงพี่คุณจะมีข่าวควงสาวบ่อย แต่แชยองก็ดูออกนะคะ เอาไว้กลบเกลื่อนเรื่องพี่แทคใช่มั้ยคะ เฮ่อ แชยองนึกแล้วเชียว "
หล่อนกุมมือประสาน ทำตาหลับพริ้มฝันหวาน พี่ชายไอด้อลที่น่ารักผิวขาวราวกับน้ำนมบริสุทธิ์ กับคุณนายแบบหนุ่ม(นึกเอาเองล้วนๆ) สุดเท่ห์ สูงล่ำผิวคร้ามแดด ดูสมชายชาตรี
" !?!? " ขณะที่ตำรวจหนุ่มพูดอะไรไม่ออก ไอ้เด็กนี่มันสรุปเรื่องให้หมดเองแท้ๆ ตะเกียบเงินสั่นเทิ้มในมือกว้าง เขาเค้นเสียงจากมุมปากเบี๊ยวที่เผยอด้วยความเหยเก หลังจากทำใจระงับโทสะ
" เอ่อ.. มันไม่ใช่อย่างที่น้อง.."
" ค่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่จะเปิดเผยได้ น้องเข้าใจค่ะ อ๊ปป้านี่อดทนจัง ต้องฝ่าฟันอุปสรรคไปได้นะคะ น้องเอาใจช่วย อิอิ " ชายหนุ่มพูดไม่ออกได้แต่ยิ้มแฮะๆ เส้นประสาทตึงๆ เขาวกกลับมาเรื่องเดิม
" แล้วหลังจากวันนั้น เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ "
" ไม่นานพี่คุณ ก็ถูกส่งไปเรียนที่กรุงโซล ตามความเห็นชอบของคุณพ่อและคุณแม่ โดยที่พี่อึนเฮ ติดตามไปด้วย ทำให้แม่อุ่นใจไปได้เปลาะ " หล่อนก้มหน้านิ่ง พร้อมกอด อกเหมือนอากาศตรงนั้นหนาวเหน็บในชั่วขณะหนึ่ง
" ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่อึนเฮ จะเป็นเหมือนข่าว... " แทคก็นิ่งเงียบตาม ความสงัดแผ่ปกคลุมชั่วขณะ ก่อนที่แชยองจะ เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
" พี่แทคไม่อยากรู้เรื่อง พี่คุณมั่งเหรอคะ หนูน่ะจะบอกให้ทุกอย่างเลย " แทคเหงื่อตก จริงๆ เขาแค่ตั้งใจจะมาสืบเรื่องของอึนเฮ โดยเฉพาะ แต่เมื่อสาวน้อยข้างหน้า อยากจ้อก็คงจะยากที่เอาเรือไปขวาง
" พี่คุณน่ะ เห็นน่ารักๆแบบนั้น แต่นอนดิ้นเอาเรื่องเลยนะ แถมละเมอได้เป็นเรื่องเป็นราวด้วย ฮิๆ ตอนเด็กๆน่ะหนูบอกไปพี่คุณก็ไม่เชื่อ แอบตั้งกล้องไว้ทุกครั้งเลย แกถึงจะเชื่อ พี่แทคอยากดูมั้ยคะ มีตั้งหลายม้วน "
" เอ่อ ไม่เป็นไรครับ แล้วน้องยุน-อา นี่เป็นคนยังไงเหรอครับ " แทคพยายามเบี่ยงประเด็น ไม่งั้นคงจะได้ดู vdoการหลับนอนของเจ้าไอด้อล ผู้น่าหมั่นไส้เป็นชั่วโมงแน่ๆ แค่คิดก็เซ็งล่วงหน้าไปแล้ว
" ว้า จะเช็คคะแนนคู่แข่งเก่าเหรอ เขาตายไปแล้วนะคะอ๊อปป้า .. อื่ม พี่ยุน-อานะเหรอ ก็เป็นเด็กเรียนเงียบๆน่ะค่ะ เธอมีเอกลักษณ์ประจำตัว มักจะใส่แว่นกรอบหนา แต่หนูเคยครั้งนึง งาน โรงเรียนเธอปล่อยผมยาว แต่งหน้าอ่อนๆนะคะ สวยมากเลย พี่คุณเห็นก็ตะลึงเลย โดยปกติพี่ยุน-อา จะค่อนข้างติดพี่คุณมากเลย บางทีหนูยังแอบคิดตอนนั้น บ้านเราก็ฐานะสมกัน คงไม่พ้น แต่งงานแน่ๆ แต่.. " หล่อนเกลี่ยนิ้ว วนผมยาวสลวย
" แต่ .. อะไรเหรอครับ "
" พี่อึนเฮ น่ะสิคะ... หนูดูไม่ออกว่า พี่เขารักพี่คุณตั้งแต่เมื่อไหร่ พวกเราจะได้ว่า เธอออกจะแสดงตัวเป็นพี่สาวอย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งที่พี่อึนเฮแก่กว่าพี่คุณตั้งสามปี น่าแปลกจริงๆ.. " แทคหูผึ่ง เป็นครั้งแรกที่น้องแชยองจอมพูดมากสะกิดประเด็นน่าสนใจขึ้นมา
" ไม่มีสัญญาณบอกเลยเหรอครับ "
" ค่ะ แชยองว่า ตั้งแต่เกิดเรื่องน่ะค่ะ ดูพี่อึนเฮ สนิทกับพี่คุณเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเพราะ ได้แสดงความรักออกมาอย่างเปิดเผยหลังจากที่น้องสาวแท้ๆตัวเองเสียไปแล้วหรือ อย่างไร แต่ตอนนั้นบ้านเราคิดว่า พี่อึนเฮห่วง พี่คุณแบบพี่สาวจริงๆนะคะ "
ใน ค่ำคืนนั้น ถึงแม้จะได้สืบสาวเรื่องราวคดีอะไรมาก แทคยอนนั่งกรุ่นคิด เอาว่ะ อย่างน้อยก็สวาปามอาหารหรูๆจนท้องอิ่ม เขารีบขอตัวกลับห้องก่อนที่แชยอง เตรียมจะเสนอยัดเยียดให้ดูรูป นิชคุณในวัยเด็กร้อยกว่าอัลบั้ม
##########################################################
แสงรุ่งอรุณอ่อนๆ สาดลงมาบนใบหน้าหนุ่มร่างกำยำอย่างนุ่มนวล กลิ่นแมกไม้ ไอป่า เสียงนกร้องอย่างไพเราะปลุกเขาจากภวังค์ อย่างเชื่องช้า พลันเมื่อกระพริบตาถี่เขาก็สะดุ้งลุกพรวด
" ตื่นได้รึยัง คุณตำรวจ " ใบหน้านวลใสใกล้แค่ไม่กี่คืบ ริมฝีปากแดงเรื่อถามด้วยรอยยิ้ม " อุบ คิกๆ " แล้วก็หลุดหัวเราะ เบาๆอย่างเกรงใจ แทคยอนคิดอย่างง่วงๆ นี่กรูเขิล ผู้ชายทำไมวะเนี่ยะ แค่หน้ามันสวยนิดหน่อย (!?)
" มีอะไรน่าขำ เหรอครับ " เขาเกาหัวแกรกๆอย่างงัวเงีย ผมก็ยุ่งๆชี้โด่ไปคนละทิศ พลางมองพ่อดาราหนุ่มอย่างมึนงง นิชคุณอมยิ้ม พลางกดปุ่มในโทรศัพท์มือถือ ซัมซุงให้ดูโหมดถ่ายวีดิโอ เป็นภาพตัวเขาเองที่ยังไม่ตื่นดี แต่ส่งเสียงละเมออ้อแอ้
'อิ่มจังเลย ไม่ไหวแล้ว คร๊าบ กุ้งตัวใหญ่มากผมกินไม่หมด ปูก็เนื้อนุ่มมมมม อาอร่อยยยยที่ซู๊ดดดด โอออ เงินเดือนผมจะพอจ่ายม๊ายยย ครับบบ อาหารเต็มโต๊ะเลยยยย '
แทค ช๊อคอึ้งชั่วขณะ ก่อนที่เอื่อมนิ้วอันสั่นเทาเขาจะกดปุ่ม delete vdo
แต่ถูกนิชคุณก็คว้าโทรศัพท์ไปเสียก่อน
" โอ น่าเสียดายนะครับ นี่เป็นคลิปที่จะทำให้พี่บูมประทับใจ ตัวคุณแน่ๆ เอาไว้ใช้เปิดตัวตอนเข้าวงการไง ฮ่าๆ " แทคยอนนวดขมับตัวเอง ทำหน้าเครียดแบบแมวๆ ไม่น่าเลย น้องแชยอง หล่อนบอกว่า มาถึงโรงแรมนี้ต้องตบท้ายด้วยเหล้าหมักโซจู สูตรท้องถิ่นหลังอาหาร ..ทุกครั้งที่เมาแทคมักจะแสดงสันดาน โวยวาย ไม่เรื่องน้อยใจความจน เงินเดือนน้อย ก็เรื่องประหลาดๆ ร่างเพรียวยังคงแอบหัวเราะมุมเสา
" ผมเชื่อจริงๆแล้วว่า คุณชอบอาหารบ้านผมจริงๆ ว่าแต่ไปทานอาหารเช้ากันเถอะครับ ผมจะไปรอในห้องรับรอง "
นิชคุณเลื่อนบานประตูพลาง ควงมือถือฮัมเพลงอารมณ์ดี เขาคงจะไม่ค่อยรู้ตัวดีหรอกว่า ช่องว่างระหว่าง เมื่อวานบรรยากาศระหว่างพยานปากเอกเย็นชาอย่างเขากับนายตำรวจสุดห่ามช่อง ว่าง มันเริ่มเล็กลงทีละน้อย รู้เพียงแต่ว่าเวลาที่อยู่กับ นายตำรวจคนนี้น่าสนุกดี แฮะ
----------------------------------------------------------------------------
ตาม กำหนดการณ์ วันนี้เขาต้องสืบเรื่องเกี่ยวกับอึนเฮให้มากที่สุด ให้คุ้มกับที่อุตส่าห์เดินทางมาเสียไกล รถโฟรวีล จอดสนิทหน้าบานประตูบ้านหลังใหญ่เกือบจะเท่าคฤหาสน์ คนสวนเมี่ยงมองก่อนที่จะชี้ไปทางบานประตู บอกเด็กรับใช้อีกคน
" มาหาใครคะ อ่าว คุณหนูนิชคุณ " หล่อนทำหน้าล่อกแล่กก่อนที่ วิ่งเข้าไปในตัวบ้านหายสักพักก่อนที่วิ่งออกมาอีกที
" เชิญเข้ามาค่ะ "
" ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะคะ แล้วท่านนี้ใครคะ " หล่อนเหลือบมองแทคยอนอย่างระแวดระวัง
" ผู้ติดตามครับ " เขายิ้มฝืน ก่อนที่มุ่งหน้าไปยังประตูใหญ่ตามหลัง เด็กหนุ่มร่างบาง
" ผมไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว บางทีผมจะช่วยคุณไม่ได้มากนัก "
ก่อนหน้านี้ที่จะย่างเข้าบ้านหลังนี้ นิชคุณยังพูดต่อล้อต่อเถียง หัวเราะคิกคักในบ้านตัวเอง
...แต่ในบัดนี้ เขากลับเงียบกริบและแสดงสีหน้าหม่นหมองราวกับเป็นคนละคน ประตูบานใหญ่เปิดออก พื้นรองเท้าหลายคู่กระทบพื้นหินอ่อน เกิดเสียงกึกๆโปร่งอย่างหว้าเหว่ บ้านหลังใหญ่ที่ปราศจากดูวิญญาณ ความอบอุ่นเหมือนที่บรรยากาศบ้านควรจะเป็น.. เขาผงกหัวให้ หญิงชราใบหน้าซูบผอมแต่ยังไว้ซึ่งความคมขำลึกลับเหมือนกันที่ ยุนอึนเฮ ถอดแบบมา ร่างอันผอมแบบบางแทบจะจมไปโซฟากำมะหยี่สีแดงเลือด เสียงเอื้อนเอ่ย หลังจากถอนหายใจเฮือกยาว ได้กล่าวอย่างแหบพร่า
" นึกว่าจะไม่ได้เจอเธอ อีกแล้วตลอดชีวิตนะ นิชคุณ.. " หล่อนยื่นมือซ้ายที่ประดับไปด้วยทับทิมสีแดงเพลิงเม็ดงาม ก่อนที่นิชคุณจะยื่นเข้าไปจูบเบา
" ขออภัยที่ไม่ได้กลับมาเยี่ยมครับ คุณป้า "
แทคแอบมองไปที่โต๊ะรับแขก เห็นกองหนังสือพิมพ์กองโตที่พาดรูปลูกสาวคนโตของเธอ พร้อมกับขวดยาแก้ปวด ที่ตกเกลื่อนกลาดบนโต๊ะ เขาแอบคิดเงียบๆถ้าเขาปล่อยอึนเฮให้ไปใช้ชีวิตกับนิชคุณตามลำพังที่สหรัฐ ปล่อยให้คดีเงียบไป หญิงชราผู้นี้อาจจะยังมีความสุขดี
และบางทีนิชคุณอาจจะไม่ต้องปั้นหน้าเครียดในขณะนี้ เขาสะบัดความคิดก่อนล้วงตราตำรวจในเสื้อแจ๊กเกตหนังสีดำ เร็วพอๆที่หญิงชรากำลังจะเอ่ยปากถาม ว่าตัวเขาคนนี้นั้นเป็นใคร
" เพื่อ ไม่ให้เป็นการเสียเวลานะครับ ผมสารวัตรฝ่ายสืบสวน ผมขอตรวจค้นบ้าน เพื่อหาหลักฐานประกอบคดี " หญิงชราอึ้งไปชั่วขณะก่อนที่ จะจ้องเขม็งไปที่นิชคุณที่กำลังหันหน้าหลบสายตา
" ให้ความร่วมมือเถอะครับ ผมมีหมายศาลอย่างถูกต้องมาด้วย " แทคยอนทำหน้าเคร่งเครียดให้ดูสมกับงาน
" เชิญเถอะค่ะ ถ้าเป็นห้องอึนเฮ ก็ อยู่ชั้นบน ดิฉันจะให้คุณแม่บ้านนำก็แล้วกัน " หล่อนห่อตัวด้วยผ้าคลุมไหล่สีดำ พลางลุกขึ้นรินน้ำชาใส่ถ้วย ไสให้นิชคุณที่นั่งนิ่งเงียบอย่างนุ่มนวล
" นิชคุณ ไปเร็วเข้า ? " แทคยอน ยักไหล่เชิงบังคับ นิชคุณมองหน้าอย่างหวาดๆแล้วส่ายหน้าช้าๆ
" เด็กคนนี้ไม่ชอบขึ้นไปหรอกค่ะ ฉันรู้ดี จริงมั้ย นิชคุณกี่ปีแล้วล่ะจ๊ะ หึๆ " หญิงชราเปลี่ยนอิริยาบทจากเก้าอี้ มานั่งบนเก้าอี้โยก พลางฮัมเพลงไปด้วย แทครู้สึกผิดหวังเมื่อเห็นเด็กหนุ่มนั่งทื่อตัวเเข็ง ราวกับหิน
เขาจิบชาโดยที่ทอดสายตาไปทางอื่น เขาคงต้องขึ้นไปเองอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม่บ้านสูงวัยไข กุญแจอย่างเชื่องช้า เบื้องหน้าเป็นประตูสีหม่น
แทคยอนเปิดไฟ พลางสำรวจไปรอบๆ ห้องธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรต่างจากห้องหญิงสาวอื่นๆ เขามองไปยังกำแพง ที่ประดับไปด้วย ใบประกาศนียบัตร ต่างๆ ทั้งรางวัลแข่งขันชนะเลิศคณิตศาสตร์เอย ฟิสิกส์ ภาษาอังกฤษระดับประเทศ เหรียญทองแขวนอย่างปราณีต ข้างๆกรอบ ประกาศนียบัตรเกียรตินิยมด้านสาขาจิตวิทยา
... แทคเพ่งมองอย่างพินิจ มิน่าล่ะ ถึงได้ตอบคำถามซะดิบดี ตอนโดนสอบ
ผู้หญิงคนนี้ไอคิวไม่ใช่ ธรรมดาจริงด้วย มือกว้างเปิดลิ้นชักช้าๆ สายตาเหลือบเห็นรูปถ่ายเก่าๆ ..ครอบครัว หากสังเกตุได้ ยุนอา จะใส่แว่นหนาเต่อะ และหลบมุม ข้างหลังพี่สาว แทบจะทุกใบ พ่อจะปรากฏตัวในรูปจนกระทั่ง ลูกสาวทั้งสองน่าจะอายุราวๆสิบกว่าขวบ จากนั้นเขาก็หายไป.. อึนเฮ สวยขึ้นและดูออกว่าเธอวางท่าทางแบบผู้ใหญ่ สวยสง่าตั้งแต่วัยรุ่น
ส่วนยุน-อา จะขี้อายและไม่ค่อยแสดงท่าทีมากนักในรูป แทคยอนใช้กล้องบางเฉียบขนาดเล็ก ถ่ายแทบจะทุกมุม เขายังไม่เจอสิ่งที่ผิดปกตินัก ก็แน่ล่ะ ก่อนหน้านี้เขาได้พบหลักฐานจังเบ่อเร่อในคอนโดอึนเฮสุดหรูกลางกรุงโซล รูปถ่ายดาราสาวที่มาป๊วนเปี้ยนใกล้นิชคุณ ทุกคนถูกเธอหมายหัวไว้หมด แทคยอนมองห้องนี้อย่างเศร้า บางทีห้องนี้ก็คงเป็นจิตใจอันอ่อนโยนในอดีตของเธอ ก่อนที่อาการทางจิตจะเริ่มก่อตัว
ในคราต่อมา เขาขอคุณแม่บ้านตรวจห้องยุนอา อีกห้อง หญิงวัยกลางคนอิดออดเล้กน้อยไม่ใช่เพราะกลัววิญญาณคนตายแต่ ห้องนั้นคุณผู้หญิงค่อนข้างหวงมาก จนไม่ค่อยปล่อยให่ใครแตะแม้แต่บานประตูง่ายๆ
ไม่ด้วยวิธีใดก็ตาม ในที่สุดแทคยอนก็ได้เข้ามาจนได้ ห้องสีขาวที่เปิดผ้าม่านกว้างรับแสง เขาแทบจะไม่รู้สึกขนลุกแม้แต่น้องเมือ่รู้ว่า เจ้าของห้องนั้นเป็นใคร ป้ายวิญญาณตั้งไว้ข้างหน้ารูปถ่ายยิ้มแย้ม ปราศจากแว่น ทุกคนต่างบอกว่า ยุนอาสวยมากเหมือนดอกไม้สีขาวที่บานตอนเช้ามืด ดอกพระจันทร์ เขายกมือไหว้ขอขมาหล่อนก่อนที่จะรื้อข้าวของ แทคยอนสะดุดตาที่ชั้นวางหนังสือ ช่องว่างเล็กๆ ระหว่างสมุดจดจิปาถะ.. รอยฝุ่นตรงช่องนั้น ค่อนข้างไม่เก่ามากเทียบกับรอยฝุ่นข้างหน้า .
.. บางทีตรงนี้อาจจะมีใครหยิบอะไรออกไป แทคพยายามนึกถึง .. ถ้ามีใครสักคนอยากรู้เรื่องคนตาย ก็ต้องแอบอ่าน..
น่าจะเป็น ' ไดอารี่ ' แทคดีดนิ้วดังเป๊าะ แล้วมันน่าจะอยู่ที่ใครล่ะ ใครเป็นคนหยิบไป เขานึก...นิชคุณตัดไปได้เลย ดูท่าทีแบบนั้น หลังจากเกิดเหตุคงไม่มีกระจิตกระใจจะขึ้น อาจจะเป็น ตัวคุณนาย หรือพี่สาว...
" เพล้งง !!! "
ทันใดนั้นเอง เสียงบางอย่างแตกดังลั่นจากข้างล่าง แทคก้าวพรวดรีบลงบันได ตามมาด้วยแม่บ้านที่เดินจ้ำอุ้ยอ้าย
ภาพที่เขาเห็น คือแจกันแก้วใสใบใหญ่ บรรจุดอกคาร์เนชั่นสีแดงที่แตกหักน้ำหกกระจัดกระจายไปทั่วผืนพรม คุณนายยังคงนั่งฮัมเพลงไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่ที่ขัดตาที่สุดคือ เด็กหนุ่มร่างบางกุมขมับก้มหน้าขบปากตัวสั่นเป็นลูกนก
" เฮ้ เป็นอะไรหรือเปล่า คุณ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า!! " แทคยอน เดินเลี่ยงแก้วที่แตก พร้อมคว้ามือขาวอันบอบบาง
" ผมปวดหัว อยากไปจากที่นี่ ได้โปรดเถอะ" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน มองด้วยน้ำตาเอ่อคลอเต็มเบ้า มิหนำซ้ำยังกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดออกซิบๆ แทคยอนมองปฏิกิริยา อย่างตระหนกพลาง พยักหน้ารับตื่นๆ แม่บ้านกับเด็กรับใช้ต่างทำความสะอาด วุ่น พวกหล่อนขอร้องให้คุณนาย ย้ายที่ด้วยเหตุว่ากลัว หล่อนได้รับบาดเจ็บ ไม่มีใครในห้องได้รับบาดเจ็บ เพียงแต่แทคยอนประหลาดใจ ในขณะที่เขาอยู่ข้างบนกับแม่บ้านเกิดอะไรขึ้น มันแค่แจกันแตก จริงหรือ ? แล้วทำไมนิชคุณ ถึงได้เป็นแบบนี้
เขามองใบหน้าซูบผอมคุณนาย หล่อนกำลังแสยะยิ้มอย่างท้าทาย " ไม่ค้นบ้านต่อแล้วเหรอคะ คุณตำรวจ ? " นิ้วผอมหยิบดอกคาร์เนชั่นสีแดง ที่หักอย่างหมิ่นเหม่จากพื้น ถือและลูบเล่นอย่างเบามือ
" วันนี้ พอก่อนครับ " แทคประคอง เด็กหนุ่มไปอย่างยากเย็น นิชคุณยังคงสั่นไม่หยุด !!
==========================================
เสียงฮัมเพลงอันอ่อนหวาน ดังแผ่วเบา ดวงตากลมโตเหม่อลอยบนท้องฟ้า มือเรียววางค้างบนหน้าต่างบานเลื่อนติดกระเหล็กดัดนิรภัย
" คุณอึนเฮ ยังไม่นอนอีกเหรอคะ " นางพยาบาลสูงวัยเดินมา ก้มเก็บถามอาหารเย็นและ พร้อมทั้งวางชุดยาเพิ่มกับน้ำเปล่าบนโต๊ะเลื่อนข้างหัวเตียง รอยยิ้มบางๆ ตอบแทนคำพูด หล่อนหันไปฮัมเพลงต่อ สายตายังคงทอดไปไกลเบื้องบน
จนหญิงสูงวัยอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอ กำลังมองอะไรอยู่ จึงได้ทอดสายตาตาม
"คืนนี้พระจันทร์สวยนะดีนะคะ " ว่าแล้วหล่อนก็มองที่นาฬิกาแขวน ถึงเวลาเปลี่ยนเวรแล้ว.. เสียงภาชนะบนถาดดังกระทบหันเล้กน้อยในขณะที่ผู้ดูออกไป
" tik tok tik tok อีกไม่กี่วัน " อึนเฮเลียนเสียงนาฬิกา พึมพำเบาๆ ใบหน้ายังคงไว้ด้วยรอยยิ้มปริศนาที่ซ่อนอยู่ในเงาจันทร์
##################################################
เสียงโทรศัพท์และโทรทัศน์สิบๆช่องยังคงเปิดค้างอย่างไม่มีคนสนใจเป็นกิจวัตร ในกรมตำรวจกลางกรุงโซล เจ้าหน้าที่บางส่วนยังคงนั่งหน้าเครียดกับเอกสาร กลิ่นบุหรี่ลอยอบอวน ผ่านป้ายห้ามสูบ เป็นภาพชินตาทั้งคนแปลกหน้าถูกนำเข้ามา เสียงขู่ตะคอกผู้ต้องหาปะปนกับเสียง รับโทรศัพท์เข้าออกแจ้งเหตุทั้งวัน
" เฮ่อ เรื่องยังไม่ค่อยเดินหน้าสักเท่าไหร่เลย " ชายหนุ่มผิวคล้ำประสานแขนล่ำๆ
ไว้ที่ท้ายทอยหลัง ทับผมยุ่งๆ
" อ่าว คดียังไม่สรุปอีกเหรอพี่ " น้องอุด้ง หรืออูยอง น้องใหม่กรมตำรวจ แอบดอดอ่านแฟ้มคดีล่าสุด เขามักจะไฟแรงกะหายที่จะเรียนรู้ การปิดคดีต่างๆของรุ่นพี่
" อื่อม พอชั้นนะ ไปถามสาเหตุการตายของน้องสาวอึนเฮ ดูเหมือนตัวแม่ จะไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไหร่ ชาวบ้านก็ปิดปากเงียบ มันชักแปลกๆ ทีนี้ ก็เลยลองไปลุยที่ เขตของเมืองนั้นเพื่อไปหามรณะบัตร ปรากฏว่าบัตรดันมาหายซะนี่ แถม record ในคอมก็ระบุว่า ' ตายโดยธรรมชาติ ' เด็กอายุ 16 บ้าที่ไหนวะ จะตายโดยธรรมชาติ "
แทคพล่ามยาว " แล้วทีนี้ จะเอาอะไรไปประชุม ติดตามคดีฟระ ไหนจะต้องรายงานท่านผู้กำกับอีก อ่ากกกก ไม่ได้ไปดื่มนาน ฟันเฟืองเริ่มขัดข้องแล้ว "
แทคนึกอยู่ในใจ เย็นนี้ไหน จะมี live mini concert ครบรอบวันเกิดเจ้าไอด้อลหน้าหวานนี่อีก เฮ่อ จะต้องอยู่กับเจ้านี่ไปตลอดชีวิตรึไง.....?
ชายหนุ่มขยุ้มเอกสารบางแผ่นเป็นก้อนกลม พลันจะชู๊ต ลงถังขยะ ตั้งท่าเหมือนนักบาสเสียดิบดี แต่ทว่า มันกลับกระดอนออกจากถึง ไปตกที่เจ้าของรองเท้าNike สีขาวคาดแถบสีส้มแสบตา มือข้างหนึ่งของเขาก้มหยิบ
" ฝีมือตกอย่างแรงนะไอ้น้อง แค่นี้ก็ชู๊ตไม่เข้า "
" พะ พะ พี่ เจบอมมมมม !!!! " เจ้าหน้าที่บางส่วนอ้าปากหวอ คนที่อึ้งที่สุดก็คือคนที่ปาขยะก้อนดังกล่าว แทคยอนชี้นิ้วอย่างไร้มารยาท ชายผู้นี้คนที่ทำให้วงการตำรวจสั่นสะเทือนมาแล้ว ปาร์ค เจ บอม ความห่ามของเขายังเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายฝุ่น
ชายหนุ่มผู้มาพร้อมกับทรงผมบาดใจวัยรุ่นตลอดเวลา ดูไม่น่าเชื่อว่าหนุ่มที่มีลุ๊คกวนๆผู้นี้เคยทำงานในกรมตำรวจเกาหลีใต้มาก่อน
ดวงตาเรียวเล็กที่เก่งเรื่องวิเคราะห์แต่ในขณะเดียวกัน ก็สามารถปฏิบัติงานได้อย่างบ้าระห่ำ ถึงขนาดใช้วิถีกองโจมซุ่มดักยิง ดับเครื่องชน เผากระท่อม ระเบิดตึก นับมาแล้วไม่ถ้วน... ถึงกระนั้นเมือ่เริ่มแก่ตัวสไตล์ทำงานก็เย็นลงตามกาลเวลา ประกอบกับกรมตำรวจอเมริกาเล็งเห็นความสามารถอันไร้ขีดจำกัด จึงได้ซื้อตัวไปเมื่อสามปีก่อน หลังรุ่นพี่ผมตั้งร่างสันทัด ( เตี้ย) ขึงได้ย้ายไป ด้วยความโล่งอก ทั้งเพื่อนร่วมงานและ อธิบดีที่ เอือมกับการควักงบจ่าย เจ้าทุกข์เจ้าของทรัพย์สิน และตึกต่างๆที่โดนพี่เจบอม ระเบิดเรียบ (!?)
" แกกล้า ชี้หัวรุ่นพี่เรอะ บ้องเข้าให้ " หนุ่มร่างสันทัดใช้แฟ้มงานฟาดหัวรุ่นน้องด้วยความเอ็นดู !?
" แล้วพี่มาได้ยังไงครับนี่ ได้ข่าวว่าพี่ยังทำงานอยู่ในกรมตำรวจ ประจำ Seattle อยู่นี่ครับ "
" เออ ช่วงพักร้อนน่ะ แล้วมอโตเกียวชวน มาบรรยายนิดหน่อย เงินดี เลยผ่านมาโต๋เต๋แถวโซลก่อนกลับ " เจบอม ส่งสายตาให้สาวๆที่นั่งพิมพ์งานอยู่ทั้งแถบ ทำท่ายกขวดกรึ๊บ อันเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวของเขา แปลว่า ' ไปดื่มกันมั้ย พี่เลี้ยงเอ๊งงง '
( ตำรวจอเมริกาเงินเดือนอู้ฟู่ )
" อย่าดีกว่าพี่ เจบอม เพราะว่าคืนนี้ ผมกับพวกสาวๆ " แทคชี้นิ้วโป้งไปด้านหลังด้วยใบหน้าเหนื่อยๆ พวกหล่อนคุยโฉมงโฉงเฉง ราวกับตลาดนัดย่อมๆ และที่แปลกตาคือวันนี้ แต่งตัวสวยเป็นพิเศษทั้งแผนก
" ปิ๊งป่อง ใช่แล้ว พวกเราจะไป mini concert Nichknun B-day !! กันคะพี่เจบอม ฮิฮิ "
" อ่อ ใช่ไอด้อลที่กำลังเป็นข่าว ที่ต้องส่งมองผู้ต้องหาข้ามดินแดนหรือเปล่า " เจบอมตาวาว หันมาถาม แทคและน้องด้ง ที่ทำหน้าเบื่อๆพร้อมกัน
" ต่อไปเป็นรายงานข่าวบันเทิงยามเที่ยงวัน - เป็นที่ฮือฮาอีกครั้ง เมื่อต้นสังกัด JYPได้จัดเซอร์ไพร์ concert ครบรอบวันเกิดของนักร้องแห่งยุค นิชคุณ ถึงขนาดยิ่งมีข่าวโจมตีว่ายิ่งฉาวยิ่งดัง สังเกตได้จากวันเปิดรับคิวซื้อตั๋ว ที่ยาวเป็นกิโล ตั้งแต่เช้ามืด -- และมีอีกข่าวแทรกเข้ามานะครับ เหตุเกิดน่าใจหายผ่านไปหมาดๆ ก็ตกเป็นข่าวกับ นักแสดงสาวหน้าใหม่ไฟแรง อย่าง คิมเฮจิน อีกแล้ว"
เสียงข่าวดังมาจากโทรทัศนืที่เปิดค้างไว้เครื่องหนึ่ง ราวกับรู้เวลา ตัดด้วยโฆษณา Cass Beer ที่นิชคุณแสดงโดยบังเอิญ ทำให้สาวๆบ่น อย่างเสียอารมณ์
" ว้า ไปควงใครไม่ควง ดันไปคว้ายัยเฮจิน ยัยนี่ชอบเป็นข่าวกับดาราดังๆ เกาะกระแส ยี้"
ตำรวจสาวนางนึงบ่นกับเพื่อนๆ ถึงกระนั้นก็ยังคงวางแผนบุกไปหานิชคุณหลังเวทีกัน โดยตั้งใจจะบังคับ ใช้อำนาจกรมตำรวจและเส้นสายจาก สารวัตรมือปราบ สุดหล่อแทคยอน ถ้าถึงขั้นดูแล คดีอย่างใกล้ชิด ก็ไม่พลาดที่จะสามารถเข้าประชิดตัวพ่อไอด้อลหน้าหวานนี้ได้
' นี่หล่อน เผื่อนิชชี่ จะสนใจตำรวจสาวมั่งเนอะ พวกนางแบบนักแสดงจะมีดีอะไร สมองก็กล๊วงกลวง '
" แม่พวกนี้ ของดีมีอยู่ใกล้ตัวไม่กรี๊ด ไปกรี๊ดไอ้หนุ่มขาวๆซีดๆให้เสียของ " แทคมองสาวๆสนทนาอย่างหัวเสีย พลางนึกหมั่นไส้ วันก่อนไปสืบคดีที่บ้านเกิด ดันสั่นเป็นลูกนก วันนี้ตีปีกออกไปเดทกะสาว เอ๊ะ เจ้านี่มันยังไงกัน .. ?
พลางจดยุกยิกในสมุดบันทึกงานต่อ แทคยอนลอบสังเกตุเห็นรุ่นพี่เจบอมยังคงจ้องทีวีเขม็ง ไม่กระพริบตา ... อย่าบอกนะว่า พี่เจย์ก็สนใจไอ้หมอนี่อีกคน
" เออ หน้าสวยจริงด้วยว่ะ " แทคเหงื่ออีกซีด เมือ่ได้ยินพี่เจเพิ่มความเห็นต่อจาก แม่พวกสาวๆบ้าดาราในกรม หัวเราะคิกคักได้ใจ
" เอ้อ พี่เจย์ ล้อเล่น ใช่มั้ย "
" เอ้อ ไหนๆคืนนี้ฉันว่างพอดี ฉันไปด้วยคนดิ น่าหนุกดีว่ะ" เจย์นั่งจิบน้ำชา สบายใจเฉิบ พลางคุยถามสาวๆ ว่ามีกระดาษการ์ดสีสันต์ต่างๆแข็งมั้ย เผื่อจะได้เอาไปขอลายเซ็นมั่ง (!?)
วินาทีนั้น แทคยอน อุด้ง และหนุ่มๆในกรม ที่นั่งอยู่ ณ ที่นั้นรู้สึกเหมือนกับว่า พี่เจบอมได้ หักหลังศักดิ์ศรีแห่งความเป็นชายชาตรีเหนือชายโดยแท้จริง เมื่อทั้งได้ยินเขาเอ่ยปากชมนิชคุณอย่างไม่ระคายปาก และยืนยันว่าจะถ่ายรูปและขอลาย เซ็นไปฝากแม่และป้าๆที่อเมริกา ให้จงได้
ที่เรือนจำพิเศษภาพหญิงสาวที่เป็นข่าวกับนิชคุณปรากฏในเวลาเดียวกับ ที่อึนเฮลดมือลงจากถาดอาหารกลางวัน หล่อนจ้องเขม็งทีวีจอเล็กที่ถูกแขวนลงมาจากเพดาน ในพลันรอยยิ้มแปลกๆก็ฉาบขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง
##########################################################
เสียงตอบรับงานคอนเสิร์ตเป็นที่น่าพอใจ แฟนๆส่วนใหญ่ทยอยออกจากฮอล และมีบางส่วนยังคงส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดหน้าสถานที่ และรัวแสงแฟลชถ่ายรุปเป็นที่ระลึกอยู่พักใหญ่ ด้านหลังเวทีท่านประธานถึงกับมาดุด้วยตาตนเอง พลางชม ผจก จุนซูและทีมงานที่ช่วยโปรโมท ดันกระแสจนทำให้ การเปิดงานเพลงใหม่ของนิชคุณ กลับมาโด่งดังอีกครั้ง
" เหล่า staff พวกคุณทำได้ดีมาก เพลงก็ติดชาร์ต อันดับ top 5 ตั้งแต่สัปดาห์แรก ถ้าตอนรวมอัลบั้มได้รับการตอบรับแรงดีแบบนี้ เราจะบินจัดฉลองที่ ปารีสกันดีมั้ย " เสียงสต๊าฟ เฮลั่น
" ช้าก่อน ฉันหมายถึงปารีสผับ ข้างหลังออฟฟิศ ว่ะ ฮ่าๆ " พลัน สต๊าฟทุกคนหน้าหงอยๆ ขอแยกย้ายไปทำงานเหมือนเดิม
จุนซูยังคงยิ้มหน้าบานปริ ถ้างานไปได้คล่องเรื่อยๆ โบนัสปีนี้คงจะเฟื่องฟูสวยงามแน่ๆ
" แล้วนี่ใคร กันเนี่ยะ " ชายร่างเล็กขมวดใบหน้าเหี่ยวย่น มองแทคยอนและ ... !?
" ผมก็เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ดูแลคดี อยู่ในขณะนี้ไงล่ะครับ " แทคยอนกำลังจะล้วงตรา หน้าตื่นๆ อะไรวะ...ทั้งที่เห็นหน้าค่าตากันไม่ต่ำว่าห้าหกครั้งแล้วแท้ๆ
" ไม่ใช่ผมน่ะจำหน้าคุณได้ คุณตำรวจ ผมน่ะหมายถึงพวกสาวเปรี้ยวที่เดินมาเป็นขบวนอยู่ด้านหลังคุณน่ะใคร!! "
แทคยอนหันมองด้านหลัง แทบจะลืมไปว่า ตำรวจสาวทั้งแผนกและอูยองคู่หูกองปราบ และพี่เจ บอม ก็มาด้วย ทุกคนส่งเสียงจุ้กจิ๊ก เหมือนนกกระจอกแตกรัง ราวกับว่ามาทัศนศึกษายังไงก็อย่างนั้น
" เอ่อ ผมลืมบอกไปว่า เจ้าหน้าฝึกหัดบางส่วนในแผนกผม ขอติดตามเฝ้าดูการปฏิบัติงานเป็นตัวอย่าง ขออภัยนะครับที่ไมได้แจ้งท่านล่วงหน้า แต่พวกเราก็พยายามแต่งตัวกลมกลืนให้เต็มที่แล้ว "
หนุ่มร่างสูง คิดอะไรออกก็แถออกไปอย่างนั้น เขาแทบจะเอาหน้ามุดแทรกลงดินกับการทำงานที่ดูไม่เป็นมืออาชีพ ขืนไม่พาพวกหล่อนมาด้วย ครั้นจะขอความร่วมมือในกรม เพื่อการทำงานเกี่ยวกับเอกสารก็คงจะเป็นไปได้ยาก
และยิ่งอาจจะถูกใส่ความว่า เป็นไอ้หื่นแอบลอบมองกระโปรงสั้นลูกสาวคนสวยของท่านอธิบดี ที่ชอบเดินผ่านและชายตา ให้เขาบ่อยๆหน้าแผนกบ่อยๆ จะสู้รบปรบมือกับโจรผู้ร้ายใดๆไม่ยั่น แต่สู้กับพวกสาวๆนกกระจิบกระจอก ตัวกระจายข่าวใส่สีตีไข่ประจำกรมนั้น คงจะยาก...ท่านอธิบดียิ่งหูเบาอยู่
" ฮะๆๆ ตามสบายครับ คุณตำรวจ อ่อ นี่เธอไปเตรียมน้ำเตรียมท่าต้อนรับคณะ คุณตำรวจดีๆ " ท่านประธานสั่งก่อนที่จะหมุนตัวไปห้องพัก vip เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดี
" อ่อ คุณแทคยอนคะ น้องคุณบอกว่าให้ไปรอพบที่ห้องพักส่วนตัวค่ะ " แทคยอนมองหน้าสต๊าฟสาวอย่างงงๆ
" ผมน่ะเหรอ " คณะตำรวจสาวแอบเฮโลดีใจ ในที่สุดจะได้เห็นไอด้อลลยอดนิยมตัวเป็นๆเสียซะที
" เอ่อ เฉพาะคุณแทคยอนเท่านั้นค่ะ " สต๊าฟนูน่า ยิ้มเหี้ยมๆทำให้สาวๆ ชะงักและทำหน้าผิดหวังเหมือนลูกสุนัขหย่านม
แทคยอนเดินเข้าไปอย่างมึนๆ ไม่รู้ว่าควจจะดีใจหรือเปล่า ที่แอบได้ยินเสียงสาวๆจิกกัดเหน็บแนมอย่างหมั่นไส้ แต่ไกล
" โห ดอกกุหลาบเพียบเลย แฮะ ขนมพวกนี้ก็น่ากิน " แทคสั่นหัวอย่างตกใจ เมือ่ได้ยินเสียงจากเบื้องหลัง เมื่อก้าวเข้ามาในห้องแล้ว
" เฮ้ย พี่เจ บอมเข้ามาได้ยังไง "
" โถ่ มันต้องใช้หัวไอ้น้อง ชั้นก็บอกนูน่าไปว่า เป็นเด็กเดินไฟใหม่ ที่ช่วยเอาของกองของขวัญจากแฟนคลับมาเก็บในห้อง "
เจบอม เปิดหมวกแก๊บที่พรางตา ยิ้มๆ พลางวางกล่องเปล่าที่บรรจุของขวัญพะเนินใหญ่
" เฮ่อ เอาไงก็เอาเถอะครับ " แทคยอนลากเก้าอี้มานั่งอย่างเหนื่อยๆ พลางกวาดตามองสิ่งผิดปกติตามวิสัย ตำรวจ บนโต๊ะเครื่องแป้งที่ฉายหลอดไฟเจิดจ้า กองดอกไม้ และการ์ดอวยพรต่างๆ เขาเดาว่า ในวันเกิด น่าจะมีของจากแฟนคลับเยอะเป็นพิเศษ สังเกตุได้ว่าห้องนี้เต็มไปด้วยของขวัญกองท่วมจนไม่มีทางเดินซักเท่าไหร่ เยอะจนพี่เจบอมสามารถใช้มุขเด็กเก็บไฟช่วยยกของเข้ามาได้ ...
" ก่อนหน้านั้น นิชคุณได้จดหมายขู่เป้นประจำ ผมว่าหลังจากจับคนร้ายได้ อาจจะจบๆเรือ่งไปแล้วก็ได้ " จู่ๆ เขาก็เล่าข้อมูลคดีให้ พี่เจบอมฟัง
" ไม่หรอก อาจจะยังไม่จบก็ได้นะ " แจบอม มองสิ่งของรอบๆอย่างพินิจ พิจารณามากกว่าแทคหลายเท่า
" ทำไม พี่ถึงว่าอย่างนั้น "
" ฉันสนใจไอ้คดี ส่งผู้ร้ายข้ามดินแดนกับเจ้าไอด้อล นี่ก็เลยแฮกดูแฟ้มคดี สรุปรายละเอียดคดีเบื้องต้น ที่นายโพสไว้ในเครือข่ายของกรม พี่ติดใจที่รูปถ่าย จดหมายขู่ก่อนหน้านั้น "
" เหอ พี่แฮกเข้าดูข้อมูล กรม !? ตายล่ะหว่า " แทคยอนสะดุ้งเกือยตกเก้าอี้ พลางนึกเครียด ไอ้แผนกไอทีของกรมตำรวจเกาหลี นี่ทำไมมันทำงานชุ่ยขนาด ถึงฝั่งอเมริกาแฮกดูได้ง่ายๆเหมือนปอกกล้วย
" ไม่ต้องโทษแผนกไอทีหรอก พวกนั้นทำงานดีแล้ว แต่พี่เสือกฉลาดเอง !? " เจบอมยืนยืดอก ทำโก้
" พี่ติดใจอะไรเหรอครับ "
" อือ่ม รูปถ่ายจดหมายขู่ ที่ใช้เศษคำพูดในหนังสือพิมพ์ปะติด ที่นายแสกนลงแฟ้มคดี ทางหน่วย forensic ของกรมตำรวจเกาหลี พิสูจน์ว่าผู้ร้ายเป็นคนถนัดซ้ายใช่มั้ย " ดวงตาเรียวเล็กหรี่ตา มองไปข้างหน้าอย่างมีความหมาย
(forensic - เป็นหน่วยพิสูจน์ หลักฐาน / ชันสูตร การทำงานคล้ายๆคุณหมอพรทิพย์
เพียงแต่ที่อเมริกา มีเป็นหน่วยเฉพาะ คนทำงานก็มียศเป็นตำรวจ แต่บ้านเรามักจะพึ่งพาแพทย์ )
" แล้วยังไงเหรอครับ " แทคยอนมองคนเปิดประเด็นได้อย่างน่าสนใจ
" พี่ยังติดใจ รูปที่โชว์จดหมายขู่ฉบับนึง รอยกดผิดธรรมชาติและรอยกาวที่เฉียงไปทางซ้ายน่ะ "
" หื่อม์ ? "
" ชู่ว์~ ไว้พูดทีหลัง" เจบอม เงียบกริบ เมือ่ได้ยินเสียงฝีเท้าสาวเข้ามาใกล้ประตู " แอ๊ด~ "
เสียงเปิดประตูระคน เสียงพูดไล่หลัง
" เฮ้ คุณนายต้องไปงานเลี้ยงตอนสี่ทุ่มด้วยนะ ห้ามเบี๊ยว " เสียง ผจก จุนซูตะโกนสั่งไล่หลังมาแต่ไกลๆ
" รู้แล้วน่า "เด็กหนุ่มเปิดประตู พลันเมื่อสะบัดหน้ากลับมาในห้อง ความแปลกใจบังเกิดขึ้นบนใบหน้า ไม่ใช่เพราะคุณตำรวหนุ่มที่คุ้นเคย แต่เป็น..
" ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมปาร์ก เจบอมเป็นรุ่นพี่ ของแทคยอน มาจากอเมริกา " เขายิ้มพร้อมทั้งยื่นมือเช็คแฮนด์ แบบสไตล์อเมริกันในทันทีไม่ยอมให้นักร้องหนุ่มทันตั้งตัวและเอ่ยปากถาม
" อ่า ครับ ๆ " คุณมองหน้าเขา สลับหนุ่มร่างสูงที่ยิ้มแห้งๆ
" ผมเป็นคนรบเร้าแทคยอน เองครับ คือว่าออกจะหน้าอายหน่อย แม่กับป้าและน้องสาวผมเป็นแฟนเพลงของคุณตัวยงครับ จะดีมากหากผมได้ลายเซ็น "
เจบอม ยกกระดาษการ์ดสีอย่างดี ด้วยใบหน้าระรื่น แต่แทคยอนที่มาด้วยแอบเครียดและอาย แทนรุ่นพี่รอบที่ล้านแปด เขายกมือกุมหน้าผาก โอว แม่เจ้า มีผู้ชายแมนๆที่ไหนครับพี่เจบอม มาขอลายเซ็นไอด้อลผู้ชาย
" อ่อ ด้วยความยินดีครับ โอ๊ะ.. . "
เมือ่จะยื่น กระดาษการ์ดสีให้ เจบอมกลับทำร่วงลงจากมือ ผลอย จนปลิวทั่วห้อง นิชคุณถือน้ำแร่ค้างไว้อยู่ในมือขวา แต่ด้วยความมีมารยาทจึงช่วย เจบอมก้มลง เก็บกระดาษพัลวัน ดวงตาเล็กหรี่ตามองขณะที่ นักร้องหนุ่มก้มเก็บกระดาษ น่าแปลกที่นิชคุณถนัดขวาเหมือนคนทั่วไป แต่กลับใช้มือซ้ายได้อย่างดี พอสมควรเหมือนกัน
" ผมนี่มันซุ่มซ่ามจริง นอกจากรบกวน ให้คุณเซ็นต์ให้ผม แล้วยัง อุตส่าห์ช่วยเก็บกระดาษอีก สมแล้วที่ใครก็บอกว่าคุณ nice มากๆ "
นิชคุณ ยิ้มรับเขิลๆ เขาดึงปอกกากกาด้วย ริมฝีปากเรียว พลางเซ็นชื่อ อย่างรวดเร็วลงบนกระดาษทั้งปึ้ง " นี่ครับ สำหรับรุ่นพี่ของคุณแทคยอน " เจอบอม ทำหน้าปลาบปลื้ม ขอบอกขอบใจยกใหญ่
" เอ คุน มีอะไรจะให้ผมดูงั้นเหรอ ถึงได้เรียกมา " แทคยอนเกาหัวแกรก ไม่เข้าใจว่าพี่เจบอมตั้งใจจะทำอะไรกันแน่
" คือว่า ผม.. " " คุน !!! " เสียงเรียกจากสต๊าฟที่ ถือวิสาสะ เปิดประตูผัวะ เรียก
" ท่านประธานต้องการคุยด้วยแน่ะ "
" ครับ ๆ " ยังไม่ทัน พักหายเหนื่อยคุณคว้าขวดน้ำแร่ไป เขารั้งบานประตูพร้อมสั่งเสียหนุ่มร่างสูงก่อนที่จะออกไป
"เดี๋ยวผมมานะคุณแทคยอน มีเรื่องจะคุยด้วย " เจบอมโบกมือลาน่ารักน่าเอ็นดู แทคยอนทำหน้าหยึยคนข้างๆ
" นิชคุณนี่น่ารักจริง ปลื้มโครต " มีบรรยากาศสีชมพูรายล้อมพี่เจบอมนิดหน่อย ทำให้แทคยอนถอยห่างออกมาก้าวนึงอย่างหวาดกลัว
" แต่ ... แทค ฮึๆ รู้มั้ย เจ้าเด็กนี่น่ะ ถนัดทั้งซ้ายทั้งขวานะ นายนึกเหรอว่า ฉันจะซุ่มซ่ามทำกระดาษหล่นโดยไม่มีแผน " นิ้วเรียวขาวลูบ คางเบาๆ คดีที่เจ้ารุ่นน้องทำอยู่น่าสนุกเป็นบ้า ชักยังไม่อยากกลับอเมริกาแล้วสิ
แทคยอนกรุ่นคิดหนัก พี่เจบอมเป็นดาวรุ่งของวงการจิตวิทยา ในกรมตำรวจอเมริกา ทั้งยังความรู้ forensic ทำให้เขาคิด ทบทวนถึงคดีใหม่
"กลับไปกรมคราวนี้ คงต้องรื้อแฟ้มคดีทั้งแฟ้ม เปิดให้พี่เจบอมอ่านซะแล้ว "
##########################################################
นิชคุณได้รับคำชมเชยมากมายจากท่านประธาน เขายิ้มบางๆ ในขณะที่เขากำลังจะเดินกลับห้อง ก็เหลือบเห็นสาวสวยหุ่นน่ากิน ถอดแว่นกันแดด ออก พร้อมทักทายนิชคุณเสียงหวานใส
" นิชชี่ ยินดีด้วยนะคะ " หล่อนยื่นช่อดอกไม้ให้ พร้อมกับคว้าหลังคอ จุ๊บแก้มเบาๆ
" เฮจิน !? คุณอยู่นี่ได้ยังไง "
" ฉันก็ใช้ทริกนิดหน่อย นี่คืนนี้จะไม่ไปหาจริงๆเหรอ " นิชคุณโอบหลังพลางสอดตามองบริเวณนั้น อย่างระแวดระวัง โชคดีที่อยู่ในมุมอับ เขากระซิบดาราสาวเบาๆ
" ไปต่อที่รถเถอะ "
ทั้งคู่เดินโอบอย่างแนบชิด เดินเลี่ยงไปทางลานจอดรถที่ไม่ค่อยมีคน แต่ยังไงก็พ้นสายตา ตำรวจสาวนางหนึ่ง หนึ่งในขณะทัศนศึกษาหล่อน รีบควักแบล๊กเบอรี่จิ้ม txt message อย่างรวดเร็ว
" ปื๋อออ ~ " BB แทคตั้งระบบสั่น มันกลิ้งอยู่แถวกระเป๋าเสื้อ ของเขาก่อนจะควักออกมาดู ข้อความ ' นางพญาแร้งโฉบ กระต่ายป่า ที่ลานจอดรถชั้น 3 ฝั่ง B ทราบแล้วเปลี่ยน '
" code ลับอะไรวะเนี่ยะ กุไม่เข้าใจ " แทคยอน โทรกลับ โซฮีตำรวจสาวห้าวที่ ส่งอะไรมาแปลกๆ
เขาโทรกลับ ได้ยินเสียงแสบแก้วหูตะคอกแหวกสายออกมาว่า " น้องคุณ จะเสร็จ ยัยแร้งเฮจินแล้ว ไปขัดขวางด่วนนนน "
ดังพอที่พี่เจบอมจะได้ยินด้วย เขาหัวเอิ๊กอ๊าก
" พลังหึงแฟนคลับนิชคุณ นี่ช่างน่ากลัวจริงๆ "
" ไปดีมั้ยพี่เจบอม " แทคยอนเกาหัว แกรกๆ ชักลังเลว่าควรจะทำตามประสงค์แม่ พวกนั้นดีหรือไม่ แต่ใจหนึ่งก็บอก ไปก็ดีเผื่อจะได้ดูนม ดาราสาวสุดฮ๊อต เฮจิน !?
" น่าจะเป็นประโยชน์ต่อรูปคดี " พี่เจบอม ดันหลังผมไปอย่างเร่งรีบ พร้อมกับ ปาดน้ำลาย รุ่นพี่กับรุ่นน้องก็ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นเหมือนกัน
สองหนุ่มยืนประกบอยู่หลังเสา ลานจอดรถชั้น 3 โซน B ตามตำแหน่งที่คุณตำรวจสาวบอกอย่างละเอียดยิบ แทคยอนนึกขอบคุณที่อูยองช่วยกันแม่พวกสาวๆ ไม่ให้มาที่นี่ด้วย ขืนถ้าตามมาได้ถลกหนังยัยเฮจินด้วยความมั่นไส้แน่ๆ สายตาสี่คู่มองไปทางเดียวที่รถสีขาวคันงามของดาราชื่อดังเฮจิน
" ไหนวะ นมยังไม่เห็นเลย " เจบอม จิ๊จ๊ะ ด้วยความเคืองใจ รถดันติดฟิล์ม กรองแสงซะมืดสนิท แทคยอนหลังพิงเสาถอนหายใจเฮือกใหญ่
เขานึกถึงวันที่ตื่นในโรงแรม (หรือบ้าน ) ของครอบครัวนิชคุณ ดวงตาคู่สีน้ำตาลอ่อนใส ริมฝีปากสวยระเรือ่ บนใบหน้าหวานเกลี้ยงเกลาได้รูป จ้องเขาเสียซะชิด จนทำให้เขาสะดุ้งตื่นรวด ถึงจะสำเหนียกว่าเป็นใบหน้าของเด็กผู้ชาย แต่ยังไงก็อดไม่ได้ที่ จะบังคับให้จังหวะหัวใจเต้นปกติ ในขณะนั้น แทคหน้าแดงอ่อนๆ นี่กรูคิดอะไรกับผู้ชายวะ เขาสะบัดหัวไล่ความคิด
เจบอมมองท่าทีอย่างกระหยิ่มใจ รุ่นน้องเรานี่ถึงดูห่ามแต่ก็ อินโนเซ็นท์เรื่องอย่างว่าจริงๆ ถ้าปิดคดีที่ทำมันหัวยุ่งได้ พ่อจะพาไปฉลองผับบาร์ กวาดสาวๆ ให้ลืมทางกลับบ้านไปเล๊ยยย เขาสะกิดแทคยอนด้วยศอก ก่อนที่จะหรี่มอง ประตูรถคันดังกล่าวเปิดผลัวะเหมือนจะไม่ได้จงใจ จน รองเท้าเฮจินหลุดออกมาจากรถ
" ฮ๊า ร้อนแรงจริงนะนิชชี่ อย่าลืมมาต่อคืนนี้นะจ๊ะ " คุณยิ้มรับอย่างมาดเพลย์บอย ขยับเสื้อยับๆ ที่ปกคลุมเหงื่อโทรมกาย เขาก้มลงจุ๊บดาราสาวเบาๆก่อนที่จะเช็คเวลาที่มือถือ
" ตายล่ะ ใกล้เวลานัด ผมไปก่อนนะเฮจิน ขับรถดีๆ " เขารีบจัดชุดให้เรียบร้อย เอามาปัดผมลวกๆ ก่อนที่จะเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในตึก อย่างเร่งรีบ
" ตามเข้าไปเลยดีมั้ยพี่เจบอม " แทคมองไปทางหลังนิชคุณลิบๆ
" อย่าเพิ่ง นายจำทะเบียนรถ แม่ดารานมโตสุดฮ๊อต ให้ดีๆ " เจบอมทำหน้าซีเรียส
" ครับ " แทค คว้า BB ถ่ายรูปป้ายอย่างเงียบๆ เขาไม่มีข้อโต้แย้ง สังหรณ์พี่เจบอมมักจะถูก เสมอ
" เอาไว้ประกอบคดีเหรอ ครับ "
" เปล่า เผื่อเอากล้องไปซ่อนในรถ ถ่ายคลิปแม่นั่น จนหนำใจ " แทคแทบจะล้มแพร่ด หัวหกคะเมน เมื่อได้ยินพี่เจบอมหัวเราะตบท้ายเบาๆ
" อ้าวคุณตำรวจไม่อยู่แล้วเหรอ " นิชคุณเห็นกระดาษโน๊ต แผ่นโต แปะบนกระจกแต่งหน้าว่า
'ไปรอที่งานเลี้ยงสี่ทุ่มพร้อม staff แล้ว หิวโครกเลยทนไม่ไหว'
พร้อมเซ็นด้วย ตัวการ์ตูนหน้าแมวหิวตัวใหญ่ๆ ร่างเพรียวหัวเราะคิกๆ คุณตำรวจนี่ฮาเป็นบ้า ตั้งแต่ใช้เวลาร่วมกันไม่กี่วันที่ซูอันโบ ขาไปเขายังเห็นแทคยอนเป็นคนแปลกหน้า แต่ด้วยความตลกสนุกสนานที่เป็นธรรมชาติของชายหนุ่มร่างสูง ทำให้เขารู้สึก สบายใจที่จะเปิดปากพูดมากขึ้น
น่าแปลกที่เขายิ้มขึ้นมาเมือ่นึกถึงคุณตำรวจที่ตอนแรกเขาคิดว่า จะมาเป็นตัวยุ่งวุ่นวายกับชีวิตดาราของเขา แต่เขากลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งตอนที่ แทคยอนประคองเขากลับบ้านหลังจากวันนั้น ทั้งที่ยังไม่สาเหตุว่าตัวเองกลัวอะไร แต่ฝ่ามืออุ่นๆคอยลูบหลัง อย่างกังวล พลางพูดว่า
' นายไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวเราจะออกไปจากที่นี่แล้ว' เสียงเข้มแข็งราบเรียบแต่แสดงถึงความอบอุ่นผาสุก ในชั่วชีวิตที่มีแต่พี่อึนเฮ และคิดว่าเธอคนเดียวเท่านั้นที่จะดูแลเขาได้
... แต่ความรู้สึก ที่มันเริ่มเมื่อมี คุณตำรวจแทคยอนอยู่ใกล้ นี่มันคือความรู้สึกแบบไหนกันแน่ บอกไม่ถูก ? รู้สึกว่ามันแปลกๆและแตกต่างกับคนรอบข้างที่ผ่านมา
ร่างบางมองตัวเองในกระจกนิ่งเงียบ ที่ซอกคอมีรอยลิปติกติดเล็กน้อย เขาถอนหายใจเบาๆถึงร่างกายยังมีความต้องการเรื่องอย่างว่าอยู่ แต่ในขณะเดียวกันก็เกิดความรู้สึกเบื่อๆ มันปรากฏชัดขึ้น หลังเกิดคดีพี่อึนเฮ เพราะสมองเขาอึมครึมไปด้วยเมฆหมอก
" นี่เราแก่ลงหรือเปล่านะ " เขายิ้มให้กระจก เพลย์บอยก็มีวันเบื่อเซ็กส์กับเขาด้วย แปลกดี เขาโทษที่สมองเครียดไป แต่อีกไม่นาน คงจะได้วาดลายเหมือนเดิม (ล่ะมั้ง ? )
" คุน จ้ะพวกเราพร้อมไปแล้วนะ " staff noona นางหนึ่งเตือนเขาด้วยเสียงสดใส
" อ่าครับๆ noona ล่วงหน้าไปได้เลยนะครับ ผมจะขับตามเอง "
นิชคุณพูดในขณะเดียวกันมือถือที่ตั้งระบบสั่นไว้ก็ทำงานขึ้น......
-=========================================
writer box - ดีใจมั้ยเอ่ย Fic เริ่มมีกลิ่น Y โชยอ่อนๆแล้ว อิอิ โดยส่วนตัว wrtier โครตตชอบ character พี่ เจบอมเลยห่าม และ รั่ว ได้ใจมาก แต่ฉลาดเป็นบ้าเป็นหลังเรยยย ขอบยังไง ติได้ เม้นท์มาเลยนะคะ :-) ยิ่งเห็นเม้นท์มาก เราเขียนด้วยความสุขจริงๆ อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น