คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 0 EP.1: Before I die(ก่อนผมตาย)[Re:Write 100%]
"ยิ!!!"
เสียสั่ารอหัวหน้าหน่วยรัษาวามปลอภัยทำให้เสียออาวุธปืนมามายั้อา้านนออห้อนิรภัยที่ผมอาศัยอยู่
ภาพาล้อวรปิมามายแสให้เห็นถึาร่อสู้ที่ไม่่าอะไราหนัแอ็ั่น
โยมีผมเป็นเป้าหมายอทั้สอ
แ่นละุหมาย
ผมรัมนรีระทรวลาโหม
ิิโอ ิโ
ะนี้ำลัมีปาร์ี้ระสุนปืนอลุ่มผู้่อารร้ายไม่ทราบฝ่ายับหน่วยรัษาวามปลอภัยอผม
รู้อยู่แล้วว่าวันนี้มัน้อมาถึ แ่ไม่นึว่าะมาเร็วนานี้
ไม่ๆ
ไม่ไ้หมายถึปาร์ี้
ผมพยายามิ่อนายรัมนรีเพื่ออำลัเสริม
แู่เหมือนะไม่ไ้ผลเมื่อไม่มีนรับสาย อย่าที่ิ
ผู้่อารร้ายนี่เป็นทหารอเมริา
แ่ไม่นึเลยว่าะันนรับาลเ้ามา่วยเหลือไม่ไ้
ทำไมถึ้อบุมาหาผมนะเหรอ?
็เพราะอนนี้โลใล้สภาวะสรามเ้าไปทุทีแล้วน่ะสิ
พลัานาแลน ทรัพยารอาหารใล้หม
มลภาวะทาอาาศพุ่สูนมนุษย์ไม่สามารถหายใรับอาาศไ้โยร เรียว่าปี 2089
นี่แย่สุๆเลยล่ะ
ันั้นใรถือรอทารอ
ย่อมเป็นที่หมายา
ที่ผมมีือนวัรรมที่ทำให้มลพิษในอาาศลลึ่เป็น้าวแรสู่ารแ้ปัหาในหลายๆ้าน
ในะที่นานาประเทศมัวแ่เรียมพร้อมใส่ใับอาวุธสราม
มีแ่ประเทศี่ปุ่นเท่านั้นที่ไม่มีอทัพนอาอำลัป้อันนเอ(JSDF) ผมึสามารถเบิบมาใ้้านัวิทยาศาสร์หลาหลายสาามาวิัยและสร้าเทโนโลยีที่ว่าึ้นมาไ้
ทำไม้อเป็นรัมนรีลาโหม?
็ไอหมาัวอื่นวันๆหลบอยู่แ่ในอาารรัสภายัยอเินประเทศเพื่อเรื่อไร้
สาระส่วนัว ไม่้อพูถึว่าทันทีที่เรื่อนวัรรมอทีมวิัยผมหลุออไป
อเมริารีบมาันให้เราส่มอบ้อมูลทั้หมให้ทันที หวัะใ้ันรัสเียให้ยอมแพ้โยใ้นวัรรมนี้เป็นเรื่อ่อรอ
แน่นอนว่าไอ้พวนายมันลัวนหัวหเลยหนีเ้าบัเอร์ันหม
เริล่ะ
ผมอนนี้ถูายแล้วสินะ
ผมที่รู้ว่าสถานาร์ำลัย่ำแย่บันทึ้อมูลที่มีใส่Hard diskแล้วึลบ้อมูลทั้หมที่มี
ทาเียวที่ผมะออไปไ้้อมีารเสียสละันมั่
"ิโ
ไม่เป็นไรนะ" เสียใสๆทำให้ผมหันหน้าไปมอผู้หิที่ยืน้าๆผม้วยวามเป็นห่วนเ็บไว้ไม่ไ้
สีหน้าัวลอเธอไม่ใ่สิ่ที่ผมอยาะเห็นในอนนี้เลยริๆ
ฮิาริ ฮานะ
ู่หมั้นอผม
"ไม่้อลัวนะ
เธอะ้อปลอภัย นำ้อมูลนี่ไปที่ไทยหรือรัสเีย นอผมประำารอยู่ที่นั่น
พวเาะ่วยเธอไ้" ผมปลอบเธอ่อนะยื่นฮาร์ิส์ึ่เป็นทารอเียวในอนนี้อพวเราให้เธอ
ใ่แล้ว มันเป็นทาเียว ้อมีัวล่อ และนั่นือผมเอ
"แล้วเธอละ" เธอถาม้วยเสียสั่นเรือ
ราวับรู้วามิผม น้ำใสๆลอเบ้าา ผมึเธอไปออย่าอ่อนโยน
"ไม่
้อลัวนะ ผมไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอ ผมสัาว่าเราะ้อรอ
และไปแ่านันให้ไ้" ผมลูบหัวเธอเบาๆพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
ผมรู้ีว่าที่ผมพูนั้นเป็นไปไ้ยา แ่ว่า อย่าน้อย อแ่เธอรอ......
อแ่เธอมีีวิอยู่.....
แ่นั้น็พอแล้ว
"ฟันะ
ทาออนี้ะเื่อมไปหลัภูเา แถวนั้นน่าะไลพอที่ะไม่มีใรามเธอไ้
พอเธอไปแล้วให้สัา แล้วผมะรีบามไปทันที โอเไหม?"
ผมถามเธอพร้อมับปาน้ำาที่หน้าเธอเบาๆ เธอพยายามลั้นน้ำาและเยหน้ามอผม
"...แ่ว่า
แล้วทำไมไม่หนีไป้วยันละ" เธอถามผม- ไม่สิ พยายามเ้นำอบาผม
ผมไม่มีทาเลือนอาทำสิ่ที่ผมไม่เยิะทำ...
โหเธอ
"ผม้อเพราะพวเ้ายัอยู่
ผมไม่สามารถทิ้ให้พวเ้าายไปในะที่ผมเอาแ่หนีไ้ เพราะั้นอร้อละนะ
รีบไปเถอะ" ผมพูับเธอ้วยแววาริั
เธอปาน้ำาและมอมา้วยแววาริัเ่นัน
"ไม่่ะ
ันะอยู่ับุนถึอนสุท้าย เพราะันเป็นนรัอุ และุเป็นนรัอัน
ันไม่มีทาปล่อยใหุ้้อลำบานเียวหรอนะ" เธอบอับผม้วยแววานั่น
แววามุ่มั่น เหมือนรั้แรที่เอัน เป็นเรื่อหมายว่าเธอะไม่ยอมเ็า
เธอทำให้ผมไ้แ่ถอนหายใ
"็ไ้รับ
ที่รัอผม" ผมยอมเธอและอเธออีรั้เพื่ออำลัใให้ับร่าายและิใที่ะ้อรับภาระหนั
เมื่อสบายใแล้วผมึระิบ้าหูเธออย่าแผ่วเบา
อะไรบาอย่าที่ทำเอาใหัวใอผมสั่นระรัว
"ผมรัเธอนะ
แล้ว็.....อโทษ" ผมฝัเ็มยาสลบลที่้นอเธอทันทีหลัาล่าวอโทษแม้ะรู้ว่าเธอะไม่ให้อภัย
เธอในาเบิว้า ่อนะ่อยๆหลับาและสลบไปอย่ารวเร็ว
โนเลียแย่เลยผู้ายแบบนี้
"ฮายามะ
มานี่" ผมหันไปพูับำแพเรียบๆว่าเปล่าึ่ใรๆะิว่าบ้าถ้ามาเห็นผมในอนนี้
แ่วามริผมำลัพุ่เป้าไปยันที่ำลัรออยู่้านหลัมัน
"รับผม" ายผมำเินออมาาประูลับหลัำแพและมอมายัเธอผู้ไม่ไ้สิทันทีโยไม่ไ้ทำวามเารพผม
พวเราไม่มีเวลาให้เสีย ันั้นผมึส่เธอให้เาทันที
"พาฮานะไป
ยาสลบสูรนี้แม้ะออฤทธิ์เร็ว แ่อยู่ไ้ไม่นานนัเพราะั้นนาย้อรีบพาเธอไป
นาย้อทำทุอย่าให้เธอปลอภัย สัาับั้น ฮายามะ"
"รับทราบรับ
ผมะทำให้ีที่สุ"
เาอบรับโยารรับัวเธอไปและพาร่าไร้สินั้นหนีออไปทาประูลับ
ผมไม่รอมอพวเาเินาไปึผิประูนั้นให้ลับไปลืนสนิทับำแพเหมือนเิม
เมื่อภาพาล้อวรปิบอว่าทัู้่ไปพ้นระยะแล้วผมึปุ่มปิายประูลับ้วยำแพเหล็หนาหลายั้นในอนนี้ผมึ่พยายามอทนมาลอใ้เวลา่วสั้นนี้ระบายออมาให้เ็มที่
แม้รั้สุท้ายที่ไ้พบหน้าันนี้ะเป็นารทำร้ายเธอ แ่ผมไม่อให้เธอยโทษให้
ผมไม่เสียใหรอนะ
ถ้าัวเอ้อาย ลับัน ผมะเสียสิ ถ้า้อรับรู้ว่าเธอไม่รอ
หลัาฝืนใให้ลุึ้นไ้อีรั้
ผมปาน้ำาแล้วลับไปูที่มอนิเอร์ึ่แสให้เห็นว่าทีมป้อันอผมายหมแล้ว
ปาร์ี้นี้บลโยที่เ้าภาพยัไม่ล่าวปิ
เพราะั้นผมิว่าผมอา้อออไปพบับแพวนี้และอบุพวเาสัหน่อยสำหรับปะทัและอไม้ไฟในรั้นี้
ให้แเรียมมาให้
เป็นเ้าภาพที่แย่ริๆ
ผมเ้าทาลับอีทาที่เื่อม่อับบริเวหน้าบ้านเพื่อะ้อนรับแให้สมับที่เ้าบ้านวระทำ
อมือถืออผมแสให้เห็นทหาร5นอยู่ในบริเวนี้ ที่เหลือรว้นภายในบ้าน
ผมใส่หน้าาออิเน่อนะเปิประูแล้วเปิายิ้วยปืนลHowa Type89 Assault Rifle แบบ semi-auto เสียปืนัไปทั่วบริเว
ร่าอพวมันทั้หมล้มลไปับพื้นาอำนาารยิและพลัอปืนที่พวมันไม่าิว่าะไ้พบหลัาัยนะเหนือเหล่าหน่วยรัษาวามปลอภัย
ผมึ่เปิัวอย่ายิ่ให่รีบหนีเ้าไปในป่าทันทีที่พวนั้นเริ่มแห่ันมาเมื่อรู้ว่าเ้าอบ้านไม่ไ้อยู่้านใน
ปาร์ี้ส่ท้ายแ
เริ่มึ้นแล้ว
*
เอาล่ะสิ
แไม่ยอมลับบ้าน
ผ่าน
ไปรึ่ั่วโมหลัาเปิานเลี้ย้อนรับ้วยารระเบิพวที่อยู่หน้าบ้านทิ้และผมหนีมาไลพอสมวร
ึ่อนนี้พวมันำลัลาระเวนหาผมอยู่
ผมใ้วิธีารลอบสัหารามที่ผมเยเรียนมาสมัยอยู่อทัพในารเ็บพวมันทีละน
เห็นแบบนี้ผม็ทหารเ่าเลยนะ
แ่เรื่อนั้น่ามัน่อน อนนี้ออิเนใล้หมเ็มที ผม้อหายใเป็นัหวะ
และเลื่อนไหวให้น้อยที่สุเพื่อถนอมมันไว้เผื่อโอาสหนึ่ในล้านที่ผมะรอไป
แม้ผู้่อารร้ายะมีหน้าาออิเน
แ่ผม็ไม่สามารถนำมาใ้ไ้ เพราะมันเป็นหมวแบบสวมหัว
แถมถัออิเน็ใ้ัวเื่อม่อ่าัน เหอะ
อุปร์แบบนี้ไม่้อเาที่มาเลยริๆ
ผมนั่พิอยู่หลัพุ่มไม้อย่าอ่อนแระที่ิว่าะทำอะไร่อไปี
แ่านเลี้ย้อบลเมื่อมีแสาไฟายส่อมาที่หน้าผม
อา...มันเอผมเ้าแล้ว
"He's here!(มันอยู่นี่!)" ัวประอบB1ทำหน้าที่อมันโยาระโนเรียพวอมันทันทีเมื่อเห็นว่าผมไม่มีทาสู้
หลัามันะโนเพียไม่นาน
รอบัวผม็รายล้อมไป้วยเหล่าัวประอบที่อยู่ในุแบบเียวันอย่ารวเร็ว
"Did you enjoy with party?(สนุับานเลี้ยไหม?)"
*
"Where is it(มันอยู่ที่ไหน)" ายร่าสูให่ถามผมทันทีหลัาผมถูลาัวลับเ้ามายับ้านหลัเิมทีุ่้นเย
ผมในอนนี้หมทาสู้โยสิ้นเิ แ่่าวีือถึมันะับัวผมไ้
มัน็สาวถึัวเธอไม่ไ้
เพราะผมหัมือถือัวเอทิ้ไปแล้ว
เท่านี้่อให้พวมันไ้เรื่อไป
แ่ที่อื่นๆ็ะไ้เรื่อามไป้วย แถมฮานะยัปลอภัย
ที่เหลือ็วนประสาทไอพวนี้
แน่นอนว่าผมยิ้มอย่าร่าเริพร้อมแลบลิ้นใส่มัน
ุ๊บ!
เสียอหน้าแ้ที่ฟาเ้าหน้าอย่าแรทำให้ผมแทบะสลบ่อนะไอออมาเป็นเลือ หาแ่มันบ่ายไปถ้าผมายั้อ่รั้แร
"Where is it!!!!!" ราวนี้มันับหัวผมึ้นแล้วะออัหน้า
ผมยิ้มเยาะ่อนะถ่มเลือใส่หน้ามัน ไ้ผลีเยี่ยม
บท้าย้วยารที่มันระทืบาผมนหั
"อ๊า!!!!"
ผมร้อออมาอย่าเ็บปว าผมอนผิรูปพร้อมับมีเลือไหลออมา
แ่ผมยัไม่พูอะไร มันยัทรมานผม่อไป เมื่อเห็นว่าผมไม่พูอะไร
หัวหน้ามันมอออไป้านอพร้อมยิ้มอย่าั่วร้ายึ้นมา มันหันไประิบับลูน้อ
ลูน้อมันมีท่าทีใ และทำท่าเหมือนห้ามมัน
แ่็โนหัวหน้ามันะอนยอมเียบแ่โยี
ผมสสัยว่าทำไม
นระทั่มันสวมหน้าาออิเนแล้วโยนผมออาบ้าน
า้าที่หัอผมระแทพื้นอย่าแรนวามเ็บแทบทำผมแทบเสียสิอนนี้ผมเ้าใแล้วว่าทำไม
อาาศภายนอเป็นพิษอย่าร้ายแรทำให้
พิษเริ่มเ้าไปทาระบบประสาทผมผ่านทาระบบทาเินหายใ ผมเริ่มไออย่ารุนแร
เส้นเลือึ้นปราให้เห็นามร่าายผม
พิษเริ่มระายไปามระแสเลืออย่ารวเร็วเมื่อหัวใส่เลือึ้นมาที่ปอเพื่อรับอาาศ
หาแ่สิ่ที่ิไปือสารอันราย่อร่าาย
ผมิ้นทุรนทุรายมอมันยิ้มอย่าสะใ่อนะเินเ้าไปในัวบ้าน
แปลว่ามันมอว่าผมไม่ำเป็นแล้ว?
ผมมั่นใว่าัวเอไม่รอาอาาศที่สามารถล้มายัวโๆไ้ภายในสอนาที
ในะที่สิผมำลัะหายไปพร้อมีวิผมนั้นเอ ภาพเหุาร์มามายในีวิผมวิ่เ้ามาราวับสมอ้อาระทบทวนัวมันเอเป็นรั้สุท้าย
แ่มีภาพหนึ่ที่ผมไม่เยเห็นมา่อน
.....แสสว่า......
มัน
เป็นผลาสารพิษทำให้ประสาทหลอน แ่ผมพบว่าไม่ใ่เมื่อ
ละออแสสีาวมามายร่วลมาาฟ้าราวับหิมะในฤูหนาวเมื่อหลายปี่อน
แสสว่าราวับะเปลี่ยนลาืนเป็นลาวัน
อาารผม่อยๆทุเลาลนหายีอย่าน่าประหลา ผมพลิัวนอนหาย
และผม็ไ้เห็นสิ่ที่ทำให้หัวใผมแทบหยุเ้น......
ร่าายสีาวนาให่เ้าอสรีระเหมือนับมนุษย์
ลาหลัมีวแหวนนาให่ว่าัวมันอยู่ แม้ะอยู่ห่า แ่ผมเห็นมันไ้ี
เาที่เรียวยาว ใบหน้าราวับสัว์เลื้อยลานนาให่ที่สวมเราะส่วนหัว
เล็สีาวมุทั่วทั้ัวเปล่แสสวยาม
หายาวโบสะบัไปมา้าๆ าสอ้าเหยียรไว้ันเล็น้อย
มือทั้สอประสานันพนมมือไว้ลาอ สิ่ที่ใล้เียับสิ่ที่ผมำลัเผิหน้าอยู่มีแ่สิ่เียว
.....มัร........
ผมัวแ็ทื่อาสิ่ที่สมอบอว่าไม่มีทามีอยู่
วามส่าามราวับเป็นเรื่อโห มันมอมาทาผม ไม่สิ ทาบ้านอผม
แม้แสะสว่าราวับมีะวันวที่สออยู่บนโล แ่ผมยัมอเห็นมันไ้ั....
ใน่วับพลันแห่วามะลึ
บ้านอผมสลายลายเป็นละออแสทันทีโยไม่มีารล่าวเือน ผมเห็นภาพพลาๆ
อพวทหารที่มีสีหน้าหวาลัวำลัสลายไปอย่า้าๆ สิ่ที่เิึ้นทำให้ผมแทบลืมหายใ
มันืออะไร
มันมาาไหน และมันมาทำไม.......
ในห้วแห่วามุนสสัย
สิ่นั้นอ้าปาว้าทำให้ละออแสึ่เยเป็นบ้านอผมไปรวมัวับนเิเป็นวัถุทรลมสีาวนาให่
วินาที่อมา
ทุอย่ารอบัวผมลายเป็นสีาว...
"อ้าาาาา!!!"
ผมรีร้อลั่นเมื่อรู้สึไ้ถึวามร้อนปริมามหาศาลที่ทำให้ร่าายผมลุไหม้ทันทีภายในั่วอึใ
วามทรมานมามายเิึ้นโยที่มีเสียรีร้ออผมัลั่นในห้วสุท้าย
่อนที่ผมะไม่รับรู้อะไรอีเลย...
.
.
.
.
.
.
_____________________________________
ความคิดเห็น