คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER'11 "ห่วงโซ่ของความรัก"
“จะเรียกมาทำไมเนี่ย? คนอื่นยังไม่มาเลยนะ” เสียงแว้ดๆจากคนตัวเล็กทำให้ซองกยูหันไปมองแบบยิ้มๆ ก็นะ...เค้าอยากออกมาเดินเล่นริมชายหาดในช่วงเช้ากับอูฮยอนมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะออกมาง่ายแบบนี้ ปกติอูฮยอนจะปฏิเสธตลอด
“ทะเลช่วงเช้าแบบนี้สวยมากนะอูฮยอน ดูสิ”
“...” ดวงตาเรียวของอูฮยอนทอดไปยังภาพตรงหน้า เกลียวคลื่นที่ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าฝั่ง ฝูงนกที่ออกหากินตอนเช้า ไหนจะบรรยายกาศดีๆแบบนี้อีก อดไม่ได้ที่จะสูดอากาศเข้าเต็มปอด
“รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ?”
“อื้ม ได้มาสูดอากาศตอนเช้าแบบนี้มันก็ดีไปอีกแบบเนอะ”
“นึกว่ารู้สึกดีที่มีพี่อยู่ด้วยซะอีก” ซองกยูพูดทีเล่นทีจริง และนั่นทำให้อูฮยอนดูลุกลนแปลกๆ เอาแล้วไง
“บ้าหรอ! คิดไปเองทั้งนั้นแหละ คนบ้า” ปากก็บอกบ้า เจ้าตัวจะรู้บ้างมั้ยว่าตอนนี้ยิ้มไม่หุบแล้วน่ะ ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าอยู่ๆใจมันจะเต้นแรงแล้วทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ อูฮยอนไม่ผิดสักหน่อย...
“โอ๋ๆ ขอโทษนะครับ มานั่งนี่ดีกว่า”
“-///////////-”
“อูฮยอนยังจำเรื่องตอนป.หกได้รึเปล่า? ตอนที่พี่บอกชอบอูฮยอนไปน่ะ” ไม่ทันที่อูฮยอนได้ตั้งตัว คำถามที่ชวนใจเต้นก็ถูกเอ่ยออกจากปากพี่รหัสตาตี่อีกครั้ง
“จ จำได้สิ”
“ถ้าย้อนกลับไปได้ พี่จะไม่บอกชอบอูฮยอน”
“......”
“มันเหมือนเป็นห่วงที่ทำให้อูฮยอนออกห่างจากพี่มาเรื่อยๆ พี่อยากพยายามให้อูฮยอนมากกว่าคำพูดที่เคยบอกชอบไป เพราะพี่รู้ว่าตอนนั้นเรายังเด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจคำว่ารัก” อูฮยอนหันไปมองหน้าซองกยูอย่างไม่เข้าใจ แต่แล้วประโยคต่อไปก็ทำให้สิ่งที่อูฮยอนคิดนั้นได้สลายไปกับอากาศ
“พี่จะพยายามให้อูฮยอนเห็น ว่าสิ่งที่พี่เคยพูดออกไปมันไม่เคยจางหาย ช่วยเปิดใจให้ผู้ชายคนนี้ด้วยนะครับ”
ไม่ต้องบอกหรอกว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
‘ไม่ต้องขอก็เปิดรอแล้ว คิมซองกยู J’
------------------------------------- 20% ----------------------------------
“มึงจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนวะไอ้แอล เค้าไปกินข้าวกันหมดแล้วนะเว้ย”
“มึงก็ไปก่อนดิวะ กูง่วง” มือหนาเอื้อมไปคว้าหมอนข้างมากอดเอาไว้แล้วซุกหน้าเข้าไปเพื่อบ่งบอกกับเพื่อนอีกคนว่า อย่ารบกวน จะนอน!
“กูก็อยากไปนั่นแหละ แต่กูต้องบอกกิจกรรมของวันนี้ให้มึงรู้ก่อน ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันเลยสัส”
“เออ ไปก็ได้ จิกกูเหมือนเมียเลยมึงนี่!!” โฮวอนมองเพื่อนตัวเองแล้วถึงกับต้องถอนหายใจออกมาอย่างแรง เพราะนิสัยช่วงนี้มันแตกต่างจากเมื่อก่อนไม่มากก็น้อย
ไม่นานนักมยองซูก็ออกมาจากห้องน้ำในชุดลำลองแขนยาวสบายๆ เมื่อเห็นดังนั้นโฮวอนจึงหยิบสมาร์ทโฟนที่รุ่นพี่ส่งไฟล์กิจกรรมให้ออกมาเพื่อที่จะบอกรายละเอียดคร่าวๆของกิจกรรมในวันนี้
“กิจกรรมบ้าไรวะ? กูไม่อยากเข้าว่ะ”
“เฮ้ยไอ้แอล มึงอย่าทำตัวผิดเพื่อนดิ มาแล้วก็ต้องร่วมทำกิจกรรม”
“สัส แล้วซองยอลกับอูฮยอนล่ะ?”
“สองคนนั้นออกไปตั้งแต่เช้าละ เหลือแต่มึงเนี่ย” ว่าพลางก็แทบจะจิกหัวอีเพื่อนกวนประสาทนี่ให้รู้แล้วรู้รอด ดูมันทำหน้าใส่สิ -_-
“เออๆ ก็ขอโทษที่กูตื่นสายละกัน มึงถูกเสมอแหละ”
“จริงจังป่ะ?”
“ไม่ กูหิวละแดกข้าวกัน” อีกละ..ดูมันสิ เดาอารมณ์ยากกว่าผู้หญิงเมนส์มาซะอีกนะไอ้เพื่อนคนนี้นี่ แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ โฮวอนเดินขนาบข้างไปพร้อมๆกับมยองซูเพื่อที่จะไปหาอะไรกินที่ซุ้มริมชายหาดซึ่งพวกรุ่นพี่ได้จัดเตรียมอาหารมื้อเช้าไว้ให้แล้ว
“สวัสดีทั้งสองคน มาซะสายเชียว” เสียงใสของลู่ฮานดังขึ้นเมื่อพวกเขาย่างเข้ามาในซุ้มแจกอาหาร มือเรียวหยิบข้าวสองกล่องแล้วยื่นให้อย่างรู้งาน
“ขอบคุณมากครับ” มยองซูและโฮย่ารับข้าวกล่องมาแล้วมองหาที่นั่ง และด้วยสัญชาตญาณของมยองซูเหมือนว่าจะได้กลิ่นอะไรแปลกๆ เจ้าตัวมองซ้ายมองขวาอย่างไม่ไว้ใจแต่แล้วก็ไปสะดุดตากับสิ่งๆหนึ่ง
“พี่คริสจะเอากุ้งมาให้ซองยอลทำไมฮะเนี่ย?” ซองยอลเบิกตาโตเมื่อเห็นว่าใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆตักกุ้งมาไว้ในกล่องโฟมของตัวเอง
“ก็ซองยอลชอบนี่ครับ”
“ชอบก็จริงฮะ แต่ผมไม่แย่งของพี่คริสหรอก” ว่าแล้วก็ใช้ช้อนตักกุ้งไปไว้ที่จานของคนหน้าหล่อตามเดิม ซองยอลยิ้มให้ก่อนที่จะกินข้าวตัวเองจนหมดแล้วขอไปตัวหยิบน้ำที่ซุ้ม
“หาน้ำอยู่ใช่มั้ย?”
“อ้าวมยองซู มาอยู่ที่นี่ได้ไง?” ร่างสูงของซองยอลเดินเข้าไปหามยองซูที่กำลังชูขวดน้ำอยู่ใต้ต้นมะพร้าวซึ่งจุดนั้นไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านมากนัก
“มาได้สักพักละ แล้วก็พอดีเห็นใครบางคนกำลังสวีทหวานแว๋วกับพี่รหัสสุดหล่ออยู่ซะด้วย”
“มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย มยองซูคิดมาก”
“ก็ฉันหวงนี่ ช่วงนี้นายยิ่งทำตัวน่ารัก โปรยเสน่ห์ไปทั่ว” ซองยอลยิ้มขำกับพฤติกรรมของคนตรงหน้า มือเรียวเอื้อมไปหยิบขวดน้ำที่มยองซูส่งมาให้แล้วนั่งลงข้างๆ ใบหน้าคมของมยองซูยังคงจ้องซองยอลไม่ละสายตาไปไหน
“ม มองอะไรเหรอ?” เมื่อเห็นว่ามยองซูเงียบผิดสังเกตจึงหันไปถาม แต่ก็พบว่าตอนนี้หน้าของอีกฝ่ายเคลื่อนเข้ามาใกล้จนจะหายใจรดกันอยู่แล้ว ดวงตาคู่สวยของซองยอลสั่นระริกเมื่อได้สบกับสายตาคู่นั้นของมยองซู ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมานอกจากเสียงเกรียวคลื่นที่กำลังเคลื่อนตัวไปตามแรง ซึ่งผิดกับเสียงหัวใจของซองยอลที่ตอนนี้เต้นไม่เป็นจังหวะ
“จูบนะ..” ซองยอลพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ ริมฝีปากสวยถูกครอบครองด้วยความอ่อนโยนที่อีกคนมอบให้ มือทั้งสองข้างของมยองซูยกขึ้นมาประคองแก้มของใสของซองยอลเพื่อที่จะจูบได้ถนัด เรียวลิ้นสอดเข้าไปในโพรงปากควานของหวานของซองยอลออกมาจนทำให้ที่มุมปากของคนหน้าหวานแต้มไปด้วยน้ำสีใสของมยองซู
“ฮื่อ” ซองยอลออกเสียงประท้วงในลำคอเมื่อตนกำลังจะหมดอากาศหายใจ มยองซูจึงต้องจำใจถอนริมฝีปากออกมาเพราะความเสียดาย
“น นายไม่กลัวมีคนมาเห็นบ้างรึไงนะ”
“แต่นายก็ยอมไม่ใช่เหรอ?”
“ค คนบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่คุยด้วยแล้ว -///-” ว่าแล้วก็จัดการฟาดมือลงบนท่อนแขนแกร่งของอีกฝ่ายแต่ด้วยความที่มยองซูเร็วกว่าจึงจับข้อมือไว้ทันและ..
จุ๊บ!
“มยองซูย่าห์!!” ใบหน้าหวานของสีระเรื่ออีกครั้ง คนอะไรก็ไม่รู้ชอบฉวยโอกาสที่สุด! ซองยอลนั่งหายใจฟึดฟัดอยู่ข้างๆ ข้างในก็กลัวว่าคนจะมาเห็นเพราะนิสัยของมยองซูคือทำอะไรไม่ค่อยแคร์ชาวบ้านเค้าสักเท่าไหร่ คนหน้าหล่อเอื้อมมือไปยีผมคนข้างๆจนไม่เป็นทรง คนอะไรก็ไม่รู้น่ารักชะมัด
“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว”
“มยองซูฉันต้องไปแล้วล่ะ พี่คริสคงรอนาน” มยองซูถึงกับต้องทำหน้ายู่ทันทีที่ได้ยินชื่อของอีกคนที่เขาไม่อยากได้ยิน ก็จะให้ทำยังไงได้ล่ะ คนมันหวงนี่
“ไม่ไปได้มั้ย?”
“มันไม่มีอะไรจริงๆ นายไม่เชื่อฉันเหรอ?” เมื่อซองยอลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจึงทำให้มยองซูเริ่มคลายความรู้สึกที่อยู่ข้างในออกมาบ้าง มือหนาปล่อยข้อมือของอีกฝ่ายแม้จะไม่เต็มใจ แต่เขาเองก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลที่จะแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร
“เชื่อก็ได้”
“งั้นแล้วเจอกันนะ” ซองยอลโบกมือให้มยองซูก่อนที่จะเดินออกไป และถ้าลองมองให้ดี ซึ่งในตอนนี้มีใครบางคนกำลังแอบอยู่หลังต้นมะพร้าวถัดไปประมาณสองต้น ฮเยริกดปุ่มหยุดอัดคลิปเอาแล้วชื่นชมในผลงานตัวเอง
“เราจะได้เห็นดีกันแน่ อีซองยอล” หญิงสาวเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าพลางคิดในสิ่งที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า
----------------------------------------------
ความคิดเห็น