คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : สวนสนุก (รี อ๋อรวมตอนค่ะ)
ตอนที่ 12
"เฟริน...เฟริน..."
"เอ๋พี่คาโลนี่ มีอะ.."ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกมือปิดปากเอาซะก่อน
"เงียบซิ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็ตื่นกันหมดหรอก"คาโลกระซิบ
"เอ๋"
"พี่คาโล เจ้าพี่คาโลทำแบบนี่จะดีเหรอคะ ที่แอบหนีกันมาน่ะ"
เฟรินน้อยผู้ใสซื่อพูดอย่างกังวลแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากคาโล คาโลยิ้มน้อยๆ
"ดีแล้ว อ่ะถึงแล้ว"
ทั้งสองหยุดเดินยืนอยุ่หน้าสวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดในคาโนวาล นี่เป็นช่วงเวลาเช้าทำให้ยังมีคนไม่ค่อยมาก แต่จะว่าไม่มากก็ได้ไม่ เพราะช่วงเวลาแบบนี้ทั้งหนุ่มสาว
ลูกเด็กเล็กแดง หรือแม้แต่คนแก่ต่างก็จูงมือหลานๆมาด้วย ช่วงเวลาเช่นนี้ผู้คนจากต่างสารทิศก็พากันมาสนุกยิ่งตอยปิดเทอมด้วย สวนสนุกแห่งนี้เต็มไปด้วยเครื่องเล่นมากมาย บรรยากาศรอบๆดูร่มรื้นมีต้นไม้เล็กและใหญ่อยู่ปะปนกัน จนกระทั่ง ดอกไม้เล็กๆมีสีสันสวยงาม นอกจากนี้ก็มีลูกโป่งมากมายประดับอยู่รอบๆ ทำให้ดูสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อสองข้างทางเดินก็มีร้านค้าเล็กน่ารักอยู่มากมาย ร้านขายสายไหมหลากหลายสี ป็อปคอน และร้านอาหาร
"โอ้โห ดูนู่นสิคะ"
พอเห็นเฟรินทำท่าตื่นเต้นเกินเหตุลืมเรื่องที่หนีออกมาอย่างหมดสิ้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้ "ไหน"
"รถไฟเหาะ^^"
คาโลเหงื่อตก กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากเย็นแล้วหันไปพูดกับเฟริน
"เอ่อ...อยากเล่นเหรอ
"ค่ะ ไปก่อนเถอะไป"ว่าแล้วเฟรินก็ลากคาดลไปด้วยโดยไม่ได้ถามความคิดเห็นเลยซัดนิด
เวลาผ่านไป...
"พี่คาโลไม่เป็นไรนะคะ น่าจะบอกกันก่อนว่าไปถูกกับเครื่องเล่นแบบนี้"เฟรินพูดพรางตำหนิคาโลแต่ก็ไม่วายลูบหลังคาโลไปพลางๆ
แล้วเธอถามไหมล่ะ...เขาคิด
น่าอาย...
น่าอายสุดๆ ไม่นึกว่าเขาจะอยู่ในสภาพที่เด็กตัวเล็กๆอย่างเฟรินต้องมาลูบหลังให้ โธ่ชีวิต ไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้ว นี่ถ้าเกิดว่าเป้นเฟรินตอนที่ยังไม่ได้กินแอปเปิ้ล
นั้นจะเป็นยังไง ไม่อยากจะคิด
"เฮอะ! แค่นี้อ้วก อ่อนหัดจริงจริ๊งเล้ย มันต้องมือโปรอย่างฉัน ฮ่าๆ"
แถมด้วยการตบหลังแรงๆอีกหนึ่งครั้ง
ป้าบ!!!
ไม่อยากจะคิด...มีหวังได้อายไปทั่วประเทศ
"พี่คาโลเป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้าซีดๆ"เฟรินทำให้เขากลับมาสู่โลกปัจจุบัน
"เอ่อ...ไม่เป็นไร"
"พี่คาโลนี่น้ำกับกระดาษทิชชูค่ะ ^.^"
"ขอบใจ พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว"
ระหว่างนั้น...
"เจ้าคาโลตัวแสบ หนอย นอนตื่นสายแค่วันเดียวมันชิ่งหนีมากับเฟรินของฉัน"โรบ่นกระปอดกระแปด
"นายก็เคยทำไม่ใช่เรอะ"คิลตอบอย่างเซงๆ
แล้วทำไมเขาต้องมาฟังมันบ่นเนี่ย
"เว้ย นั่นมันนานมากแล้ว ชิ"
"เอาน่า...ยังไงสองคนนั้นก้ต้องอยู่ในสวนสนุกนี้แหละ"คิลมองเพื่อนตัวเองอย่างปลงๆ
"งั้นฉันจะหาให้ทั่วเล้ย!!"
งั้นฉันจะหาให้ทั่วเล้ย เหรอ เวรล่ะสิ
คาโลที่นั่งอยู่ใกล้ๆนั้นได้ยินทุกถ้อยคำที่โรพูด เริ่มมองหาทางหนีทีไล่และนั้นคือ...บ้านผีสิง!!!
“เฟรินมานี่”คาโลพูดแล้วอุ้มเฟรินและรีบวิ่งไปให้ไกลที่สุด
“ไปไหนเหรอคะ”เฟรินถาม
"เปล่าพี่จะพาไปเล่นบ้านผีสิง”คาโลพูดและวิ่งไปที่เครื่องเล่นที่ชื่อว่า บ้านผีสิง เพราะว่าเห็นเป็นอย่างแรก(พี่ขอโทษนะ จริงๆพี่หนีไอ้โรมาน่ะ
ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ TT)
"แปปนะคะ พี่ปล่อยหนูลงก่อน อยากกินสายไหม"คาโลปล่อยเฟรินลง เฟรินเดินไปที่ร้านขายสายไหมสีสวย
"เร็วหน่อยนะ"คาโลรีบมองซ้ายมองขวา
โว้ยยย ทำไมมาอยากกินตอนนี้ฟระ!!!
“เสร็จแล้ว ^^”คาโลรีบวิ่งไปที่บ้านผีสิงทันที
“รอต่อแถวก่อนนะคะ”พนักงานสวนสนุกพูด
“นั่นคาโลใช่ป่ะ”คิลถามพร้อมชี้ไปที่คาโล
“เฮ้ย!!!!”โรไม่ฟังและวิ่งไปที่บ้านผีสิงทันที และพอดีที่คาโลและเฟรินเข้าไปในบ้านผีสิง
“สงสัยเราจะตาฝาดไป....”โรพูดับตัวเอง
ทางเดินยังทอดยาวไปข้างหน้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด บรรยากาศรอบๆดูวังเวงอย่างเห็นได้ชัด หลุมศพมากมายเรียงกันอย่างไม่เป็นระเบียบ ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างทางไม่มีใบแม้แต่ใบเดียว มีเสียงหมาหอนเป็นระลอกๆ ตะไคร้เกาะตามป้ายหลุมศพและทางเดินหิน ความเย็นและหมอกจางๆทำให้บรรยากาศดูหน้ากลัวขึ้นไปใหญ่ ไม่บอกก็รู้ว่าที่นี่คือ ป่าช้า... เท้าใหญ่เดินไปเหยียบหลุมศพเข้าทำให้โครงกระดูกแห้งๆโผล่ขึ้นมาจากหลุม นัยน์ตาสัฟ้ามองโครงกระดูกนั้นอย่างเย็นชา...
เหอะ...ถ้าจะหลอกเด็กก็ทำให้เนียนกว่านี้หน่อย...
“พี่คาโลมันยังไม่ถึงทางออกเลยเหรอคะ”
เฟรินน้อยตัวสั่นหงึกๆเกาะแขนคาโลไม่ยอมปล่อย
“จะถึงแล้วล่ะ”คาโลลอบยิ้มน้อยๆปล่อยให้เฟรินเกาะเขาแน่น ถ้าเป็นสมัยตอนนั้นนะ... ตอนนี้คงสลบเหมือบไปตั้งแต่ผีตัวแรกแล้ว
“....”และแล้วบรรยาการก็ดูเงียบลงเหมือนก่อน ได้ยินแต่เสียงฝีเท้าสม่ำเสมอ นัยน์ตาสีน้ำตาลก็แอบลอบมองนัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยคู่นั้น....
รู้สึก....คุ้นเคย คุ้นเคยอย่างประหลาด
แต่จะนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก...
จี๊ดดด....
‘รัก’
‘รักมาก’
‘รักมากที่สุด’
จี้ดดด...
อยู่ดีๆก็เหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบหัวซะงั้น ....เจ็บจี้ดที่หัว มือน้อยๆกุมที่หัวน้อยๆของตัวเอง อยู่ดีๆก็มาอะไรผุดขึ้นในหัว ผู้ชายคนหนึ่งที่ผมสีเงินประกายตัวสูงๆกำลังจุมพิตกับสาวน้อยหน้าตาน่ารักเรือนผมสีน้ำตาลตัวเล็กกว่าผู้ชายคนนั้น... แต่มันคุ้นเคยอย่างประหลาด ผู้ชายคนนั้นคือ...คาโลแต่ก่อนจะได้เห็นไปมากว่านี้...
“เฟรินๆ เป็นอะไรมากหรือเปล่า เฟริน”ร่างสูงถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ^^;;”
“สงสัยที่นี่จะหนาวล่ะมั้ง งั้นรีบๆออกไปเล่นอย่าอื่นกันดีกว่า”ว่าแล้วคาโลก็อุ้มเจ้าตัวน้อยและรีบวิ่งหายไป
“โรแกแน่ใจหรือวะ ว่าเฟรินเข้ามาในนี้”คิลพูด
“เออ(มั้ง)”
“แต่ก็ดีว่ะ”
“ทำไม”โรถาม นัยน์ตาสีเขียวมองตรงมาที่คิล
“ก็ไม่ได้เล่นบ้านผีสิงนานแล้วนี่หว่า”คิลพูดนัยน์ตาเป็นประกาย
หรือ....
หรือไอ้คิลมันชอบเล่นบ้านผีสิง... เล่นเป็นเด็กๆ ว่าแล้ว คิดเองก็ขำเอง
ว้าว....
“สนุกจังเลย...ค่า ^^”
ขณะนี้พวกเขาสองอยู่ ณ.ม้าหมุนสุดแสนอลังการ และกำลังเล่นกันอยู่!?! ม้าหมุนขนาดยักย์กำลังหมุนอย่างเชืองช้า คาโลได้แต่ขอให้มันหยุดเร็วๆ
“....”
สนุก?!?
สนุกตรงไหน.... นั่งหมุนมาหลายรอบแล้วยังหาความสนุกไม่เจอ มีแต่คำว่า...อายกับอาย และ....
อาย
ที่เขาต้องมาเล่นไอ้ม้าบ้าๆ.... จะบ้าตาย!!!!~ ถ้ามีปาปารัสซี่มาถ่ายภาพเขาแล้วเอาไปลงในหนังสือพิมพ์นะ งานนี้ชีวิตเจ้าชายอย่างเขาได้ดับสูญ ‘เจ้าชายมาดเท่แอ็บเด็ก!?!’หรือ ‘โหด...เจ้าชายคาโลฆ่าปาปารัสซี่ ดับ อนาถ...!?!’มีหวังท่านพ่อได้ฆ่าเขาตายแน่
“นั้นเจ้าคาโลตัวแสบนี่”คิลชี้ไปที่ม้าหมุน
“หนอย...หนีมาเล่นม้าหมุนกับเฟรินซะด้วย”
งานนี้แกได้ตายแน่!!!
“5555 คาโลนะคาโล”
“เจ้าชายน้ำแข็ง”
“มาเล่นม้าหมุน คิคุ”
“ถ้าเฟรินมาเห็นมีหวังหัวเราะตาย 5555”
นี่ 2 ชั่วโมงแล้วนะที่ต้องฟังไอคิลล้อ อายจังเลยโว้ยยยย อายไปทั้งประเทศ แล้วนี่เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!?!
คาโลคิด
“เฟรินสนุกไหม”โรถาม
“สนุกค่ะ”
“ป่ะงั้นเราไปเล่นอย่างอื่นกันเถอะ”โรพูด
แสงดาวส่องประกายระยิ้มระยับ สายลมโชยพัดมาทางหน้าต่าง มือหนาจัดการห่มผ้าห่มให้เฟรินครั้งที่ ห้าเพราะเจ้าตัวชอบถีบผ้าห่มอยู่เรื่อย ทุกครั้งที่เขาห่มมันก็ถีบทุกครั้ง ถ้าเขาไม่ห่วงเฟรินน่ะคงจะไปนอนตั้งแต่ต้องที่มันถีบผ้าห่มครั้งแรกแล้ว เฮ้อ....ถ้าเฟริน(เวอร์ชั้นโต)ได้เห็นตัวมันเองพูด คะขานะคงฆ่าตัวตายไปแล้วแน่....
จะว่าไปก็คิดถึงเฟรินที่ชอบทำให้มีเรื่องอะไรต้องช่วยแก้ปัญหานะ...
จบตอนน่อ (ติดอาเหยาจาเฮตาเลียซะแล้ว อิอิ)
ความคิดเห็น