หัวขโมยแห่งบารามอส>>>เมื่อเฟรินเปลี่ยนไป(อย่างรุนแรง)รีไรท์

ลำดับตอนที่ #11 : ขอผมเม้าท์หน่อย (พิเศษ อ่ะ หรือเปล่า)

ตอนที่ 11(ขอผมพูดหน่อยเถอะ)

                ถ้าพูดถึง'คาโนวาล'ทุกคนจะร้องว่าอ๋อเมืองหนึ่งในสี่ที่ดีที่สุดในเอเดน ถ้าได้เข้ามาในตัวเมืองของคาโนวาลก็จะได้รับรู้ถึงความเจริญก้าวหน้าทางอุตสหกรรมและเทคโนโลยีในด้านต่างๆ ชาวเมืองที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องความแข็งแกร่งไม่ว่าจะเป็นเรื่องทางร่างกายหรือทางจิตใจก็ตามคงเป็นเพราะที่นี่ได้ชื่อว่า'เมืองแห่งนักรบ'ก็ว่าได้

                "นี่ๆ คาโนวาลมีช่างตีดาบดีๆเยอะแยะ ฉันจะขอแยกตัวไปดูหน่อยนะเว้ย"พูดจบเจ้านักฆ่าก็วิ่งหายไปในฝูงชน

                "ฉันก็จะขอแวะไปหาเพื่อนที่อยู่แถวๆนี้เหมือนกัน เฟรินเป็นเด็กดี อย่าดื้อนะครับ^^"โรลูบหัวเฟรินเบาๆ "คาโลนายดูแลเฟรินดีๆด้วยเดี๋ยวฉันกลับมา"

                เฮอะ...

                เรื่องอะไรมาสั่งผม แฟนตัวเองเขาดูแลดีอยู่แล้ว ไม่ต้องมาสั่ง

                "เออ"

                หึหึ...

                แต่โอกาสนี่แหละจะไดชิงหนีไปเดทกับเฟรินสองต่อสอง โฮะๆๆ

                "เฟรินเราไปกันเถอะ"

                "ค่า >.<"

                ทุกซอกทุกตรอกของคาโนวาลผมเคยไปมาหมดแล้ว ที่นี้ก็ตาผมบ้างล่ะ!

                "เฟรินอยากไปไหนเหรอ"

                เจ้าตัวยุ่งเกาคางน้อยๆอย่างใช้ความคิด ก็จะตบมือดังแปะและยิ้มหวาน

                "อยากไปเดินทั่วๆหาของกินเล่น"เฟรินน้อยตอบ

                "งั้นตาพี่มา"

                ที่ผมใจจะพาไปนั้นคือ จัตุรัสกลางเมือง ที่นี่ทางการให้สามารถเปิดแผงลอยได้ ซึ่งเป็นศูยน์รวมสินค้าของคาโนวาลไว้ที่นี่หมด และพอถึงงานเทศการต่างๆ แผงลอย

ทุกร้านก็จะถูกเคลียร์ไว้หมดเพื่อสำหรับจัดตกแต่งสำหรับงานพีธีต่างๆ ซึ่งผมกับท่านพ่อต้องเป็นคนมาเปิดงาน ผมเคยมีความฝันว่า ซักวันจะพาคนๆหนึ่งที่รู้ใจและรักผมมาเดินกับในจัตุรัสนี้ ที่นี่แหละ ความฝันของผมจะได้เป็นความจริง!!

                "ว้าว...มีหลายร้านเลยอ่ะ"นัยน์ตายสีน้ำตาลไหม้ระกายระยิ้มณะยับ ทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

                ไม่ว่ากาลเวลจะผ่านไปอีกสักกี่วันเดือนปี...แต่รอยยิ้มนี้ก้ยังคงสดใส

                ไม่เสแสร้ง..

                "เฟรินอยากได้อะไร บอกพี่มาเลย"

                ผมยอมทุมทุนสุดตัวเพราะงานนี้ เพื่อเฟรินสุดที่รักของผม

                "เอ๋...จะดีเหรอคะ"เฟรินยังเกรงใจอยู่

                "อื้มเอาสิ"

                กระนั้น เฟรินยังลากเขาเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ไปเรื่อย แต่ยังไม่ได้ของอะไรติดมือไปเลยซักชิ้น เหมือนว่ายังเกรงใจอยู่ มือน้อยๆที่จับมือหนาของผมไว้แน่นทำให้ผม

อุ่นใจอย่างประหลาด นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้รับความอบอุ่นแบบนี้ เหมือนว่าต่อให้ตายเท่าไหร่ๆก็จะไม่ยอมปล่อยมือผมไป ท่านพ่อทรงงานหนักไม่ค่อยได้มาเล่นกับผมเท่าไหร่นักทำให้ ผมได้กลายเป็นคนเก็บกด ไม่กล้าที่จะปิดใจที่จะรับใครเข้ามา เมื่อผมได้เจอเธอ เธอแตกต่างจากผู้หญิงทั่วไป เธอสดใสเหมือนดวงอาทิตย์ที่สาดส่องในแผ่นดินที่มึดมิด นั่นทำให้ผมลองเปิดใจ ซึ่งผมเลือกคนไม่ผิดจริงๆ

                "เฟริน...ทำไมนายถึงเลือกฉัน"

                เฮ้ย!?!ผมหลุดปากถามไปได้ไง? ไม่เป็นไรๆเฟรินในร่างนี้คงไม่รู้หรอก

                "เอ่อ..เปล่าไม่มีอะ.."

                "เพราะนาย ก็คือนาย...ฉันชอบนายอย่างที่นายเป็น"เฟรินพูดแทรกผม แต่คำพูดนั้นทำให้ผมฉงน "เนอะพี่คาโล"เฟรินของผมพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่คำพูดนั้นทำให้ผมยิ้มออก ไม่รู้ทำไม่เฟรินยังทำท่าทางเหมือนเดิมเหมือกันว่า คำพูดเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้พูด

                "พี่คาโล หิวและอ่ะ"คำพูดนี้ทำให้ผมกลับมาสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน

                "งั้นเดี๋ยวพี่พาไปทานร้านอร่อยๆกัน"

                ผมพาเฟรินมาทานร้านอาหารที่อร่อยที่สุดในย่านนี้(ซึ่งในความคิดของผม)ระหว่างที่สั่งอาหารกันอยู่ผมเหลือกไปเห็นสิ่งของบางอย่าง

                "เฟรินนั่งอยู่คนเดียวได้ไหมเดี๋ยวพี่มา"

                "ค่า^^"

                ผมเดินรี่ตรงไปที่ร้านนั้นอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้เฟรินของผมอยุ่คนเดียวนานเก็บไป ชิ...ผมเป็นห่วง(และหวง)นะเนี่ย

                "เอ่อขอดูสร้อยเส้นนั้นหน่อยครับ"ผมชี้ไปที่สร้อยเงินอย่างดีที่ทำอย่างปราณีต

                "แหมคุณชายตาถึงนะคะ"ป้าเจ้าของร้านหยิบมาให้ผมดู

                "จะซื้อไปให้ใครเหรอคะ เผื่อดิชั้นจะได้ช่วงเลือกค่ะ"

                "เอ่อความจริง เธอคนนั้นไม่ค่อยจะเป็นผู้หญิงซะด้วยสิครับ เหอะๆ"ผมพูดอย่างเกรงใจ

                "เหรอคะ งั้นที่คุณจะซื้อสร้อยมีจี้หรือยังคะ"แม่ค้าถามผม

                "อ๋อ เป็นไข่มุกน่ะครับ"

                "งั้นอันที่คุณดูอยู่ก็เหมาะค่ะ เพราะมันไม่เรียบหรือเด่นเกินไปแถมยังแข็งแรงด้วยนะคะ"แม่ค้าอธิบาย

                "งั้นเอาอันนี้แหละครับ"ผมบอกบอก ป้าคนนั้นเธอก็เดินหายไปข้างหลังร้าน แรกตอนที่ผมให้ต่างหูไข่มุกแสงจันทร์กับเฟรินไปก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ไข่

มุกนั้นกลายเป็นยาบดให้เฟรินกินไปซะแล้ว ผมเลยคิดๆจะทำเป็นสร้อยสวยๆให้เฟรินแบบจริงๆจังๆเลยดีกว่า

                "ค่ะได้แล้วค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ"

                เขาบอกราคา เรื่องราคาน่ะผมไม่มีปัญหาอยู่แล้วล่ะ

                "ขอบคุณค่ะ แถมนี่ให้นะคะ"เธอบอกกับผม ที่เธอแถมคือสร้อยข้อมืออัญมณีอะไรสักอย่างสีม่วงชมพูๆ

                "เอ๋? ไม่เป็นไรหรอกครับ"ท่าทางมีราคา

                "นี่คือคันไซต์ หินสีชมพูซึ่งเชื่อว่ามีพลังอำนาจในเรื่องความรัก ช่วยกระตุ้นและขับพลังความรักให้เปิดเผยออกมา ทำให้มีความกล้าในเรื่องของความรักมากขึ้น และ

เสริมสร้างความเป็นผู้หญิงให้แก่สตรีผู้เป็นเจ้าของอีกด้วย เอาไปให้เจ้าหญิงเฟลิโอน่าสิ เจ้าชายคาโล"

                "หา ระหรือว่า"ผมอุทานอย่างตกใจ

                "ป้าที่น่ารักของหลานไงจ๊ะ"

                เมื่อความจริงปรากฏขึ้น...

                ผมอยากจะตะโกนดังว่า

                อะบะชะเฮ้!!! ทำไมโลกมันกลมอย่างนี้นะ!?!ท่านป้านั้นเอง ถึงว่าเสียงคุ้นๆ

                "ท่านป้ามาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ"

                "แหมก็ป้าคิดถึงคาโลนิ ไม่ยอมมาหาป้าเลย"สตรีท่านนี้คือท่านป้าของผมเองครับ แหมแต่งตัวซะเนียนจนผมแทบดูไม่ออกเลย ท่านป้าเป็นพี่สาวๆแท้ๆของท่านพ่อ

แต่ทำไมหนอถึงไม่ชอบอยู่ในวัง นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไปอย่างนี้ตั้งแต่ผมเด็กๆแล้ว กรุณาเข้าใจด้วยครับ

                "ท่านป้าครับเอ่อ...เฟรินเขากินแอปเปิ้ลเวนีย่าเข้าไปตอนนี้กลายเป็นเด็กความทรงจำหายไปหมดเลยครับจะทำยังไงดี"ผมรีบถามอย่างร้อนรน

                "เฟรินเขาเป็นอะไรกับหนูจ๊ะ"ท่านป้าชอบแกล้งผม

                "ท่านป้า...เอ่อเป็นแฟนครับ"พอเห็นผมหน้าแดง ท่านก็หัวเราะใหญ่เลย

                "โฮะๆ คาโลของป้าโตเป็นหนุ่มน้อยแล้วจริงๆด้วย"

                "โธ่ ท่านป้า..."

                "เอางี้สิลองจูบเธอดูสิ คิกๆ"หลังจากพูดจบตัวผมก็เหมือนลอยวูบกระเด็นออกนอกร้านแล้วร้านนั้นก็หายไป เฮ้ย!?!

                "รีบไปหาหนูเฟลิโอน่าสิ"เสียวแว่วๆของท่านป้าดังมา หลังจากนั้นผมก็หยิบถุงใส่สร้อยขึ้น และรีบวิ่งไปหาเฟรินที่ร้าน

                "พี่ไปนานไหม"ผมนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเฟรินน้อย

                "ไม่เป็นไรค่ะ"

                เฟรินยังยิ้มได้ทุกเวลานาทีเสมอสินะ แต่ถ้าผมลองจูบดูจะหายไหมนะ

                บ้า!?!

                ผมคิดอะไรของผมจะจูบได้ไง สงสัยป้าคงพูดเล่นมั้ง

                "เฟรินนี่พี่ให้"ผมหยิบสร้อยข้อมือใส่ให้เฟริน สีชมพูม่วงของคันไซต์ตัดกับผิวของเฟริน ใส่แล้วสวยมากเลยล่ะ

                "ขอบใจค่ะ"

                หวังว่าเจ้าคันไซต์จะทำตามหน้าที่ของมันตามที่ท่านป้าบอกนะ...

จบตอนค่ะ ตอนนี้ไม่มีในอันที่แล้วนะคะ คอมเม้นตั้งแต่ตอนนี้จะเริ่มมั่วแล้วค่ะ (ฮา) เราปิดเรื่องไปแล้วบางที่คอมเม้นอาจไม่ตรงกับตนบ้างค่ะ เพราะบางตอนเราก็เขียนเพิ่มอ่านะ อย่าใส่ใจค่ะ