คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 ::: งานเข้า
Chapter10
"ฮยอกแจ ไปกันเถอะ" มินฮวานพูดขึ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังเก็บของเพื่อเตรียมลงไปพัก
"ไปกันๆ คยูจงไปพักด้วยกันมั้ย" ฮยอกแจ กล่าวชวนคยูจงที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่หมอนั่นกับส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ
"หมอเนี่ย โลกส่วนตัวสูง อยู่ใกล้มากๆ ระวังจะติดโรคเพี้ยนๆเข้าล่ะ ใช่ม่ะแจจิน" มินฮวานบอกพร้อมกับหันไปหาแจจินเพื่อหาคนสนับสนุนคำตอบ แต่แจจินที่มัวแกำลังเลือกเพลง จากเครื่อง MP3กลับไม่ได้สนใจ และเลิกคิ้วสงสัย
"ใครกันแน่เพี้ยนๆ นายมากกว่าล่ะมั้ง ดูสิ่ ขนาดเพื่อนนายยังไม่สนใจเลย" คยูจงตอกกลับมาบ้าง ทำเอามินฮวานหน้าเสียเหมือนกัน แล้วมินฮวานก็หันไปตีแขนแจจิน(ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย) เป็นการแก้เขิน
"พอๆๆเถอะ ไปกันได้แล้วน่า เดี๋ยวก็หมดพักพอดี " ฮยอกแจพูดขึ้น เป็นการห้ามสงครามขนาดย่อยๆระหว่างมินฮวานและคยูจง
" เห็นแก่นายนะเนี่ยฮยอกแจ ไม่งั้น ฉันไม่ปล่อยหมอนี่ไว้แน่" มินฮวานพูดพร้อมกับหันไปมองคยูจงอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะดึงแขนแจจินที่ยังคงไม่รู้เรื่องอะไรต่อไป เพื่อลุกออกไปพัก
"คยูจง ไม่ไปด้วยกันจริงๆหรอ" ฮยอกแจ กล่าวชวน แต่คยูจงส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ แล้วตนเองพร้อมกับมินฮวานและแจจินก็เดินออกจากห้องไป
+++ที่โรงอาหาร +++
"มินฮวาน. พวกนายสองคนมาเรียนที่นี่นานรึยังอ่า" บทสนทนาเริ่มขึ้นโดยฮยอกแจ เป็นฝ่ายถาม ในขณะที่มินฮวานที่กำลังคีบบะหมี่ใส่ปาก
"ฉันกับแจจินมาที่นี่ก่อนหน้านายแค่ 2 อาทิตย์เอง" มินฮวานตอบพร้อมกับก้มหน้าทานบะหมี่ในชามของตนต่อ
".2 อาทิตย์ แต่ทำไม ฉันรู้สึกเหมือนกับว่านายอยู่ที่นี่มาเป็นปีเลยล่ะ " ฮยอกแจถามต่อ
"ก็พวกฉันมนุษย์สัมพันธ์ดี ปรับตัวเร็ว ไม่เหมือนกับเจ้าคยูจงมันหรอก หมอนั่นน่ะ มาอยู่ที่นี่ตั้งปีนึงแล้วล่ะ" มินฮวานบอก
"ห๊า ปีนึง แต่ทำไมฉันรู้สึกว่า คยูจงค่อยไม่สนิทกับใครเลยนะ ทั้งๆที่มาเรียนตั้งนานแล้ว" ฮยอกแจพูดขึ้นบ้าง นี่เค้าเป็นคนช่างสงสัยมากเกินไปรึเปล่านะหรือเพราะคยูจง มีนิสัยคล้ายๆกับ เพื่อนสนิทของตน อย่าง คิม คิบอม
" แต่ฉันว่าคยูจงเคัาก็เป็นคนดีนะ ถึงจะไม่ค่อยพูดเท่าไหร่" แจจินที่นั่งฟังอยู่พูดขึ้นบ้าง มินฮวานถึงกับหันขวับมาทันที...อะไรนะแจจิน..นายบอกว่าตานั่นเป็นคนดีงั้นหรอ >_<
"คนดีกับผีอะไรล่ะฉันว่ามันบ้ามากกว่า" มินฮวานพูดขึ้น
"ใครบ้าหรอ " เสียงหนึ่งเอ่ยถามขึ้นมาจากทางด้านหลังของมินฮวาน ทำเอาแจจินและฮยอกแจต่างหน้าซีดไปตามๆกัน ก็คนที่พวกเค้าพูดถึงน่ะ มายืนอยู่ตรงนี้แล้วน่ะสิ่ เหลือแต่มินฮวานคนเดียวที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของตนเอง
"ก็คยูจงไงล่ะ" มินฮวานที่มัวแต่คุยเพลิน จนไม่ทันสังเกตุว่าน้ำเสียงนั้น เป็นของใคร เลยตอบอย่างไม่ทันคิด
"เฮ้ นี่พวกนายนินทาฉันหรอ" คยูจงเดินมาตรงหน้าของมินฮวาน พร้อมกับพูดท่าทางเอาเรื่อง ทำเอามินฮวานหน้าเสียไปเลย ก็คุยอยู่ดีๆ ใครจะไปคิดล่ะว่าตาบ้าเนี่ย จะมาแอบฟังอยู่ข้างหลัง
"เฮ้ย ฉันเปล่านะ มินฮวานนินทานายคนเดียว " แจจินพูดขึ้น พร้อมกับโยนความผิดไปให้มินฮวาน ที่นั่งอึ้งอยู่ ทิ้งกันได้ลงนะ แจจิน กลับบ้านไปจะโวยให้คอยดู แจจินบ้า>_<
"เอ่อ พวกเรา ไม่" ฮยอกแจพยายามจะอธิบายและบอกว่าพวกเขาไม่ได้นินทาเรื่องของคยูจงนะ -_-" ..
"ไม่เป็นไรหรอก ช่างเถอะ ฉันไม่ถือสาพวกนายหรอก ยกเว้นคนแถวนี้” คยูจงพูด พร้อมค่อยๆเบนสายตาไปหา มินฮวานที่นั่งหน้าบูดอยู่
"เชอะ ไม่เห็นจะสนเลย ไป แจจิน ฮยอกแจ อยู่ที่นี่มันอึดอัดไงไม่รู้." มินฮวานพูดพร้อมกับหันไปหาคยูจงบ้าง แล้วก็รีบดึงแขนแจจิน ไปทันที ฮยอกแจ ก็ยืนทำสีหน้าไม่ถูก หันไปหันมา มองหน้าทั้งคยูจงและมินฮวาน ก่อนจะเดินตามแจจินและมินฮวานไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงออดหมดเวลาเรียน ดังขึ้นในตอนบ่ายแก่ หลังจากวิชาปรัชญา ซึ่งน่าเบื่อมาก ผ่านพ้นไป ก็เป็นเวลาที่นักเรียนบางส่วนจะต้องกลับบ้าน และมีบางคนที่อาจจะทำกิจกรรมต่อหลังเลิกเรียน
“เย้ๆ หมดเวลาซะที” มินฮวานพูดขึ้น พร้อมกับบิดขี้เกียจ เพราะเมื่อตอนที่เรียนวิชาปรัญชาแสนน่าเบื่อนั้น เค้าแอบหลับไปตั้งหลายรอบ
“นี่ คยูจง ตื่นได้แล้ว” ฮยอกแจสะกิดปลุกคนที่นั่งข้างๆ ซึ่งกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่ให้ตื่น เพื่อกลับบ้าน ให้ตายสิ่ วิชานี้มันน่าเบื่อจริงๆนะ ดูซิ ทุกคนในห้องหลับกันหมด อาจารย์ก็ยังสอนอยู่อีก แม้ตนเองจะเบื่อยังไง ก็ไม่กล้าที่จะหลับในห้องเรียนแบบนี้หรอก ถึงว่าวิชานี้มันจะชวนง่วงก็เถอะนะ ^^
“หมดเวลาแล้วหรอ กำลังฝันหนุกๆอยู่เลย” คยูจงที่เพิ่งตื่น พูดขึ้น พร้อมกับค่อยๆขยี้ตา
“อื้ม ” ฮยอกแจพยักหน้าน้อยๆเป็นการตอบก่อนจะหันไปเก็บของ เพื่อกลับบ้าน
“นี่ฮยอกแจ นายกลับบ้านยังไงหรอ” มินฮวานหันมาถาม
“มีคนมารับน่ะ แล้วพวกนายสองคนล่ะ" ฮยอกแจถามกลับบ้าง
"ฉันกับแจจิน ไปรถเมลล์น่ะคอนโดเราอยู่ใกล้ๆโรงเรียนเนี่ยแหละ นั่งรถเมลล์แค่ไม่กี่ป้ายก็ถึงแล้ว" มินฮวานตอบยิ้มๆ
"ไว้ว่างๆ พวกฉันจะพานายไปเที่ยวที่คอนโดเรานะ" แจจินบอก พร้อมกับค่อยเก็บสัมภาระใส่กระเป๋า
"งั้นฉันขอตัวก่อนนะ ไปละ บายๆๆ คยูจง มินฮวาน แจจิน” ฮยอกแจบอกพร้อมกับรีบออกจากห้องไป
.
.
.
“รอนานมั้ยฮะ” ฮยอกแจรีบวิ่งลงมาจากตึกเมื่อเห็นฮันกยองมายืนรออยู่ตรงที่จอดรถด้านล่างของตึก
“ไม่นานหรอก ไปกันเถอะ” ฮันกยองกล่าว พร้อมกับเปิดประตูรถให้อีกฝ่าย ฮยอกแจโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะเข้าไปนั่งในรถตรงข้างคนขับ
“พอดีว่า ชินดงเค้าอยากเลี้ยงข้าวที่ร้านนายน่ะ ฮันกยองหันไปบอกกับฮยอกแจที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“พี่ชินดงใจดีจังนะฮะ” ฮยอกแจบอก พร้อมกับยิ้มๆให้ .ตั้งแต่เค้ามาที่นี่ ทุกคนต่างดีกับตนมาก จนตัวเองรู้สึกโชคดีมากๆที่ได้มาที่นี่ อยากขอบคุณ พี่ชินดง และคุณฮันกยองที่คอยดูแลผมมาตลอด ขอบคุณนะฮะ.^o^
“แล้วที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะ มีเพื่อนรึยัง” ฮันกยองยิ้มๆ ก่อนจะถาม ขณะกำลังขับรถอยู่
“เพื่อนที่นี่ เป็นมิตรมากๆเลยล่ะฮะ โรงเรียนก็สนุกดีฮะ แต่ยกเว้นวิชาปรัชญานะที่น่าเบื่อมาก” ฮยอกแจตอบ
“หุๆ ปรัชญา เป็นวิชาเดียวที่ฉันไม่สามารถตั้งใจเรียนจนหมดชั่วโมงได้ “ ฮันกยองบอก พลางหัวเราะ นึกถึงสมัยก่อน ตอนที่เรียนด้วยกันกับอาลี่ วิชาปรัชญา เป็นวิชาเดียวที่เค้าไม่สามารถจะนั่งฟังอาจารย์พูดจนหมดชั่วโมงได้ ในขณะที่อาลี่ ชอบวิชานี้มากๆ
“ยิ่งผมฟังไม่รู้เรื่องด้วยแล้ว ยิ่งน่าเบื่อเข้าไปใหญ่ เพื่อนๆนะ นอนหลับกันเกือบทั้งห้อง แต่อาจารย์ก็ยังสอนอยู่ นับถือจริงๆ” ฮยอกแจพูดเจื้อยแจ้ว ราวกับเด็กอนุบาลที่ไปโรงเรียนวันแรก กำลังเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้พ่อแม่ฟัง
“ จริงหรอ” ฮันกยองหันมาถาม ก่อนที่ฮยอกแจจะพยักหน้าเป็นการตอบ แล้วฮันกยองก็เพ่งสายตาไปขับรถต่อ จนกระทั่งถึงร้านของชินดง
“เข้าไปกันเถอะ” ฮันกยองบอก เมื่อทั้งคู่มาถึงหน้าร้านอาหารเกาหลี ที่ตกแต่งสไตล์ง่ายๆ แต่ผสานเอาระหว่างศิลปะของจีนและเกาหลีไว้ด้วยกัน
“มาแล้ว ชินดง ขอข้าวกินหน่อย” ฮันกยองพูดขึ้นเมื่อเห็นชินดงกำลังตอนรับแขกอยู่
“มากันแล้วหรอ ฮยอกแจหิวข้าวรึยัง ” ชินดงถามร่างเล็กที่เดินมากับฮันกยอง
“นิดหน่อยฮะพี่ชินดง” ฮยอกแจตอบไปแบบมีมารยาท
“แต่ฉันหิวจะตายอยู่แล้วไอ้เพื่อนบ้า เร็วๆเข้า นะไม่งั้นฉันไปกินที่อื่นแล้วด้วย “ฮันกยองแอบโวยเพื่อนรัก จนชินดงต้องให้พนักงานรีบพาไปที่โต๊ะ ก่อนจะตามไปทีหลัง
“เออๆๆรู้แล้วน่ะ” ชินดงตอบ พร้อมกับไล่ฮันกยองไปที่โต๊ะ ฮยอกแจเองก็อดที่จะอมยิ้มกับท่าทีของฮันกยองไม่ได้
หลังจากที่อาหารจากทางร้านของชินดง ได้มาเสริฟที่โต๊ะ ฮันกยองและฮยอกแจ ก็เริ่มรับประทานอาหารแล้วชินดงที่เพิ่งจัดการร้านเสร็จก็มานั่งเป็นเพื่อนด้วย
"เป็นไงฮยอกแจ อร่อยมั้ย?" ชินดงเอ่ยถามเมื่อเห็นฮยอกแจกินอาหารจากทางร้านของตนอย่างมีความสุข
"อร่อยมากครับ" ฮยอกแจตอบ ส่วนฮันกยองก็ก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่เกรงใจเจ้าของร้าน พร้อมกับสั่งอาหารมาเพิ่มที่โต๊ะ
"ไอ้ฮัน กินแบบนั้นฉันก็ล่มจมอ่ะดิ่" ชินดงพูดแซวๆ เมื่อเห็นอาหารมากมาย มาเสริฟที่โต๊ะ แล้วฮันกยองก็ยังสั่งอาหารเพิ่มอีก
"แหมๆ ร้านแกขายดีจะตาย กินนิดกินหน่อย(?) คงไม่ถึงกับเจ๊งหรอกน่า" ฮันกยองพูดพร้อมกับกินอาหารต่อ
"ว่าไงฟร่ะ"ฮันกยองกรอกเสียงไปตามโทรศัพท์ด้วยท่าทีเซ็งๆ หลังจากที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของใคร พร้อมกับหันไปหาชินดงและฮยอกแจ แล้วขอตัวออกมาคุยโทรศัพท์ข้างนอกร้าน
"ไอ้ฮัน ช่วยฉันด้วย"
"เรื่องอะไรอีกล่ะ? "
"วันนี้มีกรุ๊ปทัวร์คนเกาหลี อยู่ที่โอเรียนทัล เพริล์ ต้องการไกด์ด่วนมากๆ "
"ก็แกไงล่ะ"
"ไอ้บ้า ฉันไม่ว่างโว้ย ต้องไปธุระกับทางบ้าน"
"แล้วไงล่ะ?"
"ไปให้ฉันหน่อยน๊า ขอร้องล่ะ ไม่งั้นหัวหน้าเอาตายแน่ๆ.."
"ฉันก็ไม่ว่าง"
"แกจะไม่ว่างได้ไง ก็เห็นชินดงบอกว่าแกอยู่ที่ร้านนิ่ ขอร้องล่ะครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้ว จะไม่ขออะไรอีกแล้วนะ"
" เออ ก็ได้ แค่นี้นะ บาย "
"งานเข้าหรอ? "ชินดงเอ่ยถามทันทีที่เห็นเพื่อนรัก เดินเข้ามาที่โต๊ะ พร้อมกับสีหน้าเซ็งๆ
"อื้อ ต้องไปตอนนี้เลยล่ะ" ฮันกยองบอก พร้อมกับนั่งลงที่โต๊ะ
“แล้วฮยอกแจล่ะ” ชินดงถาม พร้อมกับหันหน้าไปมองฮยอกแจ ที่กำลังกินอาหารอยู่
“ไปกับฉันก็ได้มั้ง คงไปไม่นานหรอก “ฮันกยองตอบ พร้อมกับหันไปบอกฮยอกแจให้ไปกับตน
“งั้น เดี๋ยวฉันตามไปทีหลังนะ เดี๋ยวเคลียร์ร้านเสร็จแล้วตามไป” ชินดงบอกพร้อมกับเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ ส่วนฮันกยองกับฮยอกแจ หลังจากทานอาหารเสร็จก็ไปที่รถทันที
“ โทดทีนะ แทนที่จะกลับบ้าน แต่ต้องพานายออกมาทำงานด้วย” ฮันกยองบอกกับฮยอกแจที่นั่งอยู่ข้างๆบนรถ
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ก็คุณฮันกยองต้องทำงานนิ ถือซะว่ามาเที่ยวก็ได้” ฮยอกแจยิ้มๆ บอกกับอีกฝ่าย เนื่องจากสังเกตเห็นฮันกยองมีสีหน้าเครียดๆ เลยพูดปลอบใจ
ฮันกยองพยักหน้า ก่อนจะหันไปขับรถต่อ เมื่อกี้รู้สึกเครียดมากเรื่องงาน แต่พอเห็นนายยิ้ม นายให้กำลังใจฉัน ฮยอกแจแค่นี้ฉันก็มีความสุข มีเรี่ยวแรงที่จะทำงานโดยไม่เหนื่อยแล้วล่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น