คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : >>> 10
*~Timeless Love~*
[คืนวันนั้น]
ณ คอนโดหรูใจกลางเมือง
ภายในห้องมืดมิดมีเพียงลมที่พัดจากหน้าต่างเข้ามาพร้อมกับแสงจันทร์ลอดผ่านม่านสีขาวเข้ามา ให้เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังอยู่บนเตียงใหญ่ใบหน้าคมยามนี้มีแววหม่นหมอง คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างเป็นกังวล สิ่งที่อยู่ในมือกำลังสร้างความหนักใจให้แก่ชายหนุ่มเป็นอันมาก
จากแสงจันทร์ที่ลอดผ่านเข้ามาได้เพียงเล็กน้อยส่องให้เห็น...สิ่งเหมือนกับที่เรียวคอขาวของใครคนหนึ่งที่ชายหนุ่มได้เห็นมาในวันนี้... สิ่งที่เขาไม่ได้ทิ้งไปอย่างที่คนอื่นเข้าใจ ... แต่ยังเก็บมันเอาไว้... โดยที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม...?
ชายหนุ่มกำลังตกอยู่ห้วงความคิดของอดีต จนกระทั่งความเย็นของโลหะสีเงินในมือเรียกให้เขากลับมามีสติอีกครั้ง ชายหนุ่มแบมือออกมองของสิ่งนั้นด้วยความสับสน…
"ทำไม? แจจุง? นายยังเก็บมันไว้อีกทำไม? นายไม่ได้รักกันแล้วยังจะเก็บมันไว้อีกทำไม?" เสียงร่างสูงที่พึมพำกับตัวเองเพราะไม่เข้าใจในการกระทำของร่างบางเลยแม้แต่น้อย
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่ยอมจะเข้าใจเองหรือว่าอะไรบังตาให้ไม่เข้าใจ... จะว่าไปแล้วตอนนี้แม้กระทั่งหัวใจของตัวเองชายหนุ่มยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ...
แอ๊ด~~~
จุนซูเปิดประตูอย่างแผ่วเบาเพราะเกรงคนข้างในห้องที่เจ้าตัวคิดว่าหลับไปแล้วจะตื่น ที่ไหนได้ดันกลายเป็นว่าชายหนุ่มยังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่เลย และเพราะเสียงของร่างเล็กที่พึ่งอาบน้ำเสร็จและเข้ามาในห้องนอนอย่างเงียบๆนั้นทำให้ยุนโฮต้องรีบเอาสร้อยเส้นนั้นเก็บลงในลิ้นชักที่หัวเตียงอย่างลวกๆ ด้วยความร้อนรน ยังดีว่าร่างเล็กนั้นไม่สังเกตเห็นความผิดปกตินี้...
"ยุนนี่... ยังไม่นอนอีกเหรอ?ไหนบอกว่าเหนื่อยไง" เสียงใสๆของร่างเล็กเรียกให้คิ้วที่ขมวดกันอยู่ของชายหนุ่มคลายออกมา ยุนโฮหันไปโอบร่างเล็กให้ลงมานอนบนเตียงด้วยกัน...
"ก็รอจุนซูอยู่นี่ครับ... ผมไม่อยากหลับไปก่อนโดยไม่มีจุนซูนะ~" ถ้อยคำหวานหูที่เรียกแก้มใสๆให้แดงเรื่อได้เสมอ... แขนแกร่งโอบร่างเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด อย่างที่เคยทำเป็นประจำทุกคืน กลิ่นหอมจากสบู่ของร่างเล็กเรียกให้ชายหนุ่มซุกหน้าลงไปที่ผิวเนียนนุ่มนั้น
"อ๊า...ยุนนี่อ่ะ มันจั๊กจี้นะ "
"ก็จุนซูตัวหอมนี่ครับ..." ว่าแล้วก็กระชับอ้อมแขนให้ร่างเล็กเข้ามาอยู่แนบอกพลางใช้จมูกแตะไปที่แก้มใสๆนั้น ร่างเล็กยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะทำแบบเดียวกันกับร่างสูง... ท่าทางค่ำคืนนี้คงเต็มไปด้วยความสุขของคนทั้งคู่โดยไม่รู้เลยว่ามีคนต้องเจ็บปวดเพราะพวกเขาอีกเท่าไหร่...
[
ณ บริษัทชอยกรุ๊ป
วันนี้ยังคงเป็นการถ่ายแบบเหมือนเคยแต่มีซองมินกับดงแฮมาร่วมด้วย เนื่องจากเมื่อวานนั้นทั้งสองคนติดงานที่อื่นจึงไม่สามารถมาร่วมได้ จึงต้องมาวันนี้แทน การถ่ายทำนั้นยังเริ่ม ณ สถานที่ถ่ายทำเดียวกับเมื่อวาน...ห้องสตูดิโอ A
บรรดาทีมงานและช่างแต่งหน้า ช่วยกันจัดแต่งเครื่องแต่งกายและมุมแสงที่ส่องลงมาเพื่อความสวยงามของภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น หลังจากนั้นเสียงชัตเตอร์ก็ดังขึ้นเรื่อยๆอย่างต่อเนื่องไปพร้อมๆกับการเปลี่ยนอิริยาบถของบรรดาผู้ที่ถูกกล้องจับจ้องอยู่... เวลาการถ่ายทำผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัว ไม่ช้าการถ่ายรูปก็เสร็จสิ้นลงภายในเวลาแค่ 3 ชั่วโมง...
การถ่ายทำวันนี้ผ่านไปได้ดีทุกอย่าง แต่สำหรับจุนซูแล้วมันจะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่ต้องเจอกับแจจุง และสิ่งที่แย่กว่านั้นคือสิ่งที่แจจุงสวมใส่...มันทำให้เขาไม่สบายใจอยู่ลึกๆ แม้ยุนโฮจะทำเป็นไม่สนใจ แต่ร่างเล็กกลับรู้สึกได้ถึงท่าทีแปลกๆในบางเวลาของชายหนุ่ม...
ระหว่างนั้นต้นเหตุแห่งความไม่สบายใจของร่างเล็กกลับเป็นฝ่ายมายั่วให้เจ้าตัวยิ่งโมโหมากกว่าเดิม โดยการเดินลอยหน้าลอยตาผ่านเขาหลายต่อหลายครั้ง ยิ่งแสงสะท้อนจากประกายเพชรเม็ดเล็กที่อยู่บนจี้นั้นสะท้อนมาเข้าตาทีไร ยิ่งทำให้ร่างเล็กทนไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายลากเด็กหนุ่มออกมาคุยเอง...
"แจจุง นายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?" จุนซูถามอย่างเอาเรื่อง ทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าแจจุงต้องการยั่วให้เขาโมโห แต่ก็ยังอดทนไม่โกรธไม่ได้ ในขณะที่แจจุงยิ้มตอบบางๆ มองจุนซูที่หน้าแดงเรื่อเพราะความโกรธ
"แล้วนายอยากให้ฉันทำอะไรล่ะ?"
"แจจุง!!~"
"ทำไมล่ะจุนซู...กลัวเหรอ?"
"กลัว? ทำไมฉันต้องกลัวด้วย?" ร่างเล็กตะคอกถามกลับทั้งที่มือของตนนั้นกำลังสั่นอยู่เล็กน้อย...
"นั่นสินะ... ของที่แย่งเขามาจะกลับไปหาเจ้าของเมื่อไหร่ก็ไม่รู้สิเนอะ..."
"เชอะ!!~ คิดว่าเขาจะกลับไปหานายรึไง ฝันไปเถอะคิมแจจุง ไม่มีวันที่นายกับเขาจะเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว" ร่างเล็กเผยอริมฝีปากยิ้มเยาะแล้วตะโกนใส่หน้าเด็กหนุ่ม
"แล้วไง! ฉันไม่ได้ขอความเห็นนายนะจุนซู หัวใจเขาเคยมีแต่ฉัน ถึงวันนี้เขาอาจหลงลืมมันไปบ้าง แต่ฉันจะทำให้เขาจำมันได้ และถ้าถึงตอนนั้น นายนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายไม่เหลืออะไร จุนซู!!" น้ำเสียงหวานตอบกลับอย่างแข็งกร้าว...น้ำเสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนจากเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ทำให้จุนซูกลัวเลย.... ร่างเล็กกลับทำในสิ่งที่เด็กหนุ่มคาดไม่ถึง
เผี๊ยะ!!~
เสียงฝ่ามือกระทบแก้มขาวจนเกิดรอยแดง ใบหน้าเรียวหวานหันตามแรงนั้นทันที เด็กหนุ่มยกมือลูบแก้มตัวเองเบาๆ ถึงจะเบาอย่างไรก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ดี... แก้มที่เคยขาวใสบัดนี้มีรอยช้ำแดงเสียจนสังเกตได้ แต่เด็กหนุ่มไม่ได้โต้ตอบคืน ริมฝีปากบางแย้มยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ
"ฉันจะบอกอะไรให้นะจุนซู นายน่ะไม่เคยรู้อะไรเลย..."
"หมายความว่าไง...?" ร่างเล็กคิ้วขมวดกันในทันทีด้วยความรู้สึกแปลกกับสิ่งที่เด็กหนุ่มกำลังจะพูด
"ฮึๆ...ไม่รู้เหรอว่ายูชอนรักนาย รักมาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันแล้ว"
"นายพูดอะไร?"
"ความจริงไง...ความจริงที่นายกับยุนโฮกำลังปฎิเสธมัน!!!!~" เสียงหวานตะโกนใส่จุนซูที่ได้แต่รับฟังอย่างอึ้งๆ ในขณะที่ร่างเล็กได้แต่เงียบ เด็กหนุ่มก็เอ่ยต่อไปว่า "เฮอะ!!~ แล้วนายคิดเหรอว่ายุนโฮเขารักนายจริง ถ้าไม่ใช่เพราะคำขอร้องของยูชอนละก็ นายก็ไม่มีวันได้เขาไปหรอก"
"ไม่จริง!!! "
"อย่าปฏิเสธเลยจุนซู... นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยโกหก..." รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าสวย ความมั่นใจที่เรียกให้จุนซูหวั่นไหวไปกับลมปากนั้น
จริงอยู่จุนซูรู้ดี... ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว... แจจุงไม่เคยโกหกไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดๆก็ตาม เด็กหนุ่มไม่เคยโกหกเลยแม้แต่นิดเดียว มีเพียงแต่เจ้าตัวจะไม่ยอมพูดเองซึ่งใครจะบังคับยังไง... ให้ตายถ้าไม่คิดจะพูดเจ้าตัวก็ไม่พูดหรอก
แต่จากตอนนั้นมันผ่านมาตั้ง 5 ปีแล้วนะ เขาจะมั่นใจได้อย่างไรว่าแจจุงจะยังเป็นคนเดิมในเมื่อตัวเขาเองยังเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้... ยิ่งเรื่องที่พูดมามันฟังดูไม่น่าเชื่ออย่างเป็นที่สุดด้วยแล้วนี่...!!! จะให้เขาเชื่องั้นเหรอ?? ไม่มีทาง…!!!
"ไม่!!!~ ไม่จริง!!!~ ฉันไม่เชื่อ...!!!!! " สุดท้ายความอึดอัดใจก็ทำให้ร่างเล็กต้องวิ่งหนีไป
"ขอโทษนะยูชอน แต่ฉันไม่มีทางเลือก" รอยยิ้มบนใบหน้าสวยจางหายมีเพียงแววตาเจ็บปวดที่หลงเหลืออยู่ในแววตานั้น...เด็กหนุ่มมองร่างเล็กที่วิ่งจากไปจนลับสายตา...
ณ ร้านกาแฟ หน้าบริษัท
ร้านขายเครื่องดื่มร้อน – เย็นขนาดเล็กตั้งอยู่ถนนฝั่งตรงข้ามบริษัทชอยกรุ๊ป ซึ่งถูกเลือกใช้เป็นสถานที่ในการพักผ่อนพูดคุยกันของสองหนุ่มเพื่อนซี้... แก้วกาแฟร้อนตรงหน้าขึ้นไอสีขาวๆบอกให้รู้ถึงอุณหภูมิของน้ำสีเข้มในถ้วยแก้วใส ส่วนอีกแก้วเป็นนมเย็นอย่างที่ร่างเล็กชอบถูกวางไว้อีกด้านหนึ่งที่ยังว่างอยู่ของโต๊ะ
ชายหนุ่มคนแรกยกแก้วขึ้นดื่มทั้งอย่างนั้นโดยที่ไม่ใส่น้ำตาลหรือครีมเทียมเลย มันเป็นปกติอยู่แล้วที่ยุนโฮจะดื่มกาแฟดำที่เจ้าตัวชอบเป็นประจำทุกครั้งที่มาร้านกาแฟ แต่อีกคนกลับไม่ชอบทั้งความขมและความร้อนของมันเลยถึงได้ใส่น้ำตาลเสียมากมายพร้อมกับปล่อยทิ้งไว้รอให้ไอร้อนนั้นจางหายไปกับอากาศเสียก่อน
"เฮ้อ...ยูชอน ฉันไม่เข้าใจเลยว่าแจจุงตั้งใจจะทำอะไร? " ชายหนุ่มถอนหายใจหลังจากนั่งเงียบมาได้สักพักก่อนพูดประโยคที่เรียกความสนใจของอีกคนที่ได้แต่ตอบเบาๆอยู่ในใจ เพราะเขาพูดมันออกไปไม่ได้...
...เขาแค่อยากให้นายกลับไปรักกันเหมือนเดิมเท่านั้นเอง...
"ไม่รู้สิ.... เฮ้อ!!~ ยุนโฮ ฉันถามอะไรหน่อย นายต้องตอบตามความเป็นจริงนะ ตอนนี้นายคิดยังไงกับจุนซูแล้วก็ เอ่อ...แจจุง..." คำถามที่เรียกให้ใบหน้าคมมีสีหน้าแปลกไปจากเดิม ก่อนเอ่ยปากตอบ...
"จุนซู...ฉันคิดว่าฉันรักเขาจริงๆ แต่กับแจจุง... ฉันไม่รู้..." ร่างสูงถอนหายใจอีกครั้ง... นี่เป็นปัญหาที่เขาคิดไม่ตกมาหลายคืนตั้งแต่วันที่เจอกับแจจุงครั้งแรกจนถึงตอนนี้ เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเลยจริงๆ
"ยุนโฮ?"
"ขอโทษนะ ยูชอน..."
"เอาเถอะ ฉันเข้าใจ แต่...ฉันขอร้องนายไว้อย่างนึงได้มั้ย? อย่าทำให้จุนซูเสียใจ ฉันขอแค่นั้น..." คำขอร้องจากยูชอนที่ยุนโฮเองก็ยินดีทำตามอย่างไม่ต้องคิด ในเมื่อตอนนี้เขาเองก็รักจุนซูมากเกินกว่าจะทำให้ร่างเล็กนั้นต้องเสียใจได้...
"ฉันสัญญา..."
"ขอบใจ... ยุนโฮ" ชายหนุ่มยิ้มให้กับคำตอบของเพื่อนสนิท
ใช่แล้วล่ะ... ขอแค่ ' คิมจุนซู ' มีความสุขและรอยยิ้ม แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาคนนี้
ชายหนุ่มแหงนหน้ามองนาฬิกาเรือนสีขาวที่ฝาผนังในร้านบอกเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว... ร่างสูงก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตัวเองอีกครั้งว่าไม่ได้มองผิดไป...
"ทำไมป่านนี้แล้วจุนซูยังไม่มาอีกนะ?" ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองถึงร่างเล็กที่หายไปนาน จนน้ำแข็งในแก้วนมนั้นเริ่มละลายเกิดเป็นไปน้ำรอบๆผิวแก้ว
"เดี๋ยวก็มามั้ง... นั่นไงว่าแล้วก็มาพอดี..." ยูชอนหมายถึงร่างเล็กที่กำลังตรงดิ่งเข้ามาในร้านโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของร่างเล็กเลย
จุนซูเดินเข้าไปในร้านแล้วนั่งบนเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่ระหว่างยูชอนกับยุนโฮ พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ของยุนโฮที่ดังขึ้นมาพอดี...
"ครับ... เอ๋... งั้นเหรอครับ... ครับๆ ได้ครับ..." ชายหนุ่มจบบทสนทนาของตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
"จุนซูครับอยู่กับยูชอนไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมกลับไปเอาของที่บริษัทแป๊ปนึง... เฮ้! ยูชอนฝากด้วยนะเดี๋ยวฉันมา..." ร่างสูงบอกคนรักและเพื่อนสนิทก่อนจะปลีกตัวออกไป เท่านั้นแหละบรรยากาศระหว่างคนสองคนกลับไม่เหมือนเดิม... จุนซูหันมองหน้ายูชอนด้วยแววตาที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
"ยูชอน... ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย..." น้ำเสียงใสฟังดูแปร่งหูไป… ถึงจะเล็กน้อยแต่มันก็มากพอจะทำให้ชายหนุ่มผิดสังเกต
"มีอะไรเหรอ จุนซู…" ชายหนุ่มถามกลับในขณะที่ร่างเล็กก้มหน้าลงแล้วเงียบไป และแล้วริมฝีปากบางก็เปิดปากพูดประโยคที่เรียกเอาลมหายใจของยูชอนให้ชะงักไป...
"นายรักฉันจริงรึเปล่า...?"
"จะ...จุนซู..." แม้ยูชอนจะยังไม่ได้ตอบ แต่ท่าทางที่ชายหนุ่มแสดงออกมามันทำให้ร่างเล็กรู้ได้ในทันที จุนซูมองยูชอนอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาไม่เคยคิดกับคนๆนี้มากเกินไปกว่าคำว่า...เพื่อนสนิท
"นายโกหกใช่มั้ย?...บอกมาซิว่านายโกหก...นายไม่ได้รักฉันใช่มั้ย? ยูชอน!!!" ร่างเล็กลุกขึ้นตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มในขณะที่คนในร้านเริ่มหันมามองที่โต๊ะของพวกเขา...
"จะ...จุนซู...คือ...ฉัน..." ชายหนุ่มได้แต่อึกอักพูดอะไร ไม่ออกเขาไม่รู้ว่าจุนซูรู้ได้อย่างไรและไม่รู้ว่าควรจะตอบจุนซูออกไปแบบไหน...
"ฉันอยากถามอีกเรื่อง...นายไปขอร้องยุนโฮให้เขามาคบกับฉันจริงรึเปล่า?" คำถามที่เรียกให้ชายหนุ่มต้องนิ่งไปอีกรอบ คำถามที่ตอบยากยิ่งกว่าคำถามเมื่อครู่เสียอีก ร่างเล็กเห็นชายหนุ่มไม่ยอมตอบก็พอจะเข้าใจว่าเรื่องที่แจจุงพูดมาทั้งหมดเป็นความจริง...
"ทำไมนายไม่ตอบฉันละยูชอน? ได้!!!~ นายไม่ตอบ ฉันไปถามยุนโฮเองก็ได้..." ร่างเล็กรีบหุนหันออกไป โดยไม่ฟังเสียงทัดทานของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย ยูชอนจึงวางเงินค่าน้ำไว้ที่โต๊ะก่อนวิ่งตามร่างเล็กกลับไปที่บริษัท...
ขณะเดียวกัน ยุนโฮที่กลับไปเอาของที่ห้องประชุมที่ชั้น 2 ของบริษัทเพิ่งจะออกมาก็พบกับแจจุงและฮันกยองที่กำลังจะกลับ ชายหนุ่มชะงักไปเมื่อเห็น ในขณะที่เด็กหนุ่มยกมือขวาขึ้นเป็นสัญญาณให้ฮันกยองปลีกตัวออกไป ชายหนุ่มผมทองก้มหัวให้ผู้เป็นายของตนก่อนจะเดินถอยหลังไป เมื่อร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มผมทองจากไปก็เหลือเพียงยุนโฮกับแจจุงอยู่กันเพียงสองคน...
"ไง...ยังไม่กลับเหรอ?" คำทักทายครั้งที่สองหลังจากครั้งแรกในงานเลี้ยงนั้นแล้ว แม้จะต้องเจอกันในงานแต่แจจุงกับยุนโฮไม่เคยพูดกันเลย...
"ถ้ากลับแล้วนายจะเห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้รึไง..." ถ้อยคำคำตอบกลับที่ไม่ว่าใครฟังดูก็ต้องรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังประชดผู้ร่วมสนทนามากเพียงใด แต่เด็กหนุ่มกลับหัวเราะน้อยๆตอบแทนที่จะโมโห หรือโกรธอย่างที่มนุษย์ปุถุชนคนอื่นมักทำเมื่อมีผู้พูดกับตนแบบประชด
"นั่นสินะ... ฉันก็ลืมไปเสียสนิทเลย ถ้าไม่บังเอิญว่าฉันเห็นนายเดินออกจาบริษัทไปรอบหนึ่งแล้วล่ะก็นะ..."
"ว่าแต่นายเถอะ ยังไม่กลับรึไง? เดี๋ยวนี้ต้องมีคนเดินตามต้อยๆเลยนะ"
"ฮันกยองนะเหรอ? เขาเป็นบอดี้การ์ดของฉัน เขาก็ต้องคอยดูแลฉันตลอดเวลาอยู่แล้วนี่"
"เฮอะ...ดูแลไปถึงเรื่องบนเตียงเลยรึเปล่าล่ะ?"
"ไม่รู้สิ... แล้วทำไมนายจะต้องสนใจด้วยล่ะ?" เด็กหนุ่มรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าชายหนุ่มนั้นกำลังสนใจตนไม่ว่าจะเป็นเรื่องใด ขอแค่ชายหนุ่มยังนึกถึงตนบ้างแค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา...
"เปล่านิ...ฉันไม่ได้สนใจนายสักหน่อย " ชายหนุ่มรีบปฏิเสธแต่น้ำเสียงของชายหนุ่มไม่ได้ไม่สนใจอย่างที่พูดเลย.. เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆก่อนตอบออกไป...
"เหรอ? งั้นฉันคงไม่ต้องบอกอีกครั้งใช่มั้ยว่าเขาเป็นบอดี้การ์ดของฉัน เพราะฉะนั้นหน้าที่ของเขาก็มีเพียงแค่ปกป้องฉัน ไม่ได้ดูแลเรื่องพรรค์นั้นอย่างที่นายคิดหรอก..." หลังแจจุงพูดสักพัก บรรยากาศแห่งความเงียบก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาถ้าชายหนุ่มจะไม่ทำลายมันอีกครั้ง..
"ทำไมนายถึงยังใส่มันอยู่แจจุง...? นายทิ้งฉันไปแล้วนายจะยังเก็บมันไว้อยู่ทำไม?"
"ยุนโฮ...นายคิดว่าฉันทิ้งนายไปจริงๆนะเหรอ? ถ้าฉันทิ้งนายจริงฉันจะเก็บมันไว้เพื่ออะไรอีก? นายไม่รู้หรอกยุนโฮว่าตลอดห้าปีที่ผ่านมามีแค่มันเท่านั้นที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน..." เด็กหนุ่มพูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดไป เมื่อนัยน์ตาสวยมองไปที่หน้าต่างจากชั้น 2 เห็นจุนซูที่วิ่งข้ามถนนมาจากร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามพร้อมกับยูชอนที่ตามมาทีหลัง ริมฝีปากบางเผยอยิ้มน้อยๆโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันสังเกตเห็น... เมื่อรู้ว่าละครฉากแรกของตนนั้นสำเร็จเรียบร้อยตามที่คาดไว้...
"ได้เวลาที่ละครฉากที่ 2 จะเริ่มแล้วล่ะ ฉันไปก่อนนะ ยุนโฮแล้วพรุ่งนี้...เจอกัน..." เด็กหนุ่มหมายถึงการเริ่มถ่ายโฆษณาในวันพรุ่งนี้ ก่อนจะเรียกฮันกยองและเดินกลับไปตามทางเดินโดยไม่สวนกับจุนซูที่มียูชอนไล่ตามมา...
ร่างเล็กตรงไปหาชายหนุ่มที่กำลังจะเดินกลับ ด้วยความหุนหันในอารมณ์ที่มีมาอยู่ก่อนแล้ว ทำให้ร่างเล็กไม่รีรอจะเท้าความอะไรก่อนทั้งนั้น ยุนโอมองจุนซูที่วิ่งมาอย่างประหลาดใจ...
"มีอะไรเหรอจุนซูวิ่งมาซะเหงื่อเต็มตัวเลยนะ..." ชายหนุ่มทักคนรักพลางใช้มือเกลี่ยหยดน้ำที่พร่าวอยู่บนใบหน้าร่างเล็ก...
"ทำไมยุนโฮ!!!? นายโกหกฉันทำไม พวกนายสองคนเห็นฉันโง่มากใช่มั้ย? ถึงได้รวมหัวกันหลอกฉันแบบนี้ ฉันเป็นตัวตลกในสายตาของพวกนายมากใช่มั้ย?" สรรพนามที่ถูกเรียกแบบก่อนเป็นคนรักกลับมาอีกครั้ง น้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมกับคำตัดพ้อต่อว่าชายหนุ่มที่ไม่ทันได้ตั้งตัวกับการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของร่างเล็ก ทำให้ยุนโฮอึ้งไปไม่รู้ว่าตกใจเรื่องไหนมากกว่ากัน
"จุนซู...นายพูดเรื่องอะไร? ฉันไม่เข้าใจ???"
"นั่นมันเป็นเรื่องที่ฉันต้องถามพวกนายต่างหาก ยุนโฮบอกฉันสิว่าที่นายยอมคบกับฉันมาตั้งแต่สองปีก่อนไม่ใช่เพราะยูชอนขอร้อง... นายบอกฉันสิ..." ร่างเล็กทุบอกคนตัวสูงกว่ารัวๆ แม้แรงของร่างเล็กนั้นมันจะไม่มากพอจะทำให้ร่างสูงเจ็บได้ แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือสิ่งที่อยู่ข้างใน...หัวใจที่ตัวเองไม่เคยเข้าใจมันเลย รู้แต่เพียงว่าตอนนี้เขาไม่ต้องการให้จุนซูเป็นแบบนี้...
ยุนโฮย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วโอบจุนซูที่ทุบอกเขาอยู่ ให้เข้ามาในอ้อมกอด มือหนาลูบเส้นผมนุ่มไปมาหวังให้ร่างในอ้อมแขนนั้นสงบลง ชายหนุ่มอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไรอีก สักพักมือเรียวก็เริ่มหยุดการเคลื่อนไหว มีเพียงน้ำตาที่ยังคงหลั่งรินอยู่ตลอดเวลาเท่านั้น
ยูชอนที่อยู่ข้างๆรู้ดีว่าตอนนี้เขาเป็นส่วนเกินสำหรับทั้งสองคนไปเสียแล้ว ชายหนุ่มตัดสินใจถอยออกมาแล้วมองจุนซูอีกครั้งด้วยแววตาห่วงใยก่อนเดินจากไป ต่อให้ไม่รู้ชายหนุ่มก็พอเดาออกว่า คนที่บอกเรื่องนี้แก่จุนซูคือใคร...
ทำไมแจจุง? ทำไมนายทำแบบนี้?
ย้อนกลับมาทางยุนโฮกับจุนซู
ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออกปล่อยให้ร่างเล็กนั้นเป็นอิสระ มือหนาข้างหนึ่งใช้ปาดน้ำตาออกจากแก้มใสเบาๆ ดวงตากลมใสที่ยังคงมีน้ำคลอๆกำลังอยู่มองคนรักด้วยความไม่เข้าใจ ส่วนมืออีกข้างนั้นวางอยู่บนไหล่ของร่างเล็ก เมื่อจุนซูดูสงบลงมากแล้ว น้ำเสียงทุ้มถึงเริ่มเอ่ยปากพูด...
"จุนซู...ฉันอยากให้นายเชื่อใจฉันนะ ฉันยอมรับว่าเมื่อสองปีก่อนยูชอนมา...ขอร้องฉันจริง แต่เขาไม่ได้ขอให้ฉันรักนายนี่นา~ เขาแค่ขอให้ฉันลืมแจจุงและขอให้ฉันสนใจนายบ้างเท่านั้นเอง นายไม่เชื่อในความรักของเราเหรอจุนซู?" เมื่อได้ยินคำพูดของร่างสูง จุนซูส่ายหน้าไปมาเพื่อปฏิเสธ
"เชื่อสิ แต่ฉันกลัว...กลัวว่าถ้านายไม่ได้รักฉันจริงๆ แต่ทำตามเพราะเป็นคำขอร้องหรือถูกบังคับละก็ฉันคงทนไม่ได้... ฉันไม่อยากเห็นนายเป็นฝ่ายทิ้งฉันไปหรอกนะ... ยุนโฮ" ร่างเล็กพูดพลางสะอึกสะอื้น ไหล่เล็กไหวน้อย ชายหนุ่มโอบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง มือหนาลูบแผ่นหลังอันสั่นเทาของร่างเล็กเพื่อปลอบโยน...
"หยุดร้องไห้เถอะนะจุนซู... น้ำตาของนายมันสวยก็จริง แต่ฉันชอบเวลานายยิ้มมากกว่า"
"ยุนโฮ... นายจะไม่ทิ้งฉันไปไหนใช่มั้ย? ให้ฉันเชื่อใจนายได้จริงๆใช่มั้ย?" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ คำถามที่เกือบทำให้ชายหนุ่มสะอึก เมื่อนึกโลหะสีเงินที่ไม่สมควรมีอยู่ในตอนนี้...
"อย่ากลัวไปเลยนะจุนซู เชื่อฉันเถอะจุนซู ฉันจะไม่มีวันทิ้งนายไปไหน ฉันสัญญา..."
สัญญา...คำพูดที่เปรียบเสมือนพันธะที่คล้องคอผู้พูดให้ปฏิบัติตามอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง แต่ยุนโฮจะรู้มั้ยนะ? ว่าอีกไม่นานคำสัญญาครั้งนี้ของเขา ที่พูดไปเพียงเพื่อจะหยุดน้ำตาของร่างเล็กนั้น จะทำให้เขาต้องเจ็บปวดและทุกทรมานเป็นที่สุด...
"ไม่เอานะครับ คนดีของผมอย่าร้องไห้สิ เห็นมั้ยตาบวมหมดแล้วเดี๋ยวไม่สวยน้า~ กลับบ้านของเรากันดีกว่านะจุนซู...นะ?"
"อืม...ไปสิ...." แล้วชายหนุ่มร่างสูงก็พาร่างคนรักของตนกลับไปที่บ้านแต่ดูเหมือนว่าปัญหาจะยังไม่จบแค่นั้น เพราะเมื่อกลับถึงบ้าน ขณะยุนโฮไปอาบน้ำชำระร่างกาย จุนซูเองก็นอนเล่นคิดอะไรไปมาอยู่บนเตียง...
จนกระทั่งท้องฟ้าด้านอกเริ่มมืดลง ร่างเล็กลุกจากเตียงไปเพื่อเปิดไฟ แต่แล้วแล้วสายตาของเด็กหนุ่มก็เหลือบไปเห็นประกายแวววาวจากลิ้นชักข้างหัวเตียง... ที่เขาจำได้ว่าเห็นยุนโฮเอาอะไรบางอย่างใส่ไว้เมื่อคืน ด้วยความอยากรู้ ร่างเล็กไม่ได้เดินไปเปิดไฟแต่กลับเลื่อนลิ้นชักออกมา...
โลหะสีเงินที่ทำให้ร่างเล็กอึ้งไป มือเรียวเอื้อมหยิบสายสร้อยขึ้นมาทั้งที่กำลังสั่นน้อยๆโดยไม่รู้ตัว ดวงตาใสมองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ไม่ว่าจะมองยังไงมันก็เป็นสร้อยเส้นเดียวกับที่แจจุงใส่อยู่ คำถามที่แสนทิ่มแทงใจของเด็กหนุ่มเพื่อนเก่าดังขึ้นมาอีกครั้ง...
...นายคิดเหรอว่ายุนโฮเขารักนายจริง ถ้าไม่ใช่เพราะคำขอร้องของยูชอนละก็ นายก็ไม่มีวันได้เขาไปหรอก...
แกร็ก...
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อม ร่างสูงในชุดสบายๆเข้ามาพร้อมกับใบหน้ามีหยดน้ำพร่าวอยู่ทั่ว พร้อมกับผ้าเช็ดผมผืนเล็กอยู่บนศีรษะชุ่มน้ำของชายหนุ่ม มือหนาข้างหนึ่งใช้ขยี้ผมตัวเองไปพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะสวิตซ์ไฟที่อยู่ด้านข้างของประตู แสงจากหลอดไฟสว่างขึ้นมาให้เห็นร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าบนเตียงโดยหันหลังให้กับชายหนุ่มอยู่...
"จุนซู... มืดแล้วทำไมถึงไม่เปิดไฟล่ะ? จุนซู...จุนซู??? " เสียงทุ้มเอ่ยถามคนรักที่ยังคงนั่งนิ่งเงียบราวกับไม่รู้สึกตัวเลยว่าเขากำลังพูดด้วย ชายหนุ่มกำลังจะเดินเข้าไปใกล้แต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อ ร่างเล็กที่เขาพร่ำเรียกนั้นหันมาพร้อมกับน้ำตาที่เจิ่งนองอยู่บนใบหน้า...
"ทำไมยุนโฮ นายบอกฉันว่านายทิ้งมันไปแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่อะไร?" ชายหนุ่มได้แต่ตกตะลึงไปเมื่อเห็นสิ่งที่จุนซูถืออยู่ในมือ โลหะสีเงินที่เขาลืมไปเสียสนิทเลยว่าต้องจัดการกับมัน...
ร่างเล็กมองชายหนุ่มด้วยสายตาที่ปวดร้าว แววตาของชายหนุ่มดูก็รู้ว่าเขายังรู้สึกกับสร้อยเส้นนี้ยังไง!!~ ยิ่งมองดูใบหน้าของชายหนุ่มที่ฉายแววเศร้ากับเสียงหวานของแจจุงดังแว่วในหูยิ่งตอกย้ำให้เขาเจ็บปวด...
"ใช่สิ...ฉันมันเป็นได้แค่ตัวแทนเท่านั้นนิ กลับไปสิยุนโฮตัวจริงของนายเขากลับมาแล้วนี่กลับไปสิ...!!!" ร่างเล็กตะโกนใส่ร่างสูงที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่มีคำแก้ตัวจากชายหนุ่มเลยแม้แต่คำเดียว ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นใบหน้าเรียวหวานเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่เจ้าตัวไม่คิดจะปาดมันอออกเลยสักนิด... เด็กหนุ่มร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเหนื่อยและหลับไปโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่ยังกำสร้อยคอเส้นสำคัญของชายหนุ่มไว้ในมือ...
เมื่อชายหนุ่มเห็นร่างเล็กหลับไปแล้วก็ช้อนตัวเด็กหนุ่มขึ้นไปนอนบนเตียง มือหนาเกลี่ยปอยผมที่บังดวงตาของร่างเล็กออกเบาๆ แล้วเลื่อนลงมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มใส
"ขอโทษจุนซู ฉันขอโทษ..." ยุนโฮดึงเอาสร้อยออกจากมือจุนซู ก่อนจะนำผ้าห่มมาคลุมตัวร่างบางไว้ส่วนตัวเขาเองนั้นกลับยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงด้านนอก
To Be Con…
อ่านถึงตอนนี้แล้ว
แนะนำให้อ่านตอนไปอย่างรวดเร็ว...
- - + +-b g-น่า รัก
ความคิดเห็น