คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: เมื่อคู่แข่งหลายๆคนปรากฏตัวพร้อมกัน
“พี่ฮยอคแจคร้าบบบบบบบบบบบ” เสียงทุ้มเรียกร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ทำให้ตาสวยหันไปมองร่างสูงที่เดินมานั่งข้างๆยิ้มๆ
“ว่าไงคยูฮยอน” เสียงหวานเอ่ยถามก่อนที่หัวทุยๆของชายหนุ่มจะวางแหมะบนไหล่บอบบางอย่างออดอ้อน
“หิวข้าว” สั้นๆง่ายๆจนคนฟังอมยิ้มให้กับความเป็นเด็กของน้องเล็กในวง
“แล้วมาบอกพี่ พี่จะช่วยนายได้ยังไง” ถามไปก็หัวเราะไป เขาทำอาหารเป็นซะทีไหนล่ะ
“อ่า งั้นผมกินพี่ฮยอคแจแทนได้ไหมครับ” คยูฮยอนยกหัวขึ้นมาถามยิ้มๆ ฮยอคแจมองคนถามตาโต
“ไม่ได้ ไปกินข้าวเลยไป” ฮันกยองที่เดินออกมาจากครัวตอบแทนก่อนจะไล่คยูฮยอน แต่คยูฮยอนยังคงนั่งอยู่กับที่แถมยังจับมือฮยอคแจไว้ซะแน่นอีก
“หิวข้าวก็ไปกินข้าวสิคยู” ฮยอคแจพูด มองกิริยาของคนข้างๆงงๆ
“พี่นั่นแหละไปกินกับผมเลย” คยูฮยอนว่าก่อนจะดึงฮยอคแจหายเข้าไปในครัว ฮันกยองมองน้องเล็กก่อนจะส่ายหน้าปลงๆ ชอบใครไม่ชอบ ดันมาชอบคนเดียวกับเค้าอีกนี่สิติดที่คนกลางนี่สิดันไม่รู้อะไรซักอย่างเลย คิดได้แค่นั้นหนุ่มจีนก็เดินตามเข้ามาในครัวทันที
“พี่จะเข้ามาทำไมอ่ะ” คยูฮยอนถามไม่สบอารมณ์นัก
“อ้าว หิวข้าวก็เข้ามากินข้าวน่ะสิ” ฮันกยองตอบก่อนจะตักข้าวมานั่งข้างฮยอคแจ
“ผมอิ่มแล้ว” คยูฮยอนพูดขึ้น
“งั้นก็ไปเตรียมตัวสิ” ฮยอคแจพูดก่อนจะกินต่อไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนักก็คยูฮยอนขี้อ้อนแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่นา
“อือ ไปเตรียมตัวเลยป่ะ” ฮันกยองเสริมก่อนจะยกยิ้มน้อยๆไปให้แบบกวนประสาท
“พี่ฮยอคพี่ฮันไล่ผมอ้ะ” อีกคนไม่ยอมแพ้เลยหันไปอ้อนคนนั่งกลางแทน
“อะไรของพวกนายเนี่ย ไปทั้งสองคนเลยไปเอสเจเอ็มมีงานนะวันนี้” ฮยอคแจตัดบทก่อนจะลุกออกไปซะเอง นับวันไอ้พวกนี้ยิ่งติ๊งต๊องกันเข้าไปอีก แย่งตำแหน่งรั่วเขาไปจนหมด
“อ้าวด็อง จะไปแล้วเหรอพี่ฮันกับคยูยังกินข้าวอยู่เลย” ออกมาข้างนอกก็เจอดงเฮที่กำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอกก่อนจะทักเพื่อนสนิทขึ้น
“อ้าว ยังไม่ไปกันอีกเหรอ สายแล้วนะเนี่ย” ดงเฮตอบก่อนจะหยุดใส่รองเท้า ซึ่งร่างบางก็พยักหน้ารับ
“ฮยอคไปตามให้เค้าที ซีวอนรอนานแล้ว” ดงเฮบอกก่อนหน้าจะขึ้นสีหน่อยๆ
“หุหุ ที่แท้ก็รีบลงไปหาแฟนนี่เอง” ฮยอคแจแหย่ก่อนจะหัวเราะน้อยๆแล้วเดินกลับไปในครัว ดงเฮมองตามร่างบางไป ไม่ใช่หรอกฮยอคแจ ฉันกลัวว่าถ้ามองหน้านายนานกว่านี้ฉันจะพาลไม่ไปทำงานน่ะสิ
“ไปน่ะคร้าบ/ไปน่ะคร้าบ” สองเสียงดังขึ้นก่อนที่คยูฮยอนและฮันกยองจะเดินกัดกันไปตลอดทาง ฮยอคแจมองตามไปขำๆ มันจะไปกันรอดไหมน่ะ
“ฮยอคแจ” เสียงทุ้มเรียกขึ้นทำให้ฮยอคแจหันไปมองด้านหลังไม่บอกก็รู้ว่าใครเรียกเสียงเป็นเอกลักษณ์ซะขนาดนี้
“ว่าไงคิบอม” ใช่น้องเล็กอีกคนในวงที่ไม่เคยจะเรียกเขาว่าพี่เลยซักครั้งเดียว เจ้าชายน้ำแข็งในสายตาคนอื่นๆมองร่างบางที่อมลมจนแก้มพองอย่างน่ารักยิ้มๆ
“หิวข้าว” คำเดิมแต่คนพูดคนละคนพร้อมกับแก้มป่องๆที่วางคลอเคลียอยู่บนไหล่บอบบางทำให้เจ้าของหน้าแดงอย่างไม่รู้สาเหตุ จนคิบอมมองคนตรงหน้ายิ้มๆ แล้วจับมือนุ่มเดินเข้าไปในครัว
“ไก่น้อยกินข้าวแล้วหรอ” คิบอมถามขึ้นเมื่อเห็นคนที่มาด้วยแค่นั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ
“อ๋อกินกับคยูฮยอนและก็พี่ฮันแล้วอ่ะ” ร่างบางตอบ ก่อนที่คิบอมจะชะงักไปกับคำตอบนั้น
“ทีหลังกินข้าวเช้าก็รอฉันมั่งเซ่” คิบอมพูดเคืองๆทำให้ฮยอคแจหันมามองงงๆ
“อะไรของนาย” ร่างบางบ่นเบาๆก่อนจะลุกขึ้นไปเทน้ำใส่แก้วมาให้ร่างสูงที่นั่งอยู่
“ขอบใจ” รับไปแล้วยิ้มให้จนตาหยี
“อ้าว ฮยอคแจบรรดาสามีไปทำงานกันหมดแล้วเหรอ” กระต่ายน้อยซองมินเพื่อนสนิทของฮยอคแจเดินออกมาจากห้องก่อนจะทักเพื่อนยิ้มๆ
“บรรดาสามีบ้าบออะไรของแก” ฮยอคแจถามก่อนที่กระต่ายน้อยตัวอ้วนจะมานั่งลงข้างๆก่อนจะแย่งขนมในมือฮยอคแจไปกินหน้าตาเฉย
“อ้าวก็คิบอม คยูฮยอน พี่ฮันกยองไหนจะดงเฮอีก” ซองมินร่ายยาวก่อนจะยิ้มให้กับตาแป๋วๆของเพื่อน
“บ้าป่าว คิดไปได้นะ” ฮยอคแจว่าพลางตีแขนอวบๆของเพื่อนไปทีนึง
“อะไรเล่าก็จริงนี่ เขามีข่าวคยูมินเยอะแยะแต่ใครจะรู้น๊าว่าหมาป่าของเราไม่ได้ชอบกระต่ายแต่ชอบไก่น้อยแทน” ซองมินพูดหัวเราะร่า
“เพี้ยนรึเปล่าแกน่ะ วันนี้ไม่มีงานหน่อยสบายจนเพี้ยนเลยนะ” ฮยอคแจว่าเข้าให้แต่ซองมินกลับยิ้มจนแก้มแทบปริก่อนจะเอาหัวของตัวเองไปวางไว้บนตักเพื่อนรักอย่างอ้อนๆ
“โห ก็ใครจะเหมือนนายล่ะ วันหยุดทั้งทียังตื่นเช้ามาส่งบรรดาสามีเลย” ซองมินพูดก่อนจะโดนหมอนมาอุดหน้าด้วยฝีมือฮยอคแจ กระต่ายน้อยดิ้นจนไก่หัวเราะออกมาก่อนจะเลิกแกล้งแล้วเอามือเรียวไปวางเล่นบนผมของคนบนตักแทน
“นี่ไก่น้อย”
“ว่าไงกระต่ายอ้วน”
“นายชอบใครอ่ะ ในบรรดาพวกนั้นอ่ะ” ซองมินถามก่อนจะมองเพื่อนรักตาแป๋ว ฮยอคแจก็ดูอึ้งๆไปกับคำถามที่โพล่งออกมาจนมือเรียวหยุดการเล่นผมของเพื่อนรักไปโดยปริยาย
“ฉันไม่รู้หรอกซองมิน”
“อ่าว แล้วฉันจะเชียร์ใครล่ะทีนี้” ซองมินบ่นก่อนจะจับมือฮยอคแจไว้ ใครๆก็คิดว่าเค้าสองคนเป็นแฟนกันใช่ซะที่ไหนล่ะ เราเป็นเพื่อนรักกันมากต่างหาก แถมซองมินมองแวบเดียวยังรู้อีกว่าเพื่อนรักชอบใครแต่ก็ไม่พูดออกไปเท่านั้นเอง ให้เจ้าตัวหาคำตอบของหัวใจเองดีกว่าเนอะ ไม่นานนักเจ้ากระต่ายน้อยก็ทำท่าจะเคลิ้มหลับอีก
“อ้าวซองมิน นายง่วงก็ไปนอนในห้องสิมานอนตักฮยอคแจทำไม” ฮีซอลที่เพิ่งเดินออกจากห้องมองซองมินเคืองๆ ที่บังอาจมานอนหนุนตักไก่น้อยของเค้าซะได้
“อะไรอ่ะพี่” ซองมินงัวเงียถามในขณะที่ยกมือของฮยอคแจมาปิดตาไว้ (ทำไมแกไม่เอามือตัวเองปิดฟระ)
“ง่วงก็ไปนอนในห้องสิ” หนุ่มหน้าสวยพูดอีกครั้ง
“ให้มันนอนนี่ก็ได้พี่ ผมไม่เมื่อยหรอก” ฮยอคแจหันไปบอกพี่ชายร่วมวงยิ้มๆ ฮีซอลเลยจำใจเดินไปนั่งอีกฝั่งของฮยอคแจแทน
“นี่ฮยอคแจไปดูหนังกันป่ะ” ฮีซอลถามขึ้นเล่นเอาคนที่นอนอยู่ลืมตาโพลงขึ้นมาทันที อย่าให้กระต่ายน้อยตัวนี้คิดถูกเลยนะ
“ไปสิฮะพี่ ซองมินไปด้วยกันนะ” และแล้วฮยอคแจก็ยังคงเป็นฮยอคแจซื่อจนเซ่อ คำถามนั้นทำให้พี่ร่วมวงมองซองมินอย่างเคืองๆแต่มีเหรอ ซองมินจะกลัวไหนๆเพื่อนรักก็ชวนแล้วนี่ยังไงซองมินก็ยอมให้ฮีซอลเป็นเมะไม่ได้ ยอมไม่ได้
“ไปสิไป” ซองมินตอบก่อนจะยิ้มแล้วลากเพื่อนตัวเองหายเขาไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
“พี่รออยู่นี่แล้วกัน” ฮีซอลตะโกนบอกก่อนจะนั่งยิ้มๆอยู่กับที่ ยังไงไก่น้อยก็ยังใสซื่อบริสุทธิ์จนไม่รู้เลยว่าคนรอบข้างคิดยังไง
“พี่ฮีซอลดูเรื่องนั้นดีกว่า” ฮยอคแจชี้ไปที่หนังผีเรื่องนึงที่เจ้าตัวเคยบ่นว่าอยากดู ซองมินที่เกาะแขนเพื่อนรักอยู่หันไปมองตามอย่างหวาดๆ
“ไก่ ฉันไม่อยากดูเรื่องนั้นอ่ะ” กระต่ายน้อยพูดขึ้นก่อนจะจับหมวกไหมพรมให้เข้าที่
“เรื่องนั้นก็ดี” ฮีซอลสรุปก่อนจะเดินเลยไปซื้อตั๋วท่ามกลางสายตาของประชาชนที่มองมายังพวกเค้าอย่างสนใจ
“พี่ฮีซอลวันนี้ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนะครับ” ฮยอคแจถามขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงกลับมาจากซื้อตั๋วด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“อ่อนิดหน่อยน่ะ” พูดจบฮีซอลก็ยกมือเรียวของตัวเองไปจับหมวกให้ฮยอคแจอย่างอ่อนโยน ซองมินมองพี่ชายร่วมวงตาโต โอว้พี่ฮีซอลอีกคนเหรอเนี่ย ไก่เอ๋ยเกิดมาน่ารักทำไมลำบากใจแน่เลย
“ไปเถอะ” เมื่อมองนาฬิกาเห็นเป็นเวลาที่หนังใกล้จะฉายแล้วฮีซอลก็จับมือนิ่มของฮยอคแจทันทีก่อนจะออกเดิน แต่ฮยอคแจกลับเอามืออีกข้างที่ว่างไปจับซองมินไว้อีกที
“ฉันมาเป็นก้างรึเปล่าเนี่ย” ซองมินถามยิ้มๆในขณะที่นั่งอยู่ข้างกันในโรงหนัง
“ห๊า ก้างอะไรของแกเพี้ยนแน่ๆเลยแกวันนี้” ฮยอคแจว่าเพื่อนตัวเองก่อนจะหยิกเบาๆที่สีข้างไปทันที ไม่นานนักหนังก็เริ่มฉายฮยอคแจดูหนังด้วยแววตาสนุกสนานผิดกับเพื่อนรักอย่างซองมินที่ดูอย่างหวาดกลัวทำให้ฮยอคแจขำน้อยๆกับท่าทางเคะแตกของเพื่อน ไม่นานนักซองมินก็ทนไม่ได้เลยเอาแขนบอบบางของฮยอคแจเป็นที่พึ่ง ฮยอคแจหันไปมองเพื่อนขำๆก่อนจะหันไปมองฮีซอลที่มองอยู่ก่อนแล้ว
“ซองมินนี่กลัวผีมากๆเลยเนอะ” ฮีซอลมองกระต่ายน้อยที่ตอนนี้ปิดหน้าปิดตาอย่างขำๆก่อนฮยอคแจจะหัวเราะออกมาน้อยๆ ฮีซอลมองคนด้านข้างอย่างเผลอไผล คนอะไรน่ารักได้ขนาดนี้ ฉันชักจะหลงรักนายมากขึ้นทุกวันแล้วนะไก่น้อยของฉัน มือเรียวของฮีซอลเอื้อมไปกอบกุมมือนิ่มของฮยอคแจก่อนจะกระชับให้แน่นขึ้นโดยหนุ่มรุ่นน้องไม่ว่าอะไรเพียงแค่หันมายิ้มให้เฉยๆแล้วหันไปดูหนังต่อแต่ซองมินที่ลืมตาขึ้นมาพอดีมองการกระทำของฮีซอลอย่างกลุ้มๆ แกจะเลือกใครนะไอ้ไก่ คิบอมที่แกหวั่นไหวด้วย พี่ฮันกยองที่เอาใจแกตลอดเวลาจนแกเคยชิน คยูฮยอนที่ช่างออดอ้อนแต่แกก็ตามใจมันตลอด ไหนจะดงเฮเพื่อนรักที่แอบหลงรักแกอีกคน แล้วนี่ยังมีพี่ฮีซอลที่เริ่มรุกจนน่ากลัวนี่สิ โอ๊ยกระต่ายปวดหัว
-----------------------------------------------------------------------------------------
เนื่องมาจากชอตฟิค มีนักอ่านอยากให้แต่งเป็นฟิคยาว
ไรเตอร์เลยลองแต่งมาให้น๊า
แต่ปัญหาคือยังไม่รู้จะเอาใครเป็นพระเอก นี่สิ หุหุ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์จากทุกเรื่องมากๆเลยน๊างับ
ความคิดเห็น