หัวขโมยแห่งบารามอส>>>เมื่อเฟรินเปลี่ยนไป(อย่างรุนแรง)รีไรท์

ลำดับตอนที่ #1 : หนูเป็นใครคะ!!?(รี)

สวัสดีค่า!!!!! เรา _NisTKunG_ค่า เองนะคะ หรือว่านิด  อัพแล้วค่ะ อ๋อ ต้องใช้คำว่ารีไรท์แล้วสินะ กวังว่าจะสนุกกว่าเดิมนะคะ

(ฮา)

ตอนที่1

เช้าวันใหม่อันสดใสของเอดนกำลังคืบคลานมาอย่างช้าๆ… แสงสีทองอ่อนๆค่อยๆโพล่ขึ้นจากผืนดินตามมาด้วยดวงอาทิตย์กลมโตดวงใหญ่โพล่ขึ้นตามมาอย่างติดๆ  เวลาประมาณหกถึงเจ็ดโมงเช้าชาวเอเดนมักจะใช้เวลานี้ในการตื่นนอนและทำภารกิจส่วนตัว เช่นเดียวกับนักเรียนในโรงเรียนพระราชา ใช่...บางคนที่คงแก่เรียนหรือขยันมากกว่าปกติจะตื่นก่อน เหมือนกับเจ้าชายคาโล วาเนบลีที่พ่วงด้วยตำแหน่งหัวหน้าป้อมอัศวิน มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าเจ้าตัวจะตื่นและปฏิบัติภารกิจส่วนตัวอย่างคนอื่นๆเขา แต่ว่า...

                “เฟริน ตื่นได้แล้ว”เสียงของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร

                “....”

                “เฟริน”เสียงของคาโลเข้มขึ้น

                “แปป...”

                เจ้าตัวยุ่งกำลังต่อรอง พร้อมกับพลิกตัวนอนคว่ำแล้วคลุมโปรง

                “...หืม”เมื่อเสียงทำปลุกเงียบไปทำให้เฟรินลืมตามองหาเจ้าคนปลุก เมื่อพบว่าเจ้าคนปลุกหายไป เลยโมโหขึ้นมา

                “ไอ้บ้า ไม่รอกับบ้างหรือไงวะ”

            “เฮ้เฟริน นายกินข้าวไปกี่จานแล้ววะ”เพื่อนนักฆ่าถาม

                “อะไรพึ่งสี่เอง”

                เฟรินที่กำลังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆอยู่ตอบพร้อมก้มลงสว่าปามต่อ

                “เดี๋ยวอ้วนก็ไม่สวยหรอก”

                “จ๊ากกก...”มันมาไม่ให้สุ้มให้เสียงอีกแล้วไอ้โร

                “แหมเดี๋ยวนี้ตกใจง่ายจัง หรือว่าคิดว่าใคร”คำพูดนี้ทำเอาเฟรินหน้าเริ่มขึ้นสี โรหัวเราะเบาๆกับท่าทางของเพื่อนสาวแล้วนั่งลงข้างๆ

                “อะไรวะ แกก็หัดให้สุ้มให้เสียงนี่หว่า”โรหัวเราะเบาๆ

            “เอ่อพี่ครับมีคนฝากของมาให้พี่คาโลครับ”รุ่นน้องปีหนึ่งคนหนึ่งเดินมาหาพวกเธออย่างเก้ๆกังๆก่อนจะส่งของให้แล้วเดินจากไป

            “ทำไม่ต้องมาให้พวกเรา”คิลถาม

            “คงนึกว่าพวกเรารู้จักไอ้คาโลมั้ง”เฟรินตอบตอบ

                “ไม่รู้จักได้ไง ถ้าใครๆรู้จักธิดาแห่งความมืดล่ะก็จะไม่รู้จักเจ้าชายคาโลแฟนของเขาไม่ใช่เหรอ”นัยน์ตาสีเขียวฉายแววประกายระยับ

                “ไอ้บ้า”เสียงหัวเราะของคิลเริ่มดังขึ้น

            “อะไร”เสียงของคนที่กำลังทำงานอย่างขมักเขม้นเอ่ยถามอย่างรำคาญ

            “เอ้า ไอ้เราอุตส่าห์เอาของมาให้ยังทำเสียงดุอีก”

                “มีคนเค้าฝากมาให้อีกทีน่ะ”โรอธิบายเมื่อเห็นคาโลรับของมาอย่างงงๆ

                “ไหนๆของดูมั่งซิ”

                ถึงคาโล

เมื่อสัปดาห์ก่อนป้าของลูกมาเยี่ยมที่คาโนวาล แล้วถามหาถึงลูก พอรู้ว่าไปเรียนจึงฝากของมาให้ แอปเปิ้ลเคลือบน้ำยาเวนีย่า ป้าบอกว่าเป็นของที่ซื้อมาฝากจากเวนอลครั้งที่ไปเที่ยวครั้งล่าสุด เค้าขอบว่าคุณภาพดีและอร่อย...

                เมื่อได้อ่านถึงตรงนี้ โรคหัวขโมยที่แก้ไม่หายก็เกิดขึ้น ใช้วิชาก้นหีบค่อยๆแกะห่อที่บรรจุแอปเปิ้ลอยู่แล้ว...

                “เฮ้ยเฟรินทำไรว่ะ”เสียงของคิลดังขึ้น

                “เฟริน”เสียงเข้มๆบ่งบอกถึงความเครียดของคาโลกล่าวเตือน

                “อะไรเหรอ”เจ้าตัวตีหน้าซื่อ

                “แอปเปิ้ล”

                “เฟริน ฉันว่านายไม่ควรจะกินมันนะ”โรกล่าวเตือน

                “อารายกัน ในถุงมีตั้งเยอะแค่ลูกเดียวขอไม่ได้เหรอ”

                เมื่อทำเนียบไม่ได้ เลยต้องใช้สายตาหวานเลี่ยน ส่งวิ้งๆไปหาคาโล แต่ไม่ง่ายขนาดนั้นคาโลคราวนี้ไม่มีทีท่าที่จะโอนอ่อนแม้แต่น้อย

                “เอาคืนมา”

            “ไม่ให้โว้ยยย”ว่าแล้วเฟรินก็วิ่งหนีไป ตามด้วยคาโลและโรวิ่งตามไปติดๆ

                “อะไรของมันวะ”คิลที่ตอนนี้บนหัวมีแต่เครื่องหมายคำถาม แต่ก็วิ่งตามเพื่อนรักไป

                “ซวยแล้วตู”

เฟรินถึงสบถเมื่อเจอทางตันข้างหน้า คราวนี้เสียชาติขโมยแล้วไงตู

“แฮกๆ คืนมาดีกว่านะ”โรยิ้มก่อนจะปาดเหงื่อ

“เรื่องมันอะไรกันแน่”คิลถาม(และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจคิลน้อยสักนิด)

“เฟริน”คาโลเอ่ยเสียงเครียด

“เฮ้ยนั้น UFO!!!”เฟรินตะโกนและชี้ไปที่หน้าต่าง เพื่อนๆทั้งสามผู้ไร้เดียงสาหันไปมอง เธอหัวเราะในใจก่อนจะพูดว่า “เสร็จฉัน แอปเปิ้ลสุดที่รัก ก๊ากๆ กรวบๆ”

“เฟริน!”โรหน้าซีด

“คายออกมา เร็ว!”

เมื่อคาโลเห็นเจ้าตัวยุ่งไม่ยอมคายจึงเดินดุ่มๆเข้าไปจะล้วงคอ แต่ยังไม่ได้ทำอะไร เฟรินก็ทรุดลงไปนอนดิ้นๆที่พื้น

“เฟริน!!”คาโลสบถอย่างโกรธเกรียวก่อดจะรวบตัวเฟรินมากอดแล้วล้วงคอ โรและคิลเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งมาช่วย

“ปวดหัว...ปวดคอ...ปวด....ปวด”เสียงของเฟรินเริ่มขาดหายเนื่องจากความเจ็บกำลังแทรกซึมลามลงไปเรื่อยๆก่อนที่จะหมดสติไป

“เฟริน!!!”

ณ.ห้องนอนของคาโล คิล และเฟริน

“ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่วะ”คิลถาม

“ก็แอปเปิ้ลที่เฟรินกินไปน่ะ มีน้ำยาที่เคลือบอยู่ชื่อ เวนีย่า น้ำยาเนี่ยถือว่าเป็นยาพิษดีๆเลยนะ”นายห้องสมุดเคลื่อนที่อธิบายแทนเพื่อนอีกคนที่ไม่ว่างจะตอบและไม่คิดจะตอบด้วย

“แล้วๆจะเคลือบทำไม”

“ก็...น้ำยาเนี่ยเค้าใช่ผสมยากัน ตัวยาที่จะผมอย่างจะมีส่วนผสมของแอปเปิ้ลจึงเคลือบน่ะ”

“ถ้าผสมแล้วกินจะไม่ตายเรอะ”เจ้านักฆ่าขี้สงสัยเอ่ยถามอีก

“การจะทำยาอะไรก็มีส่วนผสมที่แก้กันอยู่แล้ว ทำให้กินแล้วไม่เป็นอะไร อ่อใช่คนที่กินน้ำยาเวนีย่าไป อาจจะพูดไม่ได้ ตาบอดหรือ....”

“โร!!!”คาโลตะโกน

“ขอโทษที”โรเอ่ยเสียงเครียด

“อือ....”

“เฟริน!!”

คาโลวิ่งเข้าไปโผล่กอดเฟรินที่กึ่งนอนกึ่งนั่งบนเตียงอย่าห่วงนักห่วงหนา

ยัยบ้า...

ชอบทำให้คนอื่นต้องเป็นห่วง คาโลคาดโทษในใจ

“เฟรินเป็นยังไงบ้าง”โรถาม

“เฟริน ฉันรู้ว่านายจะต้องไม่เป็นอะไร ฮ่าๆ”คิลหัวเราะ

“เอ่อ...พวกพี่เป็นใครกันคะ”

“- -  >>> O O>>> OoO!!!!”ใบหน้าของคิล

“^^>>>O O>>>=O=;”ใบหน้าของโร

“O_o>>>OoO>>>O[]O”ใบหน้าของคาโล

จบตอน

 จบแล้วคร่า ตอนที่หนึ่ง เป็นไงบ้างคร่าตอนที่หนึ่ง มาเม้นทักทายกันหน่อยนะคะ^^