คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Chapter22 : ชะตากรรมของฮีชอล (NC WonCin )
Chapter22 : ชะตากรรมของฮีชอล (NC WonCin )
หลังจากอยู่เฝ้าอาการที่โรงพยาบาลจนเยจินฟื้นขึ้นมาในช่วงบ่ายของวันซีวอนจึงกลับมาที่คอนโดเมื่อเห็นว่าแม่ของตนนั้นอาการปลอดภัยดีไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว ลิ้นชักที่ใช้เก็บสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าทั้งชีวิตจะได้หยิบมันออกมาใช้อีกบัดนี้ถูกเปิดออก ปืนกระบอกสวยสีดำขลับถูกยกขึ้นมาเฉยชมความงามเป็นครั้งที่สองตั้งแต่ที่ได้มันมา หวังว่าคงไม่ฝืดจนยิงไม่ออกหรอกนะ
เป้าหมายในการเดินทางครั้งนี้ถูกกำหนดไว้อย่างชัดเจนและแน่นอน คันเร่งถูกเหยียบจนมิดเพื่อหวังไปให้ถึงที่หมายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
รถคันงามของลูกชายคนโตแห่งโจกรุ๊ปบัดนี้จอดเทียบที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินบุกเดี่ยวเข้าไปในบ้านอย่างไม่มีความเกรงกลัวใดๆ ไม่แม้แต่จะกดกริ่งตามมารยาทที่ควรจะเป็นด้วยซ้ำ
“ไอ้สารเลวตัวไหนมันชื่อคังอิน!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะมึง!!” แผดเสียงดังอย่างโกรธเกรี้ยว ปืนกระบอกสวยถูกยกขึ้นมาเล็งกวาดไปทั่วบริเวณ หากไอ้คนเลวคนนั้นมันโผล่ออกมาเมื่อไหร่ เขาก็พร้อมจะปลิดชีวิตมันในทันที
“ว่าไงครับคุณชเวซีวอน มีธุระอะไรกับผมหรือไง” ไม่รอให้แขกผู้มาเยือนอย่างกะทันหันได้รอนานคังอินก็เดินออกมายืนที่บันไดชั้นบนของบ้าน ก่อนจะก้าวเดินลงมาทีละขั้นอย่างไม่เกรงกลัวลูกกระสุนที่ซีวอนจะยิงออกมาเมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ โดยที่ตัวเขาเองไม่มีอาวุธอะไรที่ถืออยู่ในมือซักชิ้นเดียว
“มึงสินะไอ้คังอิน! เตรียมตัวตายเถอะมึง!” ซีวอนพูดด้วยความโกรธจัดจนมือที่ถือปืนนั้นสั่นระริก เล็งยิงไปที่จุดสำคัญของร่างกาย นิ้วชี้เหนี่ยวไกปืนไว้พร้อมจะยิงได้ทุกเมื่อ
คังอินกระตุกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางโกรธจัดของซีวอน คงจะรู้เรื่องที่อีทึกโดนเขาขืนใจไปแล้วล่ะสินะ ถึงได้โผล่หัวมาที่นี่ แต่มาช้าไปหน่อยมั้ยคุณชายชเวซีวอน
“หยุดนะซีวอน!” นิ้วที่กำลังเหนี่ยวไกต้องชะงักกะทันหันเมื่อฮีชอลโผล่ออกมาเอาตัวบังคังอินเอาไว้
“หลบไปฮีชอล คุณไม่เกี่ยว” ออกคำสั่งเสียงดัง หากแต่อีกคนกลับไม่ยอมทำตาม ซีวอนจึงได้แต่ยืนถือปืนค้างไว้อยู่อย่างนั้น
“ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะ ในเมื่อเรื่องทั้งหมดฉันเป็นคนสั่งให้ทำ ถ้าจะฆ่าคังอินก็ฆ่าฉันด้วยซีวอน” ประกาศกร้าวให้คนที่ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราวได้รับทราบความจริงพร้อมกับท้าทายไปด้วยในตัว
“คุณว่าไงนะ” ถามกลับไปอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เรื่องที่เขาได้รับรู้วันนี้มันร้ายแรงพอแล้ว แต่มันกลับยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีกเมื่อเขาได้รู้ว่าฮีชอลเป็นคนออกคำสั่งทั้งหมด มือที่ถือปืนอยู่ลดลงมาอยู่ข้างตัว เพิ่งรู้ตัววันนี้เองว่าตัวเองนั้นโง่เขลาขนาดไหน โดนหลอกมาตลอดเวลาแต่กลับไม่รู้ตัวเลยซักนิด ซ้ำร้ายยิ่งกว่านั้นคือเขาทำร้ายที่คนทำร้ายครอบครัวเขาไม่ลง เขาไม่มีวันกล้าฆ่าฮีชอล
“ก็อย่างที่ได้ยิน เราเป็นศัตรูกันชเวซีวอน” เน้นย้ำให้อีกคนได้ยินอย่างชัดเจนอีกครั้ง แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกโหวงในใจแปลกๆที่ต้องมาเผชิญหน้ากับซีวอนในฐานะแบบนี้ คงเป็นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขารู้จักกับซีวอนในฐานะเพื่อนเที่ยวเท่านั้น ตัวซีวอนเองก็ไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับโจกรุ๊ปเลยจนบางทีเขาลืมไปว่ายังไงซีวอนก็คือลูกชายคนโตของโจกรุ๊ป
“แล้วพี่อีทึกเขาเกี่ยวอะไรด้วย เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องระหว่างความแค้นของครอบครัวเราแม้แต่นิด ทำไมต้องไปทำร้ายพี่เขาด้วย” ถามออกมาเสียงสั่นระริก ทั้งโมโหและไม่เข้าใจ ซีวอนกำหมัดแน่นอย่างข่มอารมณ์
“หึ แค่มันอยู่ในเครือของโจกรุ๊ปก็คือคนของครอบครัวโจ ยังไงซะมันก็คือหนึ่งในเครื่องมือที่จะใช้แก้แค้น ฉันไม่สนหรอกนะว่ามันคนนั้นจะเป็นใครสำคัญมาจากไหน ถ้าขึ้นชื่อว่าโจกรุ๊ปมันก็คือศัตรู” หัวเราะในลำคออย่างสมเพชใจกับคำถามที่ได้ฟัง ฮีชอลเดินก้าวลงมาจากบันไดจนมาอยู่ในระดับเดียวกับซีวอน ประกาศจุดยืนให้รู้กันไปเลยว่าใครมิตรใครศัตรู
“หมายความว่าคุณจะฆ่าทุกคน รวมถึงผมด้วยใช่มั้ย” สุดแสนจะเสียใจกับคำตอบที่ได้ฟัง ซีวอนถามกลับไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงมาก เพราะความแค้นทำให้คนเราแยกแยะอะไรไม่ออกได้ขนาดนี้เชียวเหรอ
“นายลองคิดดูสิซีวอน เรื่องที่ฉันเขาไปตีสนิทนายหวังว่าตอนนี้นายคงรู้เหตุผลแล้วนะว่าเพราะอะไร เมื่อถึงเวลาฉันฆ่าแน่ซีวอน แม้กระทั่งนาย” จ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่ฉายแววหวังความผิดหวังเสียใจแต่มันกลับแฝงไปด้วยความโกรธแค้นและความไม่เข้าใจ ฮีชอลกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินถอยกลับไปหาคังอินที่ตอนนี้เดินลงมายืนที่พื้นระดับเดียวกันแล้ว
“ที่ผ่านมาผมมันก็แค่เครื่องมือของพี่งั้นสิ” หัวเราะให้กับความโง่เขลาของตัวเอง ซีวอนเบือนหน้าออกไปมองทางอื่นไม่อยากเห็นหน้าคนที่เห็นตัวเขาเป็นแค่เครื่องมือในการแก้แค้นเท่านั้น ถ้าถึงเวลาฮีชอลคงต้องฆ่าเขาด้วยสินะ
ฉึก!
มีดเล่มสวยของฮีชอลที่ผ่านงานมาอย่างโชกโชนพุ่งอย่างรวดเร็วเฉือนที่หัวไหล่ของซีวอนก่อนจะพุ่งเลยไปปักที่ผนังห้อง คังอินจิ๊ปากอย่างขัดใจที่ทำให้โอกาสดีๆต้องเสียไป และคราวนี้เขาคงไม่มีอาวุธอะไรจะมาต่อกรกับซีวอนอีก นอกซะจากจะใช้ฮีชอลเป็นโล่ป้องกัน
ซีวอนยกมือขึ้นกุมแผลเอาไว้เมื่อตั้งตัวได้จึงยิงสวนกลับไปทันที กระสุนพุ่งเข้าที่ขาของคังอินจนทรุดลงไป ฮีชอลเบิกตากว้างอย่างตกใจ หันตัวกลับไปช่วยประคองคังอินไว้ แต่กลับโดนซีวอนกระชากข้อมืออย่างแรง ก่อนจะโดนดึงให้เดินตามไป
“ซีวอนนายจะพาฉันไปไหน ปล่อย!” มือข้างที่ว่างพยายามทุบตีเพื่อให้ซีวอนปล่อยมือแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาเลยซักนิด ฮีชอลเหลียวหลังกลับไปมองคังอินที่พยายามจะลุกตามเขามาแต่กลับต้องล้มลงไปอีกครั้ง
วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยนอกจากฮีชอลกับคังอิน ฮโยรินั้นออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้า ส่วนซองมินกับเรียวอุกก็ยังอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อรอดูอาการของเยซอง ขอร้องล่ะ...ได้โปรดเถอะ ใครก็ได้กลับมาช่วยคังอินที
ฮีชอลถูกเหวี่ยงขึ้นรถอย่างแรงเนื่องจากอารมณ์ของซีวอนนั้นยังไม่ลดลงเสียที ไม่มีคำอธิบายหรือพูดจาอะไรทั้งนั้นต่อจากนี้ เมื่อซีวอนเข้ามานั่งประจำที่คนขับ รถคันสวยก็เคลื่อนตัวไปด้านหน้าด้วยความเร็วสูง โดยที่ฮีชอลไม่อาจจะรู้ได้ว่าซีวอนจะพาตัวเองไปที่ไหน
“กลับบ้านก่อนมั้ยเรียวอุก เราเฝ้ามาทั้งวันแล้ว” เสียงงัวเงียของคนที่มีศักดิ์เป็นพี่เอ่ยถามขึ้น ซองมินดันตัวขึ้นลุกจากโซฟาภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลที่เขากับเรียวอุกพาเยซองมาเมื่อตอนเช้าตรู่ และตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เรียวอุกก็ยังคงนั่งอยู่ข้างเตียงเยซองไม่ไปไหน ทั้งที่เขาหลับไปได้หลายรอบแล้ว
“ผมอยากรอให้พี่เยซองฟื้นก่อนน่ะครับ พี่ซองมินจะกลับก่อนก็ได้” เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ซองมินก่อนจะหันกลับไปมองใบหน้าของคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง ตอนที่พาเยซองมาถึงโรงพยาบาลเขากลัวมากๆ กลัวว่าเขาจะไม่ได้เจออีกเยซองอีกต่อไปแล้ว
แพทย์ในห้องฉุกเฉินใช้เวลานานกว่าสามชั่วโมงกว่าอาการของเยซองจะพ้นขีดอันตราย เพราะตอนนี้ร่างกายของเยซองอ่อนแอเป็นอย่างมาก แถมต้องมาเสียเลือดมากมายขนาดนี้ รอดชีวิตมาได้ก็ถือว่าปาฏิหาริย์มากพอแล้ว
เรียวอุกจับผ้าก๊อซที่ถูกปิดไว้ที่ข้อพับของตัวเอง โชคดีที่เลือดของเยซองสามารถรับเลือดได้จากทุกกรุ๊ป เรียวอุกจึงเลือกที่จะเป็นคนให้เลือดกับเยซองเอง ถึงแม้มันจะทำให้เขารู้สึกอ่อนเพลียมากก็ตาม เพราะเลือดที่เยซองเสียไปนั้นมันไม่ใช่น้อยๆเลย
“ในตัวพี่มีเลือดของผมด้วยนะครับ” บอกคนที่คงไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขาพูดอะไรออกไป แต่เรียวอุกก็ยังคงยิ้มอย่างมีความสุข
ซองมินมองอาการของเรียวอุกก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ถึงแม้มันจะเป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้าสร้อยก็ตาม ท่าทาง คำพูดและการแสดงออกของน้องชายเขาคนนี้เดาได้ไม่ยากเลยว่าจริงๆแล้วรู้สึกกับยังไงกับคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง แต่ความรู้สึกนั้นอีกคนคงไม่สามารถตอบรับมันได้ ในเมื่อชีวิตของทั้งสองคนมันเหมือนกับเส้นขนาน
สายลมเย็นๆที่พัดอยู่นอกตัวอาคารเรียกร้องให้ซองมินต้องเดินออกไปรับอากาศที่บริสุทธิ์ในยามเย็นแบบนี้ โดยปล่อยให้เรียวอุกอยู่ดูแลเยซองอยู่ภายในห้องกันตามลำพัง
“คงเห็นแล้วสินะว่าตอนนี้ครอบครัวลีเริ่มหนักข้อขึ้นทุกวัน เรื่องที่แม่ของลูกโดนลอบยิงคราวนี้มันทำให้พ่อหมดความอดทนอย่างถึงที่สุดแล้ว” เสียงของบุคคลที่ซองมินคุ้นเคยดีดังแว่วมาจากระเบียงห้องที่อยู่ข้างๆ และเมื่อเดินเข้าไปดูใกล้ๆก็พบกับฮยอนจินกับคยูฮยอนยืนอยู่ด้วยกัน
ซองมินแสยะยิ้มอย่างไม่อยากจะเชื่อในสายตา ทำไมโลกนี้มันถึงได้กลมขนาดนี้นะ นึกไม่ถึงเลยว่าเยจินจะพักฟื้นอยู่ห้องข้างๆนี่เอง
“ตอนที่พ่อรู้ว่าจริงๆแล้วใครที่เป็นคนลอบทำร้ายคนของเรา ตอนนั้นยังคงรู้สึกผิดและเข้าใจว่าครอบครัวลีทำแบบนี้เพราะต้องการแก้แค้น พ่อยังคงให้ความสำคัญกับคำว่าเพื่อน ยังคิดเสมอว่าครอบครัวลีจะให้อภัยพ่อซักวันเมื่อเวลาผ่านไป” ซองมินยืนหลบชิดกับกำแพงเมื่อฮยอนจินเริ่มพูดในประโยคต่อมา คำพูดที่เหมือนกับพร่ำเพ้อถึงความผิดที่ตัวเองได้ก่อเอาไว้และไม่ได้การให้อภัย
คยูฮยอนยืนรับฟังคำพูดของพ่อตนเองโดยไม่มีการพูดแทรกหรือแย้งอะไรขึ้นมา ยิ่งพูดถึงเรื่องนี้เขากลับยิ่งอยากหนีไปให้พ้นๆ เมื่อไหร่ที่เรื่องราวบ้าๆแบบนี้จะจบลงเสียที หากไม่มีใครยอมลดให้ใครก่อน ก็คงต้องเกิดการสูญเสียต่อไปเรื่อยๆไม่จบไม่สิ้น
“แต่ตอนนี้สิ่งที่ครอบครัวลีทำกับเรามันมากเกินไป ทั้งที่พ่อไม่ได้เป็นคนลงมือยิงซองวอน พ่อไม่ได้เป็นคนฆ่าซองวอน แล้วทำไมพวกมันถึงต้องตามรังควานพ่อไม่จบไม่สิ้นแบบนี้ สิ่งที่พวกมันทำกับเรามากกว่าสิ่งที่พ่อเคยทำไว้ในอดีตเสียอีก คำว่าเพื่อนที่เคยสำคัญในอดีตพ่อคิดว่ามันคงไม่จำเป็นอีกแล้วในตอนนี้” สรรพนามที่ใช้นั้นเริ่มเปลี่ยนไป วาวตาของฮยอนจินขณะที่พูดออกมานั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้นกับสิ่งที่ได้ตอบกลับมาซึ่งมันเกินกว่าที่เขาควรจะได้รับมัน
ด้านของคนที่แอบฟังอยู่นั้นได้แต่กัดฟันข่มอารมณ์อย่างโมโหกับคำพูดของฮยอนจิน เพราะบทเรียนที่ฮยอนจินควรได้รับมันไม่มีคำว่ามากไป คนอย่างพ่อเขามีค่ากว่าลูกน้องชั้นต่ำพวกนั้นเยอะ
“ตอนนี้ลีซองวอนไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว พ่อคงไม่จำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกของคนในครอบครัวนี้อีกต่อไปแล้ว ถ้าลูกยังไม่อยากเสียพ่อไป ต้องจัดการคนในครอบครัวลีซะ” วางมือบนบ่าลูกชายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง คยูฮยอนไม่ได้ตอบรับคำพูดของพ่อด้วยคำพูดใดๆ หากแต่เป็นสายตาจริงจังที่ทอดมองกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่พยักหน้าขึ้นลง คงไม่มีใครคงอยากเห็นพ่อตัวเองถูกฆ่าตายอยู่แล้ว
จบบทสนทนานี้สองพ่อลูกก็เดินกลับเข้าไปในห้องดั่งเดิม ซองมินกำหมัดแน่นด้วยความโมโห คนที่ไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วก็ไม่จำเป็นต้องแคร์งั้นสินะ ถ้าพ่อเขาได้ยินเพื่อนที่ตัวเองยอมเสียสละชีวิตเพื่อช่วยไว้พูดแบบนี้คงจะดีใจน่าดู
“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” กัดฟันพูดเสียงต่ำ แบบนี้เขาจะไม่เล่นกับคนรอบข้างอีกต่อไปแล้ว เป้าหมายคือใครก็เล่นกับคนๆนั้นเรื่องมันจะได้จบเสียที
“พี่กลับก่อนนะเรียวอุก” กลับมาจากนอกระเบียงซองมินก็เดินออกไปจากห้องทันที เรียวอุกได้แต่มองตามอารมณ์ที่ออกจะดูแปรปรวนของพี่ชาย อีกทั้งสีหน้าที่ดูเรียบเฉยนั้นด้วย
“เดินทางดีๆนะครับ” เมื่อประตูปิดลงเรียวอุกก็หันกลับมาสนใจเยซองเช่นเดิม เหม่อมองดูใบหน้าที่โทรมสภาพหากแต่ดูดีกว่าตอนที่ถูกขังอยู่ห้องเก็บของมากทีเดียว
“พระเจ้าครับ ช่วยให้พี่เยซองฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะครับ” กุมมือของเยซองที่วางอยู่ข้างตัวไว้เบาๆ พร่ำเพ้อกับท้องฟ้าสีครามที่ตะวันใกล้จะลับขอบฟ้าลงทุกที สิ่งนี้คือสิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาต้องการในตอนนี้
เพราะฉะนั้นให้หาลิงค์อ่านได้บนShoutBoxจ้า
-------------------------------
kr...Talk
สวัสดีจ้าทุกคน ได้ไปพีดีคอนกันไหม
คงจะสนุกกันใช่ไหม เอลฟ์ไทยสุดยอดจริงๆวันนั้น
ขอโทษนะที่ปล่อยให้รอนานไปนิด
ช่วงนี้ไรเตอร์เปิดเทอมแล้ว ก็อาจจะไม่ค่อยมีเวลามาอัพมากนะจ๊ะ
ผลที่ฮีชอลทำ ที่ได้รับจากวอนอาจจะไม่สะใจคนอ่านเท่าไหร่
แต่ก็ไม่อยากทำลายคนสวยมากนักอ่ะ
เรื่องนี้เหลืออีก6ตอนรวมสเปเชียลก็จะจบแล้ว
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลัง คราวหน้าเจอกันนะ
13/04/54 อีดิทเอ็นซี
ความคิดเห็น