เล่ห์รัก กุหลาบเลือด

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

          “กรี๊ด!”

             เสียงหวีดร้องดังขึ้นท่ามกลางคฤหาสน์หลังงามในยามเช้าตรู่

             ตึกๆๆ

             ผลัวะ!

            “พี่พั้นซ์...พี่พั้นซ์เป็นอะไรคะ เกิดอะไรขึ้น” เสียงหวานของพันดาวถามผู้เป็นพี่สาวด้วยความห่วงใย

           “ช่วยด้วย! อย่าทำฉัน อย่า! กรี๊ดดด...ออกไปนะ ไอ้บ้า! ออกไป ใครก็ได้ช่วยฉันที!!”เจ้าของเสียงกรีดร้องบนเตียงขนาดคิงไซส์ยังคงอยู่ในนิทราอันโหดร้าย กลีบปากอิ่มยังคงกรีดร้องต่อไป มือขาวเรียวป่ายป้องอยู่ในอากาศราวกับพยายามป้องกันตนเองจากผู้บุกรุก ร่างบางสมส่วนในชุดนอนสายเดี่ยวตัวบางดิ้นรนอย่างรุนแรงจนน่ากลัวว่าจะตกลงมา          

          “พี่พั้นซ์คะ...พี่พั้นซ์ ตื่นค่ะ พี่พั้นซ์...ลืมตาสิคะ แพนอยู่นี่ค่ะพี่...”พันดาววิ่งเข้าไปกอดพี่สาวที่ดิ้นรนอยู่บนเตียงเพื่อกันไม่ให้เธอตกลงมา

              พี่พั้นซ์ฝันร้ายอีกแล้ว...คงฝันถึงเรื่องนั้นอีก ทำไมเรื่องบ้าๆถึงต้องมาเกิดกับพี่ฉันด้วย   ทำไม!!!

           “เกิดอะไรขึ้น!”เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นหน้าประตู

              ปลายฟ้าอุ้มน้องพราวฟ้าลูกสาวตัวน้อยวัย 2 ปีไว้ในอ้อมแขนเดินเข้ามาในห้องของผู้เป็นน้องสาวด้วยใบหน้าเคร่งเครียดระคนเป็นห่วงด้วยรู้ว่าเสียงกรีดร้องจากน้องสาวคนรองคงเป็นเรื่องเก่าๆที่ยังคงเสมือนแผลสดอยู่ในจิตใจที่เคยร่าเริงและใสสะอาด

                “พั้นซ์!!!...พั้นซ์ ตื่น ฟังพี่พั้นซ์ ฟังพี่...ไม่มีใครมาทำอะไรน้องทั้งนั้น!”

                เสียงทุ้มนุ่มอย่างคนใจเย็ของปลายฟ้าทำให้ผู้เป็นน้องสาวสงบลง ดวงตาเรียวสวยที่เปราะเปื้อนด้วยหยาดน้ำตาค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆพร้อมๆกับที่น้ำตาเม็ดโตไหลลงมาจากดวงตาคู่นั้นอย่างคนขวัญเสีย

                ฝันอีกแล้ว...เมื่อไหร่กัน! เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆพวกนี้จะเลิกตามหลอกหลอนฉันซักที ทำไมเรื่องร้ายๆพวกนี้ต้องมาเกิดกับฉันด้วย!!!

             “โอ๋ๆๆๆ อาพั้นซ์ขา...อาพั้นซ์อย่าร้องไห้น้า มาๆๆ เดี๋ยวน้องพราวเช็ดน้ำตาให้น้า กอดๆๆ”เสียงเล็กๆของหลานสาวตัวน้อยดังขึ้น

               พาฝันเหลือบตาขึ้นมองดวงหน้าเล็กๆของหลานสาวคนเดียว ดวงตากลมใสแจ๋วนั่นกำลังบอกว่าหลานเป็นห่วงหล่อนไม่แพ้ใคร ปากจิ้มลิ้มเล็กๆก็กำลังพูดปลอบโยนหล่อน ถึงแม้คำที่เอ่ยออกมาจะเป็นแบบเด็กๆก็ตาม แต่หล่อนก็รู้สึกได้ว่ามันมาจากใจจริง แล้วมือน้อยอ้วนป้อมสองข้างนั่นอีก มือเล็กๆคู่นี้กำลังโอบรอบคอหล่อนอย่างอ่อนโยน

                    ความรักที่ซื่อบริสุทธิ์จากหลานสาวตัวน้อยทำให้หล่อนตื้นตันจนน้ำตาที่ใกล้แห้งเหือดหลั่งไหลออกมาอีกรอบ

                    ยิ่งมองใบหน้าไร้เดียงสาของเด็กที่ไม่เคยรับรู้เรื่องเลวร้ายบนโลกนี้ ก็ยิ่งทำให้หล่อนอิจฉา...

                    เด็ก...เสมือนผ้าขาว...ช่างบอบบาง...อ่อนโยน...บริสุทธิ์....และไร้เดียงสายิ่งนัก

                    แล้วหล่อนเล่า!

                   ผ้าดำที่ซักยังไงก็ไม่มีทางลบรอยสกปรกโสมมนั่นออก

                  รอยสกปรก...ความโสมม...รอยด่างดำแห่งความชั่วช้า...รอยของความเลวทรามที่คนกลุ่มหนึ่งพาให้หล่อนต้องมาแปดเปื้อน...รอยเปื้อน....ที่พาความบริสุทธิ์ของหล่อนให้จากไปอย่างโหดร้ายโดยไม่มีทางหวนคืน!

                   พาฝันนั่งนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียงโดยมีร่างเล็กๆของหลานสาวคอยปลอบประโลมอยู่ข้างกาย น้ำตาไหลรินออกมาเงียบๆ สมองหวนนึกไปถึงภาพความทรงจำที่เลวร้ายนั่น...ความทรงจำที่หล่อนไม่เคยต้องการ!