คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Sister of Potter III : The doll of diggory
เพียงจบคำๆนั้นของเฮอร์ไมโอนี่่ ฮาเดสก็นั่งเงียบทันที….นั่นสิ...เพราะเธอพิเศษหรือเปล่า ?....
.
.
.
.
.
.
แต่...เดี๋ยวนะ ! เธอเป็นบ้าไปแล้วรึไงถึงคิดว่าตัวเองเป็นคนพิเศษของเซดริก
คนอย่างเธอที่ไล่ด่าไล่วีนใส่เซดริกมาตั้งแต่ปีหนึ่งยันตอนนี้ปีห้าก็ยังไม่เลิกวีนเนี่ยนะ จะเป็นคนพิเศษของเขา ?
บ้าไปแล้ว…
ใช่..
บ้าแน่ๆ !
ให้ตายเถอะ….เกิดอะไรขึ้นกับหัวสมองของเธอกันล่ะเนี่ย…
“เธอเรียนหนักจนเป็นบ้ารึไงเฮิร์ม ถึงคิดว่าพี่จะไปเป็นคนพิเศษของดิกกอรี่ เขาน่ะโดนพี่วีนมาตั้งแต่ปีหนึ่งยันตอนนี้ปีห้าพี่ก็ยังวีนเขาอยู่เลย อย่างนี้เนี่ยนะเขาจะคิดว่าพี่เป็นคนพิเศษ ?”
ฮาเดสเงยหน้าพูดกับเด็กสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะก่อนจะยิ้มออกมา
“คนบางคนอ่ะพี่ ถึงจะทำอะไรไว้ก็ตามเหอะ สำหรับเขาถ้ามันพิเศษ มันก็จะพิเศษโดยไม่มีข้อกังขาหรอกพี่...เอาเป็นว่าพี่เอาไปสังเกตไปคิดเองแล้วกัน ว่าเวลาพี่ด่าพี่ดิกกอรี่ พี่ดิกกอรี่เขาเคยโกรธไหม ?”
“เวลาพี่สั่งเขา เขาเชื่อพี่ไหม ?”
“เวลาพี่เป็นอะไร เขาเป็นห่วงพี่หรือเปล่า ?”
“หนูก็บอกได้แค่นี้แหละพี่ พี่เอาไปคิดเองก็แล้วกัน”เฮอร์ไมโอนี่ทิ้งท้ายกับพี่คนสนิทของเธออย่างนั้นก่อนจะเดินเอาหนังสือไปเก็บแล้วออกจากห้องสมุดไป
ตอนนี้สมองของฮาเดสกำลังตื้ออย่างหนัก….
นั่นสิ...เวลาเธอด่าเธอเหวี่ยงเธอวีนใส่เซดริก...เขาเคยโกรธเธอบ้างหรือเปล่านะ….?
หลังจากนั้นไม่นานก็ถึงเวลาเรียนคาบบ่าย ฮาเดสออกมาจากห้องสมุดก่อนที่จะเข้าเรียนคาบบ่าย ในคาบบ่ายนี้ฮาเดสโดนว่าจากศาสตราจารย์เล็กน้อย เนื่องจากเธอนั่งเหม่อไปทั้งคาบ
“เฮ้..เฮส เธอเหม่อมาตั้งนานแล้วนะเป็นไรปะเนี่ย ?”ไลล่าที่นั่งอยู่ข้างๆฮาเดสเอ่ยถามเพื่อนสาวของเธอ เพราะตั้งแต่คาบบ่ายมานี่ยังไม่มีคาบไหนเลยที่เพื่อนสาวของเธอไม่เหม่อลอย
“....”
“เฮส !”เธอเรียกอีกรอบ
“....”
ไลล่าได้แต่ถอนหายใจออกมาเมื่อเพื่อนสาวของเธอยังคงนั่งเหม่อลอยไม่พูดไม่จา เธอจะเสียงดังตะโกนเรียกเพื่อนเธอก็ไม่ได้เพราะอยู่ในคาบเรียนอยู่
เมื่อไรจะหมดคาบเรียนก็ไม่รู้ เธอเป็นห่วงเพื่อนเธอจะตายอยู่แล้วเนี่ย เธอจำได้ว่าฮาเดสไม่เคยเหม่อขนาดนี้….
ตอนนี้เซดริกกำลังสงสัยว่าหญิงสาวที่นั่งข้างๆเขาเป็นประจำเป็นอะไรไป เอาแต่เหม่อลอยมองอะไรก็ไม่รู้ ขนาดไลล่าทักก็ยังไม่ตอบ ให้ตายเถอะ ชักจะเป็นห่วงเธอซะแล้วสิ…
หลังจากนั้นไม่นานคาบเรียนก็จบลง ไลล่าและเพื่อนๆของฮาเดสต่างเดินปรี่เข้าไปเพื่อนสาวที่ยังคงนั่งเหม่ออยู่ วิคตัวร์สะกิดฮาเดสแล้วเรียกเสียงดัง
“ฮาเดส เพอร์ซิโฟเน อาร์เทมิส!!”
“....”
แต่ทว่าเพื่อนสาวของเธอยังคงนั่งนิ่งและเหม่อลอยเช่นเดิม คราวนี้เจเนซิสตบหัวฮาเดสดังผลั๊วแต่ทว่าเธอก็ยังเหม่ออยู่เช่นเดิม ทั้งเฮร่าทั้งเฮสเทียผลัดกันตะโกนเรียกก็แล้วฮาเดสก็ยังนั่งเงียบนั่งเหม่อลอยเหมือนเดิม
ให้ตายเถอะ เพื่อนของเธอเป็นอะไรกันเนี่ย ?
“เฮสเป็นอะไรน่ะวิค ?”เดย์ที่ยืนดูอยู่ในห้องเอ่ยถาม เพราะสภาพของฮาเดสตอนนี้ไม่ต่างจากคนเล่นยาเลยสักนิด เหม่อลอย ใครเรียกก็ไม่ได้ยิน
“ไม่รู้เหมือนกัน กลับมาจากกินข้าวก็เป็นอย่างนี้แล้วล่ะ”วิคตัวร์บอกก่อนที่จะนั่งลงเนื่องจากเริ่มที่จะเมื่อยแล้วหลังจากพยายามเรียกฮาเดสตั้งนานสองนาน
“อาร์เทมิส….เฮ้ ?”คราวนี้เซดริกที่ยืนดูอยู่นานเป็นคนเรียกบ้าง แต่แค่เพียงครั้งเดียวที่เซดริกเรียกเท่านั้น ตัวของฮาเดสก็สะดุ้งโหยงหันมามองเขาทันที เธอดูตื่นตูมที่เห็นเขา ก่อนที่เธอจะมองไปรอบๆด้านก่อนจะเห็นเพื่อนสาวของเธอกำลังยืนล้อมเธออยู่
เธอขมวดคิ้วงุนงงก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนๆของเธอ
“มาล้อมฉันกันทำไม ?”เฮร่าหัวเราะออกมาก่อนที่จะตอบคำถามของเธอ
“ก็เธอเล่นเหม่อลอยซะขนาดนี้ ใครเรียกก็ไม่ได้ยิน !”
“ปากบอกเกลียดเขาแต่พอได้ยินเขาเรียกทีเดียวนี่สะดุ้งตัวโยนหายเหม่อเลยจ้าา”เจเนซิสพูดแซวก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ผิดกับฮาเดสที่ขมวดคิ้วอีกรอบ..
เธอเหม่อหรอ ?...ตอนไหนวะ…?
“นี่ทำหน้าอย่างนี้อย่าบอกนะว่าไม่รู้ว่าตัวเองนั่งเหม่อทั้งบ่ายเลย ?”ธันเดอร์ถามก่อนที่จะทำหน้าตาเหลือเชื่อเมื่อฮาเดสพยักหน้า
“อ-- เอ่อ เดี๋ยวฉันมานะ เจอกันมื้อเย็น ไปล่ะ”ฮาเดสบอกกับเพื่อนก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เพื่อนในห้องมองอย่างงุนงงก่อนจะแยกย้ายกันไป จะมีก็แต่เพียงคนหน้าหนาเจ้าเดิมที่เดินตามเธอไป
เขาเป็นห่วงเธอแปลกๆอีกแล้วแฮะ…
ฮาเดสที่กำลังเดินไปตามระเบียงทางเดินแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยถึงสาเหตุที่ตัวเองเหม่อลอยทั้งคาบ ก็คงจะไม่พ้นเรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่พูดถึงเซดริก…
กึก…
ฮาเดสหยุดเดินกะทันหันเมื่อได้ยินเสียงเท้าของใครบางคนเดินตามมา
ขวับ..
เมื่อเธอหันไปมองเธอก็ขมวดคิ้วเป็นครั้งที่สามของวันเมื่อพบว่าคนที่เดินตามหลังเธอมาคือเจ้าตัวที่ทำให้เธอเหม่อลอยทั้งคาบบ่าย…
เขาตามเธอมาทำไม ?
“มีอะไรดิกกอรี่ตามฉันมาทำไม ?”เซดริกฉีกยิ้มก่อนที่จะเอ่ยประโยคบางอย่างที่ทำให้เธอถึงกลับหน้าดำหน้าแดงกระทืบเท้าเดินหนีไปเลยโดยมีเซดริกยืนขำอยู่ข้างหลัง ไม่รู้ว่าโกรธหรือเขินกันแน่
“เป็นห่วงครับ”
ฮาเดสนั่งลงตรงริมทะเลสาบที่เดิมที่เธอเคยนั่งเมื่อเช้าก่อนจะก้มลงมองหน้าตักตัวเองด้วยความเขิน
ให้ตายเถอะ...ไอ้รอบนี้เธอบอกเลยว่าเธอเขินจริงๆ...
ใครบอกให้เขายิ้มอย่างนั้นแล้วบอกคำว่าเป็นห่วงเล่า ! แถมยังลงท้ายด้วยคำว่าครับอีก ปกติไม่เห็นจะเป็นอย่างนี้เลย
ไอ้โรคจิตดิกกอรี่เอ้ย !
“อ้าวพี่ มานั่งทำอะไรตรงนี้เนี่ย ?”เสียงของน้องชายสุดที่รักของเธอดังมาจากข้างหลังทำให้เธอต้องหันไปมอง พบแฮร์รี่ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่กำลังยืนมองเธออยู่ เธอยิ้มก่อนที่จะตอบกลับน้องชายไป
“ไม่รู้สิ ฮ่าๆๆ”ทั้งสามขมวดคิ้วงงมองไปยังภาพฮาเดสที่นั่งขำอยู่ก่อนจะเดินลงไปนั่งข้างๆเธอ
“เฮอร์ไมโอนี่เล่าให้ผมฟังแล้วนะเรื่องพี่ดิกกอรี่”แฮร์รี่เปิดประเด็นขึ้นมา ฮาเดสพยักหน้าก่อนที่จะแทบสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อรอนพูดขึ้นมา
“พี่ดิกกอรี่เขาชอบพี่ป่าว”
“บ-- บ้ากันไปแล้วหรอ อย่างหมอนั่นเนี่ยนะ ให้ตายก็ไม่มีวันชอบฉันหรอก”เฮอร์ไมโอนี่ขำ
“ไอ้คำว่ารักไอ้คำว่าชอบมันก็เหมือนกับคำว่าคนพิเศษที่หนูบอกเมื่อเที่ยงนั่นแหละพี่ ไม่มีข้อกังขาหรอก”หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมบรรยากาศก่อนที่จะกลับมาสดใสอีกครั้งเมื่อมีเสียงนุ่มๆของใครบางคนดังขึ้น
“อยู่นี่เองเหรออาร์เทมิส ศาสตร--โอ้..โทษที ฉันมาขัดบทสนทนาพวกเธอหรือเปล่า ?”
กังวลเรื่องโจทย์….โจทย์ก็มาหาถึงที่….
เซดริกเดินตามหาฮาเดสไปทั่วหลังจากที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลตามหาตัวของพรีเฟ็คหญิงบ้านฮัฟเฟิลพัฟ เขาเดินตามหาไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ว่าจะกี่ปีๆฮาเดสก็ชอบมานั่งที่ริมทะเลสาบทุกครั้งเวลาว่างๆหรือมีเรื่องกังวลใจ ทำให้เขาเดินมาตามหาเจ้าตัว แต่ทว่าพอมาถึงกลับเห็นเจ้าตัวนั่งอยู่กับพวกเด็กๆปีหนึ่งกริฟฟินดอร์สองคนและเรเวนคลอหนึ่งคน
นั่นทำให้เขาคิดขึ้นมา..
เขามาขัดบทสนทนาอะไรหรือเปล่า ?
“ไม่..ไม่ได้ขัดบทสนทนาอะไรทั้งนั้นแหละดิกกอรี่ มีอะไรเหรอ ?”เธอลุกขึ้นก่อนจะหันไปถามเซดริกที่ยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน เซดริกยิ้มชวนหวั่นใจอีกรอบก่อนจะตอบคำถามของฮาเดส
“ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียกน่ะ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลบอกว่าจะรอเธออยู่ที่ห้องทำงาน”ฮาเดสพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัล เซดริกยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นก่อนจะหันไปเห็นเด็กๆกริฟฟินดอร์สองคนและเรเวนคลออีกหนึ่งคนยืนยิ้มอยู่ตรงริมทะเลสาบ
“ยิ้มอะไรกันล่ะนั่นน่ะ ?”เซดริกเอ่ยถาม
“ยิ้มพี่ดิกกอรี่กับพี่เฮสนั่นแหละ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบ เซดริกทำหน้าสงสัยก่อนจะถามกลับไป
“พี่...กับ...อาร์เทมิส ? เรื่องอะไรล่ะ ว่าแต่พวกเธอรู้จักฉันด้วย ?”
“แน่นอนว่าหนูต้องรู้จักเซดริก ดิกกอรี่ตัวแทนของฮอกวอตส์ ส่วนเรื่องที่ยิ้มล่ะก็…”เฮอร์ไมโอนี่เว้นวรรคไว้ ก่อนที่รอนจะเอ่ยต่อ
“พี่ชอบพี่เฮสใช่ไหม ?”แฮร์รี่รอนและเฮอร์ไมโอนี่ขำเมื่อมองไปยังใบหน้าของตัวแทนโรงเรียนสุดหล่อที่กำลังทำหน้าเหลอหลาเมื่อได้ยินคำถามของรอน
ให้ตายเถอะไอ้เด็กพวกนี้จู่โจมกันอย่างนี้เลยเหรอ…
“เอาล่ะไปได้แล้วคุณอาร์เทมิส อย่างน้อยถึงคุณจะเหม่อในคาบเรียนของฉันแต่คุณก็ยังมาช่วยงานฉัน”ฮาเดสยิ้มแห้งๆเมื่อศาสตราจารย์มักกอนนากัลดุเธอในประโยคหลัง เธอยิ้มแห้งๆอีกรอบก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงานของศาสตราจารย์เพื่อพี่จะเดินไปที่ห้องใหญ่
ในขณะที่เธอกำลังเดินเกือบไปถึงห้องโถงใหญ่แล้วก็ต้องหยุดเดินทันทีเมื่อพบว่ามีใครคนนึงยืนอยู่หน้าห้องโถงใหญ่ท่าทางเหมือนกำลังยืนรอใครสักคน คงไม่ใช่ว่ายืนรอเธออยู่มั้ง ?
ถ้าใช่ก็คงจะเป็นเรื่องที่โครตแปลก เพราะวันนี้วันเดียวดูเหมือนพ่อหนุ่มหน้าหนาคนนี้จะตามหาเธอไปแล้วตั้งสองรอบ ถ้ารวมครั้งนี้ก็คงครั้งที่สามแล้วล่ะ
“เฮ้ ดิกกอรี่ รอใครอยู่น่ะ ?”คนที่ยืนรออยู่หน้าห้องโถงใหญ่ตัวสะดุ้งโหยงทันทีที่เธอถาม ก่อนจะตกใจไปอีกเมื่อหันมาเห็นหน้าเธอ เจ้าตัวยิ้มแห้งๆก่อนที่จะบอกตะกุกตะกัก
“ร- รอเธอนั่นแหละอาร์เทมิส…”
“รอฉัน ?”ฮาเดสถามก่อนจะเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ แล้วยิ่งแปลกใจไปอีกเมื่อผู้ชายตรงหน้าพยักหน้า
รอเธอ...เธอเนี่ยนะ ? เรื่องอะไรวะเนี่ย...
“ค- คือว่าฉันต้องไปนอนอีกที่นึงสำหรับตัวแทนการแข่งขันสักสองสามวันน่ะ...แล้ว...เอ่อ…อาจจะไม่ได้เจอหน้ากันน่ะ...แล้ว..เอ่ออ…..”เซดริกพูดอย่างตะกุกตะกักพลางก้มหน้าก้มตามองเท้าของตัวเองพ่นลมหายใจออกมาเบาๆขบฟันแน่นโมโหตัวเองที่พูดออกไปไม่ได้สักที
แค่คำว่ามาบอกลาเฉยๆนี่พูดยากมากรึไงวะ!
เขาอยากจะตบปากตัวเองแรงๆสักสองสามรอบจริงๆ...
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของผู้หญิงตรงหน้าเซดริกเข้ามาใกล้ๆเรื่อยจนกระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าเขา แล้วเอ่ยประโยคนึงขึ้นมาก่อนจะจับใบหน้าของเขาให้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าสวยๆของเธอ
“มีอะไรจะพูดก็อย่าพูดตะกุกตะกักสิดิกกอรี่ แล้วนี่เป็นอะไรก้มหน้าก้มตา เขินฉันรึไง ? มองหน้าฉัน !”ตอนนี้เซดริกกำลังรู้สึกเหมือนเขาเป็นสาวน้อยในความรักในนิยายรักของพวกมักเกิ้ลก็ไม่ปาน
ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก
หัวใจของเขากำลังสั่นระรัว ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา กลิ่นหอมๆของหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังจับใบหน้าเขาลอยเข้ามาแตะจมูก มันเป็นกลิ่นของผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่หน่อยนั่นทำเอาใบหน้าของเขาร้อนผ่าวยิ่งกว่าเดิม มือหยาบปนนุ่มของเธอจับอยู่ที่ใบหน้าของเขา มันเป็นสัมผัสที่ถึงแม้จะหยาบๆไปบ้างไม่เหมือนกับมือของผู้หญิงธรรมดา แต่เซดริกสาบานว่านั่นเป็นสัมผัสของผู้หญิงที่ทำให้เขาเขินที่สุดบนโลกใบนี้….
“เฮ้...ดิกกอรี่ ?”ฮาเดสเรียกเซดริกอีกครั้งหลังจากที่ผู้ชายตรงหน้ายังคงนิ่งเงียบ เซดริกสะดุ้งอีกรอบก่อนจะส่งเสียงนุ่มๆออกมา
“ห--ห้ะ ?”
“นายจะพูดอะไรกับฉัน นายยังพูดไม่จบเลยนะ ?”
“อ--อ้อ… คือว่าพอดี...เอ่อ คือ...ฉันมาบอกลาเฉยๆน่ะ ไปแล้วนะ !”พรีเฟ็คชายหอฮัฟเฟิลพัฟพูดเสร็จก็วิ่งหนีเข้าห้องโถงไปเลยทำเอาเธอที่ตอนแรกยืนอึ้งๆ ยืนขำค้างทันที
แค่ไปนอนที่ใหม่เนี่ยนะต้องมาบอกลา ? เดี๋ยวก็ได้เจอหน้ากันอยู่ดีตอนเรียน...
เหอะ
น่ารักจริงๆ…
เดี๋ยวๆ..หมอนั่นมันวางยาเสน่ห์ใส่เธออีกแล้วเหรอเธอถึงชมว่าเขาน่ารัก...ให้ตายเถอะ !
อีกแล้วโว้ยยย !
“เห้ยๆ มาแล้วเว้ยๆ”เจเนซิสพูดกับเฮสเทียก่อนจะหันไปมองฮาเดสที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องโถง ใบหน้าของฮาเดสประดับไปด้วยรอยยิ้มจางๆก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมานั่งลงข้างๆเฮสเทีย
ทันทีที่นั่งลงเฮสเทียก็เอ่ยแซวทันที
“แหมมม ปากบอกเกลียดใจบอกไม่ชอบ แต่พอเขาเดินตามไปก็หายไปค่อนวันเชียว แหมม” ฮาเดสที่นั่งลงหันมามองหน้าเฮสเทียด้วยความงุนงงพลางคิดในใจ
อะไรของมัน ?
“ค่อนวันอะไรของมึงเทีย มันเดินตามกูไปแปปเดียวเอง ที่เหลือกูไปช่วยงานศาสตราจารย์มักกอนนากัล”ฮาเดสเถียงกลับก่อนที่จะลงมือทานอาหารบนโต๊ะด้วยความเอร็ดอร่อย
ไลล่ากับวิคตัวร์หัวเราะก่อนที่จะเหลือบมองไปยังหน้าของเซดริกที่นั่งอยู่ไปไม่ไกลนัก ปรากฏว่าเซดริกกำลังแอบมองฮาเดสที่นั่งกินข้าวอยู่
วิคตัวร์หัวเราะอีกรอบก่อนจะพูดลอยๆ
“แอบมองใครอยู่น้อออ”แค่เพียงวิคตัวร์พูดลอยๆเพียงเท่านั้นเซดริกก็สะดุ้งหันกลับไปมองน้ำฟักทองทันที ปฏิกิริยาอย่างนั้นของเซดริกนั่นทำให้วิคตัวร์กับไลล่าหัวเราะดังกว่าเดิม
แกล้งพรีเฟ็คฮัฟเฟิลพัฟทำไมมันสนุกขนาดนี้วะ ฮ่าๆๆๆ
ปึก !
เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นข้างๆตัวฮาเดสทำเอาเจ้าตัวที่กำลังนั่งกินอาหารอย่างสบายใจสะดุ้งทันที พอหันไปมองก็พบกับเด็กสาวหัวฟูผมสีน้ำตาลที่กำลังทำหน้าทำตาเคร่งเครียดทำเอาฮาเดสงงทันที
เครียดอะไรวะนั่น ?
“มีอะไรเฮิร์ม ?”ใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ที่เคร่งเครียดเปลี่ยนไปยิ้มก่อนที่จะฉุดแขนของฮาเดสให้ลุกขึ้นเดินตามเธอไป เฮอร์ไมโอนี่เดินไปสักพักก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ริมทะเลสาบที่เดิม ก่อนที่จะปล่อยมือของฮาเดสแล้วกลับหลังหันมา
“มีอะไรเฮิร์ม ลากพี่มานี่ทำไมเนี่ย ?”เธอถามขึ้นมาอีกรอบ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มก่อนที่จะทำท่าหาของอะไรสักอย่างในผ้าคลุมของเธอ พอหาพบแล้วก็หยิบมันขึ้นมาแล้วยื่นให้เธอมันเป็นตุ๊กตาน่ารักตัวนึง
พอเธอหยิบมาเธอก็สังเกตลักษณะของตุ๊กตาดีๆ ปรากฏเป็นตุ๊กตาไหมพรมน่ารักตัวนึง เป็นตุ๊กตาเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาล ดวงตากลมโตสีเทาน่ารักน่าชัง ตัวของมันใส่ชุดเด็กนักเรียนโรงเรียนฮอกวอตส์บ้านฮัฟเฟิลพัฟ ที่อกของมันติดเข็มกลัดรูปตัวPพื้นหลังเป็นสีประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟ..
“อ่ะ ให้”
“แค่ให้ตุ๊กตาแล้วเมื่อกี้จะทำหน้าตาเคร่งเครียดทำไม ?”
“ก็...ไม่รู้สิพี่ ฮ่าๆๆๆ”คำตอบที่เฮอร์ไมโอนี่ตอบมาทำเอาฮาเดสหลุดขำออกมา เธอก้มลงมองตุ๊กตาในมือ ก่อนที่จะถามเด็กสาวตัวเล็ก
“เธอถักเองหรอเฮอร์ไมโอนี่ ?”เอาจริงๆฮาเดสก็ถามไปอย่างนั้นและเพราะพอจะรู้คำตอบอยู่ว่าใครเป็นคนถักมัน
“ป่าวหรอก มีคนฝากมาให้น่ะ เขาบอกว่าถ้าคิดถึงเขาก็กอดนี่ไว้แล้วกัน”พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินหนีไป
ฮาเดสหัวเราะออกมาเบาๆ
ตุ๊กตาพรีเฟ็คชายฮัฟเฟิลพัฟ
คนถักก็ต้องเป็นพรีเฟ็คชายฮัฟเฟิลพัฟสิ
จริงไหม ?
ความคิดเห็น