คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Soul of Morfan I : I'll protect you
“คุณมัลฟอย คุณนายมัลฟอยคะ ! มีคนบุกคฤหาสน์มาจับตัวนายน้อยไปค่ะ !”เสียงของเอลฟ์สาวประจำคฤหาสน์มัลฟอยดังขึ้นมาจากทางประตูของห้องสี่เหลี่ยมใหญ่โตก่อนที่ร่างของเอลฟ์สาวจะล้มลงไปด้วยฝีมือของใครบางคน ลูเซียสและนาร์ซิสซาหันไปมองเจ้าของฝีมือที่ทำให้เอลฟ์สาวคนนี้ล้มลงไปก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่านั่นคือใคร
“คริสเตียน !”ลูเซียสอุทานขึ้นมาเสียงดังด้วยความตกใจ เพราะเจ้าของชื่อที่กล่าวไปคือเพื่อนเก่าของเขาและนาร์ซิสซาเองแต่ต้องมีเรื่องบาดหมางกันจึงไม่ได้เจอกันอีกเลย
ร่างของหญิงสาวเบื้องหน้าที่กำลังจับตัวลูกชายของเขาไว้อยู่หัวเราะเสียงดังจนน่ากลัวก่อนที่จะกล่าวทักทายทักคู่ด้วยรอยยิ้มราวกับฆาตกรโรคจิต
“ไง..นาร์ซิสซา ลูเซียส ไม่เจอกันตั้งนานไม่คิดว่าจะจำฉันได้ หึ”
“ฉันไม่เคยลืมเธ--”
“แน่นอน เธอไม่เคยลืมฉัน และฉันก็ไม่เคยลืมลูกชายฉันเหมือนกันนาร์ซิสซา ! ลูกชายฉันที่เธอและสามีของเธอฆ่าไปไง !”คริสเตียนแทรกนาร์ซิสซาที่กำลังจะตอบด้วยอารมณ์โมโหก่อนที่จะกล่าววาจาด้วยความหงุดหงิดอีกครา
“เธอเอาลูกชายฉันไปจากฉัน ฉันก็จะเอาลูกชายเธอไปจากเธอบ้าง !”เพียงจบวาจานั้นคริสเตียนก็กระตุกยิ้มก่อนจะพาลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลมัลฟอยลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะเดินทางไปยังคฤหาสน์มอร์ฟาน เมื่อเป็นเช่นนั้นลูเซียสและนาร์ซิสซาก็รีบวิ่งติ่งตามไปอย่างทันควันเพื่อหวังจะช่วยลูกชายของตัวเองทว่าเมื่อวิ่งไปถึงร่างของคริสเตียนและเดรโกก็อันตรธานไปในเตาผิงเรียบร้อย
นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขา..เดรโก มัลฟอย ต้องมาโดนขังอยู่ในห้องใต้ดินที่ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันมีเพียงแค่เตียงนอนแข็งๆเตียงนึง โซฟาหน้าโง่ๆและห้องน้ำสุดเล็กเท่านั้น..
“เฮ้อ….”เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ซีดถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายในขณะที่นั่งพิงโซฟาอยู่บนพื้น เขาไม่เข้าใจเลยตรงที่ยัยผู้หญิงบ้านี่ที่พ่อกับแม่เรียกว่าคริสเตียนบอกว่าพ่อกับแม่ของเขาฆ่าลูกชายของเธอตาย ถึงพ่อเขาจะดูโหดร้ายไปหน่อยแต่ก็ไม่มีทางฆ่าคนแน่ๆ ยิ่งเป็นแม่ล่ะก็ไม่มีทาง
แล้วทำไมยัยนั่นถึงบอกอย่างงั้น ?
“หรือจะเป็นเรื่องจริง…”เดรโกพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะส่ายหัวให้กับคำพูดบ้าๆของตัวเองแล้วหลับตาลงหวังให้ตัวเองหยุดคิดเรื่องอะไรแบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ตอนนี้เขาควรจะคิดเรื่องที่จะทำยังไงให้เขาออกจากไอ้ห้องบ้าๆนี่ก่อนอย่างแรก เพราะยัยป้านั่นเล่นทำให้ห้องนี้เปิดโดยคีย์การ์ดที่อยู่ที่ตัวของยัยป้า ประตูก็เป็นประตูเหล็กอีกต่างหาก
นี่กะไม่ให้เขามีทางหนีทีไล่เลยล่ะสิ หึ รอบคอบซะจริง
ตอนนี้บรรยากาศภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ เงียบสงัดไปหมดจนได้ยินเสียงหายใจของเด็กหนุ่มผมสีบลอนด์ซีดที่ตอนนี้เริ่มมีท่าทีราวกับเด็กโดนพ่อกับแม่ทิ้ง นั่งเงียบสงบ เอาแต่เงยหน้ามองเพดาน ดวงตาสีฟ้าอ่อนเริ่มมีน้ำตาคลอเมื่อคิดได้ว่าต้องอยู่คนเดียวภายในห้องเล็กๆ ที่เงียบสงัดไม่มีสัตว์หรือสิ่งมีชีวิตอะไรสักอย่าง
เดรโก มัลฟอยอาจจะดูเป็นเด็กก้าวร้าว เย่อหยิ่ง และทะนงตัวก็จริง แต่นั่นก็เป็นนิสัยเด็กๆของเขาในวัยสิบสี่ปีที่อาจจะดูแข็งกระด้าง หรือปีนเกลียวไปบ้างแต่เขาไม่เคยอยู่ตัวคนเดียว ไม่เคยทำอะไรด้วยตัวคนเดียว เย่อหยิ่งก็เพราะมีผู้คนมากมายที่อยู่ล้อมรอบและเคียงข้างเขา แต่บัดนี้ในห้องแห่งนี้ไม่มีผู้คนที่เคยล้อมรอบเขาอย่างที่เคยเป็น แค่คิดนั่นก็ทำให้เขารู้สึกแย่
แย่มากๆ
แย่จนน้ำสีใสที่ใครๆต่างเรียกว่าน้ำตานั้นไหลลงมาจากดวงตาที่แสดงออกมาว่ากำลังอ่อนแอและไหวหวั่นอย่างสุดขีด ไหล่ที่ไม่กว้างนักของเด็กวัยสิบสี่ปีกำลังไหวสั่นขึ้นแรงกว่าเดิมเพราะเขาเริ่มที่จะร้องไห้หนักขึ้นมากเรื่อยๆ ในตอนนี้เดรโกยอมรับว่าเขากำลังอ่อนแอ อ่อนแอสุดๆจนต้องการใครสักคนมาปลอบใจ แต่จะให้ใครปลอบใจล่ะ ในเมื่อในห้องนี้ไม่มีใครอยู่สักคนนอกจากตัวเขาเอง
“ฮึก…”เสียงร้องไห้ของเดรโกดังขึ้นระงมภายในห้องสี่เหลี่ยมนี่และมันก็หนักขึ้นมากเรื่อยๆราวกับเขากำลังจะขาดใจตาย ก่อนที่ในที่สุดเสียงร้องไห้อันน่าสงสารของเด็กหนุ่มจะมลายหายไป เพราะร่างของเด็กหนุ่มผมสีบลอนด์ซีดได้หลับไปแล้วโดยที่คราบน้ำตายังคงอยู่บนใบหน้า โดยไม่รู้ว่ามีร่างของใครกำลังปรากฏอยู่ในห้อง
ร่างของหญิงสาวที่ดูอายุเพียงยี่สิบสี่ปีฉีกยิ้มอ่อนๆออกมาราวกับกำลังเอ็นดูเด็กหนุ่มที่ร้องไห้หนักไปจนเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อย ขายาวของหญิงสาวค่อยๆก้าวเข้าไปหาร่างของเด็กหนุ่มผมบลอนด์ซีดที่กำลังนั่งพิงโซฟาอยู่ และเมื่อไปถึงก็นั่งลงข้างๆตัวของเด็กหนุ่มแล้วใช้มือของเธอเองลูบไปที่กลุ่มผมสีบลอนด์ซีดด้วยความเอ็นดูปนความสงสาร
เด็กนี่ไม่ผิด ลูเซียสและนาร์ซิสซาก็ไม่ผิด ไม่มีใครผิดทั้งนั้น ยกเว้นเจ้าตัวที่จับหนุ่มน้อยน่าสงสารผู้นี้มา
“ช่างน่าสงสาร…”หญิงสาวกล่าวเบาๆก่อนจะเปลี่ยนมือที่ลูบหัวของเด็กหนุ่มอยู่ดันหัวของเด็กหนุ่มให้มาพิงไหล่ของตนแทน และเมื่อเด็กหนุ่มพิงไหล่ของเธอตามที่เธอประสงค์แล้ว เธอก็จัดการลูบหัวเด็กหนุ่มอีกครั้ง ริมฝีปากของเธอยกยิ้มเล็กน้อยยามมองหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังไหลก่อนที่จะประทับจูบลงบนหน้าผากของหนุ่มน้อยผู้นี้แล้วเอ่ย
“ไม่เป็นไรนะหนุ่มน้อย….ฉันจะปกป้องเธอเอง…”ถ้อยคำนี้แม้เด็กหนุ่มจะไม่ได้ยิน แต่เธอก็จะทำเช่นนั้นจริงๆ….
เช้าวันต่อมาภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆแห่งนี้ บนเตียงแข็งกระด้างมีร่างของเด็กหนุ่มวัยสิบสี่ปีกำลังลับไหลอยู่ด้วยท่าทีที่ดูเหนื่อยซะเต็มประดา และยังไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทราจนกระทั่งได้ยินเสียงไม่น่าอภิรมย์ในเวลาเก้าโมงเช้า…
ปึก ปึก ปึก !
“อื้อออ”เด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่ครางขึ้นมาในลำคอด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเริ่มตาขึ้นมาเมื่อถูกขัดขวางการนอน ก่อนจะพบหญิงสาวที่จับตัวเขาเข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้กำลังยืนขมวดคิ้วแน่นและใช้มือสากๆของเธอทุบไปยังประตูเหล็กจนเกิดเป็นรอยบุบ
“กว่าจะตื่นนะไอ้เด็กโง่ ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้เธอใส่ แล้วก็เอาพวกครีมอาบน้ำมาให้ใช้ ฉันไม่อยากให้ห้องทรมานของฉันเต็มไปด้วยกลิ่นตัวเหม็นๆของเธอหรอกนะไอ้เด็กโง่”
พอหญิงสาวพูดจบก็โยนเสื้อผ้ากองนึงและครีมอาบน้ำหัวกดมาให้ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้อง
เดรโกมองไปยังกองเสื้อผ้าที่ดูไม่แย่สักเท่าไหร่ตามที่ควรจะเป็นก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วเตรียมลุกจากเตียงนอนไปอาบน้ำทว่าเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตนเองเผลอหลับไปในขณะที่ร้องไห้ตอนพิงอยู่ที่โซฟา..
แล้วทำไมตื่นมาเขานอนอยู่บนเตียง ?
“...”เขาขมวดคิ้วแน่นก่อนที่จะได้คำถามมาใหม่อีกคำถามนึงเมื่อรู้สึกถึงอะไรหนักๆที่พาดอยู่บนเอวของเขาทั้งๆที่ตอนนนี้ในห้องมีเพียงแค่เขาคนเดียว บนเตียงก็ไม่มีอะไรวางอยู่เลย เดรโกสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะลองใช้มือของตัวเองสัมผัสไปบนเอวของเขา ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าไม่มีอะไร
แต่ทว่าก็มีคำถามขึ้นมาอีกครั้ง
ทำไมอยู่ๆความรู้สึกที่มีอะไรหนักๆพาดอยู่บนเอวถึงหายไป….
-----------------//-----------------//-------------
B L A C K L A B E L .
นั่นสินะ ทำไมมันถึงหายไปป ?
ไว้ไปถามภรรยาในอนาคตหนูเองนะคะน้องเดรกก อุ้ววว
ทำไมตอนนี้นางเอกเราดูแมนจังคะะ._.
น้องเดรกก็มีความอ่อนแอของน้องนะะ น้องไม่ได้แข็งแกร่งขนาดน้านน
น้องเป็นเพียงเด็กอายุสิบสี่ที่ต้องการใครสักคนดูแลเทคแคร์ และปกป้องน้อง
คอยอยู่กับน้องในวันที่น้องไม่สบายใจ ทุกข์ใจ หรือเครียด
**ฝากรักน้องเดรนฝากสงสารน้องด้วยย ฝากเอ็นดูน้องเคเดนซ์ ฝากรักเราด้วย ฝากรักทุกคลเลยย
ฝากเกลียดยัยป้าด้วยนะคะะ ฝากคอมเม้นท์ด้วยย ฝากกทุกอย่างงเลยยย
ฝากใจด้วย จุ๊บๆ**
ความคิดเห็น