คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Soul of Morfran II : Who are you ?
ตอนนี้หัวสมองของเดรโกราวกับกำลังจะระเบิดออกมาหลังจากนั่งคิดหาคำตอบของทั้งสองคำถามที่เขาสงสัยแล้วยังไม่ได้คำตอบสักที คิดมาตั้งแต่ตอนอาบน้ำก็ยังคิดไม่ออก
จะว่ายัยป้าคริสเตียนอุ้มเขาขึ้นไปก็ไม่ใช่ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงยัยป้านั่นคงเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ แถมไอ้สัมผัสอุ่นๆนั่นมันมีรูปร่างคล้ายกับแขนของคน แต่ว่าบนเตียงเขาในตอนนั้นไม่มีคนอยู่เลยสักคนนอกจากตัวเขาเอง
ในขณะที่เดรโกกำลังนั่งเหม่อใช้ความคิดในการหาคำตอบอยู่ ร่างของหญิงสาวที่เป็นคนจับตัวเขามาที่นี่ก็เดินเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆแห่งนี้ เธอขมวดคิ้วแน่นด้วยความหงุดหงิดก่อนจะตะโกนเรียกเด็กหนุ่มตระกูลมัลฟอย
“ไอ้เด็กโง่ !”และความหงุดหงิดของยัยป้าโรคจิตที่ใช้น้ำยาทำให้ตัวเองยังดูสาวก็ทวีคูณขึ้นไปอีกเมื่อเด็กหนุ่มยังคงนั่งเหม่อลอย คริสเตียนแก่แล้วก็จริงแต่นิสัยเสียๆของเธอยังอยู่ เธอไม่ชอบเวลาคนอื่นเมินเธอและเวลามีคนเมินทีไร...เธอจะโมโห
เพี๊ยะ !
เสียงฝ่ามือของคริสเตียนกระทบกับแก้มของเด็กหนุ่มผมสีบลอนด์ซีดดังลั่นจนร่างผอมบางของเด็กหนุ่มกระเด็นไปชนกับผนัง คริสเตียนแค่นยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างของเดรโกด้วยใบหน้าราวกับฆาตกรโรคจิต
คริสเตียนนั่งลงข้างหน้าของเดรโกก่อนจะเชยคางใบหน้าที่เริ่มมีเค้าโครงหล่อเหลาของหนุ่มน้อยวัยสิบสี่ปีขึ้นมาก่อนที่เดรโกจะต้องร้องลั่นเมื่อมือสากของคริสเตียนบีบคางของเขาแน่น เดรโกนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดเอ่ยว่ายัยป้าตรงหน้าเขาอู้อี้ๆ
“แกมันบ้--โอ๊ยย !”หนุ่มน้อยตรงหน้าของคริสเตียนร้องขึ้นมาอีกรอบด้วยความเจ็บปวดเมื่อคริสเตียนตบหน้าของเดรโกอีกรอบแล้วหัวเราะอย่างสะใจ คริสเตียนยิ้มโรคจิตก่อนจะเอ่ยกระซิบบอกเหยื่อตรงหน้าของเธอด้วยความอภิรมย์
“หน้าแกดูมีความสุขมากเลยนะไอ้เด็กโง่ แกนี่เหมือนลูกชายฉันจริงๆ ทั้งความโง่ หน้าตา เรือนร่าง ริมฝีปาก หรือแม้กระทั่งสันดาน ฮ่าๆๆ”เดรโกมองไปยังหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะทำหน้าตาขยะแขยง ยัยป้านี่มันบ้าชัดๆ เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ
เขาไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่ของเขาฆ่าลูกชายยัยป้านี่จริงหรือเปล่า แต่ที่แน่ใจ เขาว่าลูกชายยัยป้าคนนี้ต้องไม่รักยัยป้าโรคจิตแน่ๆ ดูได้จากคำพูดที่ยัยป้าโรคจิตนี่พูดมาราวกับว่าเธอเคยข่มขืนลูกชายตัวเอง
โรคจิตขนานแท้...หวังว่าแกคงจะไม่ข่มขืนเขาหรอกนะ...
“หรือบางที….ฉันควรเอาแกมาแทนที่เขานะ..อืมมม..ไม่เลวแฮะ”เพียงแค่จบคำพูดนั้นขนบนตัวของเดรโกก็พลันลุกขึ้นมาทันที คริสเตียนทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะลดมือที่บีบคางของหนุ่มน้อยลูบไล้ลงมาตามเรือนร่างของหนุ่มน้อยตระกูลมัลฟอย
“ยัยป้าโรคจิต อย่--โอ๊ยย !”เดรโกเอ่ยกล่าวไม่ทันจบคริสเตียนก็โมโหขึ้นมาอีกครั้งตวัดมือฟาดไปยังแก้มของหนุ่มน้อยตรงหน้าดังลั่นจนเดรโกร้องโอดโอยขึ้นมาอีกครั้ง
“อย่ามาเรียกฉันว่ายัยป้าโรคจิตนะไอ้เด็กโง่ หรือแกอยากจะโดนแบบลูกชายฉัน !”เดรโกแค่นยิ้มก่อนจะกล่าวสวนคริสเตียนทันควัน
“แกทำอะไรบางอย่างกับลูกชายของแกจริงๆด้วยสินะ หึ แล้วก็มาโทษพ่อกับแม่ของฉัน ลูกชายของเธออาจจะตายเพราะตัวของเธ----”เดรโกสวนไปไม่ทันจะจบก็โดนคริสเตียนตบไปอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ใช่ตบครั้งเดียวแล้วจะจบแบบครั้งก่อน กลับกระหน่ำตบหลายครั้งจนหน้าของหนุ่มน้อยเต็มไปด้วยรอยช้ำและรอยมือ
“หึ สุดท้ายก็เก่งแต่ปา--”ในขณะที่คริสเตียนกำลังจะประทับรอยมือลงไปที่หน้าของเด็กหนุ่มผมสีบลอนด์ตรงหน้าด้วยความโมโหอีกครั้งกลับต้องชะงักไปเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นร่างของหญิงสาวคุ้นหน้าคุ้นตาที่กำลังจ้องเขม็งมาที่เธออยู่ คริสเตียนเบิกตากว้างก่อนจะร้องกรี๊ดเสียงดังแล้ววิ่งออกจากห้องแห่งนี้ไป
เดรโกขมวดคิ้วด้วยความงุนงงเมื่อจู่ๆยัยป้าตรงหน้ากลับกรี๊ดราวกับเห็นผีแล้ววิ่งออกไปโดยไม่หันมามองในห้องนี้อีกเลย เขาหันไปมาทั่วห้องก่อนจะงงกว่าเดิมเมื่อไม่เห็นว่ามีใครอยู่ในห้องเลย แถมยังไม่มีผีอีกต่างหาก ไม่รู้ว่ายัยป้ากรี๊ดอะไร
อ้อ...เขาลืมไป..
“ยัยป้านั่นเป็นบ้านี่หว่า…”เดรโกพึมพำกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยแล้วใช้มือของเขายันไปที่พื้นเพื่อที่จะได้ลุกขึ้น อีกมือนึงก็จับไปที่รอยช้ำบนแก้มของตัวปากร้องซี๊ดขึ้นมาเมื่อตัวเองจับแรงเกินไป
เดรโกล้มตัวลงนอนบนเตียงที่แข็งราวกับไม้นอนคิดเรื่องต่างๆนาๆเลือกที่จะเมินต่อรอยช้ำ เพราะถึงสนใจไปก็ทำอะไรไม่ได้เนื่องจากในห้องนี้ไม่มีแม้กระทั่งพลาสเตอร์
เดรโกนอนคิดไปเรื่อยจนเกือบจะเผลอหลับทว่าดันได้ยินเสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนนึงดังขึ้น ซึ่งไม่ใช่เสียงที่เขาคุ้นเคยเลยสักนิด เด็กหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียงพยายามฟังว่าเสียงนั่นมาจากไหน ฟังไปฟังมาก็รู้ว่านั่นมาจากในห้องน้ำทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะเดินเข้าไปดู
เมื่อเดินเข้าไปใกล้ห้องน้ำมากขึ้นเรื่อยๆเสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนนั้นก็ใกล้ขึ้นกว่าเดิม พอมาถึงหน้าห้องน้ำเขาก็ค่อยๆยื่นมือเข้าไปจับลูกบิดประตูก่อนจะกระชากเปิดออกมาอย่างแรงแต่ปรากฏว่าในห้องน้ำดันไม่มีร่างของใครสักคน
เดรโกขมวดคิ้วงุนงงมองไปรอบๆห้องน้ำและหันไปมองในห้องนอนอีกครั้งและผลเป็นเช่นเดิมเมื่อไม่เห็นตัวของใครเลย เขาค่อยๆก้าวออกมาจากห้องน้ำก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกเช่นเดิมและใช้ความคิดอยู่กับตัวเองอีกครั้ง
ผู้หญิงนั่นหายไปไหน ?
ร้องไห้ทำไม ?
มาอยู่ในห้องนี่ได้ยังไง ?
แล้วเธอคือใคร ?
----------------------------
B L A C K L A B E L .
อิป้าาาาาาา ทำอะไรน้องช้านนนน
อยากเข้าไปดักตบนางเหลือเกินน ฮืออ
วอนพี่เคเดนซ์ช่วยน้องด้วยนะคะะะ
แต่ก่อนจะช่วยน้องอย่าลืมให้น้องรู้ก่อนนะคะว่าเสียงมาจากไหน5555
ความคิดเห็น