คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : #09 คำถามที่ไม่เข้าใจ
"คุณเป็นใคร" เกียรติถามกลับ ทำเอาอีกฝ่ายรู้สึกไม่เข้าใจขึ้นมา
"อะไรนะ ?"
"คุณเป็นใคร" เกียรติถามซ้ำ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยแม่แต่น้อย
จากที่อารมณ์เสียอยู่แล้วก็ยิ่งทำให้เธออารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก ณัฐฐาออกอาการโมโหอย่างเห็นได้ชัดที่ต้องมาเจอคำถามหรือมุขตลกฝืดที่ไม่เข้าใจแบบนี้ แต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้ให้ดูเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอคิดว่ามันอาจจะเป็นคำถามที่มีไว้เพื่อดูปฏิกิริยาตอบโต้ก็เป็นได้ เข้าไปลักพาตัวถึงที่ มันเป็นไปได้ด้วยหรือที่เขาจะไม่รู้จักเธอ จึงเลือกที่จะไม่ตอบอะไรกลับไป และรอให้เขาอธิบายในสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา
“ผมพาคุณมาที่นี่ทำไม” เกียรติถามคำถามใหม่ ไม่ได้อธิบายคำพูดของเขาเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย
ในที่สุดความอดทนก็หมดลงไป หญิงสาวไม่สนใจแล้วว่าเขาจะตอบโต้กลับมาหรือไม่ เธอตรงเข้าไปใช้มือเรียวเล็กฟาดเข้ากลางอก มอบความเจ็บปวดให้เขาที่เข้ามาทำแบบนี้กับเธอ ก่อนจะต่อว่าด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ควบคุมไม่ได้
“นี่นาย อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องนะ ถ้างั้นนายก็ปล่อยฉันไปสิ”
หญิงสาวว่า แต่ก็ไร้วี่แววว่าเขาจะตอบกลับมา ด้วยความโกรธที่ยังหลงเหลือ ณัฐฐาจึงฟาดเข้าที่กลางอกอีกครั้งเผื่อว่าเขาจะตอบคำถามเธอมาสักที
“นี่ ตอบมาสักทีซี่ ฉันยังมีงานมีครอบครัวอยู่นะ”
หญิงสาวลองให้เหตุผลไปบ้างเผื่อว่ามันจะทำให้เขาเปลี่ยนใจ ขณะเดียวกันก็ยังคงฟาดหน้าอกของเขาแรง ๆ ไม่ยอมหยุด ไม่ได้สนใจเลยว่าคนที่ถูกตีแบบนั้นจะเจ็บสักแค่ไหน แม้แต่น้ำที่ยืนดูอยู่ไม่ห่างก็เริ่มที่จะเป็นห่วงอาจารย์ของตัวเองขึ้นมาบ้างแล้ว
“เอ่อ คุณคะ” น้ำเรียกเตือนสติของหญิงสาวผู้ที่ถูกความโกรธครอบงำ แต่ดูเหมือนว่าทั้งเธอจะไม่สนใจในสิ่งรอบตัวอีกแล้ว
ชายวัยกลางคนยังคงยอมให้หญิงสาวที่ตัวเองลักพาตัวมาทุบตีอยู่อย่างนั้นสักพักโดยไม่ยอมตอบโต้อะไร บางทีมันอาจจะสาสมแล้วที่ทำแบบนั้นกับเธอเอาไว้ และเขาไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่พอถึงเวลาที่จะต้องตอบอะไรกลับไปบ้างจริง ๆ แววตาอาลัยจึงมองไปยังหญิงสาวผู้ที่เอาแต่ทุบตี
“ทำไมต้องเป็นคุณ”
ชายวัยกลางคนถามขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาหญิงสาวผู้ที่เอาแต่ทุบตีต้องหยุดชะงักลงไป มือเรียวเล็กของเธอค้างเติ่งอยู่กลางอกของเขาอยู่อย่างนั้น ขณะเดียวกัน น้ำที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ ก็เริ่มสับสนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรขึ้นมาบ้างเหมือนกัน
ณัฐฐาไม่รู้ว่าเขาต้องการจะบอกอะไรกันแน่จริง ๆ จึงเงยหน้าขึ้นไปมองชายผู้ที่ลักพาตัวเธอมาด้วยความไม่เข้าใจ แต่แล้ว เธอกลับได้เห็นอะไรบางอย่างที่นึกไม่ถึงมาก่อน ความเศร้าโศกสุดแสนทรมานฉายออกมาผ่านแววตาของเขาให้เธอได้เห็น
“พูดเรื่องอะไรน่ะ ฉันไม่เข้าใจ” ณัฐฐาพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ดวงตาสีน้ำตาลค่อย ๆ มองเห็นถึงความรู้สึกของเขาผ่านนัยน์ตาคู่นั้นเข้าไปทีละเล็กทีละน้อย
ชายวัยกลางคนไม่รู้จะตอบคำถามนั้นของเธอกลับไปยังไงดี เพราะแม้แต่ตัวเขาก็ยังไม่เข้าใจถึงความรู้สึกนี้ของตัวเองอยู่เหมือนกัน จึงได้แต่เลี่ยงคำตอบแล้วหันไปมองที่ตู้กระจกอีกครั้ง แต่ก็ทำแบบนั้นได้ไม่นานเมื่อหน้าอกของเขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ ของปลายนิ้วเรียวสวย ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมาดู แล้วพบว่าดวงตาสีน้ำตาลของหญิงสาวผู้อยู่ตรงหน้ากำลังมองมาที่เขาเช่นกัน
“ผมรู้ว่าคุณเป็นใคร ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงได้รู้”
จู่ ๆ ชายวัยกลางคนก็พูดขึ้นมา มันเป็นการตอบคำถามของตัวเองที่ชวนให้น้ำสับสนเข้าไปใหญ่ ผิดกับณัฐฐาที่ไม่ได้สนใจในคำพูดของเขาเลย เอาแต่สบตากับเขาราวกับถูกนัยน์ตาคู่นั้นสะกดเอาไว้ เธอเพียงแค่อยากจะเข้าใจและช่วยเยียวยาความโศกเศร้าสุดแสนทรมานในใจของเขาเท่านั้นเอง
“คุณไปเจออะไรมา” หญิงสาวถามเสียงเบา แววตาทั้งสองสื่อถึงความเป็นห่วงที่มีต่อเขา
“ผมขอโทษ ผมจะปล่อยตัวคุณไป”
หญิงสาวได้ยินคำพูดเหล่านั้นของเขาชัดเจนดีไม่มีผิดเพี้ยน แต่กลับดูน่าแปลกเพราะว่าเธอไม่ได้มีท่าทีดีอกดีใจที่ตัวเองถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ หรือเป็นเพราะความโศกเศร้าสุดแสนทรมานในแววตาคู่นั้นมันสะกดอารมณ์ของเธอเอาไว้หมดแล้วสินะ
..........
ในเช้าวันจันทร์อันแสนน่าเบื่อสำหรับใครหลาย ๆ คน โดยเฉพาะนักเรียน ม.6 อย่างผมแล้วก็ยิ่งดูน่าเบื่อเข้าไปใหญ่ ถูกปลุกให้ตื่นแต่เช้า แต่ดันไม่มีอะไรให้ทำ คิดว่าเวลามีอยู่เหลือเฟือ แต่สุดท้ายตัวเองก็เดินทางมาที่โรงเรียนจนเกือบจะสายอีกครั้งจนได้นี่สิ
ตัวผมเดินทางไปที่โรงเรียนอย่างอารมณ์ดีเพราะรู้ว่าวันนี้ใครจะเป็นเวรรับส่งนักเรียน ผมจึงคิดแล้วคิดอีกว่าหลังจากกล่าวสวัสดีจะชวนเธอคุยอะไรดีนะ มันจะรู้สึกดีจนเก็บเอาไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ในห้องเรียนหรือเปล่า แต่พอมาถึงทางเข้าโรงเรียนจริง ๆ มันกลับรู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้
ภาพตรงหน้าของผมคือครูหญิงคุ้นหน้าคนหนึ่ง เธอกำลังรับนักเรียนที่เดินทางมาถึงก็จริง แต่ทำไมถึงไม่ใช่ครูณัฐที่ควรจะเป็นเวรในวันนี้ล่ะ มันเกิดอะไรขึ้น
ผมพยายามคิดว่าคงไม่น่าจะมีอะไรมาก แล้วเดินเข้าไปทักทายกับครูหญิงที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่พอเดินเข้าไปในโรงเรียนจริง ๆ มันกลับยิ่งรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมากกว่าเดิม พยายามบอกกับตัวเองในใจว่าไม่มีอะไร ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องหันกลับไปแล้วถามครูหญิงให้แน่ใจไปเลย
“เอ่อ ครูครับ”
“คะ ?” ครูหญิงตอบกลับสั้น ๆ หันหน้ามามองผมพลางรอคอยคำถาม
“ครูเป็นเวรรับส่งนักเรียนวันนี้เหรอครับ วันก่อนครูก็ทำไปแล้วนี่”
“อ๋อ วันนี้เป็นเวรของครูณัฐฐาน่ะ แต่เธอยังไม่มา ครูก็เลยทำแทนไปก่อน”
ผมหันขวับไปทางบ้านพักครูที่อยู่อีกฝากของสนามฟุตบอล นึกในใจว่าเธอก็ไม่น่าจะตื่นสายได้ขนาดนั้นเลยนี่นา หรือว่าเธอจะไม่สบายหรือเปล่า
“โทรไปก็ไม่รับ” ครูหญิงว่าต่อ ผมหันไปฟังชั่วขณะหนึ่ง
ผมหันกลับไปทางบ้านพักครูอีกครั้งด้วยความกังวลใจ ถ้าไม่สบายจริงก็ควรจะเดินทางมาแจ้งกับใครสักคนก็ได้นี่นา แค่กดรับโทรศัพท์ด้วยก็น่าจะทำได้ไม่ยากหนิ ทำไมมันถึงรู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายอย่างนั้นล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่นะ
..........
ในห้องที่ถูกจัดวางข้าวของอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยของน้ำ เกียรติศักดิ์ผู้เป็นชายเพียงคนเดียวกำลังนั่งบนเก้าอี้อยู่หน้าประตูห้อง คอยเฝ้าดูเหยื่อที่นั่งบนเตียงไม่ยอมไปไหน สายตาของเขาไม่ได้อาฆาตแค้น เพียงแต่เฝ้ามองไม่ให้เธอทำอะไรไม่ดีออกมา
จู่ ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา ณัฐฐาผู้ถูกจับตามองจึงหันไปดู ส่วนเกียรติลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
"อาจารย์คะ" เสียงของน้ำดังขึ้นจากข้างนอก เธอต้องการรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง แต่ไม่ทันไร เกียรติก็เปิดประตูให้เธอเข้ามา
หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของห้องเดินเข้ามาข้างใน เผยให้เห็นว่าเธอมีหน้าตาที่ดูสะอาดสะอ้านมากขึ้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ เสื้อผ้าทั้งหมดถูกเปลี่ยนเป็นตัวใหม่ เธอหันไปดูแขกสาวที่รู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้อยู่กับผู้ชายสองต่อสองอีก ก่อนจะหันไปทางอาจารย์ของตัวเองบ้าง
“ลงไปล้างหน้าก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวน้ำดูแลเธอต่อเอง”
ชายวัยกลางคนไม่ได้ว่าอะไร เขาลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง แล้วปิดประตูเอาไว้ในเวลาต่อมา จากนั้นน้ำจึงเดินไปหยิบเก้าอี้ที่ว่างแล้วไปวางไว้ใกล้ ๆ กับณัฐฐา ก่อนจะนั่งลงไปเพื่อพูดคุยกัน
“คือยังไง ก็บอกว่าปล่อยตัวฉันไปแล้วนี่” ณัฐฐาเริ่มตั้งคำถามทันที
“ใช่ค่ะ ปล่อยตัวแล้ว แต่อยากให้อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน แล้วจะไปส่งที่บ้านทีหลัง”
“แค่นั้นแน่นะ” พร้อมกับทำท่าทีเหมือนไม่เชื่อใจ
“ก็ยังอยากจะถามอะไรเกี่ยวกับอาจารย์อีกสักหน่อยน่ะค่ะ”
ณัฐฐาหรี่ตามองไปที่น้ำนิดหน่อยเพื่อชั่งใจ "อะไร"
เมื่อเห็นว่าณัฐฐายินยอมให้ถามได้แล้ว น้ำจึงทำท่าทีจริงจังก่อนจะถามออกไป "คุณเคยรู้จักกับอาจารย์มาก่อนสินะคะ"
Lady Killer เพชฌฆาตเลดี้ คิลเลอร์
คำถามที่ไม่เข้าใจ
..........................................................................................................................................................................................................
ช่วงนี้มีสาระ (มั้ง)
หากเกิดเหตุการณ์ที่มีคนหายขึ้นมา เราสามารถแจ้งความได้เลยทันที ไม่จำเป็นต้องรอให้ครบ 24 ชั่วโมงแต่อย่างใด แต่ที่เราเห็นอยู่บ่อย ๆ ในละครบางประเทศนั้นมันเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดครับ หากเป็นในชีวิตจริงอีกเดี๋ยวก็คงกลับมา ไม่ได้หายไปแต่อย่างใด จึงไม่มีความจำเป็นต้องออกค้นหาให้วุ่นวาย ตำรวจบางนายจึงนำจุดจุดนี้มาเป็นข้องอ้างในการไม่รับแจ้งความ
ยังไงก็ดูแลคนในครอบครัวให้ดี ๆ ด้วยนะครับ โดยเฉพาะเด็ก ๆ ที่ดูแลตัวเองไม่ได้นี่ยิ่งต้องให้ความสำคัญเข้าไปอีก หาข้อมูลเพิ่มเติมเองเน่อ
ความคิดเห็น