E - Villain คนประลัยสายพันธุ์อี

ลำดับตอนที่ #16 : #16 คำขอหญิงสาว

                หลังจากทั้งสองเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวกันเป็นที่เรียบร้อยก็ถึงคราวที่น้ำจะต้องพาณัฐฐากลับไปส่งที่บ้านแล้วจริง ๆ เธอขับรถของตัวเองออกมาจากบ้านโดยให้อีกฝ่ายติดรถมาด้วย ไม่ได้ทำการข่มขู่หรือว่าปิดบังตำแหน่งที่อยู่ของตนเลยแม้แต่น้อย ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อแสดงให้เห็นว่าทางตนไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่อย่างใด

                สาวผมแกละหางต่ำหักพวงมาลัยเข้าไปยังทางเข้าของโลตัสในเมือง ทำเอาณัฐฐาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต้องหันไปถามด้วยความสงสัย

                “นี่ ไม่ได้จะพาฉันไปส่งที่บอขอสอหรอกหรือ”

                “แวะกินข้าวและซื้อของให้ครูก่อนค่ะ มีของจุกจิกติดไม้ติดมือกลับบ้านหน่อยก็ยังดี” เธอตอบ พร้อมกับมองหาที่จอดรถไปพลาง

                “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้”

                “ครูไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธนะคะ ไม่อย่างนั้นทางนี้ไม่สบายใจค่ะ”

                “อะ หรือ”

                หญิงสาวได้แต่ยอมรับข้อเสนอของอีกฝ่ายแล้วนั่งอยู่อย่างนั้นเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง เอาแต่คิดอะไรไปมาอยู่ในใจจนเด็กสาวเริ่มจับสังเกตได้  เมื่อเห็นอย่างนั้นน้ำจึงทนหาที่จอดอยู่อีกไม่นานแล้วถามออกไปหลังจากดับเครื่องลง

                “มีอะไรหรือเปล่าคะ”

                “ห้ะ” หญิงสาวได้สติ มองไปยังน้ำที่เป็นผู้ถาม “อ้อ เปล่า”

                “มีอะไรไม่สบายใจก็บอกมาได้นะคะ ทางเราพร้อมจะรับผิดชอบเต็มที่ค่ะ”

                “อะ ได้จริงอย่างนั้นหรือ”

                “ค่ะ บอกมาเลย”

                “เอ่อ ฉัน...ขออยู่ต่ออีกสักหน่อยได้ไหม”

                “อะไรนะคะ” เด็กสาวตาเบิกกว้าง ไม่นึกมาก่อนว่าเธอจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา

                “มันมีเรื่องที่ยังคาใจอยู่น่ะ” เธอตอบ พลางนึกถึงตอนที่เธอเห็นเกียรติหลบตาตัวเองแล้วมองดูผีเสื้อแทน และตอนที่เขาเอาผ้าไปคลุมตู้เลี้ยงผีเสื้อเอาไว้

                “ครูเอาจริงหรือคะ”

                “อื้อ”

                น้ำครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้เป็นอันตรายอะไรแต่เรื่องแบบนี้มันก็เป็นอะไรที่ดูแปลกจนทำให้ตัดสินใจได้ยากอยู่พอสมควร

                “เอ่อ ถ้าอย่างนั้นครูอยู่ต่ออีกสักหน่อยก็ได้ค่ะ”

                หญิงสาวยิ้มเบา ๆ “ขอบใจนะ”

                “อะ ค่ะ”

                แต่เพียงไม่นานณัฐฐาก็นึกอะไรขึ้นได้ทีหลัง “นี่ เธอไม่คิดถึงคนที่บ้านบ้างเลยหรือ”

                “พ่อแม่หรือคะ ก็คิดถึงนะคะ ช่วงแรก ๆ นี่ออกอาการอย่างเห็นได้ชัดเลยค่ะ แต่ยังดีที่ได้ส่งจดหมายไปหาอยู่เป็นประจำ แค่ไม่ได้เขียนที่อยู่ผู้ส่งเอาไว้เท่านั้นเอง”

                “อย่างนั้นหรือ”

                “พ่อแม่ของน้ำไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ แต่เพื่อนของน้ำนี่สิพวกเธอจะต้องคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดแน่ ๆ เรื่องที่น้ำจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรพวกเธอก็ยังไม่ทันได้รู้เลย”

                “ยังไม่ได้เป็นบุคคลหายสาบสูญใช่ไหม”

                “ยังค่ะ แต่ถ้าเรื่องที่เราทำอยู่จบลงน้ำเองก็ว่าจะกลับบ้านอยู่เหมือนกัน”

                “หรือ”

                น้ำขำออกมาเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “ถ้าไม่มีอะไรแล้วเรารีบเข้าไปเที่ยวข้างในกันเถิดค่ะ อากาศในรถเริ่มร้อนแล้ว”

                “อ๋อ จ้ะ”

                “รออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ” เด็กสาวบอกขณะพาณัฐฐาเดินมาถึงตรงหน้าประตูทางเข้า

                “ทำไมหรือ”

                เด็กสาวไม่ยอมตอบ ได้แต่ฉีกยิ้มแล้วยืนตั้งท่าอยู่หน้าประตูทั้งอย่างนั้น จนเมื่อคนในห้างเดินถือของออกมาพอดีน้ำจึงตะโกนพร้อมปล่อยคลื่นพลังที่มองไม่เห็นออกจากฝ่ามือจนประตูทั้งสองเลื่อนออกจากกัน

                “โอ้ ตายแล้ว” หญิงสาวรีบเอามือกุมหน้าพลางหันไปทางอื่นด้วยความเขินอาย แม้แต่แม่ลูกคู่นั้นที่เพิ่งเดินออกมาก็ยังต้องหลีกทางออกไปให้เธอทั้งสองกันเลยทีเดียว

                “เป็นอย่างไรบ้างคะ” เด็กสาวหันไปถามด้วยความสนุก แต่แล้วกลับเห็นอีกฝ่ายโกยเข้าไปในห้างโดยที่ไม่คิดจะชวนเธอสักคำ

                “ยังจะมาถามอีก”

                “จะรีบไปไหนน่ะ รอน้ำด้วยสิ” พร้อมกับวิ่งตามณัฐฐาไป

                “จะอยู่ให้อายชาวบ้านเขาหรืออย่างไรเล่า”

                “สนุกดีออก” เด็กสาวหัวเราะชอบใจที่เห็นอีกฝ่ายมีปฏิกิริยาแบบนั้น ขณะเดียวกันก็เข้าไปเกาะแขนของเธอแล้วซบหน้าลงพร้อมยิ้มแก้มปริ

                จากนั้นทั้งสองก็เข้าไปยังห้างสรรพสินค้าที่แอร์เย็นเฉียบสะท้านผิวหนัง ก่อนพากันแวะกินข้าว เติมหน้า เล่นเครื่องเล่นและซื้อข้าวของกันในภายหลัง ช่วงระหว่างนั้นน้ำก็ชวนณัฐฐาเข้าไปถ่ายรูปตามมุมต่าง ๆ จนได้รูปสวย ๆ ออกมาตั้งมากมาย ขณะเดียวกันทั้งคู่ก็เริ่มสนิทกันเพิ่มมากขึ้นจนกลายเป็นเพื่อนหรือว่าพี่น้องกันไปเสียแล้ว

                หลังจากได้เสื้อผ้าตัวใหม่ไปใส่แทนของเดิมและของเล่นบางอย่างไปเล่นในยามว่างแล้วคราวนี้ณัฐฐาก็แวะซื้อของไปทำกับข้าวในเย็นนี้บ้าง เธอเลือกดูกับน้ำไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาสะดุดอยู่ที่โซนขายเนื้อที่มีเนื้อสดอยู่ตั้งมากมาย ก่อนมองที่มันพลางคิดอะไรบางอย่างในใจ

                “ ‘ผมมาชวนครูทานสเต็กด้วยกันครับ’ ” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นในความทรงจำ

                “ครูคะ” เด็กสาวส่งเสียงเรียก มองดูอีกฝ่ายที่เงียบไปนานเพราะมัวแต่คิดอะไรอยู่ตัวคนเดียว “ครูคะ”

                “ห้ะ อะไรหรือ” หญิงสาวเริ่มได้สติ ก่อนหันขวับไปยังเด็กสาวที่อยู่ข้างกัน

                “มีอะไรหรือเปล่าคะ ซื้อได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ อาเสี่ยกระเป๋าหนักอยู่แล้ว”

                “อ๋อ เปล่าจ้ะ แค่คิดว่าอยากจะลองทำสเต็กดูน่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะออกมาอร่อยหรือเปล่า”

                “สเต็กหรือคะ”

                ในห้องขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเครื่องครัว เครื่องปรุง และเครื่องเทศมากมายตามชั้นวางณัฐฐากำลังฝานเนื้อหมูเป็นแผ่น ๆ อยู่ในนั้น ก่อนนำมันใส่ในชามเพื่อทำการหมักกับเครื่องเทศภายหลัง แต่ยังไม่ทันจะทำอะไรก็มีใครบางคนเดินเข้ามาในห้องครัวก่อนเสียได้

                “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่อีก” ใครคนนั้นถามขึ้นด้วยความสงสัย ทำเอาณัฐฐาต้องหันไปมองด้วยความไม่พอใจ

                หญิงสาวรีบเดินไปล้างมือให้สะอาดภายในเวลาไม่กี่วินาที ก่อนบึ่งไปหาอีกฝ่ายพร้อมทั้งเช็ดมือกับเสื้อตัวเองแล้วฟาดเต็มแรงที่แก้มของเขา

                “โอ้ย” หญิงสาวอุทานเสียงเบา ก่อนสะบัดมือด้วยความเจ็บอย่างลืมตัว ทำเอาเกียรติที่ยืนอยู่ด้วยต้องรีบเข้าไปดูแทนที่จะสนใจใบหน้าของตัวเอง ณัฐฐาที่เห็นอย่างนั้นจึงรีบดึงมือตัวเองกลับมาพร้อมมองไปที่เขาด้วยความไม่พอใจ

                “ผมแค่จะดูให้”

                “ลักพาตัวฉันมา ปัดความรับผิดชอบไปให้กับเธอ แล้วนี่ยังจะมาไล่ฉันอีกอย่างนั้นหรือ”

                ชายวัยกลางคนเผยใบหน้ารู้สึกผิดออกมา “ผมเปล่า”

                หญิงสาวมองเขาทั้งอย่างนั้นอยู่ครู่หนึ่ง “ได้ทำอะไรหรือเปล่า ไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนได้ไหม ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณด้วย”

                “เปล่า ผมไม่ได้ทำอะไร”

                หญิงสาวไม่ได้ว่าอะไรต่อ เธอเดินกลับไปที่อ่างล้างจานแล้วปล่อยให้เขายืนมองตัวเองอยู่ทั้งอย่างนั้นจนกว่าจะไป

                หลังจากที่ตัวเองหมักเนื้อจนเสร็จณัฐฐาก็ล้างมือแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นบ้าง แต่แล้วกลับเห็นว่าคนที่เธอให้มารอกลับนอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาในห้องเสียได้ เธอที่เห็นอย่างนั้นจึงนั่งลงข้าง ๆ อย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนมองไปบนใบหน้าที่หลับใหลของเขาซึ่งมีรอยแดงก่ำจากฝ่ามือของเธออยู่ด้วย

                ณัฐฐายื่นมือไปสัมผัสที่แก้มของอีกฝ่ายเบา ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จนสุดท้ายมันก็ทำให้เขารู้สึกตัวขึ้นมาแล้วจับมือของเธอเอาไว้โดยเร็ว หญิงสาวรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้ร้องอะไรออกมาเพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องมีปฏิกิริยาตอบโต้แบบนี้เป็นแน่

                “นี่คุณต้องระวังตัวอยู่ตลอดเวลาถึงขนาดไหนนี่”

                ชายวัยกลางคนมองไปยังมือของอีกฝ่ายที่ตนจับไว้อยู่ ก่อนปล่อยกลับไปแล้วลุกขึ้นนั่งในท่าที่สบาย “ผมขอโทษ”

                “ฉันผิดเองล่ะ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ตบหน้าคุณไปเมื่อตอนนั้นน่ะ ฉันแค่ไม่พอใจที่คุณพูดแบบนั้นกับฉันเท่านั้นเอง”

                “ก็ผมปล่อยคุณไปแล้วนี่”

                “อยากโดนตบอีกสักทีไหม”

                “แต่คุณก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นี่ต่อไม่ใช่หรืออย่างไร”

                “แต่มันก็ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะต้องมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่อย่างนั้นหรือ” หญิงสาวว่ากลับไปบ้าง ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับพูดไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

                “ฉันเป็นเพียงแค่ครูธรรมดา ถ้าคุณไม่รู้จักฉันแล้วทำไมจะต้องทำอะไรถึงขนาดนั้นด้วยล่ะ” หญิงสาวถามต่อ ทำเอาเกียรติถึงกับพูดไม่ออกหนักยิ่งกว่าเดิม “คุณไม่รู้อะไรจริง ๆ เลยหรือ”

                ชายวัยกลางคนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนหลบสายตาอีกฝ่ายไปทั้งอย่างนั้น “ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน”

                “ถ้าอย่างนั้น ไหน ๆ ก็มาถึงขึ้นนี้แล้วให้ถือว่านี่เป็นการเที่ยวพักผ่อนอีกแบบหนึ่งของฉันจะได้ไหม”

                ชายวัยกลางคนรีบหันหน้าไป “อาจมีใครกำลังเป็นห่วงคุณอยู่”

                “ถ้าอย่างนั้นก็อย่าพาตัวฉันมาตั้งแต่แรกสิ”

                ชายวัยกลางคนสบตากับอีกฝ่ายเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง “คุณรู้ใช่ไหมว่าอะไรจะตามมา”

                “รู้”

                เมื่อเห็นอย่างนั้นเกียรติจึงไม่ได้พูดอะไรกลับไป แต่ทั้งสองก็เข้าใจดีและพร้อมจะยอมรับในสิ่งที่จะตามมาในภายหลัง

                จู่ ๆ ณัฐฐาก็ลุกขึ้นยืน “รออยู่นี่ก่อนนะ กวาดพื้นตรงนี้ให้หน่อยก็ดี เดี๋ยวฉันกลับมา” แล้วเดินจากเขาไปทั้งอย่างนั้น

                “นอนตอนเย็นไม่ดีหรอกนะ ไปล้างหน้าก่อนเลย ไป” เธอว่า พลางกลับมามองที่เขาด้วยความเป็นห่วง

                คำขอหญิงสาว

            E – Villain: Lady Killer เลดี้ คิลเลอร์

................................................................................................................................................................................

                ช่วงนี้มีสาระ (มั้ง)

                มีหลายคนเคยนอนช่วงตอนเย็นหรือราว ๆ สี่โมงขึ้นไป แต่พอตื่นขึ้นมาอีกทีแม่งก็ดันปวดหัวกันซะอย่างนั้น ผมเองก็เคยเป็น ช่วงสิ้นเดือนที่แล้วนี่เอง

                เมื่อเรานอนหลับหรือทำการหลับตาในช่วงระยะเวลาหนึ่งการไหลเวียนของเลือดและอุณหภูมิในร่างกายจะเกิดการเปลี่ยนแปลงไปตามอุณหภูมิและแสงภายนอก และเมื่อเราลืมตาตื่นขึ้นมาในอุณหภูมิหรือแสงที่อ่อนลงกว่าจากตอนที่เริ่มนอนจะทำให้หลอดเลือดหดหรือขยายตัวอย่างทันทีทันใด ซึ่งนั่นเองก็ทำให้สมองต้องทำงานหนักขึ้นภายในเวลาอันรวดเร็วจึงเกิดอาการปวดหัวหรือเป็นไข้ตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

                คือตอนบ่าย ๆ มันก็พอได้อยู่อะนะ แต่ตอนเย็นนี่ไม่ควรเลยจริง ๆ และนี่คือที่มาของคำว่า “ห้ามนอนทับตะวัน ไม่อย่างนั้นผีจะมาเอาวิญญาณ”

                หาข้อมูลเพิ่มเติมเองเน่อ

                *** อู้ว ลื่น ๆ ๆ ช่วงนี้ลื่นมาก แต่จะลื่นไปได้สักกี่ตอนนี่ไม่รู้นะ จะถึง 50 เปอร์เซ็นต์ของเรื่องหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฮ่า ๆ ๆ ส่วนข้อมูลในเรื่องจะผิดหรือถูกตรงไหนก็แย้งได้นะ แต่จะแก้ให้ได้หรือเปล่าอันนี้ผมก็ไม่รู้ เพราะถ้าความเป็นจริงมันทำให้เรื่องไปต่อไม่ได้ล่ะก็ผมขอเลือกมองข้ามปัญหาเหล่านั้น แล้วมุ่งให้ความสำคัญไปที่ความสนุกสนานยังจะดีซะกว่า

                ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามมาจนถึงตอนนี้ด้วยนะครับ ขอให้สนุก