คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : #11 ทารุณ
ชายหนุ่มใช้สายตาโลมเลียซอกคอของน้ำอย่างน่ารังเกียจ มันไล้ลงไปจนถึงทรวงอก และหยุดเอาไว้ที่เป้ากางเกง
"เก่ง ๆ อย่างเธอเนี่ย ลูกค้าได้เอาจนเดินขาถ่างแน่ ๆ"
น้ำถึงกับตาเบิกกว้างเมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่กลัวจะกลายเป็นความจริงขึ้นมา เธอและอีก 2 คนถูกจับตัวมาเป็นหญิงขายบริการให้กับลูกค้าซาดิสม์อย่างที่คิดเอาไว้ คนพวกนี้ชอบจ่ายไม่อั้นเพื่อให้ได้มาซึ่งความพอใจ กับผู้หญิงที่ไม่เต็มใจด้วยแล้วก็ยิ่งชอบหนักเข้าไปอีก เหยื่อสาวอีก 2 คนใช้ไหล่กระแทกประตูด้วยความหวาดกลัว ไม่ว่ายังไงพวกเธอก็ยอมให้ใครมาทำอะไรแบบนั้นกับตัวเองไม่ได้ มีแต่น้ำเพียงคนเดียวที่ไม่พยายามหนีเอาตัวรอดเหมือนกับคนอื่น เธอจ้องตาเด็ดเดี่ยวกับชายหนุ่มราวกับจะฆ่าเขาให้ได้ยังไงยังงั้น
ไม่นาน ประตูด้านหลังก็ถูกเปิดออก สุวรรณาก้าวเข้ามาหวังจะลากเหยื่อสาวของลงไปจากรถ "เป็นไงล่ะยัยเด็กใจแตก" แต่ทันทีที่เธอพูดจบ ก็โดนเท้าซ้ายถีบปลิวไปไกล ทำเอาพนาที่อยู่หน้ารถต้องหุบยิ้มลงไปแทบจะทันที
ในที่สุด โอกาสหลบหนีที่น้ำรอคอยก็มาถึงจนได้ เธอรีบพลิกตัวและวิ่งออกไปจากรถให้เร็วที่สุด เพียงแค่กลั้นใจวิ่งให้ได้นาน ๆ และขอให้ใครมาช่วยเธอก็ปลอดภัยแล้ว แต่แล้วมันกลับไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดเอาไว้เลยแม้แต่น้อย ในที่แห่งนี้ยังมีคนไม่น่าไว้ใจจำนวนหนึ่งอยู่รอบตัวรถ และอีก 2 คนที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเธอ หญิงสาวรู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้ทำงานสกปรกให้กับคนที่จับตัวเธอมานั้น น้ำจึงกระโดดเข้าถีบใส่ชายคนใกล้สุดอย่างไม่ออมแรง แล้ววิ่งต่อไปอีกครั้งก่อนจะเสียท่าให้กับชายอีกคน
เพราะออกตัวช้าแถมยังถูกมัดแขนจนทำให้วิ่งไม่ค่อยถนัด หญิงสาวพลาดท่าถูกชายคนหนึ่งตามทันจนได้ เธอถูกหยุดไว้ด้วยการกอดรัดจากทางด้านหลัง วินาทีนั้น น้ำหมุนตัวกลับสุดแรงเพื่อเหวี่ยงให้เขาและเธอเสียหลักหงายหลังไปพร้อมกัน แต่นั่นคือสิ่งที่เธอตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว น้ำที่อยู่ด้านบนอาศัยน้ำหนักของตัวเองกระแทกชายคนนั้นลงพื้นอย่างจัง ทำเอาอีกฝ่ายส่งเสียงร้องเจ็บอย่างน่าพอใจ
น้ำไม่รอช้ารีบพลิกตัวขึ้นวิ่งอีกครั้ง แต่แล้วกลับต้องก้มลงด้วยความตกใจเพราะมีเสียงปืนดังขึ้นมาก่อน หญิงสาวพยายามตั้งสติและรีบสำรวจตัวเองว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ก่อนจะยืนเข่าข้างเดียวมองไปทางเสียงปืน
เธอไม่รู้มาก่อนจริง ๆ ว่าคนเหล่านี้ใช้ปืนกันด้วย ความหวังที่จะหนีไปได้แทบจะกลายเป็นศูนย์ไปแล้วตอนนี้ น้ำเห็นชายคนหนึ่งที่อยู่ไกลออกไปยืนชี้ปืนหันขึ้นฟ้า ใบหน้าของเขาฉีกยิ้มดีใจที่ทำให้เธอหยุดหลบหนีได้ ก่อนจะกวาดตาดูสถานการณ์ตอนนี้ให้ทั่วถึงอีกที ที่นี่เป็นโรงเก็บของของอะไรสักอย่าง มีชั้นวางของจำนวนมากกระจายออกไป พื้นที่ตรงกลางโล่งเตียนสำหรับขนย้ายของ รถที่เธอนั่งมาก็อยู่ตรงนั้นด้วย ในนี้มีผู้ชายที่ไม่คุ้นหน้าด้วยกัน 6 คน แต่ละคนกระจายออกไปตามจุดต่าง ๆ ผู้หญิงที่โดนลูกถีบอย่างสุวรรณา ในตอนนี้เจ้าตัวถูกใครคนหนึ่งประคองขึ้นนั่งคอยดูอาการ เจ้าตัวยังไม่หมดสติ แต่จากอาการก็ทำให้รู้ว่าเจ็บอยู่ไม่ใช่น้อย และชายอีกคนที่จับเธอมาเดินอยู่ไม่ไกล
พนาเดินตรงเข้าไปด้วยความมั่นใจ เป้าหมายของเขาคือการจัดการกับน้ำให้รู้แล้วรู้รอด ก่อนจะหันไปพูดกับสุวรรณาที่ต้องการจะใช้เหยื่อเหล่านี้มาทำเงินให้ "ก็บอกแล้วว่ายัยนี่น่ะมันเป็นมวย ขืนเอาไปมีหวังลูกค้าคุณได้ตายคาเตียงแน่"
น้ำหันไปดูประตูที่เปิดอ้าอยู่ด้านหลัง แล้วหันกลับมาดูชายถือปืนที่ลดมือลงต่ำ ที่ทำแบบนั้นไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมให้เธอหนีไป แต่เพราะเจ้านายลงมาจัดการเองแล้วจึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรไปมากกว่านั้น หากคิดจะหนี คราวนี้เธออาจถูกยิงจริง ๆ ก็ได้ เมื่อเธอตัดสินใจพลาดตั้งแต่แรกไปแล้ว ยังไงก็ต้องรับผลที่มันจะตามมา และปลายทางก็คงจะหนีไม่พ้นจากการถูกทำร้ายเหมือนเดิมอยู่ดี
แต่มีหรือที่เธอจะยอมถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว แม้จะหนีจากพวกลูกน้องไปไม่ได้ แต่ถ้าได้เอาคืนคนที่จับตัวเธอมาบ้างก็คงจะดีอยู่ไม่น้อย หญิงสาวผู้เป็นมวยลุกขึ้นเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่ใกล้จะมาถึง เธอค่อย ๆ ถอยหลังและรอจังหวะเอาคืนอีกฝ่าย แม้ว่าแขนจะใช้งานไม่ได้และเคลื่อนไหวร่างกายไม่ค่อยถนัด แต่ก็ไม่ได้เสียขาทั้ง 2 ข้างไปแต่อย่างใด นัยน์ตาของเธอไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย มันแข็งกล้าพร้อมเข้าต่อสู้แม้ว่าจะเสียเปรียบแค่ไหนก็ตาม
ในที่สุดการต่อสู้ของเธอกับเขาก็เริ่มต้นขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ นักสู้สาวจึงเริ่มถีบขวาออกไปสุดแรง แต่กลับโชคไม่ดีที่ลูกถีบนั้นถูกเขายันกลับ ทำเอาเธอเสียหลักและหันหลังให้เขาอย่างไม่ตั้งใจ แต่พอจะตั้งหลักได้ก็ถูกถีบซ้ำจนตอบโต้ไม่ทัน หญิงสาวผู้เสียเปรียบกลิ้งขลุกไปกับพื้นแข็งพร้อมกับกระไอกระแอมออกมาด้วยความเจ็บปวด ลูกถีบเมื่อครู่เข้าที่กลางหลังของเธออย่างจัง เพิ่งสู้ได้ไม่ทันไรก็ถูกเล่นงานเข้าให้จนได้
"ว่าไง โดนเข้าไปแค่นี้ก็จอดแล้วเหรอ" ชายหนุ่มดูถูกหญิงสาวที่ต่อกรกับเขาได้เพียงแค่นี้ เขาคาดหวังเอาไว้สูงว่าเธอจะต้องทำได้ดีกว่านี้แม้ว่าจะเสียเปรียบอยู่ก็ตาม จากนั้นจึงนั่งลงไปใกล้ ๆ กับเธอ
ขณะที่น้ำนอนตะแคงด้วยความเจ็บอยู่นั้น พนาก็พลิกตัวของเธอให้หงายหน้าขึ้น หญิงสาวรีบคว้าโอกาสนั้นเตะขวาไปที่ต้นคอของเขาบ้าง แต่แล้วกลับถูกกันเอาไว้ด้วยแขนอย่างไม่น่าเชื่อ
"ลูกเล่นเยอะนักเหรอห้ะ" พนาระเบิดความโกรธออกมาเพราะเกือบถูกเล่นงานไปอย่างฉิวเฉียด เขาชกเข้าที่หน้าท้องเต็มแรงจนร่างของน้ำขดเข้าหากัน ทำเอาเธอร้องออกมาสุดเสียงเพราะรับความเจ็บเข้าไปเต็ม ๆ
น้ำในคราวนี้ถูกเล่นงานจนทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ร่างกายของเธอรับความเจ็บปวดมามากเกินไป แม้แต่มือสักข้างที่จะมาบรรเทาอาการก็ยังไม่มี เธอนอนขดตัวกับพื้นอย่างทำอะไรไม่ได้ ดวงตาแดงก่ำจนเห็นได้ชัด กระไอกระแอมออกมาเป็นครั้งคราว ปล่อยเสียงครางออกมาให้พวกเขาได้หัวเราะเยาะกัน
คราวนี้พนาจับหัวเข่าของน้ำเอาไว้บ้าง เขาจับมันตั้งชันกับพื้น ก่อนจะถูกลูบไล้ช้า ๆ ไปตามโคนขาของเธอ "ว่าไง มีฤทธิ์มีเดชแค่นี้เองเหรอห้ะ" เจ้าของมือนั้นถามด้วยความสะใจ
“หยุดนะ” หญิงสาวผู้โชคร้ายพูดเสียงอู้อี้ผ่านเทปปิดปาก เธอเจ็บเกินกว่าจะขัดขืนเขาได้ พยายามพับขากลับคืนมาตามเดิม เธอไม่อยากแม้แต่จะถูกลวนลามด้วยมือที่น่ารังเกียจแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังเคล้าคลึงขาอ่อนของเธอไม่ยอมหยุดสักที "บอกให้หยุดไงเล่า"
"ถ้าฉันไม่หยุด แล้วมันจะทำไมล่ะหือ" มือนั้นแหวกขาของน้ำออกไปให้เคล้าคลึงได้ถนัดกว่าเดิม ก่อนจะไล้เข้าไปใต้กางเกงขาสั้นเพื่อนเล่นสนุกกับเหยื่อของเขา
"เอามือออกไปไอ้สารเลว" หญิงสาวยังไม่เลิกล้มความพยายามที่จะปกป้องตนเอง เธอยกขาขึ้นถีบชายหนุ่มอีกครั้ง แต่ความเจ็บที่ยังเหลืออยู่ทำให้เธอออกแรงได้ไม่เต็มที่นัก ซ้ำร้ายขาข้างนั้นยังถูกจับเอาไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ และถูกแหวกออกไปอย่างไม่ออมแรง "โอ้ยยยย !"
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ
"ไอ้เวรพนา หลบไป !" เสียงของสุวรรณาดังมาแต่ไกล น้ำเสียงนั้นฟังดูโกรธเกรี้ยว ชายหนุ่มหันไปฟังและยอมทำตามโดยไม่ขัดใจ
"ขอล่ะ อย่าทำให้เธอเสียโฉม"
“ดูซิว่าจะเสียโฉมไหม” สุวรรณาตอบกลับทันที เธอโกรธจัดจนไม่อยากให้ใครมาพูดขัดหูใน หนำซ้ำยังบึ่งไปหาน้ำที่ไม่มีแรงจะขัดขืนแล้วในตอนนี้
"มานี่เลยอีเด็กเวรเอ้ย" สุวรรณาคร่อมตัวของน้ำเอาไว้ ก่อนจะกระชากคอเสื้อขึ้นมาพร้อมทั้งกระหน่ำฟาดเข้าที่ใบหน้าของเธอ มอบความเจ็บปวดก้อนโตให้กับหญิงสาวอย่างไม่ปราณี ทั่วทั้งใบหน้าแดงก่ำด้วยมืออำมหิตของเธออีกครั้ง ยิ่งเห็นว่าเธอเจ็บมากเท่าไหร่ก็ยิ่งลงน้ำหนักมือไปมากเท่านั้น จนกระทั้งทนความเจ็บที่มือไม่ไหวจึงได้หยุดลงไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้น้ำเลือดไหลออกมาได้ตามที่ตนต้องการไปแล้ว
“เป็นไงล่ะแก เก่งนักใช่ไหมห้ะ” สุวรรณาตะคอกใส่จนแทบจะหูฉีก เธอโกรธน้ำมากที่บังอาจมาทำให้เธอเจ็บตัวแบบนั้น หญิงสาวตอบโต้อะไรกลับไปไม่ได้เลยแม้แต่น้อย คอตกอยู่อย่างนั้นพร้อมทั้งลืมตาแทบจะไม่ไหว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแดงช้ำและเลือดที่ไหลออกมาจนดูแทบไม่ได้
"ที่ที่แกจะต้องไปอยู่น่ะ ไม่มีโอกาสให้ร้องไห้ปัญญาอ่อนหรอกนะ ถ้าอยากจะร้องล่ะก็ ตอนนี้แหละคือโอกาสของแกแล้ว" พร้อมทั้งทิ้งร่างของเหยื่อสาวลงไปตามเดิม ก่อนจะยืนสมน้ำหน้าเธอทั้งอย่างนั้น
หญิงสาวกระไอกระแอมอีกครั้งหนึ่ง น้ำตาของเธอเริ่มเล็ดออกมาบ้างแล้ว เธอไม่เคยนึกมาก่อนว่าจะต้องมาเจอกับเรื่องที่โหดร้ายแบบนี้ แววตาที่ไม่เคยจะยอมแพ้แปรเปลี่ยนเป็นสิ้นหวังในที่สุด ไม่มีใครในที่แห่งนี้จะเข้ามาช่วยเธอเลยสักคน
ความโหดร้ายที่ได้เจอทำให้เธอนึกถึงอะไรบางอย่างที่เคยลืมเลือน ณ ช่วงเวลานั้นเองที่ทำให้น้ำมองเห็นภาพในความทรงจำทั้งหมด ภาพของชายตัวใหญ่นั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์กำลังมองมาที่เธอ หญิงอีกคนเดินถือขนมไปนั่งข้าง ๆ ผู้ชายคนนั้น เธอส่งยิ้มมาให้พร้อมทั้งกวักมือเรียกมานั่งกินด้วยกัน...
ไม่นาน ภาพความทรงจำนั้นก็เลือนหายไป แต่ความทรงจำอันใหม่กลับปรากฎขึ้นมาแทน มันเป็นภาพของชายกับหญิงคนเดิมที่นั่งอยู่ในรถส่วนตัว เขาทั้งสองกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานก่อนจะพร้อมใจกันหันหน้ามาหาเธอ...
ภาพหญิงคนเดิมกำลังนั่งหน้าโมโหอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอพูดอะไรออกมาเพียงไม่กี่คำพร้อมกับชี้ไปยังนาฬิกาที่บอกเวลาสองทุ่มยี่สิบเก้า...
ภาพหญิงคนเดิมเดินเข้ามาแย่งจานกับข้าวออกไปจากมือ เธอพูดอะไรไม่กี่ประโยคพร้อมกับส่งสายตาไปทางห้องอาบน้ำที่อยู่ไม่ไกล...
ภาพชายคนเดิมกำไม้เรียวเอาไว้ในมือ เขามองมาที่เธอด้วยใบหน้าที่แสนเจ็บปวดเกินกว่าเด็กจะเข้าใจ...
ยังมีภาพความทรงจำอีกมากมายที่ชวนเธอให้นึกถึง แต่ความรู้สึกทั้งหมดที่มีในตอนนี้ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้ว หยดน้ำตาใสค่อย ๆ ไหลออกมาผ่านแก้มบอบบาง เผยความพ่ายแพ้และความอ่อนแอให้เห็นอีกครั้ง
"พ่อ... แม่..." หญิงสาวพูดทั้งร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเจ็บจนทนไม่ไหว แต่เป็นเพราะสำนึกได้ว่าตัวเองเคยทำอะไรไม่ดีกับพ่อแม่ลงไป ซ้ำยังไม่เคยเชื่อฟังคำสอนและความห่วงใยจนต้องมาอยู่ในสภาพที่เลวร้ายแบบนี้อีก
"ในที่สุดร้องออกมาสักทีนะแก" หญิงอำมหิตหัวเราะในลำคอ ก่อนจะผลักหัวของน้ำด้วยความพอใจ
"พอได้แล้วล่ะมั้งคุณสุวรรณา"
"ชิ ไอ้เด็กเวรนี่" สุวรรณาเลิกให้ความสนใจกับน้ำแล้วทิ้งเธอไว้ทั้งอย่างนี้ จากนั้นเดินกลับไปหาพนาเพื่อคุยธุระให้มันเสร็จ ๆ สักที
"จะเอายังไงว่ามา ฉันอยากกลับไปทายาเต็มทีแล้ว" หญิงวัยกลางคนพูดอย่างอารมณ์เสีย ยกมือแดงก่ำขึ้นมือบีบนวด
"สองคนนั้นที่หามาได้ผมยกให้ฟรีเลย พอดีว่าวันนี้เจอของเล่นที่ถูกใจซะด้วยสิ ผมคงต้องขอเก็บไว้เล่นคนเดียวแล้วล่ะนะ"
“เออ งั้นเอาไปเลย จะเอาไปทำอะไรมันก็เรื่องของแก เอาให้มันตกนรกไปเลยก็ดียัยเด็กใจแตก..." แต่สุวรรณายังไม่ทันจะพูดจบประโยคดี จู่ ๆ ไฟในโรงเก็บของก็ดับลงไปเฉย ๆ เสียอย่างนั้น ทุกคนมองหน้ากันไปมาในความมืด นึกสงสัยว่าไฟมันดับได้ยังไงกัน
"เฮ้ย ไอ้รัฐ" ชายถือปืนเรียก เจ้าของชื่อผู้เป็นลูกน้องหันมาฟัง "ไปดูคัตเอาท์ซิ"
"ครับ"
เขาตอบกลับ รีบควักโทรศัพท์ออกมาเปิดไฟฉาย แต่ยังไม่ทันจะเปิดเสร็จ เสียงปืนปริศนากลับร้องดังขึ้นก่อน ขณะเดียวกัน รัฐก็ทิ้งตัวลงไปบนพื้นโดยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ โทรศัพท์ที่หน้าจอส่องสว่างก็ตกลงไปและคว่ำหน้าลง ทุกคนถึงกับตกใจและคิดว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่
Lady Killer เพชฌฆาตเลดี้ คิลเลอร์
ทารุณ
..........................................................................................................................................................................................................
ช่วงนี้มีสาระ (มั้ง)
ถ้าเทียบกันแล้ว ขาของคนเรานั้นมีพละกำลังที่มากกว่าแขนอยู่ราว ๆ 2 - 3 เท่าเลยนะครับ เวลาสู้กันอาจจะต้องใช้มันในการยืน ทรงตัว หรือเคลื่อนไหวก็จริง แต่ถ้าอีกฝ่ายเปิดโอกาสให้เราได้เตะหรือถีบล่ะก็ มันจะสร้างความเสียหายให้กับไลฟ์ พอยน์ของอีกฝ่ายได้มากกว่าค่าพลังโจมตีจากแขนแน่นอน
ลองทดสอบกับลูกวอลเลย์บอลหรือต้นกล้วยแถวบ้านดูก็ได้ครับ แล้วก็อย่าไปมีเรื่องกับใครซะล่ะ ไม่ดี ไม่เอา แต่ถ้ามันจะเอา ก็จัดไปเลยครับพี่ ฮ่า ๆ ๆ หาข้อมูลเพิ่มเติมเองเน่อ
ความคิดเห็น