คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 00 - ไฟ
00 – ไฟ
คือลุ่มรักหลงใหล คือลุ่มหลงเมามัว...หรือเป็นเพียงความเวทนาสงสาร...
ปลายลิ้นร้อนลากลงต่ำหยอกเย้ากับยอดอกไวสัมผัส ส่งให้ร่างสูงสะท้านเฮือก เบี่ยงกายหนีเรียวปากช่ำชองร้อนผ่าวทว่าไม่สำเร็จ ...เรียวแขนที่เคยแข็งแรงกลับไร้พลัง ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะยกขึ้นผลักไส
“...ไม่ต้องกลัว พี่จะช่วยนายเอง” ยินเสียงปลอบโยนแว่วหวาน เด็กหนุ่มพลันฝืนลืมเปลือกตาที่หนักอึ้ง
“...ต...ตุ้ยจาง?” เสียงทุ้มแหบพร่าโรยแรงจนน่าสงสาร... ดังแผ่วเพียงกระซิบ...
“จะ...ทำ...อะไร?” เงาร่างด้านบนรอยยิ้มอ่อนโยนปลอบขวัญ ทว่ามือเรียวขาวกลับขยับเลื่อนลงเบื้องล่าง ล่วงผ่านขอบกางเกงผ้าเนื้อหนาเข้ากอบกุมความร้อนผ่าวอันอ่อนไหว
“!?!”
“อย่ากลัว...” จุมพิตแผ่วเบาประทับลงข้างขมับ ”พี่แค่จะช่วย...”
นิ้วเรียวเริ่มขยับ... แตะต้องสัมผัสอย่างระมัดระวังราวกับประคองเครื่องแก้วบอบบางเลอค่า ทว่าก็เพียงพอที่จะทำให้รู้สึกดี... ดีเกินไป...
“อื้อ...” เสียงทุ้มครางเครือในลำคอ สัมผัสที่ปรนเปรออยู่ทำเอาแทบขาดใจ ลมหายใจร้อนกรุ่นพร่างพรู... เป่ารดลงบนใบหน้าคมคายของคนอายุมากกว่า... ด้วยจังหวะถี่กระชั้นหน่วงหนัก...
หอบสะท้าน...
ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าตนเองที่เป็นแบบนั้นน่ะ...
ช่าง...
...เย้ายวนใจ...
อ่อนแอ... เหมือนลูกสัตว์บาดเจ็บ... กระตุ้นเร่งเร้าให้สัญชาติญาณของผู้ล่าให้ตื่นขึ้น ยั่วยวนให้ฝังคมเขี้ยวลง... แล้วขย้ำกลืน...
คริสกัดริมฝีปากอย่างอดกลั้น ข่มความปรารถนานั้นลงอย่างยากลำบาก
“อ๊ะ...อื้อ...” ทว่าคนใต้ร่างกลับส่งเสียงครางหวานหู ดวงตาเรียวสวยปรือปรอยหวานฉ่ำ มัวเมาอยู่ภายใต้ฤทธิ์เหล้าและการปรนเปรอ
ต่อให้เป็นบาทหลวงทรงศีลยังไม่แน่ว่าจะทนไหว อย่าว่าแต่เขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาที่มีครบพร้อมทั้งเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา
ชายหนุ่มหมดสิ้นความอดทน เขาโน้มใบหน้าลง ประทับจุมพิตลงบนกลีบปากหยักสวย... เบียดคลึงหนักหน่วงก่อนจะแทรกผ่านเข้าสู่โพรงปากระอุร้อน รสจูบหวานซ่านลิ้นเจือด้วยรสขมจางๆและกลิ่นแอลกอฮอล์ อีกฝ่ายกระหวัดปลายลิ้นรับสัมผัสนั้น... ดูดดึง ขบกัด หยอกเย้าเร่าร้อนจนเหมือนจะแผดเผากันและกันให้หลอมเหลวไป
ฝ่ามือกร้านยิ่งเร่งเร้าจังหวะการปรนเปรอ ให้เร็วขึ้น...เร็วขึ้น...
“อือ....!” หยาดอารมณ์ขาวขุ่นล้นทะลัก ทั้งที่นี่ควรจะเป็นสัญญาณแห่งการสิ้นสุด ทว่ากลิ่นคาวจางๆ ที่อบอวลอยู่ในอากาศกลับยิ่งกระตุ้นย้ำมิให้ไฟปรารถนาที่ลดน้อยได้ดับมอดลงไป
มือเรียวลากไล้... ผละออกจากสัดส่วนอ่อนไหวอย่างอ้อยอิ่ง... เลื่อนไปตามเรียวขาแกร่ง... รั้งให้แยกห่างจากกันทีละน้อย
ในดวงตาของทั้งคู่ปรากฏเพียงความกระหายหิวที่จะครอบของ... ลิ้มรส...
มิใช่ทั้งรัก ลุ่มหลง หรือสงสาร...
แต่คือคำว่าต้องการปรารถนา...
เหยียบย่ำลงไป สู่ปลักโคลนแห่งตัณหาอันแสนสกปรกโสมม... อย่างยินยอมพร้อมใจ...
เสียดแทรกชำแรกดันกระทั้นเข้า
“อึก...” ขบฟันลงกับเรียวปากจนคมเขี้ยวแทบฝังลงกับผิวเนื้ออ่อนบางเพื่อสะกดกลั้นเสียงครวญด้วยความเจ็บปวดยามที่ร่างกายถูกเบียดแทรกรุกราน
ลึก... ลึกลงไปอีก... สนิทแนบชิดใกล้จนแทบกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน
จุมพิตนุ่มนวลพลันประทับลงเหนือหว่างคิ้วซึ่งกำลังขมวดมุ่น ไล้ลงตามสันจมูกโด่งคม ระเรื่อยจนถึงเรียวปากที่ขบแน่น กดเบาๆเพื่อปลอบประโลมอย่างอ่อนหวาน
โลมเร้าให้ร้อนร่านปรารถนา
แตะปลายลิ้นลงผะแผ่วเหมือนใคร่ขออนุญาต ก่อนจะแทรกผ่านเรียวปากที่เผยอออกอย่างลังเลใจนั้น...
เมื่อแรกก็เป็นเพียงการสัมผัสผิวเผิน... แล้วจึงค่อยทวีความลึกล้ำขึ้น ชายหนุ่มแนบจุมพิตลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า... ที่เรียวปาก... ลำคอ... ใบหูบางที่ขึ้นสีแดงก่ำ.... ถ้วนทั่วทุกตารางนิ้วเท่าที่จะสามารถจุมพิตได้ เพื่อสะกดข่มความปรารถนาที่จะครอบครองร่างร้อนผ่าวเบื้องใต้อย่างเร่าร้อนรุนแรงให้สมกับเพลิงไฟที่ระอุกรุ่นในอก
“อื้อ...”
อดทนรอจนอีกฝ่ายเริ่มคุ้นชิน... จึงค่อยขยับ... อย่างเชื่องช้า...
“อะ...!” เพียงเสียงอุทานเบาแสนเบาที่ร้องชิดริมหู เพียงสองแขนแกร่งที่โอบอยู่รอบลำคอนี้ ...เพียงความร้อนรุ่มที่อาบอยู่เหนือผิวกาย คริสรู้สึกว่านี่คือการยั่วยวนที่แสนร้ายกาจ
ชายหนุ่มกดริมฝีปากที่แนวไหล่ลาดกำยำ ไล้เลียแล้วจึงขบฟันลง ประทับทิ้งร่องรอยสีแดงสดไว้บนผิวขาวเรียบลื่น
กดจุมพิตสนิทแนบชิดตรึงตรา
เสียงหอบหายใจหนักหน่วงสะท้อนอยู่ในห้องโดยปราศจากเสียงอื่นใด เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างยากลำบาก... รู้สึกว่ากระทั่งอากาศยังแสบร้อนลวกลำคอ... เหมือนกับร่างกายกำลังจะลุกเป็นไฟ เผาไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านและเปลวควัน
“...ฮ่ะ...ฮ้า...ต...ตุ้ย...จาง...” เค้นเสียงร่ำร้องด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีแล้วจึงฉุดรั้งใบหน้าคมคายของอีกฝ่ายลงมา แนบริมฝีปาก... สอดแทรกปลายลิ้นรุกเร้าราวกับจะออดอ้อนวอนขอ...
“เร็วกว่านี้...”
“...” เสียงเอ่ยรับคำฟังดูราวกับเสียงคำรามของสัตว์ร้าย มือกร้านกอบกุมประสานเกี่ยวกับมือเรียวชื้นเหงื่อ กระชับแนบแน่นราวกับกลัวว่าจะมีใครคนใดคนหนึ่งระเหยหายไป
บดเบียดกายสอดประสานให้ลึกล้ำขึ้น...
เติมเต็มความกระหายอยากปรารถนา
ไต่สูงขึ้น สูงขึ้นไป... แล้วแตกปะทุออกลายเป็นดวงดาวนับร้อยพัน...
พร่าพรายราวกับความฝันที่ไม่สามารถแตะต้องไขว่คว้า...
เหมือนหมอกควันมายา... ที่ไม่มีตัวตนอยู่จริง...
ให้เพลิงพาผลาญสิ้น...เหลือ...เพียง...เถ้า...ควัน...
“...จื่อเทา...”
TBC.
130816 : แก้คำผิด
ความคิดเห็น