คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SoyMilk - intro
intro
คิมมินซอกนั่งย่นคิ้วท่ามกลางการล้อมวงทานอาหารของเหล่าเมมเบอร์เอ็กโซเอ็ม เขามองถ้วยข้าวของตน ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มชาวจีนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จื่อเทาที่กำลังจะคีบหมูทอดเข้าปากได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ชะงักไปครู่ใหญ่ก่อนจะตัดสินใจยัดมันเข้าปากไปทั้งชิ้น แล้วบรรจงเลือกชิ้นใหม่ที่ไม่มีไขมันติดอยู่ใส่ลงในถ้วยของอีกฝ่าย
คนถูกเอาใจใส่พึมพำขอบใจเบา ๆ แต่พี่ใหญ่ของวงก็เขี่ยชิ้นหมูทอดไปมาไม่ยอมทานเสียที ที่สุดแล้วเขาก็คีบมันไปหย่อนใส่ถ้วยของลู่หานที่นั่งข้าง ๆ กัน
“มินซอกฮยอง!” เด็กหนุ่มผมสีคาราเมลฝั่งตรงข้ามร้องดุ
เจ้าของชื่อเบะปากรับการติเตียนนั้น ถอนหายใจสั้น ๆ แล้วจัดการคีบผัดผักเข้าปากด้วยท่าทีเซื่องซึม
“เมื่อไหร่ฮยองจะเลิกกินอาหารกระต่ายนี่สักที!” จื่อเทายู่หน้าใส่ผัดผักจานเบ้อเริ่ม ยื่นตะเกียบไปเขี่ย ๆ ใบผักสีเขียวด้วยท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์ เขาเป็นเด็กวัยกำลังโตนะ! พี่มินซอกก็เหมือนกัน อาหารสำหรับพวกเขาน่ะ มันต้องเนื้อ เนื้อ เนื้อ แล้วก็เนื้อสิ!
“ก็ฮยองต้องไดเอ็ทนี่” แม้จะพูดอย่างนั้นแต่ในน้ำเสียงก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความไม่ยินยอมพร้อมใจ ใครบอกกันว่าเขาอยากกินแต่ของแบบนี้กันเล่า ที่จริงแล้วถ้าเลือกได้เขาก็อยากจะกินเนื้อย่างไขมันชุ่มๆ ให้สะใจเหมือนกันแหละน่า!
“ไดเอ็ท? ไดเอ็ทอะไร? ฮยองผอมจะตายอยู่แล้ว!” มักเน่หนุ่มน้อยเบ้หน้า “ไม่เชื่อถามจงแดสิ ใช่ไหม?” เสียงเรียกนั้นทำให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานข้าวอยู่เงียบ ๆ เงยหน้าขึ้น เรียวคิ้วคมของชายหนุ่มชาวเกาหลีเลิกขึ้นคล้ายจะถาม จื่อเทาจึงทวนซ้ำสิ่งที่ตนเองพูดไปเมื่อครู่ให้อีกฝ่ายฟัง
“จงแด มินซอกฮยองผอมมาก ๆ แล้วใช่รึเปล่า?” เมนโวคัลแห่งเอ็กโซเอ็มฟังแล้วกลืนข้าวที่กำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ อยู่ลงท้อง พยักหน้ารับขึงขัง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาฉายแววเคร่งขรึมกว่าที่เคย
“ใช่”
พี่ใหญ่ไม่ได้เชื่อถือคำพูดนั้นของน้อง ๆ ยังคงฝืนเคี้ยวอาหารกระต่ายคลอเรสเตอรอลต่ำและไร้รสชาติของตัวเองต่อไปอีกสองสามคำ ก่อนที่จะวางตะเกียบของตนลงอย่างสุดจะทน พึมพำว่าขอตัวก่อนแล้วผุดลุกจากไปก่อนใคร
จื่อเทาและจงแดถอนหายใจยาวออกมาพร้อมกัน
จะต่างกันตรงที่น้องเล็กแก้เซ็งด้วยการคีบกับข้าวเข้าปากเหมือนอยากประชด ทว่าจังหวะในการทานอาหารของหนุ่มเกาหลีกลับเชื่องช้าลงอย่างเห็นได้ชัด
ดวงตาเรียวสวยที่ปลายหางตาพาดเฉียงลงมาจนเหมือนกำลังยิ้มอยู่ตลอดเวลาคู่นั้นทอประกายครุ่นคิด...
“หิวชะมัด...” มินซอกที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงตั้งแต่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อสิบกว่านาทีที่แล้วพึมพำแผ่วเบากับตัวเอง เขาเหลือบสายตา มองผ่านระหว่างรอยแยกของผ้าม่าน ท้องฟ้าเบื้องนอกยังคงเป็นสีน้ำเงินเข้มบ่งบอกชัดเจนว่าพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น และเมื่อเบนสายตากลับมาดูนาฬิกา เข็มสั้นที่ยังชี้อยู่ระหว่างเลขสี่กับเลขห้าก็ยิ่งช่วยยืนยันว่าการกะเวลาของเขาไม่ได้ผิดพลาด
โครก...
เสียงร้องประท้วงของกระเพาะที่แทบจะเรียกได้ว่าว่างเปล่ามาตั้งแต่เมื่อเย็นวานทำให้พี่ใหญ่มุ่ยหน้ามากยิ่งขึ้น เขายกมือขึ้นลูบหน้าท้องนุ่มของตัวเอง ก่อนที่จะพลิกตัวฝังใบหน้าลงกับหมอนใบโต พยายามข่มใจตัวเองไม่ได้ลุกออกไปหาอะไรทานในเวลานี้
ไม่ได้นะ! ไม่ได้นะมินซอก! อีกเดี๋ยวก็จะถึงเวลาอาหารเช้าแล้ว อย่ากินจุกกินจิกซี่! เดี๋ยวก็อ้วนขึ้นมาอีกหรอก!
เสียงนั้นช่วยได้มากทีเดียว คำว่าอาหารเช้าทำให้ความอยากอาหารของชายหนุ่มลดลงไปอักโข ในเมื่ออาหารเช้าของเขาในเมนูอาหารกระต่ายก็คงไม่พ้นเป็นสลัดผักล้วนหนึ่งจานใหญ่ ริมฝีปากเล็กเบะออกอีกครั้ง
ดีจริงๆ ให้ตาย!
พี่ใหญ่หน้าเด็กแค่นเสียงประชดประชัน ซุกหน้าลงกับหมอนมากยิ่งกว่าเดิม จนเมื่อเวลาผ่านไปอีกเกือบครึ่งค่อนชั่วโมง ใครบางคนก็เคาะประตูห้องของเขา
เจ้าของห้องถอนหายใจ สงสัยจะเป็นพี่เมเนเจอร์กระมัง? ร่างสูงสันทัดร้องตอบเป็นสัญญาณว่ารับรู้แล้ว ก่อนที่จะก้าวลงจากเตียงอย่างอิดออด เพื่อเดินเตาะแตะมาปลดโซ่ที่คล้องไว้ และเปิดประตูให้
ทว่าคนที่ยืนอยู่ที่อีกฟากฝั่งของบานประตูกลับทำให้เขาต้องเลิกคิ้วประหลาดใจ
“อ้าว? จงแด?”
ร่างสูงติดจะผอมบางของคิมจงแดยืนอยู่ตรงนั้น ในมือถือถ้วยกาแฟขนาดใหญ่สองแก้วที่กำลังส่งกลิ่นหอมกรุ่นเข้มข้นของนมถั่วเหลือง
ริมฝีปากหยักบางของเมนโวคัลหนุ่มน้อยบิดคลี่เป็นรอยยิ้มสดใส
“น้ำเต้าหู้ไม่ใส่น้ำตาล ไม่อ้วนหรอกมินซอกฮยอง...ดื่มด้วยกันนะ?”
TBC.
หลังจากผ่านการดองมายาวนาน ในที่สุดก็ได้เขียนซะที /ซับน้ำตาปลาบปลื้ม
นี่พยายามบิ๊วต์ความน่ารักคั้นออกมาสุดฤทธิ์...
/สาบานด้วยเกียรติของน้องจงแดเลยว่าเรื่องนี้จะไม่ดราม่า /อึ้ช!
ความคิดเห็น