ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Ninth,ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ฟ้าแปลกไป (27All)/4
[4] หัวใจของสายลม(2759 + 8059)
วันนี้สายลม...กำลังคร่ำครวญ...
...ไม่รู้ทำไม แต่วันนี้ใจไม่สงบเอาซะเลย ความคิดสับสนมาตั้งแต่ตื่น ทำอะไรก็ผิดพลาดไปหมดจนโดนไล่ออกให้ไปพักผ่อน ทำไม...วันนี้...ไม่สบายใจ...
ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ใครเป็นอะไรรึเปล่า?
หรือว่า...เจ้าหมอนั่น...
“เป็นอะไรโกคุเดระคุง ห่วงยามาโมโตะอยู่เหรอ??”จู่ๆเสียงร่าเริงก็ถามขึ้นจากด้านหลังร่างบางหันขวับไปมองอย่างรวดเร็วก็พบกับใบหน้าอ่อนโยน ที่แฝงความขบขันอะไรบางอย่างของท้องนภาแห่งวองโกเล่
“รุ่นที่สิบ!?”ร่างบางเอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เมื่อเช้าพึ่งจะกลับมาจากการไปเฝ้าไข้ให้ฮิบาริทั้งคืน แถมยังติดไข้กลับมาด้วย สายหน่อยก็ออกมาร่อนแล้วเหรอครับ!? แล้วจะหายไหม ไอ้ไข้เนี่ย!!
“โอ๋ๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”สึนะว่าเสียงหวานก่อนจะยิ้มเผล่
“เงียบไปเลยนะครับ!”
สำนึกบ้างรึเปล่าว่าตัวเองน่ะเป็นคนป่วย!! ร่างบางกัดฟันกรอด แต่ก่อนที่จะได้ว่าอะไร ดวงตาสีส้มสวยคู่นั้นก็ตรึงเขาไว้ด้วยแววตาเหมือนหยั่งรู้ทุกสิ่ง...
“ถ้าห่วง...ก็ไปหา การที่จะห่วงใครสักคนไม่ใช่เรื่องน่าอาย โกคุเดระคุง...โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่รัก”เสียงนุ่มๆของอีกฝ่ายทำให้ใบหน้าหวานร้อนผ่าว ถึงอย่างนั้นคนปากแข็งก็ยังไม่ยอมรับง่ายๆอยู่ดี
“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้ห่วงเจ้าหมอนั่นซักหน่อย!”คำพูดนั้นเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากท้องนภาได้ไม่ยาก
“ตามันฟ้องนะ โกคุเดระคุง”นิ้วเรียวยาวทาบลงบนแก้มนิ่มที่แดงระเรื่อหนักกว่าเก่า
“ไปสิ...”
“แต่...ผม...คนที่ผมรัก...คือคุณนะครับ...”เสียงหวานแผ่วเบากว่าเสียงกระซิบ แต่ไม่เล็ดลอดโสตสัมผัสของร่างสูงไป สึนะถอนหายใจเบาๆอีกครั้ง
“...มันไม่เหมือนกันนะโกคุเดระคุง สิ่งที่นายให้ฉัน...ไม่ใช่ ’รัก’ แต่เป็น ’ภักดี’ รู้รึเปล่าว่าสองคำนี้ต่างกันยังไง?”ร่างบางส่ายหน้าน้อยๆ
“มันก็ต่าง...แบบที่คล้าย...แต่ไม่เหมือนไงล่ะ ความรู้สึกที่นายมอบให้ฉัน...ความรู้สึกที่มอบให้ยามาโมโตะคล้ายกัน แต่ก็ไม่เหมือน ถูกไหม?”โกคุเดระพยักหน้าช้าด้วยใบหน้าแดงจัด
“ที่นายให้ฉัน...คือความรู้สึกอยากปกป้อง”
“รุ่นที่สิบ...?”
“แต่ที่ให้ยามาโมโตะ คืออะไร...รู้อยู่แกใจนะคนดี”ริมฝีปากอุ่นทาบทับลงบนแก้มนวลที่แดงระเรื่อ แผ่วเบา อ่อนโยน และนุ่มนวล...อย่างที่พี่ชายคนหนึ่งจะมอบให้ด้วยความเอ็นดู
ต่างกัน...ต่างกับที่เจ้าหมอนั่นทำ
ความรู้สึกที่เหมือนกับ...แทบหยุดหายใจ มันหนักแน่นกว่า ตอกย้ำมากกว่า ...และ เหมือนจะ...รักมากกว่า... ใบหน้าแดงจัดเป็นสัญญาณที่ดี สายลมคนนี้ คงจะเรียนรู้หัวใจของตัวเองไปมากกว่าเดิมอีกขั้น
ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับนายแล้วนะ...
หึหึ ถือซะว่า...ไถ่โทษที่ทำให้เสียขวัญแล้วกัน...ยามาโมโตะ...
…………………………………………………
หลังจากนั้น...
ร่างสูงกำลังนั่งสงบสติอารมณ์อยู่คนเดียวกลางห้องฝึกที่ว่างเปล่า เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยจากเหตุการณ์ไม่คาดฝันถูกจัดเข้าที่แม้จะไม่เรียบร้อยเท่าเดิม ใบหน้าคมสันนั้นซีดเผือดสลับกับขึ้นสีระเรื่อเป็นพักๆ ดูน่าแปลก แต่หากใครได้มาเจอเหมือนกัน...
...ก็คงจะเข้าใจ
ฝันร้าย...มันเป็นฝันร้ายชัดๆ...ร่างสมส่วนสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่นเมื่อย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น บอกได้คำเดียวเลยว่า...น่ากลัว
นึกว่าจะไม่รอดซะแล้วสิ...
“ยามาโมโตะ เฮ้! นายไม่เป็นอะไรนะ?”ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสหลังจากผ่านเหตุการณ์เลวร้ายเรื่องดีๆมักจะตามมาเสมอ คราวนี้ก็เช่นกัน
ร่างบางคุกเข่าลงข้างๆด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยอย่างที่เห็นไม่บ่อยนัก ทำให้ร่างสูงรวบร่างนุ่มนิ่มนั้นมากอดไว้แน่น ถ้าเป็นปกติคงจะผลักออกไปอย่างไม่มีเยื่อใย แต่หลังจากที่ได้ทำความเข้าใจแล้วมันก็...
ใบหน้าหวานซับสีเลือดน่าดู ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมมาแตะไหล่กว้างที่กำลังสั่นระริก
เวลาผ่านไปไม่นาน ความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น มือที่กอดแน่นอยู่ๆก็คลายออกและเริ่มซุกซนไปเรื่อย ใบหน้าคมที่กำลังซบกับไหล่บางนิ่งๆเริ่มขยับอย่างไม่น่าไว้ใจ...
“จะทำอะไรฟะ!?”
“กลัวจะแย่อยู่แล้ว ปลอบใจกันหน่อยสิ...”ร่างสูงว่าเสียงออดอ้อนก่อนก้มลงจุมพิตเบาๆบนเรียวปากนุ่ม
...ไม่ว่ายังไง สายฝนคนนี้...ก็ยังหากำไรได้ซะทุกที...
...แถมคราวนี้ลงทุนมาก คงต้องเอาคืนมากหน่อยซะแล้วสิ...
“รักนายนะ ฮายาโตะ...”
..............................................
..............................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น