คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [นัดกับนัด] The Final or The First time?
ที่เขาว่าว่ากันว่า เกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้น...ผมว่า...ท่าจะจริง...
“...”ดวงตาคมสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองคนที่นั่งทำหน้านิ่งมองรายการไร้สาระในช่วงสายของวันอาทิตย์ที่อีกฟากของโซฟาตัวยาว ก่อนที่คิ้วเรียวของว่าที่หมอหนุ่มจะขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ
วันนี้เป็นวันอาทิตย์...ที่เขาไม่มีเรียนในรอยหลายเดือน...ซึ่งก็นับว่าเป็นเรื่องดี แต่มันคงจะดีกว่านี้มาก...ถ้าว่าพี่นัดไม่ทิ้งเขาออกไปเที่ยวข้างนอก และก็จะดีมากๆ ถ้าไม่ใช่ว่าคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเขาตอนนี้ก็ดูท่าทางว่าจะไม่มีงานเหมือนกัน...
แย่...
เจ้าของร่างผอมบางแอบเบ้หน้า พลางเบนสายตากลับมายังหนังสือกายวิภาคเล่มหนาที่วางอยู่บนตัก ไล่สายตาผ่านแทบตัวอักษรที่เรียงกันเป็นพรืดอยู่บนหน้ากระดาษอย่างเบื่อหน่าย
.........หัวใจ เริ่มก่อกำเนิดขึ้นในตัวอ่อน จากเซลล์สร้างหลอดเลือด ที่อยู่ บริเวณที่เราเรียกว่า cardiogenic plate ซึ่งเริ่มเห็นได้ในตัวอ่อน ที่มีอายุ ประมาณ 2 สัปดาห์
หลังจากนั้นเซลล์สร้างหลอดเลือดจะรวมตัวกันเกิดเป็นท่อ 2 ท่อ ด้านซ้ายและด้านขวา และท่อทั้งสอง เคลื่อนหากันรวมกันเป็นท่อๆเดียว ที่เราเรียกว่า Heart tube ในประมาณสัปดาห์ที่ 3
Heart tube จะค่อยๆดันตัวเองเข้าไปในถุงที่เราเรียกว่า ถุงเยื่อหุ้มหัวใจ และขณะ เดียวกันก็จะมีการแบ่งส่วนภายในหัวใจเป็นห้องและลิ้นหัวใจและเส้นเลือดต่างๆ และหัวใจจะเริ่ม เต้นในสัปดาห์ที่ 4 ช่วงที่ตัวอ่อนมีอายุประมาณ 22 วัน
จนกระทั่งในสัปดาห์ที่ 8 เส้นเลือดแดงเอออร์ตา และเส้นเลือดแดงพัลโมนารี่.................
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปแล้วนานเท่าไหร่...แต่นั่นนานพอที่จะทำให้เปลือกตาบางของใครบางคนหรี่ปรือจนแทบจะปิดอยู่รอมร่อ...ร่างผมบางส่ายโงนเงนพลางยกมือเรียวขึ้นขยี้ตาพร้อมกับอ้าปากหาววอด หากก็ยังคงพยายามจะเพ่งมองตัวอักษรเบื้องหน้า
“ง่วงก็ไปนอนซะไป...”เสียงเอ่ยจากคนที่นั่งห่างออกไปไม่ถึงเมตรกลับทำให้คนกำลังง่วงตาสว่างขึ้นทันตา
“ไม่ได้ง่วงซะหน่อย”ใบหน้าอ่อนเยาว์ไม่สมอายุนั้นเชิดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ทำให้คนมองได้แต่ส่ายหัวด้วยความอ่อนใจปนขบขัน
“ดื้อ!”คนสูงกว่าหันไปบ่นอีกทางพร้อมกับพ่นลมหายใจพรืด ซึ่งคำว่าขานนั้นก็ไม่ได้พ้นหูคนถูกว่าไปไหน เรียวคิ้วได้รูปกระตุกกึกก่อนที่มือเรียวจะฟาดลงเต็มแรงบนแขนของอีกฝ่าย
“ไม่ได้ดื้อ!”
คนตัวโตขมวดคิ้วพลางยกมือขึ้นลูบท่อนแขนที่แดงเป็นปื้น
“พูดความจริงแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้”
“นี่!”
“ทำไม เถียงไม่ได้ล่ะสิ ฮะฮะฮะ”คนตัวสูงกว่าลอยหน้าลอยตายิ้มยียวน ดวงตาเรียวพราวระยับเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าง้ำอย่างไม่พอใจเต็มแก่
“ฮึ่ย...ฝากไว้ก่อนเถอะ!”ก่อนที่จะได้วางมวยกัน ก็เป็นคนตัวเล็กกว่าที่เลือกจะสะบัดหน้าไปอีกทาง หันไปฮึ่มแฮ่ใส่หนังสือเล่มโตในมือเป็นการระบายอารมณ์
แต่ก็นั่นแหละแทนที่เรื่องมันจะจบอยู่เท่านี้ใครบางคนกลับพยายามจะหาเรื่องทะเลาะเสียให้ได้
“เด็กหนอเด็ก รีบๆมาเอาคืนแล้วกันนะ เดี๋ยวจะลืมซะก่อน”ไม่พูดเปล่า ยังยกมือขึ้นยีหัวคนตัวเล็กกว่าอย่างถือวิสาสะ ...นั่นน่ะ...ต่อให้เขามีความอดทนมากกว่านี้ซักแปดเท่า มันก็ทนไม่ไหวหรอกนะ!
“โอ๊ย!”คนอายุมากกว่าครางอย่างเจ็บปวดเมื่อฟันคมงับลงเต็มแรงลงบนท่อนแขน ดวงเรียวคมตวัดมองคนตัวเล็กกว่าที่กำลังเชิดหน้าขึ้นยกยิ้มอย่างสะใจ
“สมน้ำหน้า!”
...หนอย...
“อ๊ะ!”พึ่งจะเอาคืนสมใจได้ไม่ทันไรคนถูกประทุษร้ายเมื่อครู่ก็หาทางเอาคืนด้วยการดึงร่างผอมบางนั้นให้ล้มลงบนโซฟากว้าง มือแกร่งกดลงบนไหล่แบบบางไม่ให้คนตัวเล็กกว่าดิ้นหลุดไปไหนได้
“ปล่อยนะ…!”
“ฝันไปเถอะ”
“ปล่อยเซ่!”
“ไม่”
“ก็บอกว่าให้ปล่อยไง!!”
“ไม่ปล่อยซะอย่างจะทำไม”เรียวคิ้วสวยเลิกขึ้นอย่างกวนโทสะ ดวงตาเรียวจับจ้องใบหน้าแดงก่ำของคนที่อยู่เบื้องล่าง ยิ่งเห็นก็แบบนี้ยิ่งน่าแกล้งไปใหญ่...
ตอนเองที่ใบหน้าคมโน้มลงใกล้...
“จะ...จะทำอะไรน่ะ...”คนตัวเล็กกว่าถามเสียงสั่น ความทรงจำเมื่อไม่กี่วันก่อนไหลย้อนเข้ามาในหัว ฉายภาพกรอกลับซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนเครื่องเล่นซีดีที่แผ่นกระตุก
ก็ใครใช้ให้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปากของอีกฝ่ายมันดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิดกันล่ะ!
“อย่า...เล่นอะไรบ้าๆนะ.....”
“หืม?”
สจวร์ตหนุ่มอมยิ้มมองร่างบางหลับตาแน่นพึมพำขมุบขมิบในลำคอที่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็คงไม่แคล้วเป็นคำด่าแบบขุดโคตรแหงๆอย่างขบขัน พลางแกล้งโน้มใบหน้าลงไปใกล้ยิ่งกว่าเดิม...
ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน...
นอร์ทสะดุ้งน้อยๆก่อนจะขยับตัวถอยห่างจากอีกฝ่ายให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไหล่บางสั่นน้อยๆเช่นเดียวกับลมหายใจที่ขาดห้วง ไม่ต่างจากลูกกวางตัวน้อยที่ถูกต้อนจนจนมุม
...แย่ล่ะสิ...
หนังสือกายวิภาคเล่มหนาที่ถูกโยนทั้งไว้ส่งๆเมื่อครู่ถูกร่างบางที่ขยับถอยมาดันให้เลื่อนไปถึงขอบโซฟา ทำท่าจะร่วงหล่นลงมาได้ทุกเมื่อ...
ทั้งๆที่ตอนแรกก็แค่ว่าจะแกล้งเล่นแท้ๆ...
ตุ้บ...
เสียงทึบๆจากการที่หนังสือเล่มหนาตกลงบนพื้นดังก้องในความเงียบงัน...แต่มันกลับดูแผ่วเบาและห่างไกลในความรู้สึก...
ในเมื่อ...
สัมผัสนุ่มนวลที่ริมฝีปากเหมือนจะครอบครองสติทั้งหมดไว้ รอบตัวคล้ายกลับจางหายไปจนแทบว่างเปล่า รู้สึกได้เพียงรสชาติหวานล้ำจนแทบสำลักที่กำลังถูกป้อนให้...
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่กว่าที่ทั้งคู่จะผละออกจากกกัน...
“....”
ความเงียบงันเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ก่อนจะถูกทำลายลง...
พลั่ก...!
...ด้วยเสียงหมัดหนักๆที่กระทบกับผิวแก้ม
“ไอ้เกย์โรคจิต!”ร่างบางสบถด่าทิ้งท้ายก่อนจะวิ่งทั่กๆหนีขึ้นไปบนห้อง
....เกย์โรคจิต? ...มือสากยกขึ้นลูบแก้มที่เริ่มจะบวมขึ้นมาหน่อยอย่างเหม่อลอย คำด่าว่าเมื่อครู่วนลูปไปมาอยู่ในหัวและในที่สุด...ร่างสูงก็ต้องพยักหน้ายอมรับอย่างจนใจ
สงสัยว่า...ว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆแล้วล่ะ....
ว่าแต่...คนปกติทั่วไปเค้าจะยอมรับกันง่ายๆแบบนี้รึเปล่าวะ........
...ช่างเถอะ...เอาเป็นว่าหลังจากนี้...ก็ระวังตัวเองให้ดีแล้วกันนะไอ้เตี้ย หึหึหึหึ
...The Final or The First time?
นี่เป็นบทสรุปสุดท้ายหรือเพียงกำลังเริ่มต้นเท่านั้น.....
.........
ขึ้นอยู่กับว่า...จะมีของล่อใจให้แต่งต่อรึเปล่านะคะเจ๊ ,,-- --,, หุหุหุหุ //โดนตบ
ความคิดเห็น