คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 04 - เปลี่ยน
004 - เปลี่ยน
คอนเสิร์ตที่จากาตาร์ครั้งนี้จบลงอย่างน่าประทับใจ เทาสนุกมาก เพราะถึงแม้ว่าจะเหนื่อย แต่มันดีจริงๆ ที่ได้เต้น ได้ร้องเพลง ได้ฟังเสียงเรียกจากแฟนๆ จิตใจเหมือนได้รับการปลอบโยน ทำให้รู้สึกเข้มแข็งขึ้นมากทีเดียว
เด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำของห้องพัก แม้ว่าจะแต่งตัวเรียบร้อยทว่าเรือนผมสีเข้มยังคงเปียกชื้นแนบลู่ไปกับศีรษะและใบหน้าเรียว แต่เจ้าตัวก็ไม่คิดจะใส่ใจ ร่างสูงปีนขึ้นเตียงสองตาปรือปรอยอย่างง่วงงุนทำท่าเหมือนพร้อมจะหลับได้ทุกเมื่อ
คริสที่มองอยู่ตั้งแต่ต้นถอนหายใจออกมา
เขาทรุดนั่งลงข้างตัวเด็กดื้อที่ไม่รู้จักดูแลตัวเอง ก้มลงกระซิบสั่งในฐานะพี่ชายให้อีกฝ่ายเช็ดผมให้แห้งก่อนที่จะหลับ รอจนกระทั่งได้ยินเสียงครางอือรับคำแล้วค่อยหยิบชุดและผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างวางใจ
ทว่าในตอนที่จัดการตัวเองเรียบร้อยและกลับออกมา เขากลับพบว่าน้องเล็กเหนื่อยจนหลับไปทั้งที่ผมยังเปียก แม้จะรู้สึกระอิดระอาใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายหรอก
“อย่างนี้ทุกทีเลยนะเราน่ะ...”
ชายหนุ่มบ่นพึมพำใส่คนที่ยังนอนไม่รู้เรื่อง พลางทรุดตัวนั่งลงที่ตำแหน่งเดิม ใช้สายตาอ่อนโยนลึกซึ้งพินิจมองใบหน้าคมที่แฝงแววอิดโรยเหนื่อยล้า รอยยิ้มบางๆ ถูกแตะแต้มขึ้นที่มุมปาก คริสลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาช่วยเช็ดผมให้ ...สัมผัสอย่างระมัดระวังและแผ่วเบาด้วยไม่ต้องการที่จะรบกวนให้อีกฝ่ายตื่นจากห้วงความฝันอันแสนหวาน
ไม่นานนักเรือนผมนุ่มก็เริ่มแห้ง เขาวางผ้าเช็ดตัวไว้กับโต๊ะเตี้ยๆ ข้างเตียง ก่อนจะบรรจงใช้ปลายนิ้วสางเส้นผมเล็กละเอียดเหมือนขนแมวที่พันกันยุ่งของอีกฝ่ายให้ช้าๆ
“อื้อ...”เหมือนเด็กหนุ่มจะชอบใจ เทาส่งเสียงครางเหมือนแมวครวญ พลางขยับศีรษะเสียดสีใบหน้าลงกับมืออุ่น การขยับนี้บังเอิญทำให้ริมฝีปากแตะต้องเรียวนิ้วยาว...สัมผัสอุ่นๆ นั้นคงอยู่เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่จะจางหาย แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้คนอายุมากกว่าชะงักงัน
คริสเหม่อมองใบหน้าอ่อนเยาว์ของอีกฝ่าย หัวใจที่อยู่ในอกเหมือนจะเต้นผิดจังหวะไป
ปลายนิ้วเรียวแตะลงอีกครั้งบนริมฝีปากนุ่ม... กดสัมผัสลงแผ่วเบาอ่อนหวาน เขาไล้ปลายนิ้วเรียวไปตามกลีบปากหยักสวยที่ครั้งหนึ่งเคยครอบครองลิ้มรส
ดวงตาสีหมึกพลันสั่นไหว
ผลไม้ต้องห้ามนั้นแม้รู้ว่ามีพิษร้าย...
...ทว่ามนุษย์โง่เขลามากมาย... ก็ยังยอมตาย...
...เพียงคิดลิ้มชิมรสชาติอันหวานล้ำ
เขารู้ว่านี่ผิดต่อน้อง... เขาเคยสัญญาว่าจะไม่แตะต้องอีกฝ่ายอีก
แต่จะอย่างไรคริสก็เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่ง เขาต้องการ เขาปรารถนา... รักหลงอย่างโง่งม ลุ่มหลงจนคลุ้มคลั่ง จนดวงตามืดบอด จนหัวใจเจ็บปวด...
เขาไม่สามารถปฏิเสธสัตว์ร้ายอัปลักษณ์ที่กระซิบเสียงยุยงออกมาจากส่วนที่ลึกและดำมืดที่สุดของห้วงความคิด
คริสอยากจูบน้อง... จูบอย่างลึกซึ้ง บดเบียดริมฝีปากลง สอดแทรกปลายลิ้นเข้าไป... กวาดต้อนเรียวลิ้นหวานฉ่ำให้จนมุม สั่นสะท้านสิ้นแรงเหมือนอย่างคืนนั้น
ลีดเดอร์หนุ่มหลับตาแน่น ข่มกลืนก้อนความรู้สึกที่เอ่อล้นออกมา ฝืนผลักดันความคิดนั้นให้กลับลงไปสู่เบื้องลึกของจิตใจ ล่ามโซ่... ตรวนตรึงไว้ แต่สัตว์ร้ายที่อยู่ในนั้นเพียงคำรามอย่างเหยียดหยัน มันออกแรงดิ้นรนเพียงเล็กน้อย... ไม่นานก็สามารถปลดโซ่อันเปราะบางนั้นได้
สัตว์ร้ายได้ครอบครองสติความนึกคิด ทำลายความยับยั้งชั่งใจ
คริสไม่สามารถบังคับให้ตัวเองหยุดได้จนกระทั่งริมฝีปากของเขาและเทาแตะกัน...
นุ่มนวลเหมือนความฝัน ทว่าก็ชัดเจนยิ่งกว่าความจริงใด
ชายหนุ่มใช้ความอดทนเส้นสุดท้าย บังคับมันให้จบลงโดยปราศจากการล่วงล้ำก้ำเกินมากกว่านี้ เขาใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีหนึ่งจดจำรสสัมผัสที่จะไม่มีวันได้รับอีก ก่อนที่จะถอดถอนจุมพิตออกไป
ทว่าตอนนั้นเองที่ได้สบเข้ากับดวงตาเรียวสวยที่กำลังเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก
เทาไม่ได้หลับ...
คริสรู้สึกเย็นเฉียบไปจนถึงปลายนิ้ว สายตาของคนอายุน้อยกว่าจับจ้องมาทำให้หัวใจเหมือนถูกบีบรัดจนเจ็บหนึบ เขาพึมพำขอโทษเสียงเบาก่อนที่จะผละออกห่างอย่างกระอักกระอ่วนใจ ทว่าก็ถูกดึงรั้งเอาไว้ด้วยมือเรียวสั่นระริก
ความเงียบอันน่าอึกอัดดำรงอยู่เพียงไม่นาน เด็กหนุ่มก็เอ่ยปากออกมา
“พี่...ชอบผมจริงๆ เหรอ?”คำถามที่หลุดออกมาจากเรียวปากหยักสวยเป็นสิ่งที่คริสไม่คาดคิดเลยว่าจะได้ยิน กระนั้นเขาก็ยังตอบออกไปด้วยเสียงที่ราบเรียบจริงจัง
“พี่ชอบนาย”เรียวคิ้วเข้มของชายหนุ่มขมวดเข้าหากัน แล้วเขาก็ถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“...ถามทำไม? หรือนายคิดว่าพี่ล้อเล่น?”
“ก็มัน...”คริสฟังเสียงทุ้มแผ่วเบาที่เงียบหายไปแล้วพรูลมหายใจยาวเหยียด โน้มตัวลงเหนือร่างสูงโปร่งของคนอายุน้อยกว่า เลื่อนริมฝีปากอุ่นเข้าใกล้ใบหูบาง... เพื่อกระซิบเอ่ยด้วยเสียงทุ้มนุ่มแว่วหวาน
“พี่ชอบนาย...” ตอกย้ำความรู้สึกของตนเองให้อีกฝ่ายเข้าใจได้ชัดเจนยิ่งยิ่งขึ้น “ชอบมาก...”
ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มสั่นเบาๆ...รู้สึกแปลกประหลาดเมื่อได้ยินเสียงกระซิบนั้น
เขาหลุบสายตาลงต่ำ จนแพขนตาทอดเงาลงบนผิวแก้ม
เงานั้นระริกไหว... ไม่รู้ว่าด้วยแสงไฟ... หรือเพราะการขยับเล็กน้อยของเจ้าตัวเอง
“ผมไม่ได้...เป็น...อือ....พวกชอบผู้ชายด้วยกัน”
“พี่เองก็ไม่ใช่...” ลีดเดอร์หนุ่มแก้ต่าง เปลี่ยนแปลงความเข้าใจที่ผิดเพี้ยนไปให้ถูกต้อง
“แค่คนที่พี่ชอบตอนนี้คือนาย...คือหวงจื่อเทาคนนี้ มันไม่เกี่ยวกับว่าเป็นเพศไหน หรือเป็นอะไร มันไม่ใช่เงื่อนไขแบบนั้น... เพราะสิ่งที่พี่ใช้มันไม่ใช่เหตุผล แต่เป็นหัวใจ...”
“...”
ถ้าจะถามว่าความรักเริ่มต้นขึ้นเมื่อไหร่...
บางครั้ง...มันก็อาจจะเกิดขึ้น...
ในตอนที่ถูกใครบางคนบอกรักก็ได้
...แค่อาจจะนะ
“...รู้สึกแย่รึเปล่าที่พี่พูดแบบนี้?”คริสเอ่ยปากถามอย่างค่อนข้างกังวลเมื่อเห็นว่าน้องชายเงียบไป เขาเผลอตัวอีกแล้ว...ทั้งที่ออกปากสัญญาว่าจะไม่ก้าวเกินเส้นกั้นของคำว่าพี่น้องแต่กลับไม่สามารถทำได้
แต่เทากลับส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่...ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรครับ” ใบหน้าอ่อนเยาว์คมคายของเด็กหนุ่มขึ้นสีระเรื่อ
“...จริงๆ นะ แค่...มัน...ออกจะ...แปลกๆ อยู่บ้าง” ยิ่งพูดเสียงของน้องเล็กแห่งเอ็กโซเอ็มยิ่งแผ่วลง ท้ายประโยคนั้นเบาจนแทบจะฟังไม่ได้ยิน
โดยพื้นฐานแล้วเทาเคยคิดว่าตุ้ยจางเป็นแค่พี่ชาย ถ้าถามว่าชอบไหม...มันก็ต้องตอบว่าชอบแน่อยู่แล้ว ควรบอกว่าชอบมากด้วยซ้ำ... แต่ว่ามันไม่ใช่ชอบพอรักใคร่แบบที่อีกฝ่ายรู้สึก เทาชอบคริสอย่างน้องชอบพี่ ชอบอย่างชื่นชม เคารพ ยึดถือเป็นเป้าหมาย... เป็นไอดอลที่อยากจะเอาเป็นแบบอย่าง
ยิ่งเขาไม่เคยมีพี่ชาย เมื่อได้มีแล้วจึงไม่สูญเสียสายสัมพันธ์แบบนี้ไป
พอ... พอถูกบอกว่าชอบในความหมายนั้น... ถึงได้ตกใจ สับสน... และหวาดกลัว
ดวงตาเรียวสวยช้อนขึ้น มองใบหน้าคมคายสมบูรณ์แบบที่อยู่ห่างออกไปเพียงลมหายใจคั่น...
นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เทาได้มองคริสในฐานะอื่นที่ไม่ใช่พี่น้องกัน...
รู้สึก...แปลกๆ...
หัวใจ...เต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา...
ท่าทางเหล่านั้นมันน่ารักเสียจนคริสอยากจะกลืนคำพูดตัวเองอีกครั้ง เขาไม่อยากเป็นแค่พี่ชาย สักนิดก็ไม่
“พี่...ขอจูบราตรีสวัสดิ์นายได้ไหม?” เขาถามอย่างไม่ใคร่แน่ใจ เมื่อก่อนนี้อาจจะทำบ่อยอยู่หรอก เทาเองก็ไม่ได้คิดมาก มันเป็นแค่การแสดงความสนิทสนมระหว่างพี่น้องเท่านั้น...
แต่ครั้งนี้... มันต่างออกไป
มันไม่เหมือนกัน... เขาบอกออกไปแล้วว่าเขารู้สึกอย่างไร มันจะไม่ใช่จูบระหว่างพี่น้องเหมือนทุกทีแล้ว
“...”
เด็กหนุ่มใช้เวลาขบคิดอยู่ชั่วอึดใจ แม้จะลังเลอยู่บ้างแต่เขาก็พยักหน้าในที่สุด
เมื่อได้รับอนุญาต คริสก็แตะริมฝีปากลงหน้าผากเนียนเบาๆ สัมผัสอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง ริมฝีปากอุ่นจัดเลื่อนลงตามสันจมูกโด่งคม... ทว่าก่อนที่จะทันได้ประทับลงบนริมฝีปากหยักสวย เขาก็ถูกดันออกมา
วินาทีแรกก็นึกหรอกอยู่ว่าคงจะถูกรังเกียจแล้ว แต่พอได้สังเกตใบหน้าของอีกฝ่ายชัดๆ คริสก็อดไม่ได้ที่จะนึกเข้าข้างตัวเองว่ามันไม่ใช่
เทากำลังหน้าแดง... แดงจัดจนเหมือนเป็นไข้ ริ้วสีแดงนั้นลามไปถึงใบหูและลำคอ... เห็นได้อย่างชัดเจนแม้ท่ามกลางแสงสลัวเลือนราง
ขณะที่กำลังมองอยู่นั้นเองร่างสูงถูกผลักอีกครั้งให้พ้นเตียง แล้วเด็กหนุ่มก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมใบหน้าจนมิดอย่างรีบร้อน ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเวลาเพียงไม่ถึงเสี้ยวนาที คริสยังงงๆ อยู่เลยตอนที่ได้ยินเสียงอู้อี้ดังลอดมาจากก้อนกลมๆ ใต้ผ้าห่ม
“ระ...ราตรีสวัสดิ์ครับ ตุ้ยจาง...”
ดวงตาคมของชายหนุ่มกระพริบอย่างงุนงง
เหมือนจะเข้าใจ...แต่ก็เหมือนจะไม่เข้าใจถึงความหมายของการปฏิกิริยาเหล่านี้...
ใครก็ได้บอกทีว่าเขาไม่ได้กำลังฝันไป?
วันถัดมาบรรยากาศระหว่างหัวหน้าวงและมักเน่ของฝั่งเอ็มก็เหมือนจะย้อนกลับไปก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง ถึงแม้จะมีอยู่บ้างบางครั้งที่เทาแอบหลบหน้าพี่ชาย แต่กลับไม่ได้ทำให้อะไรๆ ดูน่าอึดอัดเหมือนหลายวันที่ผ่านมา
คงเป็นเพราะรอยยิ้มกว้างที่เหมือนจะไม่ได้เห็นมานานของท่านตุ้ยจางนั่นกระมัง
“จุ๊ๆ...” เลย์ส่งเสียงล้อเลียนเบาๆ แค่พอให้คนข้างตัวได้ยิน ลู่หานฟังแล้วเลิกคิ้วมองตามสายตาของเพื่อนสนิทไปแล้วเขาก็ได้เห็นว่าสองคนที่สูงที่สุดในฝั่งเอ็มกำลังเดินอยู่ข้างกัน รอยยิ้มบางๆ อย่างเบาใจค่อยๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปาก
ไม่รู้หรอกว่าทะเลาะอะไรกัน หรือว่าคืนดีกันด้วยวิธีไหน ถ้าดีกันได้แล้วก็ช่างเถอะ...
ทว่าไม่นานหลังจากนั้นดวงตาคมสวยก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นต่อหน้าต่อตาว่ามือใหญ่ของท่านลีดเดอร์แอบเนียนสอดเกี่ยวเรียวนิ้วเข้ากับมือเรียวของน้องเล็กโดยไม่สนใจเลยว่ารอบๆ ตัวจะมีแฟนคลับรายล้อมอยู่มากแค่ไหน เขายังเห็นอีกว่าแก้มขาวของเทาขึ้นสีจางๆ เด็กหนุ่มตัวสูงรีบดึงมือออกจากการเกาะกุมก่อนที่จะถูกแฟนคลับเห็นเข้า แต่ก็ไม่ลืมที่จะหยิกมือแกร่งของคนฉวยโอกาสแรงๆ เสียหนหนึ่ง
ลู่หานกับเลย์หันมาสบตากันโดยไม่ต้องนัดแนะ แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา
คริสยกมือขึ้นลูบรอยที่โดนหยิกเบาๆ ในอกปรากฏกระแสความหวานละมุนที่เจือความขมขื่นเอาไว้เล็กน้อย รอยยิ้มกว้างถูกแตะขึ้นบนเรียวปากบางสวยอีกครั้ง
เขารู้...รู้อยู่เต็มอกว่ามันผิด
แต่ถึงแม้ว่าจะต้องทำให้ใครต่อใครเสียใจ ถึงจะผิดต่อใครอย่างไรก็ช่าง... เขาไม่อยากจะผิดต่อหัวใจตัวเอง
ยังไม่อยากยอมแพ้ตั้งแต่เพิ่งจะเริ่มต้น ขอพยายามอีกสักนิด... อีกนิดเดียว ถ้าหากมันไม่ไหวจริงๆ แล้วจะเขาตัดใจ...
จนกว่าจะถึงตอนนั้น... จะเจ็บปวดอย่างไร... จะมากมายเท่าไหร่...
...เขาจะอดทน...
TBC.
130817 : แก้คำผิด
ความคิดเห็น