ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Third, Cloud love (1827) /END
ตึก...ตึก...ตึก...ตึก...เสียงย่ำเท้ากึ่งเร่งรีบ กึ่งเชื่องช้าดังสะท้อนไปตามทางเดินกว้างที่ไร้ผู้คน ความสับสนปนตื่นตระหนกแฝงเร้นอยู่ในเสียงฝีเท้านั้น ในใจร้อนรนร้าวกับถูกเพลิงกาฬแผดเผา แต่กลับไม่แสดงความรู้สึกใดออกมาทางสีหน้า
“รุ่นที่สิบเรียกพบครับ...ย้ำมาว่าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”
ลูกน้องคนสนิทว่าเช่นนั้น จนอดคิดไม่ได้ว่าเกิดอันตรายใดขึ้นกับร่างบางหรือไม่? หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาต้องโทษตนเองที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างเพื่อปกป้องท้องนภาที่รักยิ่งเป็นแน่...
จนร่างโปร่งมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู...มือเรียวยกขึ้นค้างไว้ความสับสนในใจพลันก่อเกิดอีกครั้งอย่างท่วมท้น...สับสนว่าควรจะเปิดเข้าไปดีรึเปล่า? หากเบื้องหลังบานประตูนั้นเป็นร่างกายที่บอบช้ำของสึนะโยชิ เขาจะเจ็บเพียงไหนกัน?...ความกลัวแผ่ซ่านเข้ามาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
เมฆาผู้นี้จะมีสิ่งใดให้หวั่นเกรง?
เมฆาที่ล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย...มิเคยผูกมัดอยู่ที่ใด...
เมฆาที่แสนเก่งกาจราวกับไม่ใช่มนุษย์ผู้นี้...
เมฆาผู้ซึ่งไม่หวาดกลัวแม้แต่ความตาย...
อาจจะเป็นเช่นนั้นก็จริง...หากทว่าเมฆาที่แสนเอาแต่ใจก็ยังมีจุดอ่อน...จุดอ่อนหนึ่งเดียวนั้นก็คือร่างบางของผู้ที่อยู่ด้านหลังบานประตูนี้เท่านั้น...เพราะหากสิ้นซึ่งดวงใจ ต่อให้เป็นเมฆาที่มากด้วยเสรีเพียงไหน...ก็คงอยู่ต่อไปอย่างไร้วิญญาณ
“เข้ามาสิครับ...”เสียงนุ่มนวลจากอีกฟากของบานประตูทำให้ร่างโปร่งลดมือที่ยกค้างไว้ลง ก่อนจะข่มใจเปิดประตูเข้าไปตามคำเชิญ
“เรียกมามีอะไร?”เสียงราบเรียบเย็นชาบาดจิต แต่กลับซ่อนเร้นด้วยความห่วงหาเรียกรอยยิ้มอ่อนจางจากท้องนภาแห่งวองโกเล่ให้ปรากฏ
“ก็แค่...อยากพบหน้า”คำตอบแผ่วเบาของร่างบางทำให้ร่างสูงเผลอสบถออกมา
...ทำให้คนอื่นเป็นห่วงแทบตายแต่กลับมาบอกว่าแค่อยากพบหน้านี่น่ะนะ?
“ไร้สาระ!”คำเอ่ยสั้นๆทิ้งท้ายเป็นเชิงตำหนิก่อนที่ร่างสูงจะหมุนตัวกลับ ความหวาดกลัวเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความขุ่นเคือง...รู้สึกราวกับตัวเองเป็นคนโง่...คนโง่ที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความรักจนหน้ามืดตามัว ไม่สามารถตัดสินใจได้เด็ดขาดเหมือนทุกที...
“เดี๋ยวสิครับ”เสียงหวานร้องเรียกให้ดวงตาสีนิลหันกลับมาสบกับลูกแก้วสีน้ำตาลอ่อนสุกใส
“ต้องการอะไรอีก?”น้ำเสียงยังคงเย็นชาหากดวงตาที่ฉายแววกรุ่นโกรธก็ทำให้รับรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังไม่พอใจอย่างที่สุด ร่างบางเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะโน้มใบหน้าคมลงมาจุมพิตแผ่วเบา
“...ขอโทษ”สัมผัสแผ่วหวานพร้อมกับดวงตาหงอยเหงาต่อให้หัวใจแข็งแกร่งดั่งภูผาก็ต้องอ่อนยวบลงในพริบตา นัยเนตรสีนิลไหววูบก่อนที่ร่างสูงจะสวมกอดร่างบางแนบแน่นแล้วกระซิบ
“...อย่าได้ทำแบบนี้อีก...”รอยยิ้มบนเรียวปากบางสวยกว้างขึ้น ก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นโอบแผ่นหลังกว้างเพื่อกอดตอบ
“ครับ...”
ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดหวานหู...
ไม่จำเป็นต้องมีการกระทำละเอียดอ่อน...
ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งผูกมัดใดมาพันธนาการ..
...ทั้งหัวใจและตัวตนของเมฆาแสนเอาแต่ใจก็ถวายแด่นภานี้เพียงผู้เดียว...
...เพราะความรักของเมฆาเริ่มต้นที่หัวใจ...ไม่ใช้คำพูด...ไม่ใช่การกระทำ...ไม่ใช่เพียงข้อสัญญา...
...................................................................
โรงเรียนนามิโมริของเราน่าอยู่~ ไม่ใหญ่ไม่เล็ก กลางๆแหละดี~ โรงเรียนเราไม่เคยเปลี่ยนปะ...
“อือ...ว่าไง”เจ้าของดวงตาเรียวยาวสีนิลกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ ขณะที่ดวงตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่งานในมือ
...ไม่ว่าอย่างไรเมฆาก็คือเมฆา...น้องจากท้องนภาแล้ว...สิ่งอื่นใดล้วนไร้ค่าควรที่จะสนใจ...
“...”หากประโยคถัดมาของคู่สนทนากลับทำให้ฮิบาริตกใจจนแทบสิ้นสติ
“ว่ายังไงนะ!?”
“รุ่นที่สิบ...วองโกเล่รุ่นที่สิบ...ถูกลอบสังหารครับ...”
“...ไม่...ไม่จริงใช่มั๊ย?...”
“เรื่องจริงครับ...กรุณาสงบสติอารมณ์ก่อนนะครับท่านฮิบาริ ตอนนี้....”คำพูดของอีกฝ่ายผ่านไปราวกับมีค่าเพียงลมที่พัดผ่านหู เมฆาแห่งวองโกเล่ปล่อยมือออกจากโทรศัพท์ราวกับไร้เรี่ยวแรง
ตุบ…!
“ท่านฮิบาริ! ท่านฮิบาริ! ฟังอยู่รึเปล่าครับ!! ท่านฮิบาริ!”
เหมือนกับจู่ๆโลกทั้งโลกก็แตกสลาย
ไม่มีแล้ว...นภาที่แสนอ่อนโยนคนนั้น
ไม่มีแล้ว...นภาที่เคยปกป้องเสมอมา
ไม่มี...ไม่มีอีกแล้ว...ท้องนภาที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา เป็นเหมือนชีวิต...เป็นดั่งวิญญาณ...เป็นทั้งหัวใจ...
ไม่มี...อีกแล้ว...ตลอดกาล...?
…
ในวันนี้ ทุกสิ่ง สับสน
สิ้นแล้วคน ที่รัก ไม่จางหาย
สิ้นแล้วรัก ที่เคยคิด ไม่มีคลาย
สิ้นแล้วใจ เมื่อฟ้า...ไม่อาจคืน
...
…………………………………………………
…ฮิบาริจับจ้องยังร่างบางที่กำลังนอนนิ่งอยู่เบื้องหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า...นัยเนตรสีนิลกาฬขุ่นมัวด้วยความรู้สึกที่ยิ่งกว่าเศร้าสร้อยมากมายนัก
...ทั้งที่พึ่งพบหน้ากันครั้งสุดท้ายเมื่อไม่กี่วันก่อน...ทำไมวันนี้...ถึงได้...
“ตื่นขึ้นมา...”เสียงแหบพร่าเอ่ยกล่าวอย่างแผ่วเบา
“...ตื่นขึ้นมาสิสึนะโยชิ...ตื่นขึ้นมาแล้วบอกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน...”เสียงของชายหนุ่มเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“ตื่นขึ้นมาแล้วบอกสิว่ามันเป็นแค่เรื่องล้อเล่น...??”ดังขึ้นเรื่อยๆ...
“ตื่นขึ้นมา!!!!”จนมันเปลี่ยนเป็นเสียงตะโกนที่ดังที่สุดเท่าที่เคยเอ่ยมาทั้งชีวิต
...ตื่นขึ้นมา...แล้วบอกว่า...มันเป็น...แค่...ตลกร้าย...
ไม่มีครั้งไหนที่เมฆาจะอ่อนแอได้เท่านี้มาก่อน หยาดน้ำตาที่ไม่เคยหลั่งไหลกลับหลั่งรินไม่ขาดสาย ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีการเคลื่อนไหว...
...มีเพียงน้ำตาที่หลั่งลงมาช้าๆ...
...น้ำตาแห่งเมฆาที่จะรดหลั่งเพื่อนภาเพียงหนึ่งเดียว...
...END...
................................
................................
อร๊ายยย ขอโทษค่าาา~!! มือมันไปเอ๊ง~!! ก็แหม...เค้าอยากให้คุณฮิร้องไห้อ่ะ~!! // โดนทอนฟาฟาด...ดับอนาถ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น