ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Second, when the time passes (??x??)/END
“อย่ามาทะลึ่ง!”ว่าแล้วร่างบางก็ลุกขึ้นนั่ง ดวงตาสีนิลตวัดมองอีกฝ่ายด้วยความขุ่นเคืองทำให้ร่างโปร่งขยับยิ้มอ่อนโยน
“แหม...ก็แค่ล้อเล่น นอนต่อเถอะ ไม่ทำอะไรหรอก”เสียงนุ่มนวลว่าแบบนั้นแต่รีบอร์นกลับไม่ใคร่จะไว้ใจเท่าไหร่
...ไอ้โลลิค่อนหน้าซื่อใจคดแบบแก ใครหน้าไหนมันจะเชื่อ!!...
สายตาจิกแทงจากร่างบางไม่มีผลกับสึนะที่ยังคงฉีกยิ้มอารมณ์ดี เมื่อเห็นอย่างนั้นรีบอร์นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เวลานั้นเองที่เหมือนจะนึกเรื่องอะไรขึ้นมาได้
“มาแด๊ดแด๋ๆแถวนี้นี่งานเสร็จแล้วรึไง?”น้ำเสียงจิกกัดอย่างประชดประชันของร่างบางทำให้รอยยิ้มบนเรียวปากบางสวยกว้างขึ้นด้วยความเอ็นดู
“เสร็จแล้วครับผม ว่างไปอีกประมาณอาทิตย์กว่าๆเลยล่ะ”เสียงนุ่มนวลเอ่ยตอบ
“...งั้น...เมื่อคืนก็นอนดึกล่ะสิ?”
“อา...ก็นิดหน่อย”ร่างบางเอื้อมมือขึ้นสัมผัสกับใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ย
“นอนดึกไม่ดีนะรู้มั๊ย? หลายคนเขาเป็นห่วง”ดวงตาสีรัตติกาลจ้องลึกเข้าไปในนัยเนตรสีส้มอมแดงราวกับท้องฟ้ายามเย็นที่กำลังเป็นประกายพราวระยับ
“หลายคนที่พูดถึงนี่มีนายรวมอยู่ด้วยรึเปล่า?”ร่างโปร่งถามเสียงออดอ้อน มือเรียวยกขึ้นจับมือบางที่ทาบอยู่บนใบหน้าของตนอย่างอ่อนโยน
“ไม่รู้สิ”รีบอร์นตอบพร้อมกับยิ้มกวนๆ หารู้ไม่เป็นการพาเคราะห์ร้ายมาใส่ตัว เมื่อร่างโปร่งทนความน่ารักไม่ไหวโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มแรงๆซ้ายทีขวาทีให้หายหมั่นเขี้ยว
“หยุดนะ!”เสียงขุ่นจัดด้วยความไม่พอใจดังขึ้นพร้อมกับความรู้สึกเย็นวาบ เมื่อโลหะสีดำวาวที่ถูกจ่อเข้าตรงปลายคาง...
“...จ้าๆ หยุดแล้วๆ แค่นี้ไม่เห็นต้องยกปืนขึ้นมาขู่”สึนะยกมือขึ้นคล้ายจะยอมแพ้
“ไม่ทำแบบนี้แล้วแกจะหยุดรึไง?”เสียงเย็นๆจากร่างบางทำให้ร่างสูงอดคิดไม่ได้
...ก็มาทำตัวน่ารักเองทำไม...แต่ก็ได้แค่คิดล่ะนะ ขืนพูดออกมามีหวังได้กินลูกกระสุนแหง...
“อะไร!? ทำหน้าแบบนั้นมีปัญหาเรอะ?”
“ไม่กล้ามีหรอกจ้ะ”
...เวลาเปลี่ยนคน...แต่...คนบางคนก็ไม่เปลี่ยนไปตามเวลา...เมื่อก่อนโหดยังไงตอนนี้ก็เหี้ยมอย่างนั้นเลยนะ...รีบอร์น!!
...................................................................................
การหยอกล้อ(?)กันอย่างสนุกสนาน(!?)ของทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาของใครบางคนโดยตลอด ดวงเนตรเรียวหวานสีนิลเบนความสนใจจากทั้งสองเมื่อประตูห้องถูกเปิดออก
“น้ำชามาแล้ว~ เคียวยะ”ก่อนที่ความสนใจจะกลับไปยังนอกหน้าต่างเช่นเดิม
“...”เงียบ
“เฮ้ เคียวยะ อย่าเมินกันแบบนี้สิ!”
“...”ก็ยังเงียบ
“อะไรกันอ่ะ เคียวยะ ทำไมถึงเมินฉันแบบนี้ล่ะ?”
“...”คำตอบก็ยังเป็นความเงียบ
“เคียวยะ เคียวยะ เคียวย้า~”
“...”จนในที่สุดร่างบางก็เอ่ยปาก
“...ผู้หญิงอังกฤษคนนั้นมันเป็นใคร”คำถามที่ออกมาจากปากร่างบางทำให้ดีโน่งงอยู่ไม่น้อย ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะถามกลับ
“ผู้หญิงอังกฤษ? ใคร? นายหมายถึง ลอร่าน่ะเหรอ?”
“อ้อ...ยัยหุ่นสะบึมอกเป็นเมตรนั่นชื่อลอร่างั้นเหรอ?? ฉันจะไปขย้ำมันให้ตาย!!”
“เฮ้ย! เดี๋ยวสิเคียวยะ!!”ยังเป็นความโชคดีในความหายนะดีโน่รวบแขนร่างบางไว้ทัน ถ้าไม่เช่นนั้น นรกบนดินอาจประจักษ์แก่สายตาทุกคู่เป็นแน่แท้
“ปล่อยนะ! ฉันจะไปฆ่ามัน!!”ร่างบางโวยวายพร้อมกับสะบัดแขนแรงๆเพื่อให้มือที่ถูกจับไว้เป็นอิสระ
“เป็นอะไรของนายเนี่ยเคียวยะ?”
“หุบปากนะ!! ยังไงฉันก็จะขย้ำมันให้ตาย”
“ช่วยสงบสติอารมณ์ก่อนได้มั๊ย เคียวยะ! มีเหตุผผลหน่อย เป็นอะไรของนายน่ะ ‘หึง’ฉันรึไง!?”ประโยคหลังสุดที่บ่นออกมามั่วๆใครจะคิดว่าทำให้ร่างบางหยุดดิ้นได้ชะงัดนัก ใบหน้าคมติดหวานของผู้พิทักษ์แห่งเมฆาแดงระเรื่ออย่างน่ารักในสายตาของดีโน่...
“!?”...นี่หึงจริงเหรอเนี่ย?
...แล้วตอนนั้นเอง...
“เคียวยะ~”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะแก้ตัวใดๆ ก็ถูกร่างสูงโผเข้ากอดอีกฝ่ายแน่น แน่นจนแทบหายใจไม่ออก
“เคียวยะหึงฉันด้วย ดีใจจังเลย~!!”เสียงสุดเริงร่านั่นชวนให้เอาบาทายันโครมเข้าจริงๆ
“อ๊า~ ที่รักจ๋า~”
โครม!! และดูท่าดีโน่คงจะน่าหมั่นไส้ไปหน่อยร่างบางถึงได้ถีบเข้าจริงๆแบบไม่มีออมแรง ก่อนที่จะเดินออกไปด้วยความเขินอายปนโมโหเล็กๆ
...นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเมฆาที่ล่องลอยอย่างอิสระไม่ผูกมัดอยู่กับใครมีหรือจะสนใจเรื่องแบบนี้...คงทำแค่ปล่อยมันผ่านไปอย่างไม่ไยดี...
...แต่เวลาผ่านผัน...ก็ย่อมต้องมีอะไรแปรเปลี่ยนบ้าง...อย่างน้อย...ความรักความผูกพันความห่วงหา...ก็มากขึ้นกว่าเดิมไม่รู้ตั้งกี่เท่า...
...................................................................................
...เวลา...เวลา...เวลา...คำสั้นๆที่ตามมาด้วยปลายทางนับร้อยนับพัน...วันนี้ไม่รัก...วันหน้าอาจรัก...วันนี้ไม่สนใจ...วันหน้าอาจต้องการ...วันนี้เป็นเพียงคนอ่อนแอ...ใครจะรู้ว่าในอนาคตอาจกลายเป็นท้องฟ้าที่ยิ่งใหญ่เหนือใคร...
...เวลา..เวลา...เวลา...เพราะเวลาเปลี่ยนได้ทุกสิ่ง...ทุกคนจึงให้ความสำคัญกับเวลา...
…END…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น