KHR Fiction Yaoi : จับ Reborn มาแต่ง >>[Yaoi]<<

ลำดับตอนที่ #8 : Eighth, ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ฟ้าแปลกไป (27All)/3

 

           

[3] ความลับในสายฝน (2780)

 

            ...เคยกลัวอะไรสุดชีวิตรึเปล่า? หากถามคำถามนี้แก่ผู้พิทักษ์แห่งวรุณ คำตอบคงไม่พ้นรอยยิ้มเริงร่า กับเสียงหัวเราะขบขันแล้วคำตอบว่า ‘ไม่มี’ อย่างแน่นอน...ถ้าคิดอย่างนั้น

 

            คุณก็ทายผิดแล้วล่ะ...

 

            “กลัวเหรอ...ก็คง...จะมีล่ะมั้ง? ไม่รู้สิ...แค่คิดว่ามันจะเกิดอีกก็...ไม่เอาง่ะ...”น่าสนใจเสียจริง สิ่งที่สายฝนผู้แสนสดใสคนนี้หวาดกลัวจนไม่อยากให้เกิดซ้ำสองคืออะไรกันนะ?

 

            ...จะไม่บอกหน่อยหรือ?

 

            “ความลับ...”รอยยิ้มชืดๆอย่างที่ไม่เคยเห็นจากคนคนนี้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ร่างสูงจะรีบเดินหนี ในหัวก็พลันย้อนคิดถึงเหตุการณ์ ‘วันนั้น’ อย่างไม่ได้ตั้งใจ

 

..................................

 

“สึนะ...ลุกขึ้นมาทานยาหน่อยนะ”ยามาโมโตะเอ่ยเรียกร่างโปร่งที่กำลังนอนซมด้วยพิษไข้แต่เจ้าของชื่อก็ไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นมาตามคำบอกของร่างสูง เด็กหนุ่มจึงเดินเข้ามาใกล้และหยุดอยู่ข้างเตียง

 

...สังหรณ์ไม่ค่อยดี...มือเรียวยกค้างอย่างลังเล

 

...รู้สึกเหมือนถ้าปลุกแล้ว จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นยังไงไม่รู้แฮะ...ยามาโมโตะคิด

 

แต่ความเป็นห่วงร่างบางเบื้องหน้าก็เอาชนะความกังวลนั้นไปจนได้ มือหนาสัมผัสกับไหล่บาง ก่อนจะเขย่าเบาๆเรียกสติ

 

ดวงตาสีส้มอมแดงคู่สวยปรือขึ้นอย่างเชื่องช้า สีสันของท้องฟ้ายามเย็นยังคงงดงามและสะกดสายตาเหมือนทุกที แต่พริบตาหนึ่งยามาโมโตะเห็นประกายประหลาดบางอย่างแฝงอยู่ในแววตาคู่นั้น...

 

หากเพียงเสี้ยววินาทีมันก็จางหายไป เด็กหนุ่มจึงคิดว่าตนคงตาฝาดไปเอง โดยหารู้ไม่ว่า...มันจะนำพาอะไรบางอย่างที่ไม่น่าพิสมัยสักเท่าไหร่มาสู่ตน...

 

“มาได้ยังไงน่ะ ยามาโมโตะ?”เสียงหวานติดจะแหบพร่าเอ่ยถามอย่างนุ่มนวล... นุ่มนวลจนน่าตกใจ ทั้งที่ปกติคงจะโหวกเหวกโวยวายด้วยท่าทางน่าขำแท้ๆ

 

“...ก็วันนี้เจ้าหนูฝากให้มาดูแลนายน่ะ”เด็กหนุ่มตอบ เจ้าของคำถามส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง และเอียงคอมองร่างสูงของเพื่อนสนิทด้วยสายตาพินิจ

 

...ดวงตาสีสวยเปล่งประกายประหลาดอีกครั้งโดยที่คราวนี้ยามาโมโตะไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่จัดยาให้ร่างบางอยู่

 

“เอ้า! สึนะ ทานยาแล้วก็นอนพักซะจะได้หายเร็วๆ”รอยยิ้มกว้างสดใสของสายฝนคนนี้ไม่ว่าใครก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ มือเรียวของเด็กหนุ่มร่างบางยื่นออกมา...

 

แต่ไม่ใช่เพื่อรับยา หากเพื่อฉุดรั้งร่างสูงให้ล้มลงบนเตียง!!

 

“อื้อ...!!”ริมฝีร้อนจัดแนบสนิทกับเรียวปากได้รูป สัมผัสแผ่วจางอ่อนโยนราวกับอยู่ในห้วงฝันเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อลิ้นเรียวสอดแทรกเข้ามาพันพัว ร่างสูงพยายามขัดขืนสุดชีวิต แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าร่างกายสมส่วนที่แข็งแรงเพราะการเล่นกีฬา จะไม่อาจฝืนแรงของคนที่กำลงป่วยไข้ได้เลยแม้แต่น้อย

 

มือเรียวบอบบางเพียงข้างเดียวนั้นยึดข้อมือแกร่งทั้งสองข้างไว้มั่นจนมิอาจดิ้นหลุด ริมฝีปากร้อนจัดระเรื่อยไปตามแก้มไล้ลงมาถึงซอกคอ

 

สึนะผละออกจากซอกขอขาวอย่างอ้อยอิ่ง และพิศมองใบหน้าแดงระเรื่อของผู้พิทักษ์คนเก่งอย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มลงหอมแก้มอีกฝ่ายแรงๆ ในขณะเดียวกันมือข้างที่ว่างอยู่ก็ซุกซนล้วงเข้าไปในเสื้อวางทาบบนหน้าท้องราบลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะลากนิ้วอุ่นจัดขึ้นไปตามแผ่นอกขาว

 

“...ร...”สึนะกระซิบชื่อของใครคนหนึ่งอย่างรักใคร่

 

“??”

 

“สึนะ!! ไม่ใช่นะ ฉันไม่ใช่...!!”ก่อนที่จะได้แก้ไขความเข้าใจผิด ริมฝีปากอุ่นก็เข้าทาบทับอีกครั้ง อย่างแนบแน่น...

 

“สึ...นะ อ๊ะ!!”เสียงทุ้มร้องอย่างตกใจเมื่อเรียวนิ้วนั้นสัมผัสกับ...

 

...............................................

 

            “ว้าก!!~”ยามาโมโตะตะโกนขึ้นสุดเสียง ใบหน้าคมสันซีดสนิทเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่จะค่อยๆขึ้นสีจัดด้วยความอายแทบแทรกแผ่นดินหนี ถ้าตอนนั้นไม่มีคนเข้ามาซะก่อนล่ะก็...ไม่อยากจะคิด

 

            ผู้พิทักษ์แห่งวรุณส่ายหน้าแรงๆขับไล่ความหวั่นวิตก สึนะตอนมีไข้เป็นอะไรที่น่ากลัวมากถึงมากที่สุด ขนาดเขาเป็นประเภทที่ไม่ค่อยกลัวอะไรยังจำฝังใจ ยิ่งคิดว่าตอนนั้นตัวนิดเดียวยังมีเรี่ยวแรงล้นเหลือจนน่าขนลุกซะขนาดนั้น ถ้าเป็นตอนนี้เกิดเป็นแบบนั้นขึ้นมาอีกล่ะก็...

 

            เอื้อก…! ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ เม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นตามใบหน้าคมเข้ม

 

            ...พระเจ้า...สังหรณ์ไม่ดีอีกแล้วสิ...

 

            แล้วเราก็ได้รู้กัน ว่าลางสังหรณ์ของนักฆ่าแต่กำเนิดคนนี้อาจจะดีกว่าสุดยอดลางสังหรณ์ที่สืบทอดมาตามสายเลือดวองโกเล่ก็เป็นได้...

 

            เมื่อร่างสูงโปร่งของนายเหนือแห่งวองโกเล่ที่กลับมาจาการเฝ้าไข้ผู้พิทักษ์แห่งเมฆากำลังยืนยิ้มพรายอยู่ที่หน้าห้องฝึก...สถานที่ที่ผู้พิทักษ์แห่งวรุณกำลังจะไป...เหมือนกับรอคอยอะไรบางอย่างอยู่...

 

            ...ขอให้โชคดีแล้วกัน...ยามาโมโตะ...

 

...........................................

 

            รั่วๆ สั้นๆ พักสมองกันซักตอนนะคะ เนื่องจากที่ผ่านดูเหมือนเรื่องราวจะเข้มข้นเหลือเกิน มีแต่หวานปนเศร้าทั้งนั้นเลยวุ้ย! เอาเป็นว่าตอนนี้เซอวิสแม่ยกสมาคมยามะเคะทั้งหลายด้วยฉาก PG-15 เล็กๆน้อยๆเนื่องจากคนแต่งเขียน NC ไม่เป็นค่ะ! 555…แอ้ก! //โดนคนอ่านโดดถีบขาคู่