คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 05 - หวง
005 - หวง
วันที่ 26 กันยา พวกเขาไม่ได้มีตารางงานที่ไหน ก็เลยจับกลุ่มล้อมวงกันอยู่หน้าโทรทัศน์ รอดูการออกอากาศของรายการที่ไปถ่ายทำกันคราวก่อน ที่นั่งบนโซฟาถูกลู่หานจับจองไว้จนเต็มแต่แรก ไม่ยินยอมให้เมมเบอร์คนอื่นได้นั่งด้วย พอคริสแกล้งทำท่าจะเข้าไปเบียดแย่งก็ถูกขู่แฟ่ใส่จนตุ้ยจางหนุ่มและสมาชิกที่เหลือจำต้องระเห็จลงไปนั่งบนพื้นอย่างช่วยไม่ได้
ฟลาวเวอร์บอยยิ้มกว้างอย่างย่ามใจที่สามารถขับไล่เพื่อนตัวสูงให้ยอมแพ้ แต่เขายังไม่สาแก่ใจ ชายหนุ่มจงใจกวนโมโหท่านลีดเดอร์อีกหนึ่งหนด้วยการรั้งดึงมือน้องเล็กที่กำลังจะนั่งบนพื้น ขยับแบ่งที่ว่างบนโซฟาตัวนุ่มให้เด็กหนุ่มพร้อมกับถือโอกาสวาดแขนโอบรอบเอวสอบเพรียวและเกยคางลงบนบ่าลาดแข็งแกร่งนั้นอย่างสนิทสนม
“หึ...” ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มเยาะเย้ยให้ตุ้ยจางหนุ่มที่กำลังมุ่นคิ้วเข้าหากัน เทาที่มองเห็นการกระทำนั้นอยู่ตลอดหลุดขำออกมาเบาๆ ให้ความร่วมมือเต็มที่ด้วยการแอบอิงร่างเข้าแนบชิดกับพี่ชายหน้าสวย นั่นย่อมทำให้เรียวคิ้วคมเข้มของลีดเดอร์หนุ่มยิ่งแทบผูกกันเป็นปม
ก่อนที่เขาจะทันได้โวยวาย รายการก็ออกฉายพอดี ดังนั้นชายหนุ่มจึงทำได้เพียงแต่ฮึดฮัด เบนสายตากลับไปยังหน้าจอ
รายการออกมาได้ดี ดีมากๆ แต่หวนนึกถึงตอนที่ไปถ่ายทำ...คริสกลับรู้สึกไม่ค่อยยินดีเท่าไหร่ เขายังจำได้แม่นว่าวันนั้นถูกผู้จัดการบอกว่าที่นั่นมีแฟนคลับกลุ่มใหญ่ที่ชื่นชอบความสนิทสนมระหว่างเขากับเลย์ เพราะงั้นช่วยทำอะไรอย่างที่ควรจะทำที
ตอนแรกชายหนุ่มฟังแล้วเบ้หน้า ไม่ค่อยชอบนักกับการต้องแสดงออกแบบนั้น เพราะถึงแม้คนที่เขาชอบพอจะเป็นผู้ชาย แต่ผู้ชายที่คริสนึกอยากจูบก็ไม่ใช่เลย์เสียหน่อย
ทว่าในเมื่อถูกบอกแกมสั่ง เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากต้องปฏิบัติตามอย่างช่วยไม่ได้
ก็พวกเขาเป็นไอดอลนี่
เพราะงั้นวันนั้นลีดเดอร์หนุ่มถึงได้จงใจที่จะไปอยู่ใกล้ๆ กับเมนแดนซ์เจ้าของลักยิ้มน่ารัก ทำเป็นสบตากันนานๆ ส่งยิ้มให้บ่อยครั้ง หรือไม่ก็แตะเนื้อต้องตัวกันนิดหน่อย พอให้ได้ยินเสียงกรี๊ดที่ดังๆ ดูเหมือนมันจะได้ผล เอาเถอะ ถ้ามันจะสามารถทำให้พวกแฟนๆ พอใจ... พวกเขาก็คิดว่ามันคุ้มค่าที่จะทำ
...แม้ว่าจะต้องทำหน้าพะอืดพะอมหน้าใส่กันตอนที่ไม่มีใครมองอยู่ก็ตามที
อย่างน้อยตอนที่เล่นเกมกันคริสก็ยังได้โอกาสหากำไรเล็กๆ น้อยๆ จากเทาเป็นยาใจล่ะนะ
ดูรายการได้พักเดียวหัวหน้าวงและเมนแดนซ์ต่างก็พรูลมหายใจออกมา ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปย่นหน้าใส่กันหนึ่งครั้งอย่างพร้อมเพรียง
“วันนั้นน่ะนะเหนื่อยกว่าซ้อมเต้นสิบแปดชั่วโมงรวดซะอีก” เลย์บ่นพลางใช้ไหล่ดันร่างของคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างกันแรงๆ สองสามครั้ง ลงโทษที่คนดันทำให้เขาต้องมีความทรงจำชวนขนลุกอย่างการถูกผู้ชายทำตาหวานใส่เสียนับครั้งไม่ถ้วน ถึงมันจะเป็นสายตาแบบที่แกล้งทำเอาก็เถอะ ยังไงพอนึกถึงมันเขาก็ขนลุกขึ้นมาทุกทีอยู่ดี!
“อะไรกัน” คริสร้องประท้วง “คนที่เหนื่อยกว่าน่ะมันฉันต่างหาก...”
“อ้อ เหรอครับ ไม่บอกนี่ผมนึกว่าพี่มีความสุขมากซะอีก ...ยิ้มตลอดเลย” ชายหนุ่มพูดยังไม่ทันจบเสียงขึ้นจมูกแฝงความประชดประชันของใครบางคนดังสวนขึ้นมาเสียก่อน
คริสเหลียวมองเสี้ยวหน้าด้านข้างที่ดูหงุดหงิดขัดเคืองของเจ้าของเสียงนั้นด้วยสายตางุนงง
“เป็นอะไรน่ะจื่อเทา ดูอารมณ์ไม่ดีเลย?” หลงลืมเรื่องราวอื่นๆเสียหมดสิ้น ร้องถามด้วยความห่วงใย...เจือความอ่อนโยนทะนุถนอมอย่างยิ่งเอาไว้ในน้ำเสียง
“เกี่ยวอะไรกับพี่” เด็กหนุ่มร้องเฮอะ เบือนหน้าไปอีกทางหนึ่ง ไม่ยอบสบกับสายตาห่วงใยของพี่ชาย
แสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง
“เทาเทา...” คริสร้องเรียกชื่อเล่นของน้องเล็กด้วยน้ำเสียงที่ทำเอาเมมเบอร์อีกสี่คนที่เหลือชักรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินในบรรยากาศหวานเลี่ยนที่ท่านตุ้ยจางปล่อยออกมา
เฮ้ นายอย่าออกนอกหน้าให้มันมากนัก
ลู่หานส่งสายตาเตือน ยืดขาใช้ปลายเท้าถีบเบาๆลงบนหน้าท้องแกร่งของเพื่อนตัวสูง แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรนัก ก็อย่างที่ไคพูดไว้นั่นแหละ สำหรับพวกเขาที่อยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวัน มีแต่จะต้องตาบอดเท่านั้นล่ะที่จะปฏิเสธไม่รับรู้ว่าคริสแอบมองน้องเล็กของเอ็กโซเอ็มด้วยสายตาแบบไหน
แต่ผิดกับแบคฮยอนที่ได้รู้ถึงสิ่งที่คริสกระทำ หนำซ้ำยังเห็นกับตาว่าน้องร้องไห้อย่างน่าสงสาร เหล่าเมมเบอร์ฝั่งเอ็มที่รู้เพียงตลอดมาคริสจมปลักอยู่กับรักข้างเดียวที่ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้สมหวัง พอได้เห็นว่าช่วงนี้ท่านลีดเดอร์เริ่มมีพัฒนาการ... ก็เลยอดไม่ได้ที่จะแอบเชียร์อยู่นิดหน่อย
เมนแดนซ์หน้าหวานใช้ลิ้นดุนแก้ม ดวงตาฉายแววครุ่นคิดก่อนที่เขาจะหันไปส่งเสียงออดอ้อนใส่คนที่กำลังขมวดคิ้วมุ่ยหน้า
“เทา ไปหยิบน้ำให้พี่หน่อยสิ” เด็กหนุ่มที่ดูจะไม่อยากนั่งดูรายการต่อแล้วรีบลุกขึ้นอย่างเต็มใจ ก้าวฉับๆผลุบหายเข้าในห้องครัวที่อยู่ติดกัน
เรียวคิ้วเข้มของคริสเลิกสูงขึ้น เมื่อเพื่อนร่วมวงบุ้ยใบ้เหมือนจะบอกให้เขาตามไป
ชายหนุ่มยิ้มบางที่มุมปาก พยักหน้าให้เป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะผุดลุกเดินไปที่ครัวอีกคน
“เทาเทา...” ร่างสูงของเจ้าของชื่อสะดุ้งน้อยๆ แล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับคนเรียก ดวงตาสีดำสนิทใสกระจ่างคู่สวยถูกเจือเอาไว้ด้วยหมอกควันแห่งความไม่พอใจที่คริสไม่รู้สาเหตุ
“โกรธอะไรพี่เหรอครับ?” ลีดเดอร์หนุ่มถามเสียงอ่อย
“ผมไม่ได้โกรธพี่” คนอายุน้อยกว่าตอบกลับแกนๆ หันหลังกลับไปสนใจตู้เย็นที่ถูกเปิดค้างไว้ หยิบคว้าเอาขวดน้ำแร่เย็นจัดมาถือไว้ในมือ หมุนตัวกลับมาอีกครั้ง และเดินอ้อมร่างสูงที่ยืนขวางอยู่ไปอย่างหมางเมิน ทว่าก่อนที่จะก้าวกลับพ้นก็ถูกดึงมือเอาไว้เสียก่อน
“เทา...”
“ฮื้อ ก็บอกว่าไม่มีอะไร ปล่อยสิครับ ลู่รอดื่มน้ำอยู่นะ” เขาพยายามดึงมือออกจากการถูกเกาะกุม แต่ก็ไม่เป็นผล มือกร้านที่กอบกุมอยู่ไม่มีทีท่าว่าจะเลื่อนหลุดออกไป
จังหวะนั้นเองที่คริสโน้มตัวเข้าใกล้ ใช้หน้าผากของตนแตะลงกับหน้าผากลาดเนียนของอีกฝ่าย สอดประสานสายตาและลมหายใจเข้าด้วยกัน
“จื่อเทา.. บอกพี่ได้ไหมครับว่าหงุดหงิดเรื่องอะไร...?” ดวงตาสีเข้มของตุ้ยจางหนุ่มที่มองสบในระยะประชิดช่างราวกับมีเวทย์มนต์...สะกดผู้คนให้ต้องจับจ้องจนแทบลืมหายใจ...
“...พี่...ผม...ฮื้อ...”
เรียวปากหยักสวยของเด็กหนุ่มเม้มแน่นสลับกับคลายออก หนึ่งครั้ง สองครั้ง... สามครั้ง ทำซ้ำไปซ้ำมาอย่างลังเลไม่แน่ใจ จนริมฝีปากขึ้นสีแดงก่ำเพราะแรงกดทับ ในที่สุดเทาก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ย่นจมูกอย่างแง่งอน เตะขาของคนอายุมากกว่าหนึ่งครั้งด้วยแรงที่ไม่เบาเลย
“...ก็ไหนพี่บอกว่าชอบผมไง...”
เสียงกระซิบนั้นแผ่วหวิวยิ่งกว่าเสียงกระพือปีกของผีเสื้อ...
พาให้หัวใจของคนฟังกระตุกวาบ เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ รู้สึกตัวอีกครั้งเด็กหนุ่มเจ้าของร่างประเปรียวก็กำลังจะหันหลังเตรียมจะหนี ทำให้เขาจำเป็นต้องรวบกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง สอดแขนลอดผ่านช่องว่างระหว่างท่อนแขนเรียว กระชับกอดรอบเอวสอบเพรียวของอีกฝ่ายเอาไว้
ใบหูบางที่มองเห็นจากด้านหลังขึ้นสีแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด ...ชัดเจนเสียจนอดไม่ได้ที่จะปิติยินดีจนหัวใจพองโต
“...หึงพี่เหรอ?”
“ไม่ได้หึง!” เด็กหนุ่มผมดำตอบด้วยเสียงที่ดังจนใกล้เคียงกับการตะคอก คนอายุมากกว่ามองไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ไม่อาจสังเกตรับรู้จากด้านหลัง กระนั้นวี่แววของความลนลานที่สัมผัสได้จากน้ำเสียงก็เพียงพอทีจะทำให้รอยยิ้มผุดพรายขึ้นบนเรียวปาก
“ไม่ได้หึงแล้วทำไมต้องหงุดหงิดล่ะ?” เขากระซิบถามอย่างเย้าหยอก ยิ่งทำให้คนไม่ได้หึงร้อนรน รีบร้อนทุ่มเถียงแก้ต่างให้ตัวเองเสียงแข็ง
“ไม่ได้หึง!”
“เหรอ?”
“ก็บอกว่าไม่ได้หึง! แค่หวง...!”
“...!!” เหมือนเจ้าตัวจะเพิ่งรู้สึกว่าหลุดพูดอะไรออกมา เด็กหนุ่มครางฮือดิ้นปัดๆออกจากอ้อมแขนแกร่งที่โอบรอบเอว ความพยายามที่ไร้ประโยชน์นั้นดำเนินไปเพียงชั่วครู่สั้นๆ คริสก็จับร่างประเปรียวให้หมุนกลับมาเผชิญหน้า ใช้ปลายนิ้วเรียวเชยคางของอีกฝ่ายขึ้น พิศมองใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ขึ้นสีแดงจัดอย่างน่ารักด้วยสายตาอ่อนโยนลึกซึ้ง
“พี่ชอบนาย” เขากระซิบ
“ชอบมาก...” สุ้มเสียงนั้นอ่อนหวานปานน้ำผึ้ง หอมหวนยิ่งกว่าบุปผาที่กรุ่นกลิ่นที่สุดในโลก คั้นออกมาจากส่วนที่ลึกที่สุดของความรู้สึก กลั่นกรองออกมาจนมองเห็นเป็นหยดหยาดอันจับต้องได้
“ชอบนายแค่คนเดียว คนเดียวเท่านั้น...”
ใบหน้าของคนฟังร้อนซู่...
“ผม...”
ดวงตาเรียวคมหลุบลงต่ำ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรมากกว่านั้น เสียงเสียงนั้นก็ตะโกนแทรกผ่านบรรยากาศที่โอบล้อมพวกเขาอยู่เข้ามา
“อาเทา! น้ำของฉันล่ะ!”
...และทำให้มันพังครืนลง...
คริสสบถเสียงกร้าว พร้อมๆกันกับเด็กหนุ่มที่ผละถอยห่างออกไปสุดเอื้อมคว้า วิ่งทั่กๆจากไปพร้อมกับขวดน้ำในมือ พอเขาสาวเท้าตามออกมา ก็พบว่าเจ้าตัวมุดอยู่ในอ้อมอกของลู่ฮาน อยู่ในปราการอันปลอดภัย ภายใต้การปกป้องของเมนแดนซ์หน้าสวยผู้กำลังยักคิ้วอย่างกวนส้นเป็นที่สุด
ลู่หานกระชับอ้อมแขนกอดคนที่ซ่อนหน้าลงกับแผ่นอกของตน พลางแลบลิ้นใส่เพื่อนตัวสูง ดวงตาพราวระยับ พร่าพรายอย่างนึกขัน เฉินกับซิ่วหมินที่อยู่ด้านหลังหัวเราะลั่นกันอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด แม้แต่คนเส้นลึกอย่างเลย์ก็ยังแอบอมยิ้มที่มุมปาก เห็นท่าทีอย่างนั้นของเหล่าเมมเบอร์ ตุ้ยจางหนุ่มก็รู้ได้ทันทีเลยว่า...
เจ้าพวกนี้น่ะ จ - ง - ใ - จ
ว้อย!
ชายหนุ่มเสยเรือนผมสีทองสวยของตัวเองขึ้นอย่างขัดใจ เขารู้ทั้งรู้แต่ก็ไม่มีสิทธิ์บ่นอะไร ได้แต่คับแค้นแน่นอกจนแทบกระอักเลือดออกมา เมื่อหนึ่งก้าวที่อุตส่าห์ขยับเข้าไปเมื่อครู่ถูกทำให้ไร้ค่าด้วยการเผ่นถอยไปสิบก้าวของน้องเล็ก
ลู่หานมองสีหน้าเหล่านั้นอย่างรื่นเริงใจ
ก็บอกแล้วเขาน่ะแอบเชียร์ .....อยู่แค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง : D
เรื่องอะไรเขาจะยอมให้คริสได้สมหวังง่ายๆ น้องใคร...ใครก็หวง ...
จริงไหม?
TBC.
อพคนั้นไซร้ เป็นผู้ชายที่ทั้งน่าอิจฉาและน่าสงสารที่สุดในโลก
130817
ความคิดเห็น