ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Sixth,ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ฟ้าแปลกไป (27All)/1
[1] สายหมอกของท้องฟ้า (2769)
มืดมิด...เย็นเยียบ...และอ้างว้าง...นี่คือคำจำกัดความของวินดีเช่ในความคิดของผู้ถูกคุมขังทุกคน...ไม่เว้นแม้แต่สายหมอกแห่งวองโกเล่...
ในความมืดมิดไร้ขอบเขต...ในความเยียบเย็นไร้ที่สิ้นสุด...และในความอ้างว้างไร้จุดจบ...สายหมอกผู้งดงามถูกกักขังอยู่ในที่แห่งนั้น...
...นานเพียงใดแล้ว...
หนึ่งวัน...หนึ่งสัปดาห์...หนึ่งเดือน...หนึ่งปี...สองปี...สามปี...?? หรือมากว่านั้น...เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว...??...มีเพียงความเงียบงันเป็นคำตอบสำหรับคำถามนั้น...ไร้แสงสว่างในความมืดอนธกาล...ไร้ความอบอุ่นในความเยียบเย็น...ไร้คนที่จะตอบคำถามในความอ้างว้าง...
...ไม่มี...ไม่มีอะไรอยู่เลย...
“มุคุโร...”
...เวลาผ่านไปเท่าไหร่มิอาจนับ...เสียงแรกที่ได้ยินผ่านหู...ผ่านร่างกายที่แท้จริงนี้...ก็เป็นเสียงที่คุ้นเคย คุ้นเคยจนน่าตกใจ...
“...มุคุโร...”คุ้นเคย?...ไม่...เหมือนเคยได้ยิน...แต่ก็ไม่ใช่...น้ำเสียงนุ่มนวล เรียบนิ่ง แต่มั่นคงนั่น...ไม่เคยได้ยิน? แต่ทำไม...ทำไมถึงได้ชวนให้คิดถึงเหลือเกิน...
“...เป็นยังไงบ้าง...”อีกแล้ว...เหมือนกับถวิลหาเสียงนี้เหลือเกิน ใคร...ใคร...ใครกัน?
นัยเนตรสองสีปรือขึ้นอย่างอ่อนล้า...ท่ามกลางความมืดมิด และหนาวเหน็บ...ความมืดมิดที่ไร้แสงสว่างใดๆ ความหนาวเย็นที่ไร้ซึ่งความอบอุ่น...แต่กลับเห็น กลับสัมผัสได้...เห็นดวงตาของอีกฝ่ายที่ทอดมองมาด้วยความห่วงหา...สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมายังเขาผ่านดวงตาคู่เดียวกันนั้น
...ดวงตาคู่สวยสีเดียวกับท้องฟ้ายามเย็นที่งดงามหมดจด...?
“...วองโกเล่?”เสียงหวานแผ่วเพียงเสียงกระซิบ...ดวงตาแบบนี้ไม่ผิดแน่...
ความรู้สึกที่ส่งผ่านมา...อบอุ่น...ห่วงใย...และปลอดโปร่ง...เป็นความรู้สึกราวกับได้มองผืนฟ้าสีครามที่กว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุด
“ดีใจจังที่ยังจำกันได้”เสียงนุ่มนวลดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ และดวงตาที่เปล่งประกาย
...เจิดจ้า...ทั้งๆที่อยู่ในความมืดมิดนี้...ทว่า...รู้สึกได้ ทั้งรอยยิ้มทั้งดวงตา...เปล่งประกายเจิดจ้าราวกับท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง...มองเห็นชัดเจนเสียยิ่งกว่ามองด้วยตา...ท้องนภา...ช่างงดงามเหลือเกิน...
“...ไม่เป็นไรนะ?”ร่างบายส่ายหน้าเบาๆ
...แล้วทำไมดวงตาคู่นั้นถึงได้ขุ่นมัวนักล่ะ?...คิ้วเรียวเข้มขมวดเข้าหากันก่อนที่จะเอ่ยถาม
“…หนาวไหม?”เขาส่ายหน้าอีกครั้ง
...ทั้งที่ร่างกายยังเปียกโชกอยู่แบบนี้น่ะหรือ? เจ้าของร่างสูงโปร่งถอนหายใจ...
“คงจะ...เหงามากสินะครับ...มุคุโร”จบคำผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกก็โผเข้ากอดร่างโปร่งของผู้เป็นนายเหนืออย่างแนบแน่น ราวกับจะตอกย้ำว่านี่มิใช่เพียงความฝัน ...ไม่ใช่แค่การเพ้อฝันไปเองคนเดียว ในความสิ้นหวังไร้ทางออก ในที่สุด...ในที่สุดก็ได้เห็นท้องฟ้าสีครามอีกครั้ง...
คนถูกกอดไม่ทันตั้งตัวแอบอมยิ้มที่มุมปากอย่างเอ็นดู
ปากแข็งจริงนะ...สมแล้ว...ที่เป็นสายหมอก
...หมอกมายาที่ไม่เคยเปิดเผยสิ่งใด...แม้แต่หัวใจของตน...
“…ไม่เป็นไรแล้ว...”อ้อมกอดอุ่นถูกกระชับแน่นขึ้น แน่น...ราวกับรู้ว่าร่างบางนี้ต้องการการอะไร...เพื่อตอกย้ำ ให้ได้รับรู้ ตอนนี้... ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว...
อ้อมกอดนั้นแนบแน่นขึ้นอีกเมื่อรับรู้ได้ว่า...เจ้าของร่างบางกำลังร่ำไห้
“ไม่ร้องนะครับ...ไม่ร้องนะคนดี เงียบซะ...ผมอยู่ที่นี่แล้ว นิ่งซะนะ...”เสียงปลอบโยนราวกับเขาเป็นเด็กนั่นกลับทำให้ร่างบางสบายใจอย่างบอกไม่ถูก บางทีอาจเป็นเพราะเพียงคำๆเดียว...
...เขา...อยู่ที่นี่แล้ว...
...อยู่ที่นี่...อยู่เคียงข้าง...
เสียงอื้นแผ่วลงจนหยุดไป แต่น้ำตาก็ยังไหลอาบแก้มนวล ครานี้ ไม่ใช่น้ำตาแห่งความโศกเศร้า แต่เป็นน้ำตาแห่งความยินดี รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าหวาน
ท้องฟ้าที่ไม่เคยแลเห็นค่า เมื่อไม่ได้มองเห็นแสนนาน ตอนนี้กลับมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด...ความคิดพลันสะดุดเมื่อระลึกได้ว่า
คนคนนี้ไม่ใช่สึนะโยชิที่เขาเคยรู้จัก...เปลี่ยนไปมากเกิน...แตกต่างอย่างเห็นได้ชัด...
เค้าหน้าอาจจะดูคล้ายคลึงแต่ความรู้สึกเปลี่ยนไป...อย่างสิ้นเชิง...
...แม้ฟ้ายังเปลี่ยนแปร...เวลาคงผ่านไปนานนัก...
แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ถูกปลุกให้ตื่นจากภวังค์...
มืออุ่นกอบกุมมือเรียวเย็นชืดส่งผ่านความร้อนผ่านมือ...ไปสู่หัวใจเมื่อเห็นร่างบางนั้นเงียบลง ความอบอุ่นนั้นทำให้มุคุโรเริ่มคลายความเหน็บหนาว...ความกังวลใดๆพลันมลายหาย ดวงตาสวยที่ขุ่นมัวจนถึงเมื่อครู่เริ่มเปล่งประกายเจิดจรัสอีกครั้ง และเวลานั้นเองดวงตาต่างสีสองคู่ได้สบกันเสี้ยววินาที
...ดวงตาสีแปลกแต่งดงามลึกล้ำคู่นี้ ช่างตรึงตรา...หากมิตรึงใจ เท่าอัญมณีสีนิลอีกคู่ของใครอีกคน...ดวงตาเรียวสีส้มอมแดงฉายแววเศร้าขึ้นมาพริบตาก่อนจะกลับไปเป็นเช่นเดิมอย่างรวดเร็ว
...สักวัน...สักวันเขาคนนั้นจะตอบรับ...
สึนะช้อนศีรษะร่างบางเบื้องหน้าขึ้นจุมพิตแผ่วเบาบนหน้าผากขาว กลิ่นหอมกรุ่นคล้ายดอกไม้ทำให้จิตใจว้าวุ่นจนถึงเมื่อครู่สงบลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามเส้นไหมสีน้ำเงินเข้มที่ยังคงเปียกชื้น
...คงจะหนาวมากสินะ...ในนั้น...
สึนะรวบร่างแบบบางของมุคุโรเข้ามากอดไว้หลวมๆ
“ขอโทษนะ...เพราะฉันแท้ๆ...”เสียงน้ำที่เปล่งออกมาเศร้าจนน่าใจหาย เพราะจนถึงตอนนี้เขายังคิดอยู่เสมอว่าที่ร่างบางต้องมาอยู่ในที่แบบนี้ คนที่ผิดมิใช่ใครอื่น...แต่เป็นตัวเขาเอง
“นั่นไม่ใช่ที่ผมอยากได้ยินนะครับ...สึนะโยชิคุง...”เสียงหวานเอ่ย ทำให้ความหม่นหมองของท้องฟ้าคลายลง ร่างสูงคุกเข้าลงเบื้องหน้าสายหมอกผู้งดงาม เอื้อมคว้ามือเรียวสวยขึ้นจุมพิตแผ่วเบา รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นอีกครั้ง...แล้วเสียงที่แผ่วเบา นุ่มนวล แต่มั่นคงก็กระซิบตอบ
“...อรุณสวัสดิ์...สายหมอกของผม...”รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมุคุโร ร่างบางหัวเราะเบาๆอย่างขบขัน
“ครับ...เช่นกัน”
ผมจะเป็น ‘หมอก‘ ให้ท้องฟ้าคนนี้ เพียงคนเดียว…
ดังนั้น...โปรดสัญญา...อย่าปล่อยให้ผมต้องอยู่อย่างเดียวดายอีกนะครับ...ท้องฟ้าของผม...
ไม่ต้องทำอะไรให้ผมมากมาย...
ไม่จำเป็นที่จะต้องให้ความสำคัญกับผมเหลือล้น...
และผมไม่ได้ต้องการหัวใจของคุณ...
ขอเพียง...อย่าทิ้งผมไว้...อย่าปล่อยให้ต้องโดดเดี่ยว...อย่าปล่อยให้ต้องเดียวดาย...อย่าทิ้งผมไว้...ในที่ที่ไม่มีคุณ...เท่านี้ก็พอเพียงแล้วล่ะครับ...สึนะโยชิคุง...
.............................................................
แต่งเอง อ่านเอง...กรี๊ดเองค่ะ!! อร๊ายยย~ สัปป้าแร่ดจริง มุคุเคะคือสุดยอด โฮะๆๆ จบโปรเจ็คนี้แล้วแต่ง 10069 ดีกว่า~
PS.มีคำถามเจ้าค่ะ โหวตกันอีกซักรอบนะคะ คู่ที่สองนี่ท่านฮิแน่ๆค่ะ แล้วก็คิดว่าจะปิดท้ายด้วยรีบอร์น ดังนั้น คำถามก็คือ...โกคุ กับ ยามะ ใครก่อนดีคะ หรือว่า 3P เลยดี(เหอๆ) เลือกไม่ถูกแล้วค่าาา \(>0< ) ( >0<)/ ช่วยโหวตกันหน่อยเร้ววววว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น