ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FanFic : All Fiction [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #4 : [DRRR] >> Way(s) (Mikado x Izaya)

    • อัปเดตล่าสุด 2 มิ.ย. 53


    อินี่หลงคู่ชู้ไม่ไหวแล้วค่ะ...ขอสารภาพตามตรง หนูรักโดะเอสค่า!!!

    Title
                    : Way(s)

    Pairing           : Mikado x Izaya
    Rating            : PG-15 หรืออาจจะ...มากกว่านั้น
    Warning        : โฮวกกกก ขอสนับสนุนคู่ชู้อย่างออกหน้าออกตา หนีซะมีภรรเมียมากิ๊กกันเนี่ยมันกร๊าวใจจริงๆนะเธอว์

    ---------------------------------------------------------------------------------- 
     

              ช่วงหัวค่ำที่ย่านเริงรมย์กลางเมืองอิเคะบุคุโระ ปรากฏร่างเพรียวบางของพ่อค้าข่าวที่ก้าวเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน เพื่อซึมซับความทรงจำเกี่ยวกับมวลมนุษย์สุดที่รัก...จินตนาการถึงตัวตนของ พวกเขาเหล่านั้น...เป็นงานอดิเรกที่แสนแปลกประหลาด...หากแต่ก็คงจะไม่ ประหลาดเท่าไหร่ เมื่อคำนึงถึงว่าเจ้าของงานอดิเรกนั้น...

              ...เป็นสุดยอดตัวอันตรายอย่างโอริฮาระ อิซายะ...

              ว่าไปแล้ว...อย่างน้อยก็คงปกติมากกว่าการยกตู้กดน้ำขึ้นโยนเล่นก็แล้วกัน...

              ดวงตาสีโกเมนสอดส่ายหาเรื่องน่าสนุกทำอย่างทุกครั้งที่มาเยือนเมือง นี้...ไม่นานนัก...ความสนใจก็หันเหไปอยู่ที่ร่างเพรียวที่แสนคุ้นตาในชุดนัก เรียนไรระ...ปลายลิ้นเรียวแลบเลียริมฝีปากอย่างลืมตัว

              “สวัสดิ์ดียามค่ำ มิคาโดะคุง~”น้ำเสียงสดใสอย่างเป็นเอกลักษณ์เรียกความสนใจจากเจ้าของชื่อได้ ไม่ยาก ดวงตาสีน้ำเงินเข้มทอประกายของความประหลาดใจยามเมื่อสบกับโกเมนคู่สวยที่ พราวระยับราวกับมีเปลวไฟเต้นเร่าอยู่ภายใน

              “...อิซายะซัง”พ่อค้าข่าวแย้มรอยยิ้มกว้างรับ

              “ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอเธอในที่แบบนี้ แต่ก็นะ...”อิซายะเริ่มต้นบทสนทนาอย่างลื่นไหล พร้อมๆกับแผนการบางอย่างที่เริ่มคิดคำนวณขึ้นในใจ...ทีละขั้นทีละตอน ตอนอย่างเยือกเย็น

              “กำลังอยากเจอเธออยู่พอดี”เด็กหนุ่มหรี่ตาลงคล้ายกำลังพินิจในคำพูดของร่าง เพรียวเบื้องหน้า...โอริฮาระ อิซายะ ไม่ใช่คนที่นายควรจะเข้าไปยุ่งด้วยหรอกนะ ...ถึงแม้ว่าคำพูดนั้นของมาซาโอมิจะยังวนเวียนอยู่ในหัว

              ถึงแบบนั้น...

              “ฉันมีข่าวสารที่เธออาจจะอยากรู้...คุยกันที่นี่คงไม่เหมาะ ถ้ายังไง...แวะไปดื่มชาที่ห้องฉันหน่อยมั๊ยล่ะ?”

              ถึงจะเป็นแบบนั้น...เขาก็พยักหน้าตอบกลับไปอยู่ดี...



              “ขอบคุณครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆเมื่อแก้วกระเบื้องเคลือบวางลงตรงหน้า ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเหลือบมองของเหลวสีอำพันที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นอย่างพินิจ พลางจะเลื่อนสายตาไปจับจ้องรอยยิ้มบนใบหน้าคมของพ่อค้าข่าว

              แววตาเรียบสนิทเหมือนผิวน้ำไร้คลื่นปรากฏระลอกวูบไหวด้วยความลังเล

              “อะไรกัน เธอคิดว่าฉันจะวางยาในชารึยังไง”อิซายะถามเสียงระรื่นทำให้ คนถูกถามต้องรีบบอกปัดแทบไม่ทัน

              “ไม่...ไม่ใช่นะครับ ผมแค่...”เด็กหนุ่มเงียบไปเหมือนจะนึกหาคำไม่ออก แต่ไม่นานนักก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างไม่มีทางเลือก หากกลิ่นหอมกรุ่นของชาชั้นดีไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มเบาใจลงได้เลยสักนิด

              “ข่าวที่คุณพูดน่ะ...คืออะไรกันแน่ครับ”

              “นั่นสิน้า~ ปิศาจจอมเฉือน...พวกผ้าเหลือง...หรือเรื่องของดอลลาร์สดีล่ะ”มือที่กำลังวาง ถ้วยชาลงชะงักเล็กน้อยในแบบที่ถ้าไม่สังเกตก็คงจะมองไม่เห็น

              “...”

              “...อะไรล่ะที่เธออยากรู้?”

              “...ทั้งหมดนั่นแหละครับ”อิซายะหัวเราะเบาๆกับคำตอบนั้น ร่างเพรียวบางของพ่อค้าข่าวทรุดตัวลงนั่งบนโซฟากว้างโดยที่รอยยิ้มยังคงไม่ จางหายไปจากใบหน้า

              “นั่นน่ะ แพงเอาเรื่องอยู่นา...”

              “คุณก็รู้ว่าผมไม่มีเงิน”ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...ที่ปลายนิ้วซีดเซียวนั้นแตะ ลงที่ข้างแก้ม...สัมผัสนั้นไม่ได้นุ่มนวลอย่างที่คิด...ปลายนิ้วเรียวขาว นั่นแม้ได้สากและหยาบกร้านอย่างคนจับมีดแทงคนเป็นวิสัยควรจะเป็น แต่มันก็ไม่ได้นุ่มนิ่มบอบบางสักเท่าไหร่...

              “ถ้าอย่างนั้น...จ่ายด้วยอย่างอื่นแทนเป็นไง?”

              ดวงตาสีน้ำเนเข้มเงยขึ้นมองสบกับโกเมนพราวระยับ

              “...อย่างอื่นที่ว่าน่ะ...อะไรกันล่ะครับ”รอยยิ้มที่เหมือนกันอย่างไม่มีผิด เพี้ยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนทั้งสอง เป็นรอยยิ้มเยียบเย็นอย่างที่ไม่สื่อไปถึงดวงตา...

              “แล้วเธอ...คิดว่าอะไรล่ะมิคาโดะคุง?”

              “ไม่รู้สิครับ...”

              “ฮะฮะฮะ แต่ฉันคิดว่าเธอน่ะ...รู้ดีเลยเชียวล่ะ”

              “คิดอย่างนั้นหรือครับ”

              ปลายริ้วเรียวเลื่อนลงมาที่ปลายคาง บังคับให้ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจัดนั้นสบกับดวงตาของตน...จับจ้องลงไปในบึง ลึก...ที่ดูราวกับว่างเปล่านั้น...

              “แน่นอนสิ”ลมหายใจผะแผ่วเป่ารดใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ยังคงดูไร้อารมณ์ ...ใกล้...มากและมาก...

              กระทั่ง...ริมฝีปากรับรู้ได้ถึงรสชาติที่ทั้งขมปร่าและหอมหวานในเวลาเดียว กัน...เรียวปากบดเบียดแนบชิด...ปลายลิ้นต่อปลายลิ้น...แนบสนิท...จนไม่เหลือ ช่องว่างแม้เพียงเส้นผม...

              ขณะที่ดื่มด่ำจนเมามาย...จุมพิตละมุนละไมนั้นกลับชะงักลง...

              “อ๊ะ...!!”อิซายะส่งเสียงร้องออกมาแผ่วเบา กลิ่นสนิมเหล็กคาวคลุ้ง...และรสชาติฝาดเฝื่อนที่อบอวลอยู่ในโพรงปาก

              ...ปลายลิ้นสีสดแลบเลียหยาดโลหิตที่เปรอะเปื้อนบนเรียวปาก ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจัดปรากฏร่องรอยแห่งความพึงพอใจ...พริบตาต่อมากลับเป็น มือเรียวเย็นเฉียบของเด็กหนุ่มที่รั้งเลื่อนใบหน้าคมของอีกฝ่ายลงมาจนแทบ ชิด...

              “...คุณพูดเองนะครับ”เด็กหนุ่มแสยะยิ้มเยือกเย็น ก่อนจะขบซ้ำลงบนกลีบปากที่ปรากฏเลือดไหลซึมออกมารำไร

              รสสัมผัสที่ทั้งขมและหวาน...ปะปนกันไป...ถูกป้อนให้อีกครั้ง...โดยที่ครั้ง นี้...เขาไม่ใช่ผู้ควบคุมมันอีกต่อไป...

              สัมผัสเปียกชื้นลากวนไปทั่วโพรงปาก...เกี่ยวกระหวัดกับเรียวลิ้นนุ่มที่ พยายามจะหลีกหนีอย่างไร้ประโยชน์ สำหรับคนที่เคยสามารถควบคุมความเป็นไปของทุกสิ่งได้เหมือนดั่งเลื่อนขยับตัว หมากบนกระดาน...เมื่อตกเป็นฝ่ายถูกควบคุมเสียเองแล้วนั้น...

              ก็คงเหมือนกับฝันร้ายที่กลายเป็นจริง...

              มือเรียวพยายามปัดป่ายผลักไสหากร่างโปร่งบางของเด็กหนุ่มกลับไม่ขยับออกแม้ สักครึ่งคืบ...อิซายะไม่เข้าใจ...ว่าเป็นเพราะเรี่ยวแรงที่เคยมีมันหด หาย...หรือว่าแท้จริงแล้ว...ความแข็งแกร่งของเด็กหนุ่มตรงหน้ามีมากกว่าที่ ตนเคยคาดคำนวณเอาไว้...

              ในส่วนลึกของจิตใจ...พ่อค้าข่าวต้องยอมรับอย่างเสียมิได้ว่าตนกำลังหวาด กลัว...แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น...รอยยิ้มเฝื่อนฝืดก็ยังถูกระบายขึ้นบนใบ หน้า...ส่งให้คนมองต้องอมยิ้มขบขัน กับรอยยิ้มที่ไม่สมกับเป็นโอริฮาระ อิซายะ มากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น...

              “ไม่นึกเลยนะว่าจริงๆแล้วเธอเนี่ยจะเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรง...”น้ำเสียงที่ เอายออกมา...พยายามจะทำให้ดูรื่นเริงกว่าที่รู้สึก...

              เด็กหนุ่มผู้ถูกว่าขานกลับทำเพียงคลี่ยิ้มเย็นขึ้นบนเรียวปาก...

              “ก็...จะได้เข้ากับมาโซคิสม์อย่างคุณไงล่ะครับ

      


     Fin.
     



     
    แอบอู้รายงานชีวะมาปั่นกันเลยทีเดียว ขอโทษที่หายไปนานค่ะ การบ้านเยอะ orz
    รักคู่ชู้ไม่ไหวแล้วค่ะ ชอบฟีลคู่นี้จริงๆนะให้ตายสิ ชิซายะมันก็ดีนะ แต่บอกตรงๆ หลงรักคู่ชู้จนถอนตัวไม่ขึ้น!!
    คาแรคเตอร์ของมิคาโดะซามะอาจจะเพี้ยนไปบ้าง แต่จริงๆแล้วส่วนตัวหมาคิดว่าเฮียแกก็เป็นคนแบบนี้นั่นแหละ
    (หมายถึงความเลวนะคะ ไม่ใช่ความหื่น!)
    ช่วงที่แต่งมันส์ที่สุดก็ต้องตอนคู่นี้เค้าคุยกันนั่นแหละค่ะ คุยกันด้วยภาษา 10069 ชัดๆเลย (ภาษาที่คนธรรมดาไม่เข้าใจ )
    อย่าว่าแต่คนอ่านเลย หมาแต่งเองก็เมาเอง ตกลงอิสองตัวนี่มันคุยอะไรกันแน่!? ฮาา  
    ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่า XD




    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×