ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [DRRR] >> Way(s) (Mikado x Izaya)
อินี่หลงคู่ชู้ไม่ไหวแล้วค่ะ...ขอสารภาพตามตรง หนูรักโดะเอสค่า!!!
Title : Way(s)
Pairing : Mikado x Izaya
Rating : PG-15 หรืออาจจะ...มากกว่านั้น
Warning : โฮวกกกก ขอสนับสนุนคู่ชู้อย่างออกหน้าออกตา หนีซะมีภรรเมียมากิ๊กกันเนี่ยมันกร๊าวใจจริงๆนะเธอว์
----------------------------------------------------------------------------------
ช่วงหัวค่ำที่ย่านเริงรมย์กลางเมืองอิเคะบุคุโระ ปรากฏร่างเพรียวบางของพ่อค้าข่าวที่ก้าวเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน เพื่อซึมซับความทรงจำเกี่ยวกับมวลมนุษย์สุดที่รัก...จินตนาการถึงตัวตนของ พวกเขาเหล่านั้น...เป็นงานอดิเรกที่แสนแปลกประหลาด...หากแต่ก็คงจะไม่ ประหลาดเท่าไหร่ เมื่อคำนึงถึงว่าเจ้าของงานอดิเรกนั้น...
...เป็นสุดยอดตัวอันตรายอย่างโอริฮาระ อิซายะ...
ว่าไปแล้ว...อย่างน้อยก็คงปกติมากกว่าการยกตู้กดน้ำขึ้นโยนเล่นก็แล้วกัน...
ดวงตาสีโกเมนสอดส่ายหาเรื่องน่าสนุกทำอย่างทุกครั้งที่มาเยือนเมือง นี้...ไม่นานนัก...ความสนใจก็หันเหไปอยู่ที่ร่างเพรียวที่แสนคุ้นตาในชุดนัก เรียนไรระ...ปลายลิ้นเรียวแลบเลียริมฝีปากอย่างลืมตัว
“สวัสดิ์ดียามค่ำ มิคาโดะคุง~”น้ำเสียงสดใสอย่างเป็นเอกลักษณ์เรียกความสนใจจากเจ้าของชื่อได้ ไม่ยาก ดวงตาสีน้ำเงินเข้มทอประกายของความประหลาดใจยามเมื่อสบกับโกเมนคู่สวยที่ พราวระยับราวกับมีเปลวไฟเต้นเร่าอยู่ภายใน
“...อิซายะซัง”พ่อค้าข่าวแย้มรอยยิ้มกว้างรับ
“ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอเธอในที่แบบนี้ แต่ก็นะ...”อิซายะเริ่มต้นบทสนทนาอย่างลื่นไหล พร้อมๆกับแผนการบางอย่างที่เริ่มคิดคำนวณขึ้นในใจ...ทีละขั้นทีละตอน ตอนอย่างเยือกเย็น
“กำลังอยากเจอเธออยู่พอดี”เด็กหนุ่มหรี่ตาลงคล้ายกำลังพินิจในคำพูดของร่าง เพรียวเบื้องหน้า...โอริฮาระ อิซายะ ไม่ใช่คนที่นายควรจะเข้าไปยุ่งด้วยหรอกนะ ...ถึงแม้ว่าคำพูดนั้นของมาซาโอมิจะยังวนเวียนอยู่ในหัว
ถึงแบบนั้น...
“ฉันมีข่าวสารที่เธออาจจะอยากรู้...คุยกันที่นี่คงไม่เหมาะ ถ้ายังไง...แวะไปดื่มชาที่ห้องฉันหน่อยมั๊ยล่ะ?”
ถึงจะเป็นแบบนั้น...เขาก็พยักหน้าตอบกลับไปอยู่ดี...
“ขอบคุณครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆเมื่อแก้วกระเบื้องเคลือบวางลงตรงหน้า ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเหลือบมองของเหลวสีอำพันที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นอย่างพินิจ พลางจะเลื่อนสายตาไปจับจ้องรอยยิ้มบนใบหน้าคมของพ่อค้าข่าว
แววตาเรียบสนิทเหมือนผิวน้ำไร้คลื่นปรากฏระลอกวูบไหวด้วยความลังเล
“อะไรกัน เธอคิดว่าฉันจะวางยาในชารึยังไง”อิซายะถามเสียงระรื่นทำให้ คนถูกถามต้องรีบบอกปัดแทบไม่ทัน
“ไม่...ไม่ใช่นะครับ ผมแค่...”เด็กหนุ่มเงียบไปเหมือนจะนึกหาคำไม่ออก แต่ไม่นานนักก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างไม่มีทางเลือก หากกลิ่นหอมกรุ่นของชาชั้นดีไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มเบาใจลงได้เลยสักนิด
“ข่าวที่คุณพูดน่ะ...คืออะไรกันแน่ครับ”
“นั่นสิน้า~ ปิศาจจอมเฉือน...พวกผ้าเหลือง...หรือเรื่องของดอลลาร์สดีล่ะ”มือที่กำลังวาง ถ้วยชาลงชะงักเล็กน้อยในแบบที่ถ้าไม่สังเกตก็คงจะมองไม่เห็น
“...”
“...อะไรล่ะที่เธออยากรู้?”
“...ทั้งหมดนั่นแหละครับ”อิซายะหัวเราะเบาๆกับคำตอบนั้น ร่างเพรียวบางของพ่อค้าข่าวทรุดตัวลงนั่งบนโซฟากว้างโดยที่รอยยิ้มยังคงไม่ จางหายไปจากใบหน้า
“นั่นน่ะ แพงเอาเรื่องอยู่นา...”
“คุณก็รู้ว่าผมไม่มีเงิน”ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...ที่ปลายนิ้วซีดเซียวนั้นแตะ ลงที่ข้างแก้ม...สัมผัสนั้นไม่ได้นุ่มนวลอย่างที่คิด...ปลายนิ้วเรียวขาว นั่นแม้ได้สากและหยาบกร้านอย่างคนจับมีดแทงคนเป็นวิสัยควรจะเป็น แต่มันก็ไม่ได้นุ่มนิ่มบอบบางสักเท่าไหร่...
“ถ้าอย่างนั้น...จ่ายด้วยอย่างอื่นแทนเป็นไง?”
ดวงตาสีน้ำเนเข้มเงยขึ้นมองสบกับโกเมนพราวระยับ
“...อย่างอื่นที่ว่าน่ะ...อะไรกันล่ะครับ”รอยยิ้มที่เหมือนกันอย่างไม่มีผิด เพี้ยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนทั้งสอง เป็นรอยยิ้มเยียบเย็นอย่างที่ไม่สื่อไปถึงดวงตา...
“แล้วเธอ...คิดว่าอะไรล่ะมิคาโดะคุง?”
“ไม่รู้สิครับ...”
“ฮะฮะฮะ แต่ฉันคิดว่าเธอน่ะ...รู้ดีเลยเชียวล่ะ”
“คิดอย่างนั้นหรือครับ”
ปลายริ้วเรียวเลื่อนลงมาที่ปลายคาง บังคับให้ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจัดนั้นสบกับดวงตาของตน...จับจ้องลงไปในบึง ลึก...ที่ดูราวกับว่างเปล่านั้น...
“แน่นอนสิ”ลมหายใจผะแผ่วเป่ารดใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ยังคงดูไร้อารมณ์ ...ใกล้...มากและมาก...
กระทั่ง...ริมฝีปากรับรู้ได้ถึงรสชาติที่ทั้งขมปร่าและหอมหวานในเวลาเดียว กัน...เรียวปากบดเบียดแนบชิด...ปลายลิ้นต่อปลายลิ้น...แนบสนิท...จนไม่เหลือ ช่องว่างแม้เพียงเส้นผม...
ขณะที่ดื่มด่ำจนเมามาย...จุมพิตละมุนละไมนั้นกลับชะงักลง...
“อ๊ะ...!!”อิซายะส่งเสียงร้องออกมาแผ่วเบา กลิ่นสนิมเหล็กคาวคลุ้ง...และรสชาติฝาดเฝื่อนที่อบอวลอยู่ในโพรงปาก
...ปลายลิ้นสีสดแลบเลียหยาดโลหิตที่เปรอะเปื้อนบนเรียวปาก ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจัดปรากฏร่องรอยแห่งความพึงพอใจ...พริบตาต่อมากลับเป็น มือเรียวเย็นเฉียบของเด็กหนุ่มที่รั้งเลื่อนใบหน้าคมของอีกฝ่ายลงมาจนแทบ ชิด...
“...คุณพูดเองนะครับ”เด็กหนุ่มแสยะยิ้มเยือกเย็น ก่อนจะขบซ้ำลงบนกลีบปากที่ปรากฏเลือดไหลซึมออกมารำไร
รสสัมผัสที่ทั้งขมและหวาน...ปะปนกันไป...ถูกป้อนให้อีกครั้ง...โดยที่ครั้ง นี้...เขาไม่ใช่ผู้ควบคุมมันอีกต่อไป...
สัมผัสเปียกชื้นลากวนไปทั่วโพรงปาก...เกี่ยวกระหวัดกับเรียวลิ้นนุ่มที่ พยายามจะหลีกหนีอย่างไร้ประโยชน์ สำหรับคนที่เคยสามารถควบคุมความเป็นไปของทุกสิ่งได้เหมือนดั่งเลื่อนขยับตัว หมากบนกระดาน...เมื่อตกเป็นฝ่ายถูกควบคุมเสียเองแล้วนั้น...
ก็คงเหมือนกับฝันร้ายที่กลายเป็นจริง...
มือเรียวพยายามปัดป่ายผลักไสหากร่างโปร่งบางของเด็กหนุ่มกลับไม่ขยับออกแม้ สักครึ่งคืบ...อิซายะไม่เข้าใจ...ว่าเป็นเพราะเรี่ยวแรงที่เคยมีมันหด หาย...หรือว่าแท้จริงแล้ว...ความแข็งแกร่งของเด็กหนุ่มตรงหน้ามีมากกว่าที่ ตนเคยคาดคำนวณเอาไว้...
ในส่วนลึกของจิตใจ...พ่อค้าข่าวต้องยอมรับอย่างเสียมิได้ว่าตนกำลังหวาด กลัว...แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น...รอยยิ้มเฝื่อนฝืดก็ยังถูกระบายขึ้นบนใบ หน้า...ส่งให้คนมองต้องอมยิ้มขบขัน กับรอยยิ้มที่ไม่สมกับเป็นโอริฮาระ อิซายะ มากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น...
“ไม่นึกเลยนะว่าจริงๆแล้วเธอเนี่ยจะเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรง...”น้ำเสียงที่ เอายออกมา...พยายามจะทำให้ดูรื่นเริงกว่าที่รู้สึก...
เด็กหนุ่มผู้ถูกว่าขานกลับทำเพียงคลี่ยิ้มเย็นขึ้นบนเรียวปาก...
“ก็...จะได้เข้ากับมาโซคิสม์อย่างคุณไงล่ะครับ♥”
Fin.
แอบอู้รายงานชีวะมาปั่นกันเลยทีเดียว ขอโทษที่หายไปนานค่ะ การบ้านเยอะ orz
รักคู่ชู้ไม่ไหวแล้วค่ะ ชอบฟีลคู่นี้จริงๆนะให้ตายสิ ชิซายะมันก็ดีนะ แต่บอกตรงๆ หลงรักคู่ชู้จนถอนตัวไม่ขึ้น!!
คาแรคเตอร์ของมิคาโดะซามะอาจจะเพี้ยนไปบ้าง แต่จริงๆแล้วส่วนตัวหมาคิดว่าเฮียแกก็เป็นคนแบบนี้นั่นแหละ
(หมายถึงความเลวนะคะ ไม่ใช่ความหื่น!)
ช่วงที่แต่งมันส์ที่สุดก็ต้องตอนคู่นี้เค้าคุยกันนั่นแหละค่ะ คุยกันด้วยภาษา 10069 ชัดๆเลย (ภาษาที่คนธรรมดาไม่เข้าใจ )
อย่าว่าแต่คนอ่านเลย หมาแต่งเองก็เมาเอง ตกลงอิสองตัวนี่มันคุยอะไรกันแน่!? ฮาา
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่า XD
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น