KHR Fiction Yaoi : จับ Reborn มาแต่ง >>[Yaoi]<<

ลำดับตอนที่ #4 : Fourth, Land and Sky (27R)/END

 

 

 

 

...ผืนดินและแผ่นฟ้า...ก็เป็นดังเส้นคู่ขนาน...ที่ไม่มีวันจะมาบรรจบกันได้...ตลอดกาล...

...ไม่ว่าจะอย่างไร...ไม่ว่าจะเมื่อไหร่...ไม่ว่าจะนานเพียงใด...

                                                     .......มันก็ไม่มีทาง.......

 

 

“...คิดอะไรอยู่หรือครับ รุ่นที่สิบ?”

 

“อะ...เปล่าๆไม่มีอะไร”เสียงนุ่มนวลตอบพร้อมกับรอยยิ้มถูกปั้นขึ้นบนใบหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อให้อีกฝ่ายคลายความกังวลใจ หากดวงตาที่เคลือบแฝงด้วยความเศร้าเพียงเสี้ยววินาทีก็ไม่หลุดรอดสายตาของโกคุเดระไปได้ ร่างบางกรอกตาไปมาก่อนจะถอนหายใจอย่างเชื่องช้า ซึ่งการกระทำทั้งหมดก็อยู่ในสายตาของนายเหนือแห่งวองโกเล่ เขาจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับกริยานั้นของคนสนิท

 

“...ผมไม่รู้หรอกนะครับว่ารุ่นที่สิบเป็นกังวลเรื่องอะไร...”โกคุเดระเอ่ยขึ้นหลังจากเรียบเรียงคำพูดได้แล้ว

 

“...และผมก็คงไม่บังอาจให้คำแนะนำอะไรในเรื่องที่ผมไม่รู้ได้...”เมื่อได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มของร่างโปร่งยิ่งชืดลงอีก

 

“แต่...”

 

“ผมอยากจะบอกว่า...ทำในสิ่งที่อยากทำเถอะครับ...”

 

“คุณทำเพื่อทุกคนมามากแล้ว...ถึงเวลาที่ต้องทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างแล้วล่ะครับ อ้อ...แต่ก่อนจะไป ช่วยเคลียงานบนโต๊ะให้เสร็จก่อนนะครับ รุ่นที่สิบ”ร่างบางกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วหันหลังกลับ

 

“เดี๋ยวก่อนโกคุเดระคุง”เสียงเรียกนั้นทำให้มือที่กำลังจะเอื้อมไปเปิดประตูชะงัก ใบหน้าคมเข้มติดหวานของเจ้าของชื่อหันกลับไปมองยังต้นเสียง

 

“ครับ?”

 

“ขอบใจนะ”

 

“ไม่เป็นไรมิได้ครับ...”ร่างบางตอบ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ท้องนภาที่ไม่เคยทำอะไรให้ตัวเองคนนั้น ใช้เวลาครุ่นคิดอยู่เพียงลำพังในห้องทำงานของตน...

 

........................................................................

 

เวลาผ่านไปไม่นานนักหลังจากที่ผู้พิทักษ์แห่งวายุจากไปเมื่อเทียบกับจำนวนงานที่ถูกสะสาง...เอกสารที่เรียงกันอยู่สูงในคราแรก เวลานี้เหลือเพียงชิ้นสุดท้ายแล้ว

ดวงตาเรียวสีส้มจัดทอดมองเอกสารในมือ คำพูดของโกคุเดระยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

 

...ทำในสิ่งที่อยากทำเถอะครับ...

...คุณทำเพื่อทุกคนมามากแล้ว...

...ถึงเวลาที่ต้องทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างแล้วล่ะครับ...

 

            ...ได้จริงๆน่ะหรือ...มันเหมาะสมแล้วเน่หรือ...เขาจะทำแบบนั้นได้จริงๆรึเปล่า?...

 

พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างบางของใครบางคนที่แสนคุ้นตากำลังเอนกายอยู่ใต้ร่มไม้และตกอยู่ในห้วงนิทราอย่างเป็นสุข รอยยิ้มหวานจัดปรากฏขึ้นบนเรียวปากเมื่อเห็นภาพนั้น ก่อนที่เสียงพึมพำกับตัวเองเบาๆจะดังขึ้น

 

“ขอเอาแต่ใจ...แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว...แค่นิดเดียวก็พอ...”

 

........................................................................

 

ร่างบางปรือตาเมื่อสัมผัสได้ว่าใครบางคนเข้ามาใกล้ ดวงตาใต้เงาหมวกเหลือบขึ้นมองก่อนจะปิดลงอีกครั้งเมื่อพบว่าคนคนนั้นเป็นใคร

 

“มีอะไร?”เสียงเรียบเย็นถามจากร่างบางที่ยังนอนหลับตาอยู่เมื่อร่างสูงโปร่งนั่งลงข้างๆ

 

“...นอนตลอดเลยนะ นายเนี่ย...”

 

“ไม่เกี่ยวกับแก”

 

“อะไรกัน”น้ำเสียงที่ออกมาแสร้งทำเป็นน้อยใจนิดๆ ถ้าเป็นคนอื่นคงใจหายวาบ แต่กับคนใจแข็ง แถมยังไม่สนใจชาวบ้านอย่างรีบอร์น ก็ทำเพียงแค่ถอนหายใจอย่างรำคาญแล้วเลื่อนหมวกลงมาปิดหน้าตัดปัญหา

 

เห็นแบบนั้นคนแกล้งน้อยใจก็ขยับยิ้มอย่างเอ็นดู

 

“รีบอร์น...”เสียงนุ่มนวลที่เอ่ยเรียกไม่ได้ทำให้ร่างบางหันมาสนใจเท่าที่ควร เจ้าของชื่อเพียงแต่ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชา

 

“ว่ามา...”ทันทีที่จบคำไม่ทันได้คาดคิดว่าร่างโปร่งจะก้มลงมากระซิบที่ข้างหู...

 

“…Ti Amo…”ถ้อยคำสั้นๆนั้นทำให้ร่างบางลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีรัตติกาลช้อนขึ้นมองใบหน้าของคนพูดอย่างไม่เชื่อหู

 

“แกว่าอะไรนะ!?”

 

“รัก...ฉันรักนาย...รีบอร์น...”ดวงตาสีเดียวกับฟ้ายามเย็นมั่นคง อ่อนโยน หากแต่แฝงเร้นความเว้าวอน และเปี่ยมด้วยรัก...อย่างมากมาย...มากมายจนร่างบางแทบไม่กล้าสบตาด้วย

ภายในดวงตาคู่นั้นอัดแน่นด้วยคำพูดที่เพียงสบสายตาก็เข้าใจ...คิดแบบนี้ใบหน้านวลก็ร้อนผ่าว แต่เพียงพริบตาต่อมาหัวใจก็กระตุกวูบ นัยเนตรสีถ่านเสมองไปทางอื่นหลบสายตาเว้าวอนคู่นั้นและตอบเสียงแผ่ว

 

“มัน...เป็นไปไม่ได้...”

 

...ฟ้ากับดิน...ไม่มีวันที่จะมาบรรจบกัน...

 

“นาย...เกลียดฉันเหรอ?”เนิ่นนานนักกว่าคำถามจะหลุดออกมา ...มันก็เป็นเหมือนดาบที่ทิ่มแทงใจทั้งคนถามและคนถูกถาม แม้ว่าน้ำเสียงของร่างโปร่งยังคงนุ่มนวล แต่ดวงตาสีส้มอมแดงคู่นั้นก็ไหววูบเมื่อคำตอบอาจทำให้เขาต้องเสียใจไปชั่วชีวิต

 

“...”ความเงียบยาวนานแผ่เข้าปกคลุม

 

“ใช่...”ในที่สุดเสียงหวานสั่นเครือก็เอ่ยขึ้น...ทำให้หัวใจของร่างสูงเหมือนถูกขยี้

 

...อย่า...อย่านะ...อย่าพูดอีกเลย...ได้โปรด...อย่าพูด...

 

...............

.........

...

.

 

“ฉันเกลียดแก...”

 

อย่าพูด...

 

อย่าพูด...ทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่แบบนั้น...มัน...ทำให้ฉัน...คิดเข้าข้างตัวเอง...

 

“...”ไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆเมื่อร่างสูงยื่นมือไปโอบร่างบางเข้ามาแนบชิด ใบหน้านวลฝังลงบนอกกว้าง เสียงสะอื้นแผ่วเบานั้นทำให้สึนะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก

 

“...ถ้าเกลียดกันจริง ก็อย่าร้องไห้สิ...พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเดิม...ด้วยท่าทางที่

ไม่สนใจใครแบบเดิม...ด้วยสายตาเย็นชาเหมือนทุกที...แบบนั้น...ฉันจะได้ตัดใจ...ไม่คิดเข้าข้างตัวเองเหมือนตอนนี้...”

 

“ฮึก...ฮึก...”ไม่มีคำตอบอื่นใดนอกจากเสียงสะอื้นของคนในอ้อมกอด ทำให้สึนะหลุบสายตาลงต่ำ เสียงสะอื้นแผ่วเบาเมื่อครู่หยุดไปแล้ว แต่น้ำตาของร่างบางยังคงไหลไม่ขาดสาย อ้อมกอดคลายลงเล็กน้อยเพื่อให้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ถนัด

 

ดวงตาสีส้มอมแดงมองลึกลงไปในนัยเนตรสีรัตติกาลหากม่านน้ำตาที่เขาไม่อยากเห็นก็ปิดกั้นคำตอบไว้...ไม่อาจรับรู้ถึงคำตอบที่แฝงไว้ในดวงตาคู่นั้นได้...

 

นิ้วเรียวปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ร่างโปร่งจะโน้มใบหน้าลงจุมพิตบนหน้าผากขาวแผ้วเบานุ่มนวล...

 

“...แม้ว่าฟ้ากับดินจะไม่อาจบรรจบกัน...แต่มันก็เป็นสิ่งที่จะอยู่คู่กันไปตลอดกาล...ท้องฟ้าที่ไม่มีผืนดินรองรับ...มันไม่ต่างจากห้วงอากาศไร้ค่าที่กว้างใหญ่ก็เท่านั้น...มาเป็นผืนดินให้ฉันได้รึเปล่า...รีบอร์น...”เจ็บ...ยิ่งพูดยิ่งเจ็บ...ยิ่งฟังก็ยิ่งเจ็บ...รวดร้าว...ทรมาน...

 

“ไม่ว่ายังไง...ฉันก็จะยืนยันคำเดิม...”

 

“...”เสียงกระซิบแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินนั้นดังขึ้นอีกครั้ง เพื่อเอ่ยบอก...ถ้อยคำที่มอบแต่คนเพียงคนเดียว...ไม่ว่าจะนานเพียงใด...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...ไม่ว่าคำตอบของอีกฝ่าย...อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาหวังไว้ก็ตาม...

 

...............

.........

...

.

 

 “ฉันรักนาย...รัก...รัก...รัก...และจะรักตลอดไป...”


...END...