ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [DRRR] >> Mask (Mikado x Izaya) [ReWrite]
ดูแพร์ริ่ง อีกครั้ง...เพื่อตอกย้ำความแรร์
Title : Mask
Pairing : Mikado x Izaya
Rating : PG-15
Warning : แร์ แร์ แร์ ไม่ใช่แรร์ไม่ใช่เรา (ฮา)
..................................................................................................................................
วันนี้เป็นคืนเดือนดับ...เวลาหัวค่ำในตรอกแคบๆที่ไร้ซึ่งแสงไฟจึงได้ดูมืดมิดกว่าที่ควรจะเป็น ดวงตาสีเข้มหรี่มองร่างบางผู้กำลังนั่งชันเข่าอยู่บนลังไม้เบื้องหน้า ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มปรากฏความหวาดหวั่นเกือบกึ่งจะเรียกได้ว่าหวาดกลัว...
แต่ว่าทั้งหมดนั้น...อิซายะรู้สึกว่ามัน...เสแสร้งสิ้นดี...
“เมลล์นั่น...คุณบอกว่ามีศัตรูแฝงอยู่ในดอลลาร์...ใครกัน?”เด็กหนุ่มเอ่ยถามเสียงสั่น ก้าวเท้าถอยหลังด้วยความไม่ไว้วางใจเมื่อร่างเพรียวที่นั่งนิ่งอยู่ขยับตัว
หากอิซายะเพียงแค่ชักมีดเล่มเล็กทว่าคมกริบขึ้นมาควงเล่น ทำราวกับไม่ใส่ใจอาการร้อนรนของคู่สนทนาเลยแม้สักนิด นั่นทำให้ดวงตาสีดำสนิทของคนมองวูบไหวอยู่ครู่หนึ่ง...เป็นประกายของความไม่พอใจ...ความหงุดหงิด...ความโกรธ...อย่างที่ไม่น่าจะมี...ไม่สมควรจะมีได้...
อย่างน้อย...ก็ไม่ใช่ในดวงตาของเขา...
และเหมือนจะรับรู้ได้ถึงความเป็นไปไม่ได้นั้น อิซายะยิ้มพรายที่มุมปากขณะยันกายลุกขึ้น...ก้าวยาวๆไม่กี่ก้าวก็ใกล้พอที่จะสามารถจรดปลายมีดลงบนผิวแก้มของเด็กหนุ่มคู่สนทนา
“อยากรู้งั้นเหรอ...ก็นั่นสินะ...ช่วงหลังๆมานี่คนที่ปล่อยรหัสผ่านนั่น...ไม่ใช่เธอนี่นา...”มิคาโดะสะดุ้งเล็กๆก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองสบกับโกเมนคู่สวยอย่างลืมตัว ...ลืมไปแล้วว่าปลายมีดคมกริบนั้นแตะอยู่บนใบหน้า และพร้อมที่จะกดลึกลงมาทุกเมื่อ
“ลองเดาดูหน่อยเป็นไง...”พริบตาแห่งความเงียบงันนั้นเองประกายตาของเด็กหนุ่มปรากฏแววแห่งความเข้าใจ...
“คุณสินะ...”
นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่อิซายะรับรู้ได้...ถึงตัวตนที่แท้จริงของเด็กหนุ่มตรงหน้า...ความรู้สึกที่เหมือนกำลังจับจ้องลงไปในบ่อน้ำเก่า...ลึกล้ำ...ดำมืด...หากสงบนิ่ง...นิ่งเสียจนรู้สึกว่ากำลังถูกดึงดูดเข้าไป...จมดิ่งสู่ความมืดอันแสนลึกล้ำ...
ความรู้สึกที่บ่งบอกถึง...อันตราย...
ชายหนุ่มชะงักเผลอเบนสายตาหลบจากดวงตาสีเข้มคู่นั้น วูบหนึ่งคล้ายรู้สึกเหมือนตัวเองกับกำลังเผชิญหน้าอยู่กับความว่างเปล่าที่ไร้ตัวตน...
“เป็นคุณเองสินะ โอริฮาระ อิซายะ...”
เป็นความว่างเปล่าที่ตนไม่รู้อะไรเลย...และนั่นล่ะ...คือสิ่งที่เขาเกลียด...
“ผมไม่สนใจว่าคุณจะทำอะไรกับใคร...กับมนุษย์...หรือกับเมืองๆนี้...”สีหน้าหวาดหวั่นเสแสร้งนั่นเลือนหายไปแล้ว ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มเรียบเฉย...เรียบเฉยและเยียบเย็นพอๆกับน้ำเสียงที่กำลังเอ่ยอยู่
ใครจะไปคิดว่าจะมีวันนี้...
เบื้องหลังหน้ากากนั่นอันตราย...อันตรายกว่าที่เขาคาดคิดเอาไว้...คราวนี้...เป็นเขาเองแล้วที่ต้องถอนเท้าถอยหลัง ดวงตาเรียวได้รูปที่จับจ้องมา...ทำได้ในสิ่งที่แม้แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในอิเคบุคุโระอย่างเฮวาจิมะ ชิสึโอะก็ยังทำไม่ได้...
ทำให้โอริฮาระ อิซายะคนนั้น...รู้สึก...ถึงจะเพียงแค่ครู่เดียว...แค่เพียงเสี้ยววินาที...แต่ไม่ผิดแน่...ความรู้สึกในเสี้ยววินาทีนั้น...
...หวาดกลัว!
“อย่ายุ่งกับดอลลาร์...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม...”มือเรียวคว้าจับข้อมือบางโยนมีดคมกริบลงบนพื้น อิซายะมองมีดคู่กายที่หล่นลงกระทบพื้นเกิดเสียงเคร้งทึบๆสยองหูด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
“อ๊ะ!”ก่อนที่จะทันรู้ตัวร่างเพรียวก็ถูกดันเข้าชิดกับกำแพงเย็นเฉียบ
ใครจะไปคิด...
“คุณต้องการอะไรจากผม...”
“...”
โอเค...ตอนนี้อิซายะพิสูจน์ได้แล้วในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้...แต่เขาน่าจะเชื่อสักหน่อยว่าคนเราอาจจะตกที่นั่งลำบากได้เพราะไอ้ความอยากรู้อยากเห็นที่ว่านั่น
“ไม่ตอบงั้นเหรอ?”ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มโน้มลงใกล้...ก่อนจะฉีกยิ้มเยียบเย็นผิดจากที่เคย
“ถ้าแบบนั้น...ผมคงต้องสั่งสอนให้คุณรู้ว่าเรื่องบางเรื่องก็ไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถเข้าไปแทรกแทรง...”รอยยิ้มที่ทำให้หนาวเยือกไปถึงขั้วกระดูก
“นี่...ชักจะไม่สนุกแล้วสิ...”ร่างเพรียวเค้นเสียงขึ้นมาอย่างยากลำบาก พยายามจะทำให้มันดูรื่นเริงกว่าที่รู้สึก...แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลซักเท่าไหร่
“...อื้อ!!”ร่างเพรียวดิ้นพล่านเมื่อปลายลิ้นเรียวสอดแทรกเข้ามาอย่าเนิบช้า คล้ายต้องการจะดื่มด่ำกับรสหวานที่แปร่งปร่าด้วยกลิ่นเลือด...กลิ่นคาวของสนิมเหล็กที่ติดตรึงอยู่ทั่วร่าง...กลิ่นที่บ่งบอกถึงการเป็นสมาชิกของโลกอีกโลกหนึ่ง...
...ไม่น่าสนุก...ไม่น่าสนุกเลยซักนิดเดียว! ไม่ควรจะคิดเรื่องบ้าๆนี่มันน่าสนุกมาตั้งแต่แรก!
“เห...ไร้เดียงสาผิดคาดนะครับ อิซายะซัง”เด็กหนุ่มเว้นจังหวะให้อีกฝ่ายได้หอบหายใจด้วยคำพูดเหยียดหยัน ยังไม่ทันที่คำโต้ดีๆจะผุดขึ้นมาในสมองที่ว่างเปล่ารสจูบหนักๆก็ถูกป้อนให้อีกครั้ง...ทำเอาทุกอย่างมึนตื้อไปหมด เหมือนกับว่าอะไรบางอย่างในตัวถูกช่วงชิงไป...
“ฮึก...อื้ม...”
อิซายะชอบเรื่องน่าสนุก...และเรื่องทุกเรื่องมันจะสนุก...ก็ต่อเมื่อเขาสามารถควบคุมมันเอาไว้ในอุ้งมือได้...บีบบังคับด้วยบางสิ่ง...ทำให้เป็นไปตามที่ต้องการได้ดังใจ...ขยับตัวหมากเดินไป...หลอกล่อให้ติดกับ...ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่ใครก็คาดไม่ถึง...หรือโยนทิ้ง...เมื่อไม่ต้องการ
แต่ทว่า...ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เขาไม่อาจคาดคำนวณได้...ไม่ใช่ตัวหมากที่สามารถควบคุม...แต่เป็นของอันตราย...อันตรายเหมือนกับอีกหลายๆสิ่งในอิเคะบุคุโระ...
ถ้ารอดไปได้...อิซายะคงจะต้องเตือนตัวเองไปอีกแสนนาน...ว่าบางครั้งบางคราว...ก็ควรจะระวังตัวกับอะไรที่มัน ‘น่าสนุก’...ไม่ให้เผลอเล่นไปกับมันจนต้องตกเป็นฝ่ายแพ้...
“ไม่ไหวแล้วเหรอ...?”มิคาโดะเอ่ยถามพร้อมกับแย้มรอยยิ้มสดใสไร้เดียงสา...ไร้เดียงสาผิดกับการกระทำลิบลับ...
“เธอ...เธอจะทำอะไร!?”
ถ้ารอดไปได้น่ะนะ...
Fin.
พล็อตเดิม แต่แก้เนื้อหาค่ะ ,,,= =,,, แบบนี้ค่อยดูเป็นภาษาของตัวเองขึ้นมาหน่อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น