คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [DRRR] >> Once up on the night (Shizuo x Izaya)
Title : Once up on the night
Pairing : Shizuo x Izaya
Rating : PG-15
Warning : เมาและมั่ว...เสะชั่วๆนี่แหละกร๊าวใจนักแล...เอ้ย ไม่ใช่... =w=”
..................................................................................................................................
ค่ำคืนนี้ในอิเคบุคุโระยังคงเต็มไปด้วยสีสันเหมือนทุกคืน...ราวกับว่า... เมืองนี้ไม่เคยหลับใหล ดวงตาเรียวคมเบื้องหลังกรอบแว่นทอดมองไปยังท้องถนนเบื้องหน้าที่เปล่งประกายด้วยแสงไฟหลากสีด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกถึงความสนใจใดๆ...
...ย่ำค่ำยามราตรีในอิเคบุคุโระ...
ชิสึโอะหลุบสายตาลงต่ำเพื่อซึมซับห้วงเวลาที่แสนสงบสุข...
ห้วงเวลา...ที่ไม่มีไอ้ตัวน่ารำคาญอย่าง โอริฮาระ อิซายะ คนนั้น...
ช่างสงบสุข...จนบางครั้งก็น่าเบื่อ...
เขาเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้าใช้ดวงตาคู่คมเบื้องหลังกรอบแว่นเหม่อมองควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศก่อนที่จะค่อยๆลอยขึ้นสูง เรื่อยลึกลงไปในความรู้สึก...เหมือนกับเขาว่ากำลังรอคอยบางอย่าง... บางอย่าง...ที่จะทำให้ช่วงเวลาอันแสนน่าเบื่อนี้จบสิ้นลง
และแน่นอนว่า...เขาไม่ต้องรอนานนักหรอก...
ทันทีที่เห็นสิ่งที่กำลังรอคอย...มือแกร่งก็หักก้นบุหรี่พลางแสยะรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมบนเรียวปากได้รูป ก่อนที่จะโยนมันลงพื้นและขยี้ซ้ำด้วยปลายเท้า
“อิ...ซา...ยะ...คุง...”
แม้ว่าน้ำเสียงจะถูกกดลงให้ต่ำจนอยู่ในระดับที่เรียกได้ว่าชวนให้รู้สึกขนพองสยองเกล้า...แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...ชิสึโอะกลับรู้สึกว่าไม่สามารถหยุด ริมฝีปากไม่ให้ขยับยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม...
“อ้าว...เจอกันอีกแล้วนะชิสึจัง”ร่างเพรียวขยับรอยยิ้มที่มุมปากราวกับได้ ใส่ใจต่อการปรากฏตัวของอีกฝ่ายมากนัก...แต่เขาแอบเห็นว่าเจ้าของดวงตากลิ้งกลอกเหมือนจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์นั้นแอบถอนเท้าถอยหลังไปหลายก้าวใหญ่
“ฉันบอกแล้วใช่มั๊ย...ว่าอย่าเสนอหน้ามาที่อิเคบุคุโระนี่อีก...”ร่างสูงเหยียดรอยยิ้มออกเป็นการแสยะพร้อมกับสาวเท้าเข้าใกล้
“คราวที่แล้วฉันยังสั่งสอนนายไม่พอรึยังไง...อิซายะคุง”
แล้วนี่ก็เป็นอีกครั้ง...ที่ชิสึโอะกุมความได้เปรียบเอาไว้...และเขาก็ รู้สึกพอใจเป็นที่สุดเมื่อเห็นว่ารอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของอิซายะเจื่อนลงเล็ก น้อย
“วันนี้ฉันไม่ว่างเล่นกับนายหรอกนะ ชิสึ...!!”
โดยที่ไม่ทันตั้งตัวร่างสูงดันร่างเพรียวเล็กแนบติดกับผนังตึกเก่าเย็นเฉียบ และรวบข้อมือบางเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว พลางพิศมองใบหน้าตื่นตกใจของอีกฝ่ายอย่างขบขัน
“แต่ฉันว่างมากพอที่จะเล่นกับนายนะ...อิซายะคุง...”ร่างสูงของผู้รุกล้ำกระซิบเสียงต่ำพลางดึงรั้งเรือนผมสีถ่านเบาๆให้ใบหน้าสวยเชิดขึ้น ส่งผลให้ดวงตาของทั้งคู่สบกันในเสี้ยววินาที...ภาพที่สะท้อนอยู่บนอัญมณีสีอ่อน คือดวงตาสีเดียวกันกับโกเมนที่ยังคงส่อประกายดื้อรั้น
ปลายนิ้วแกร่งจิกกระชากเรือนผมนุ่มแรงขึ้นเพื่อรั้งใบหน้างามขึ้นประทับ จุมพิต หากร่างบางของผู้ตกเป็นฝ่ายพ่ายแพ้กลับยังไม่ยินยอมสยบลงโดยง่าย ฟันคมงับลงบนปลายลิ้นที่สอดแทรกเข้ามาในโพรงปากเรียกหยาดโลหิตคาวคลุ้งให้ รินไหล ปนเปื้อนไปในรสชาติของจุมพิตแสนเร่าร้อน
ชายหนุ่มผู้ที่ขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในอิเคบุคุโระถอนริมฝีปากออกชั่ว ครู่พลางขยับรอยยิ้มพึงพอใจ ก่อนที่จะที่โน้มใบหน้าลงประทับเรียวปากบดขยี้และควานหารสชาติหอมหวนที่ชวนให้ลิ้มลอง
รสจุมพิตที่เต็มเปี่ยมด้วยความเอาแต่ใจถูกป้อนให้อีกครั้ง...และครานี้... ยังแฝงเร้นไว้ด้วยกลิ่นคาวเลือดที่แสนคุ้นเคย...
หยาดน้ำตาแห่งความคับแค้นเอ่อคลอขึ้นจนแทบจะไหลรินออกมาจากขอบตาร้อนผ่าว ยามเมื่อตระหนักว่าความแข็งแกร่งของตนยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ขัดขืนคนตรง หน้าได้ กระนั้น...รอยยิ้มเหยียดหยันอย่างไม่แยแสก็ยังคงประทับอยู่บนเรียวปากได้รูป
“หึ...มีน้ำยาทำได้แค่นี้เองเหรอ ชิสึจัง...”น้ำเสียงกวนประสาทที่เอ่ยขึ้นในทำนองยั่วยุทำให้ดวงตาสีอ่อนสวย เลื่อนมองใบหน้าของผู้พูดอย่างเย็นชา
“ถ้าต้องการมากกว่านี้ล่ะก็...อย่ามาร้องทีหลังแล้วกัน...”มือแกร่งกระชาก ท่อนแขนเพรียวบางขึ้นแล้วโยนอย่างไร้ความปรานีลงบนพื้นคอนกรีตสกปรกก่อนจะ เคลื่อนตัวเข้าทาบทับโดยไปล่อยให้ร่างบางได้โอกาสหลบหนี
“ไม่สิ...ร้องดังๆเลยดีกว่า แบบนั้นน่ะ...”ความรู้สึกราวกับผู้ชนะแล่นริ้วอยู่ในร่างยามเมื่อเห็นแววตา แตกตื่นของร่างเพรียวบางเบื้องล่าง
ชิสึโอะกระชากเอาเสื้อโค้ทสีดำสนิทตัวยาวของร่างบางออกโดยไม่สนใจเสียงกรีด ร้องเบาๆที่เล็ดรอดออกมาจากเรียวปากที่เม้มแน่นอย่างอดกลั้น
“...เร้าใจกว่าเยอะ”
ปลล.อย่าหลังไมค์มาจริงนะคะ ไม่มีหรอก...
อะฮิ~ //พลิ้วหลบตู้กดน้ำ
ความคิดเห็น