ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 17th, Moon light (10069)/END
เจ้าของเรือนผมสีพิสุทธิ์ลากนิ้วเรียวไปตามเรือนผมสีเดียวกับผืนทะเลยามค่ำคืน ลูบไล้เส้นไหมละเอียดอย่างแผ่วเบา ดวงตาสีเข้มคู่คมทอดมองร่างบอบบางของคนในอ้อมกอดด้วยสายตาอ่อนโยน...และแน่นอนว่า ไม่ได้รู้ตัวเองเอาซะเลย...
ริมฝีปากอุ่นทาบทับลงบนเปลือกตาบาง
งดงาม...สูงค่า เหมือนจันทร์บนฟากฟ้า
หากตัวตนที่แท้จริงของสายหมอกคนนี้
กลับเป็นเงาจันทร์ที่สะท้อนเรือนรางบนผิวน้ำ...เดรัจฉานโง่เขลาไม่เจียมตัวที่คิดไขว่คว้าจันทรา สุดท้าย...ก็ต้องจมน้ำตายอย่างน่าสมเพช
แต่...นั่นไม่ใช่เขา
แทนที่จะไขว่คว้า...ไยมิเลือกพันธนาการไว้ เหนี่ยวรั้ง ‘มายา’ แสนสวยคนนี้ไว้ด้วยความจริงอันโหดร้าย...หากแบบนั้น ต้องมีซักวันที่นกน้อยแสนดื้อดึง จะยอมอยู่ใน ’กรง’ อย่างว่าง่าย...
ต้องมีสักวัน!
นิ้วเรียวที่กำลังวางบนเรือนผมสีเข้มถูกยกออกห่างจากร่างบางอย่างอ้อยอิ่ง ร่างสูงโปร่งยันกายขึ้นนั่ง ดวงตาสีเข้มเปล่งประกายประหลาดเมื่อทอดมองร่างบางที่กำลังหลับใหล
แสงจันทร์ที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างอาบร่างขาวให้ผิวสีน้ำนมดูกระจ่าง ร่างบางอ้อนแอ้นนั้นใครจะเชื่อกันล่ะว่าเป็นผู้ชาย...ขนาดเขาพิสูจน์มากับตัวยังไม่อยากจะเชื่อเลย เบียคุรันแอบถอนหายใจ มายาก็คือมายา...ความจริงเป็นอย่างไรมีเพียงมายาเท่านั้นที่รู้ตน
ร่างบางที่กำลังหลับสนิทพลันขยับตัวเปลี่ยนท่านอน สองตายังหลับพริ้มแต่แขนเรียวคว้าหมอนของเขาเข้าไปกอดแน่น ทำให้ชายหนุ่มแอบอมยิ้มด้วยความเอ็นดู มือกร้านเลื่อนไปใกล้ใบหน้าหวาน ตั้งใจจะปัดปอยผมที่ระใบหน้าให้
แต่คำพูดหนึ่งของสายหมอกกลับทำให้มือนั้นชะงัก
“สึนะ...โยชิคุง...”เสียงหวานแผ่วเบา แต่ท่ามกลางความเงียบงัน กลับได้ยินชัดเจน สำเนียงเสียงหวานล้ำ อ่อนหวาน...อ่อนโยน เปี่ยมด้วยรัก
รอยยิ้มเพื่อท้องฟ้าของเธอ...
แต่น้ำตาแห่งความคับแค้นสำหรับฉัน...
ถ้อยคำอ่อนหวาน...เพื่อคนคนนั้น
แต่ทำไมถึงได้มอบเพียงความห่างเหินเย็นชาให้กัน
หัวใจทั้งดวง...มอบให้เขาไม่ลังเล...
แต่ร่างกายนั้นไม่เคยยินยอมให้ฉันได้สัมผัสอย่างว่าง่าย
ใช่ว่าอยากบังคับขืนใจ...แต่มันทนต่อไปไม่ไหวแล้วนะ...
.
.
.
“แล้วเธอจะเสียใจ...ที่ให้ฉันได้ยินชื่อนั้นจากปากเธอ...มุคุโร”เสียงกระซิบเยียบเย็นนั้นทำให้คนที่กำลังหลับใหลขยับตัวอย่างไม่สบายนัก ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าหวานเนิ่นนานเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะลุกขึ้นและจากไป...
แกร๊ก...เสียงประตูที่ปิดลงทำให้ดวงตาสองสีลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า ดวงตาคู่สวยที่ขุ่นมัวว่างเปล่า เหมือนกับ...คนตาย
ร่างบางลุกขึ้นนั่ง คลุมร่างกายเปลือยเปล่าด้วยผ้าห่มผืนหนา ไออุ่นจากร่างกายตน...และความอบอุ่นของเขาคนนั้น...ทำไม ทำไม...ทำไมถึงได้อ่อนโยนกับเขา แบบนี้มัน...ยิ่งทำให้...
...รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้รัก เพียงแค่อยากรั้งไว้...รู้ทั้งรู้...ว่าทั้งหมดมันคือการเสแสร้ง แกล้งให้ตายใจ แล้วทำร้ายกันอย่างเลือดเย็น ...รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าทุกถ้อยคำ ทุกการกระทำ...ทุกสัมผัส เป็นเพียงการหลอกลวง...เพียงเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ
แล้วเมื่อครู่..คิดอย่างไรถึงได้เอ่ยนามนั้น...นิ้วเรียวเลื่อนขึ้นมาสัมผัสแผ่วเบาบนเรียวปาก ไม่เจียมตัวว่าเป็นแค่ของเล่นชั่วคราว...หวังว่าจะได้ยินคำใดกัน...ร่างบางส่ายหัวอย่างอ่อนแรง ดวงตาเหม่อมองไปยังจันทราที่ทอแสงบนผืนฟ้ารัตติกาล
...เพราะโง่ โง่เง่า... เอื้อมมือไปคว้าดอกไม้สวย...ทั้งที่รู้ว่าเกสรซุกซ่อนพิษร้าย...เขาก็ยังถวิลหามัน...ถวิลหาดอกไม้แสนงาม ที่อันตรายท่าท้ายน่าค้นหา ทั้งที่รู้...ว่ากำลังเล่นกับไฟ
จนท้ายสุด...คนที่มอดไหม้ทรมานก็เป็นตัวเอง...ร่างบางก้มหน้าลง จมอยู่กับความเศร้าสร้อยที่ไม่มีวันสิ้นสุด ความสับสนที่ไร้ทางออก...จะเป็นเช่นนั้นไปอีกนานเท่าไหร่กัน...
…หนึ่งคือชายที่อยู่เหนือทุกสิ่ง ชีวิตอื่นใดล้วนไร้ค่า ไร้ความสำคัญ...ท้องนภาสีเลือดที่โหดเหี้ยมเลือดเย็น ผู้ปรารถนาครอบครองทุกสิ่งของสายหมอก...หมอกที่อยู่กับอีกหนึ่งผืนฟ้า ไม่อาจคว้ามาอยู่ในมือได้ดังหวัง
...อีกหนึ่ง ก็เป็นสายหมอกแสนงาม ผู้ทุกข์ระทมกับความแปรปรวนของผืนฟ้าที่ไม่คุ้นเคย รัก...ชัง หลงใหล? สิ่งใดซ่อนเร้นอยู่ใต้รอยยิ้มนั้นกัน?
...มีเพียงจันทราที่รู้คำตอบ...
หากค่ำคืนนี้...ทำได้เพียงทอแสงอ่อนจาง อวยพรแด่คนทั้งคู่
...หวังว่าซักวัน...
...จะรู้คำตอบเสียที...
====================================END====================================
*me* ล้มโต๊ะ!! : เน่าเว้ยยยย เน่าๆๆๆๆๆ เน่าเกินไปแล้ววววววววววว อ๊ากก *เสียสติ* ป๋าเบียมันไม่ใช่คนแบบนี้!! ไม่ใช่!! ไม่ใช่เด็ดๆ มันต้องไม่ใช่อย่างนี้~!!! อ๊ากก เกิดอะไรขึ้นนน การบ้านทับถมท่วมหัวจนสมองฉันเจ๊งไปแล้วแน่ๆ มันจะเป็นแบบนี้ไปได้ยังง๊ายยย~
*me mode* เสียสติ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น