KHR Fiction Yaoi : จับ Reborn มาแต่ง >>[Yaoi]<<

ลำดับตอนที่ #16 : 16th,ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ฟ้าแปลกไป (27All)/5

 

[5]You are my sunshine(2733)

 

วันฟ้าไร้ลม ไร้พิรุณเมฆา เคยมี      วันที่ไร้อัสนี ไร้หมอก ให้ค้นหา

หากไม่มี วันใด ที่สุริยา                             จักหยุดทอ แสงจ้า ณ ฟ้าไกล

 

            ผู้พิทักษ์แห่งแสงอรุณ...เปรียบเสมือนแสงอาทิตย์ที่สาดส่องให้ท้องฟ้าสว่างไสว...เจิดจ้าในสายตา...หากทว่าอบอุ่นยิ่งกว่าใคร...แสงอรุณแห่งวองโกเล่...

 

            …แสงอรุณที่จะสาดส่องให้ท้องฟ้าหายขุ่นมัว...

 

            “นี่มันอะไรกัน!!”เสียงตะโกนด้วยความหงุดหงิดอย่างหาได้ยากจากท้องนภาผู้ใจเย็นอยู่เสมอทำให้หลายคนหน้าซีด ตอนที่อยู่ในสภาวะอารมณ์ปกติสึนะอาจจะยิ้มแย้มเป็นกันเอง แต่เมื่ออยู่ในช่วงความรู้สึกเหมือนตอนนี้แล้วล่ะก็...บอกได้คำเดียว...

 

...โลกาวินาศ...

 

            “ทำไมไม่ตอบล่ะ!? ใครก็ได้ช่วยบอกทีสิว่านี่มันอะไรกันฮะ!! ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงได้เกิดกับนายได้? ทะเลาะกันเพราะแค่เบลไปหอมแก้มโกคุเดระคุงตอนหลับเนี่ยนะ!? ทีนายจูบคนอื่นเค้ายังไม่ว่าอะไรเลยนะยามาโมโตะ!!”

 

            “แต่มันไม่เหมือนกัน...”

 

            “ไม่ต้องเถียง! คราวนี้นายผิดเต็มๆ”

 

            “อุก...”ยามาโมโตะถึงกับจุกในคำพูดเฉียบขาดของอีกฝ่าย

 

เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้...

 

            ตูม!!!!!!

 

“ชิชิชิชิ อะไรๆ เดี๋ยวนี้วองโกเล่ต้อนรับแขกรุนแรงจังนะ?”เสียงดังกึกก้อง ที่ตามมาด้วยเสียงหัวเราะแปลกประหลาดแต่แสนคุ้นหูของใครบางคนฉุดความสนใจจากร่างสูงที่กำลังพูดธุระกับสควอโล่ได้เป็นอย่างดี

 

ดวงตาสีส้มอมน้ำตาลเหมือนท้องฟ้ายามเย็นหันไปสนใจต้นเสียงก่อนที่ดวงตาเรียวกะเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าในมือของมือยามาโมโตะปรากฏดาบเล่มสวย

 

            เพลงดาบที่หมายเอาชีวิตถูกใช้อย่างต่อเนื่องด้วยแรงโทสะ แต่ก็ไม่อาจสร้างบาดแผลแก่คู่ต่อสู้ที่เป็นถึงอัจฉริยะได้...? หากแต่ไม่จบพียงเท่านั้นหรอก! เมื่อผู้ที่กำลังกุมดาบฟาดฟันก็เป็นถึง ’นักฆ่าตั้งแต่กำเนิด’ ผู้ที่กำเนิดมาเพื่อ...ฆ่า!!

 

            เรื่องราวอาจจะบานปลายไปมากกว่านี้ถ้าหากพริบตาที่คมดาบกำลังจะกระทบถูกร่างของเบลไม่มีมือของใครบางคนมาหยุดเอาไว้ และมีดสั้นที่ปาเข้าใส่ยามาโมโตะของราชนิกูลโรคจิตก็ถูกมืออักข้างจับไว้อย่างทันท่วงทีเช่นกัน

 

            “เล่นอะไรกันอยู่หืม...?”สึนะถามด้วยเสียงเรียบนิ่งเย็นเยียบพอๆกับน้ำแข็งขั้วโลกใต้ทำให้เจ้านักฆ่าทั้งสองขนลุกขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง!!

 

......................................................................................

 

            “รุ่นที่สิบครับ...มันก็เรื่องปกติอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ? ก็แค่หมาบ้ากัดกัน...”โกคุเดระฝืนทำใจดีสู้เสือ แต่เสียงห้วนจัดของสึนะก็สวนกลับขึ้นมาทันที

 

            “ปกติ!? ขอถามทีเถอะ!! ถึงคนเจ็บจะไม่มี แต่อาคารพังไปเป็นแถบนี่น่ะนะเรื่องปกติ!”

 

            “เอ่อ...มันก็...”ซวยแล้วตู อยู่ดีไม่ว่าดี

 

            “สึนะ!”เสียงสวรรค์ที่ช่วยชีวิตโกคุเดระดังขึ้นมาจากคนที่มองดูอยู่ตลอด ร่างบางทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แม้เขาไม่เห็นด้วยกับการทะเลาะกันอย่างไร้เหตุผลครั้งนี้ของยามาโมโตะกับเบลก็จริง แต่การจะเอาเรื่องจะเอามาลงกับโกคุเดระมันก็ไม่ถูก

 

            “อะไร?”สึนะถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับให้นิ่งที่สุด อารมณ์โกรธของท้องนภาระบายใส่ทุกคนได้ ...เว้นแค่เพียงคนๆเดียว

 

            “ไปสงบสติอารมณ์ให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยมาคุยกันอีกที”เสียงหวานตอบกลับเสียงนิ่งไม่แพ้กัน ทุกคนพากันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นดวงตาสีส้มอมแดงของสึนะวาวโรจน์ในเสี้ยววินาที

 

            ...ก็ถ้าโกรธจัดขึ้นจริงๆ คนซวยมันเป็นพวกเขานี่นา...

 

            “...”ความเงียบโรยตัวลงปกคลุม เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของคนที่รอฟังผลลัพธ์ สึนะหรี่ตามองดวงตาสีถ่านกร้านโลกอย่างชั่งใจ

 

...อยู่หรือตาย...ขึ้นอยู่กับเวรกรรมที่ทำมาแล้วล่ะทีนี้...

 

ในที่สุดท้องนภาแห่งวองโกเล่ก็ถอนหายใจแรงๆ

 

            “ก็ได้...”พูดจบเจ้าตัวก็หันหลังกลับไปในห้องทำงานของตัวเองทันที

 

            ปั้ง!! เสียงปิดประตูแรงๆทำเอาหลายคนสะดุ้งเฮือก

 

เวลานั้นเองที่...

 

            “กลับมาแล้วจ้า~ อ้าวทุกคน! ทำไมทำหน้าตาสยองแบบสุดหูรูดกันแบบนั้นล่ะ?”แสงอรุณแห่งวองโกเล่เอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง...

 

ทุกคนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นหน้าเรียวเฮ

           

“อะไรเหรอ? อะไรเหรอ? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

 

            ...รอดแล้วเรา...

 

            “อะไรอ่ะ? เกิดอะไรขึ้นบอกกันหน่อยสิ ตอนนี้พวกนายทำให้ฉันสงสัยแบบสุดหูรูด~”

 

            “ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่สึนะอยู่ในห้องแน่ะ รีบเข้าไปรายงานภารกิจเถอะครับ”ฟูตะรีบพูด

 

            “เอ๋~?”

 

            “เข้าไปเร็วเหอะน่าเจ้าหัวสนามหญ้า!”โกคุเดระเร่งใหญ่

 

            “หา?”

 

            “เข้าไปเถอะครับ ท่านซาซางาวะ”บาจิลรีบเสริม

 

            “ก่อนอื่นก็ช่วยบอกอะไรก่อนไม่ได้หรือไง?”

 

            “บอกให้เข้าไปก็เข้าไปได้แล้ว ถามมากเดี๋ยวบอมม์ซะหรอก!!”สุดท้ายร่างบางของผู้พิมักษ์แห่งวายุก็ควักเอาระเบิดขึ้นมาเต็มกำมือ และมองด้วยสายตาเหี้ยมโหดทำเอาร่างสูงโปร่งสะดุ้ง

 

            “เง่ะ...ก็ได้ฟะ”

 

ก๊อกๆๆ

 

            “เข้ามา...”เสียงเรียบนิ่งเล่นเอาหลายคนขนลุกเกรียวอย่างไม่ทันตั้งตัว ทันทีที่เรียวเฮเปิดประตูเข้าไปรังสีอาฆาตก็แผ่เข้าใส่แต่ผิดตรงที่...มันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยน่ะสิ แน่นอนว่าสึนะกำลังหงุดหงิดเป็นที่สุด ถ้าจะเปรียบก็คงเหมือนกับภูเขาไฟที่ใกล้จะระเบิดเต็มแก่...แต่ว่า

 

            พอเห็นหน้ายิ้มแป้นแล้นแบบนั้นแล้วโกรธไม่ลง!

 

            ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ เมื่อรายงานเรียบร้อยนั่นวางลงบนโต๊ะ ดวงตาสีสวยกวาดมองผู้พิทักษ์คนเก่งด้วยสายตาครุ่นคิด พริบตาเดียวมืออบอุ่นนั่นก็วางทาบลงบนแก้ม

 

...แล้ว...หยิกเต็มแรง!

 

            “โอ๊ยยยย อ่อยอ๊าาา~(ปล่อยน้าาา~)”เรียวเฮดิ้นสุดแรงเมื่อมือเรียวนั้นยืดแก้มนุ่มๆของตนออก เสียงร้องโหยหวนนั่นไม่ได้รอดพ้นโสตประสาทของทุกคนที่ยืนอยู่ข้างนอกหรอก...

 

            “ช่วยให้สึนะแกล้ง จนกว่าพี่ท่านจะอารมณ์ดีเหอะนะ!”เสียงสวดส่ง เอ๊ย! ปลอบขวัญ(?)ที่ลอยมาแว่วๆทำเอาเรียวเฮแทบจะร้องไห้ สงสารก็ส่วนสงสาร...

 

แต่เพราะคนที่จะคลายความขุ่นมัวของท้องฟ้า...มีเพียงแสงอรุณผู้นี้เท่านั้น...


........................................
              รั่ว! และมั่ว! จริงๆเลยตอนนี้!! สงสัยพิษขี้เกียจลิซึ่มทำพิษ TT^TT โรงเรียนนี่น่ากลัวจริงๆ เปิดไว๊ไว สมองน้อยๆของเราปรับตัวไม่ทัน นาฬิกาชีวิตยังคงเป็นหลับเที่ยงคืนตื่น 8 โมงอยู่เลยอ่ะ! กว่าจะขุดตัวเองจากที่นอนได้ TT^TT วันนี้เกือบไม่มีที่นั่งเลี้ยววว ซิกๆๆ