KHR Fiction Yaoi : จับ Reborn มาแต่ง >>[Yaoi]<<

ลำดับตอนที่ #14 : 14th, Trick (??x??)/END

 

            เมฆากับ สายหมอก...เกิดก่อจากสิ่งเดียวกัน หากเมฆาคือสิ่งที่ล่องลอยไร้จุดหมายบนฟากฟ้า ส่วนสายหมอกเลื่อนไหลไร้ตัวตนบนผืนแผ่นดิน...สองสิ่งนี้เกี่ยวพัน แต่ก็แปลกแยก เหมือน...ราวกับเป็นหนึ่งเดียว หากก็แตกต่างแบ่งแยกอย่างชัดเจน...

 

            ถูกแบ่งแยกด้วยระยะห่างของผืนดินกับแผ่นฟ้า

 

.

.

.

 

            ดวงตาสีดำสนิทเหม่อมองนอกหน้าต่างอย่างใจเย็น เรียวปากบางสวยเผยอรอยยิ้มน้อยๆอย่างหาได้ยาก...อะไรที่ทำให้ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาผู้เบื่อหน่ายในทุกสิ่งอารมณ์ดีได้ถึงเพียงนี้?

 

            ...คงเป็นเพราะเริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว อากาศเยียบเย็นขึ้นทุกทีและตอนเช้าๆแบบนี้

 

...หมอกสวย...

 

ไม่ว่าจะทอดมองไปทางใด ก็พบเพียงหมอกหนาทึบสีขาวขุ่น งดงาม มองเห็น ใกล้เหลือเกิน แต่เหตุใดจึงสัมผัสไม่ได้เสียที...ดวงตาเรียวกวาดมองไปมาอย่างเชื่องช้า และแล้วร่างสูงโปร่งแสนคุ้นตาในชุดเครื่องแบบต่างโรงเรียนก็ทำให้เจ้าของดวงตาสีนิลชะงัก

 

...โรคุโด มุคุโร...

 

ผู้ที่งดงามและลวงตาเหมือนสายหมอกคนนั้น พลันภาพในวันวานก็ไหลเข้ามาในหัว เล่ห์ร้ายของสายหมอกที่ทำให้หลงจนแพ้พ่ายอย่างน่าเจ็บใจ

 

...เห็นที วันนี้ต้องเอาคืน

 

รอยยิ้มบางเปลี่ยนเป็นการแสยะยิ้มอย่างพึงใจ

 

...วันนี้หมอก...สวยนัก...

 

.....................................................

 

            การต่อสู้อย่างดุเดือดครานี้กลับแปลกไปจากคราวก่อน

 

            มายามิอาจใช้ได้ผลกับเขา เวลาสั้นแสนสั้น หากเขากลับเก่งกาจมากขึ้นผิดไปเป็นคนละคน เก่งกาจจนน่ากลัว พริบตาที่ร่างบางเสียสมาธิ ร่างสูงก็จับแขนเรียวไว้มั่น ฉุดกระชากร่างเพรียวของสายหมอกแสนสวยให้แนบชิด

 

            “อ๊ะ!”

 

            “แพ้แล้วนะ...โรคุโด มุคุโร”เสียงกระซิบคล้ายจะเยาะเย้ยอยู่ในทีทำให้จิตใจที่เคยสงบนิ่งอยู่เสมอปั่นป่วน ดวงตาคู่งามตวัดมองอย่างดื้อรั้น หากก่อนจะได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใดริมฝีปากนุ่มก็ก้มลงทาบทับ

 

            เนิ่นนาน หอมหวาน และตรึงตรา จุมพิตที่แม้เพียงแผ่วเบา หากกลับตอกย้ำบางอย่าง กลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนกลิ่นชาชั้นสูงทำให้คิดอะไรไม่ออก...

 

            “อื้อ!”มุคุโรร้องประท้วงเมื่อรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจ เมฆาแสนเอาแต่ใจจึงจำต้องถอนริมฝีปากอย่างแสนเสียดาย ร่างนุ่มนิ่มพลันทรุดฮวบลงในอ้อมแขน ใบหน้าหวานแดงก่ำ จะด้วยความโกรธหรือความอายก็ตามในความของเขามันช่าง...น่ารัก

 

            หยาดน้ำใสคลอหน่วยในดวงตาสีสวยที่กำลังสั่นระริก อัญมณีต่างสีที่น่าหลงใหล สวย...สูงค่า...งดงาม...แต่ใครเล่าจะเป็นคนที่ได้ครอบครอง?

 

            “ทำ...ทำ...ทำอะไรของคุณน่ะ!?”ในที่สุดร่างบางก็หาเสียงของตัวเองเจอ

 

            นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามแก้มนิ่มลากเรื่อยลงมาจนถึงคางปลายคางมนเชยขึ้นให้ดวงตาสองคู่ได้สบกัน

 

            แม้เมฆากับสายหมอกมิอาจพานพบชิดใกล้ แต่กลับผูกพัน โหยหา...

 

            “คนแพ้ไม่มีสิทธิ์ถาม ถูกไหม?”เสียงเอ่ยกลั้วหัวเราะพร้อมกับรอยยิ้มหวานไม่ได้ทำให้ร่างบางเบาใจลงได้แม้แต่น้อย กลับยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น ร่างบางสั่นน้อยๆ แต่ใบหน้าใสก็ยังคงเชิดขึ้นอย่างหยิ่งผยอง

 

            ช่างน่าเอ็นดู...

 

            “ใครแพ้กัน! ผมยังไม่แพ้เสียหน่อย!!”เสียงหวานๆรั้นๆนั้นก็น่ารัก...

 

            ดวงตาสีนิลเป็นประกายอ่อนโยน   ยามเมื่อเลื่อนปลายนิ้วสัมผัสกับกับเรียวปากบางสวย ดวงตาสองคู่สบกันนิ่งเนิ่นนาน ราวกับจะเค้นหาสิ่งที่ซ่อนอยู่ในใจผ่านทางสายตา

 

            ใบหน้าคมเลื่อนลงต่ำระยะห่างระหว่างทั้งสองก็ลดลงเรื่อยๆ

 

            จนในที่สุด...เรียวปากนุ่มก็ถูกปิดลงอีกครั้ง

 

            “หลงแล้วนะครับ...ในวัฏสังขารที่ไม่จีรัง...ที่คุณเห็น มันก็แค่โครงกระดูกที่ถูกหุ้มด้วยเนื้อหนัง...ภายในร่างกายมนุษย์มันเน่าเฟะยิ่งกว่ากองขยะอีกนะครับ ไม่รู้รึยังไง?”เสียงหวานแผ่วเพียงกระซิบ ดังขึ้นจากที่ไกลแสนไกล แต่เหมือนใกล้เพียงเอื้อมคว้า พริบตานั้นรสชาติหวานหอมที่ตักตวงอยู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นกลิ่นเน่าเหม็นอวบอวล

 

            ฮิบาริผละกายออก เขาจ้องมองภาพนั้นอย่างตระหนก ดวงตาเบิกกว้าง ร่างบางของมุคุโรค่อยๆเน่าเปื่อย...จากสิ่งที่งดงามที่สุด...กำลังจะกลับกลาย...ไปเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงยิ่งกว่าอะไรทั้งมวล แต่ไม่นานนักเมฆาก็กลับคืนสู่ความสงบ

 

            “เป็นภาพลวงตาที่ไม่เลวนี่...”ฮิบาริกระชากข้อมือของร่างบาง เนื้อเปื่อยยุ่ยที่หลุดติดมาไม่ได้ทำให้ร่างสูงแสดงสีหน้าขยะแขยงแต่อย่างใด ใบหน้าคมยังคงปรากฏรอยยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดูอยู่เช่นเดิม

 

            แต่แล้วเสียงของมุคุโรก็ดังขึ้นจากด้านหลัง??

 

            “คุณคิดว่านี่คือภาพลวงตางั้นหรือครับ?”ใช่แล้ว...เสียงหวานใสไพเราะจับใจไม่ได้ออกมาจากร่างตรงหน้า! ฮิบาริหันขวับเห็นร่างเพรียวของผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกยืนอยู่ตรงนั้น

 

            “ถูกต้อง...คุณตกอยู่ในมายาของผมมาตั้งแต่แรก...เคียวยะคุง”พริบตานั้นร่างเน่าเปื่อยในมือของฮิบาริก็พลันสลายกลายเป็นฝุ่นควัน สายลมพัดเพียงวูบเดียวเถ้าฝุ่นเหล่านั้นก็แตกกระจาย ถูกพัดพาไปไม่เหลือร่องรอย

 

            “เพราะผมไม่ยอมคุณง่ายๆแบบนั้นหรอกครับ”ร่างโปร่งของผู้พิทักษ์แห่งเมฆาถูกสวมกอดจากด้านหลัง เสียงที่เคยคิดว่าหวานหูกลับทุ้มนุ่มลงอย่างบอกไม่ถูก

 

            “ผมชอบที่จะเป็นฝ่าย ‘รุก’ มากกว่านะครับ เคียวยะคุง”มุคุโรขบเบาๆที่หูบาง ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก

 

...ผู้ล่า กำลังจะกลายเป็น...ผู้ถูกล่า...

 

            มือเรียวคว้าข้อมือบางมารวบไว้อย่างชำนาญ แม้ไม่ได้สัมผัสแนบแน่น แต่มุคุโรก็รวบร่างโปร่งไว้ในอ้อมกอดไว้อย่างง่ายดาย ฮิบาริดิ้นรนขัดขึ้นอย่างเอาเป็นเอาตายแต่มือเรียวนั้นแทบไม่ต่างจากโซ่เหล็กที่ไม่ว่าจะดิ้นอย่างไรก็ไม่มีวันหลุด

 

            “...ได้เวลาเอาคืนแล้วนะครับ คึหึหึหึ”เสียงหัวเราะเบาๆทำให้เมฆาหนาวเยือกย่างไม่เคยเป็น ใบหน้าติดหวานนั้นก้มลงมาอย่างแช่มช้า ทาบทับบนต้นคอขาวทิ้งรอยจุมพิตแผ่วจางไว้อย่างนุ่มนวล

 

            อยากจะสัมผัสมากกว่านี้...แต่...’วันนี้’ เอาแค่นี้ก่อนแล้วกัน...

 

            มุคุโรคลายอ้อมกออดออกอย่างอ้อยอิ่ง

 

            “เมื่อใดที่ ‘รอย’ จางลง...คงได้พบกันใหม่นะครับ Adiós เมฆาที่น่ารักของผม...”หมอกกระจายลงบดบังวิสัยทัศน์อย่างหนัก มองไม่เห็นแม้ฝ่ามือตอนที่กางอยู่เบื้องหน้า เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่หมอกจะจาง...มุคุโรก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

            เล่ห์กลใด...ก็ไม่พลิกผันยากคาดเดาได้เท่ามายาแห่งหมอก ลวงหลอกให้เข้าใจว่าชนะ เพียงพริบตากลับต้องกลายเป็นผู้ปราชัย...มือเรียวยกขึ้นกุม ’รอย’ ที่อีกฝ่ายว่า จ้องมองอย่างเคียดแค้นกับอากาศว่างเปล่า ก่อนจะเปล่งเสียงตะโกนลั่น!

 

            “ฉันจะขย้ำแกให้ตาย!!!”

 

====================END====================

 

            อุฮิ~ -\\\-~ คุณเคี๊ยววววว~!!! น่าร้ากกก อร๊าง~ ขอนอนตายจมกองเลือดอยู่ตรงนี้แหละค่า มุคุเคะคือสุดยอด แต่คุณฮิเคะสุดยอดกว่า! // เหลือบไปเห็นแม่ยก 1869 ถืออาก้าเดินทำหน้าโหดมาแต่ไกล

            อุ๊ย! เผ่นก่อนล่ะค้าาา เฟี้ยว~