ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 12th, Sky? Fog? The impossible love (2769 / 10069)/END
นัยเนตรสองสีเงยขึ้นมองท้องฟ้าสีครามอย่างโหยหา แขนเรียวเอื้อมขึ้นไปจนสุด ไขว่คว้าบางอย่างที่ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น...
...เหมือนแค่เพียงเอื้อมมือก็จะสัมผัสได้ แต่...ท้องฟ้าอยู่สูงเหลือเกิน ห่างไกล...ห่าง...จนน่าอิจฉา...ริษยาทุกสิ่งที่ได้อยู่ใกล้กับผืนฟ้านั้นยิ่งกว่าเขา...ในหมู่ผู้พิทักษ์...ใยถึงได้มีแต่สายหมอก...ที่ต้องล่องลอยอยู่บนพื้นดิน...มีตัวตนแค่บนพื้นดิน...
อยู่ได้เพียงแค่พื้นดิน...ไม่ควรค่าแม้เพียงท้องนภาจะชายตามอง...
ร่างบางหยุดไขว่คว้าแต่มือเรียวยังยกขึ้นสูง มองผืนฟ้าสดใสผ่านช่องว่างระหว่างปลายนิ้ว
...บางที...ท้องฟ้าต่างหากที่เป็นมายา...มองเห็น...เข้าใจถึงความอ่อนโยน...รับรู้ถึงความกว้างใหญ่...แต่จะไขว่คว้าเท่าไร...ก็สัมผัสไม่ได้เสียที...
ร่างบางยืนอยู่ตรงนั้นอยู่อีกสักพัก มือเรียวก็ลดลงมากอดตัวเอง
“หนาว...”เสียงหวานที่แหบพร่าเอ่ย ก่อนที่จะกอดตัวเองแน่นขึ้นไปอีก ดวงตาหลุบต่ำลงซ่อนหยาดน้ำใสไว้ใต้เปลือกตา...แต่ก็ไม่เป็นผล น้ำตาไหลซึมออกมาก่อนจะไหลผ่านแก้มนวล ไหล่บางสั่นน้อยๆเมื่อพยายามสะกดกลั้นเสียงสะอื้นให้ออกมาแผ่วเบาที่สุด
“ฮึก...วองโกเล่...สึ...ฮึก...สึนะโยชิคุง...อึก...”นามที่แสนโหยหา...ทั้งที่ได้พบกันแล้วแท้ๆ...
“หนาว...หนาวจังเลยครับ...วองโกเล่”พลันนึกถึงอ้อมกอดอบอุ่นและรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วก็ยิ่งเหน็บหนาว...
...ทั้งที่...ที่อยู่ของเขา มีแค่ที่นั่นที่เดียว...
...ทำไม...ทำไม...ทำไมถึงได้ให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไปล่ะครับวองโกเล่...
...คุณเองก็รู้ไม่ใช่หรือ...หากไม่มีท้องฟ้า...ใครจะอยู่ต่อไปได้กัน...
“ร้องไห้ทำไมกันน่ะมุคุโร่จัง...”ความหนาวถูกเป่าปัดด้วยอ้อมแขนแกร่งที่โอบรัดจากเบื้องหลัง ริมฝีปากอุ่นจัดสัมผัสกับต้นคอขาวผ่องอย่างหลงใหล
“ปล่อยผมนะครับ...คุณเบียคุรัน”ร่างบางขืนตัวออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย
“ไม่รู้รึไง เธอแทบจะทำให้ฉันตายทั้งเป็น”อ้อมกอดนั้นกลับมิคลาย...อ้อมแขนแกร่งกระชับให้สองร่างแนบชิด ไล้ริมฝีปากร้อนผ่าวไปตามขมับขาวสูดกลิ่นหอมของสายหมอกแสนสวยเข้าเต็มปอด
“ก็ไม่รู้น่ะสิครับ”มุคุโรตอบอย่างเย็นชา ไร้หัวใจ นั่นเพราะ...
...หัวใจของสายหมอกถูกบดขยี้ด้วยมือคู่นั้น ยังจำได้ดีถึงวันสุดท้ายของท้องฟ้าผู้อ่อนโยน...ไม่มีรอยยิ้ม...แต่ไม่มีน้ำตา...มีแต่ความเสียใจ...เสียใจจนด้านชา หัวใจเจ็บราวถูกเข้มทิ่มแทงนับพันเล่ม แล้วก็ไร้ความรู้สึกอื่นใดมานับแต่นั้น...
มีเพียงความเศร้าที่เหลืออยู่...
บางทีเขาคนนั้นอาจต้องการให้เป็นแบบนี้อยู่แล้วก็ได้...นับแต่วันนั้น...ท้องนภาก็ไม่สดใส...
บางทีอาจรอคอยอยู่แล้วก็ได้...วันที่จะได้ไปหาคนคนนั้น...วันที่จะได้ไปหา...ผู้เป็นที่รักยิ่งกว่าใคร...เจ้าของเพียงคนเดียวที่นภายินดีที่จะหยิบยื่นหัวใจให้โดยมิลังเล...
...ความรักของนภาเป็นของทุกคน แต่มีเพียงรักที่มอบแด่คนคนนั้นเพียงคนเดียวที่ต่างออกไป...มันไม่ใช่รักแบบปกป้อง...แต่เป็นรักที่ต้องการครอบครอง…
...หัวใจของท้องฟ้าสิ้นแล้ว...ท้องฟ้าก็ไม่ขออยู่ต่อไป...ทั้งที่....รู้...รู้ว่าตนเองก็เป็นหัวใจของสายหมอกอีกเช่นกัน...
...คนใจดำ...โหดร้ายที่สุด...ทั้งที่เป็นอย่างนั้นก็ยังจะบอกให้ทุกคนมีชีวิตอยู่ในส่วนของตัวเอง...คนใจดำ...พูดแบบนั้น...ใครจะตายได้ล่ะ...
...เห็นแก่ตัว...
...ทีตัวเองยังเลือกที่จะเข้าหาความตาย...เพื่อไปอยู่กับคนที่เป็นเจ้าของหัวใจ...
...คนอะไรเห็นแก่ตัวที่สุด...
“...ทำไมถึงไม่ฆ่าผม...”ร่างบางเอ่ยถาม...ไม่แน่ใจนักว่าคำถามนั้น...ถามผู้ได้กันแน่...
“...เพราะเธองดงามน่ะสิ...งดงามจนไม่อยากให้ตายอย่างน่าเสียดาย...ชิวิตเธอเป็นของฉัน...เอาไว้เบื่อเมื่อไหร่...ฉันจะปล่อยเธอเป็นอิสระ...ให้ไปอยู่ในท้องฟ้าที่เธอถวิลหานั่นแล้วกัน”เสียงทุ่มนุ่มเอื้ออาทร เหมือนจะให้ความหวัง แต่ร่างบางรู้ดี...
ตราบที่ยังมีลมหายใจ...คนคนนี้จะมิมีวันปล่อยเขาไป
...มุคุโรฝืนยิ้มฝืดเฝื่อน
“งั้นก็เสียใจด้วยนะครับ”
“...ชีวิตที่ดำเนินอยู่นี้ไม่ใช่ชีวิตของผม...หัวใจที่ยังเคลื่อนไหวอยู่...ก็ไม่ใช่ของผมอีกเหมือนกัน...จนตอนนี้...ผมใช้ชีวิตอยู่ในส่วนของเขาคนนั้น มีชีวิตอยู่เพื่อเขา มีตัวตนอยู่เพื่อเขา...”
เสียงหวานแผ่วลงเรื่อยๆ...ริมฝีปากอิ่มเลื่อนไปกระซิบที่ข้างหูของร่างสูง
“ไม่ใช่คุณ...”
เบียคุรันหัวเราะเบาๆหมือนมันเป็นเรื่องน่าขันเสียเหลือเกิน เขาเกลี่ยเส้นผมที่คล้อยลงบดบังใบหน้าหวานอย่างอ่อนโยนแล้วคลี่ยิ้ม
“ใจร้ายจริงนะ...”ชายหนุ่มตัดพ้อ
“แต่เพราะอย่างนี้...เธอถึงได้น่าค้นหา…”ริมฝีปากร่อนผ่าวประทับลงบนต้นคอขาว ขบเม้มสร้างรอยแต้มสีกุหลาบ
“สายหมอกของฉัน...”
THE END
=========================
ดาร์กกันต่อกับ 10069 อุ๊ย ตาย...ขออภัยท่าน niohsamaแต่สงกะสัย เฮียแกจะไวท์ไม่ขึ้นแล้ว กรั๊กๆๆๆ ขอบคุณสำหรับเม้นทุกเม้นนะคะ >w< นั่งอ่านไปยิ้มไป หุหุ เตือนก่อนว่าตอนหน้ามันจะรั่ว ทำใจให้ดีๆไว้นะคะ วางแพลนไว้ว่าจะเป็น 27R แต่อาจจะกลายเป็น R27 ก็ได้ แล้วแต่มือจะพาไป โฮะๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น