ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : First, when the time passes (??x??)
เวลาเปลี่ยนคนได้มากเพียงไหน
...
...อาจจะเปลี่ยนไป...
...เปลี่ยนไปมาก...
...ก็ถึงขนาด...
“อย่ามาเกาะฉันนะเฟ้ย!! เจ้าเอ๋อบ้าเบสบอลนี่!!”เสียงตวาดดังขึ้นจากร่างบางเจ้าของดวงตาสีมรกตและเส้นผมสีควัน เมื่ออ้อมแขนของใครบางคนสวมกอดจากด้านหลัง
“...อะไรกัน โกคุเดระใจร้าย...”เสียงหงอยๆชวนสงสารกระซิบที่ข้างหูทำให้ร่างบางขนลุกซู่
“อี๋~ ไปให้พ้น!!”ร่างบางศอกเข้าใส่ร่างสูงเต็มแรง พออ้อมกอดคลายลงโกคุเดระก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
“อึก...โกคุเดระ เดี๋ยวสิ โกคุเดระ!”ยามาโมโตะฝืนเรียกทั้งที่ยังจุก แต่ดวงตาสีมรกตคู่นั้นก็ไม่หันมาหาเขาแม้แต่นิดเดียว...
...เปลี่ยนจากคนที่ไม่ชอบขี้หน้า...
.................................
พลันดวงคาเรียวสีนิลงามก็เหลือบมองไปยังด้านหลัง...แต่ตอนนี้...
“ฮายาโตะจ๋า~”เสียงหวาน...หวานจนเลี่ยนในความคิดของร่างบางดังขึ้น แล้วก่อนที่จะด่ากลับ ใบหน้าคมก็ก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่ม...เจ้าสองตัวนี้ทำอะไรไม่อายฟ้าอายดิน...
“...อะ...จะ...เจ้าบ้า!!”เสียงด่าแก้เขิน พร้อมกับใบหน้าแดงซ่านเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของยามาโมโตะในกว้างขึ้นทันตา
“คิดถึงนายจังเลย”ชายหนุ่มว่าพลางสวมกอดร่างบางแนบแน่น ซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างโหยหา...มือหนาเริ่มซุกซนลูบไล้ไปตามร่างกายของอีกฝ่าย
เพี้ยะ!!
“อย่ามาเนียน...”มือเล็กตีเข้าเต็มแรงที่มือใหญ่เมื่อร่างสูงเริ่มปลดกระดุมเสื้อร่างบางอย่างชำนาญ
“คิดถึงจะแย่อยู่แล้วน้า...”เสียงทุ้มกระซิบอย่างออดอ้อน
“เรื่องของแก”โกคุเดระว่าเสียงขุ่น คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์
“ฮายะโตะใจร้าย~”
“นั่นมันเรื่องของฉัน!”
“เรื่องของนายเรื่องของฉันมันก็เรื่องเดียวกัน...ก็นายคือทั้งหมดของฉันนี่ ฮายาโตะ...”ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับแย้มรอยยิ้มหวาน
“อี๋~ เสี่ยว ไปให้ไกลเลยนะ”
“เสี่ยวนักก็รักเธอนะจ๊ะ”
“น้ำเน่าสิ้นดี”
“น้ำเน่าแต่ก็ยังเห็นเงาจันทร์ ความรักของเราจะเป็นนิรันด์ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป~”
“ตกลงยังไงฉันก็หนีแกไม่พ้นใช่มั๊ย”
“หุๆ ถูกต้อง เพราะหัวใจนายอยู่ที่ฉัน หัวใจฉันอยู่ที่นาย เราอยู่ไม่ได้ ถ้าขาดกันและกัน”
“หลงตัวเอง! หัวใจฉันอยู่ที่ตัวฉันเฟ้ย! แล้วแกจะเลิกเล่นมุกเสี่ยวๆนี่ได้รึยัง”
“ยัง! บอกแล้วไง เสี่ยวนักก็รักเธอ~”
“บ้า น้ำเน่า ปัญญาอ่อน ประ...อุ๊บ!”ยังไม่ทันที่เสียงบ่นด่าจะจบลงร่างสูงก็ก้มลงจุมพิตร่างบางอีกครั้ง สัมผัสแผ่วเบายาวนานดำเนินไปเรื่อยๆพร้อมกับความเร่าร้อนที่ค่อยๆมากขึ้น จนในที่สุดร่างสูงก็ถอนจุมพิตออก มือแกร่งรั้งใบหน้าหวานที่แดงก่ำมาซบในอ้อมอก
“รักนายนะ ฮายาโตะ...”เสียงกระซิบแผ่วหวานดังขึ้นอีกครั้งที่ข้างหู
“อื้อ...รู้แล้ว...”
“แล้วนายล่ะ?”
“...”เสียงที่แผ่วเบา แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่กลับดังก้องในความรู้สึก จนร่างสูงอดที่จะก้มลงมอบรางวัลให้กับการบอกรักของคนขี้อายอีกครั้งไม่ได้...
...ช่วยระลึกหน่อยสิพวกแก สวนหย่อมวองโกเล่ใช่ที่ที่จะมีพลอดรักกันรึไง?
.
...
...
.............
......
...
.
เปลี่ยนไปมากจริงๆ
.......
...
.
...หรือบางที...
คราวนี้ดวงตาตวัดไปยังอีกทางแล้วก็เห็นร่างบางกำลังนั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว ผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดไว้เพื่อคลายความอบอ้าวในห้องนั้น ดวงตาเรียวหวานสีนิลของผู้ที่อยู่ในห้องกวาดไปทั่วเอกสารในมือ ก่อนที่จะระบายลมหายใจออกอย่างเชื่องช้า
...น่าเบื่อชะมัด...
“เคียวย้า~~”เสียงเรียกนั่นดังขึ้น และเดาได้ทันทีว่าอะไรจะตามมา
ปึ้ก! ทอนฟาคู่ใจถูกยกออกมากันไว้อย่างรวดเร็วทำให้มือกร้านของบอสหนุ่มไม่อาจแตะต้องร่างบางของผู้พิทักษ์แห่งเมฆาคนปัจจุบันได้
“แกจะทำอะไร”เสียงถามเรียบๆทำให้ดีโน่หน้ามุ่ย
“ไม่เจอกันตั้งนานไม่คิดถึงกันมั่งเหรอ?”
“...”ฮิบาริเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“ไม่สักนิด”
“เคียวยะอ่ะ!”
.............................................................
...อาจจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย...
...เมื่อก่อนเป็นยังไงตอนนี้ก็อย่างนั้น...
“คิดอะไรอยู่น่ะรีบอร์น?”จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขัดความคิด เจ้าของชื่อหันมองยังต้นเสียง ทั้งที่ร่างบางอยู่ในชุดสูทสีดำสนิทกลืนไปกับเงาของต้นไม้ใหญ่ที่เจ้าตัวซ่อนอยู่จนแทบมองไม่เห็น ขนาดเจ้าสองตัวที่มาสวีทกันเมื่อครู่ยังไม่มีใครรู้สึกตัวว่าเขามองอยู่ตลอด
แต่...เจ้าหมอนี่ก็รู้อยู่ตลอดแหละนะ ว่าใครไปทำอะไรอยู่ที่ไหน...
“ไม่มีอะไรหรอก...”รีบอร์นว่าพลางดันตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับร่างโปร่งที่นั่งลงข้างๆ
...อาจจะเปลี่ยนจริงๆก็ได้...
ร่างบางคิดก่อนจะหัวเราะเบาๆสร้างความฉงนแก่ผู้มาใหม่เล็กน้อย
“มีอะไรรึเปล่าเนี่ย?”ไม่ทันได้คำตอบรีบอร์นก็เอนกายลงนอนหนุนตักคู่สนทนาก่อนจะแย้มรอยยิ้มหวาน
“เปล่า...ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง...สึนะ...”
...เพราะแม้เเต่...
...ท้องฟ้า...
...ยังเปลี่ยนไปจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม...
...ยังเปลี่ยนไปจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม...
“ปิดอะไรอยู่แบบนี้ต้องลงโทษให้คายความลับออกมาดีมั๊ย...?”สึนะว่ายิ้มๆพร้อมกับเชยคางของร่างบางขึ้น
“อย่ามาทะลึ่ง!”
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น