FIC REBORN The Eyes

ตอนที่ 1 : ยิ น ดี ต้ อ น รั บ : ) 50!

ยิ น ดี ต้ อ น รั บ : )

 

          "เป็นอะไรไป?" เสียงเอ่ยถามของชายหนุ่มดังขึ้นด้วยความเป็นห่วงแต่น้ำเสียงนั้นกลับดูเย็นชากว่าปกติเท่าที่เป็นสายตาของหญิงสาวมองไปยังตรงหน้าก่อนที่จะชักมือกลับเมื่อมือหนาของเขากำลังยื่นเข้ามาจับมือของเธอก่อนที่จะเอามือข้างจับผมปอยของตนเองประทัดเข้าที่หูพร้อมปฏิเสธคนตรงหน้าไปด้วยรอยยิ้มเหมือนเช่นเคยทุกครั้ง   "ป่าวนิไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"

      "งั้นเหรอ...ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจนะเรื่องในวันนี้"เมื่อคนตรงหน้าพูดจบก็ลุกขึ้นออกไปจากร้านทันทีโดยไม่ฟังคำตอบของหญิงสาวปล่อยให้เธอนั่งเงียบๆอยู่เพียงคนเดียว

      ร่างบางหันไปมองด้านนอกกระจกด้วยสายตาอันว่างเปล่าเธอรู้ดีว่าทำไมอีกฝ่ายถึงบอกเลิกตัวเองไม่ใช่เพราะความเบื่อหรืออะไรแต่เป็นเพราะตัวเธอเองที่เป็นสาเหตุทำทุกอย่างพังในทุก ๆ เรื่อง

      และรวมถึงเรื่องครั้งนี้ก็เช่นกัน...

      เธอไม่เคยคิดเลยว่าการคบกันมา5ปีนั้นจะจบลงได้ง่ายๆเพียงแค่เอ่ยปาก

      มันจบลงแล้วสินะ...

     “เฮ้อ”หญิงสาวถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินและออกจากร้านไปเธอเดินไปเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

     เมฆนี่ดีจังเลยนะ...หญิงสาวหยุดเดินและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเธอมองเหล่าก้อนเมฆสีขาวที่ล่องลอยอย่างอิสระหลายต่อหลายครั้งเวลาเธอรู้สึกเหนื่อยเธอมักจะมองไปยังท้องฟ้าและก้อนเมฆสีขาวพวกนั้นและครั้งนี้ก็เช่นกันเธอตอนนี้เธอเหนื่อยสุดๆไปกับชีวิตของตัวเอง

     เธอยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่เดินไปมาแต่แล้วอยู่ ๆ น้ำสีใสก็ไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้างของหญิงสาวเธอรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าทันทีจึงสร้างความสงสัยแก่ผู้พบเห็นเป็นอย่างมากแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้

     แต่สุดท้ายน้ำตานั้นก็ไม่สามารถอดกลั้นเอาไว้ให้อยู่ได้เธอปล่อยมันให้ไหลไปด้วยความรู้สึกเหนื่อย...

     “กลับมาแล้วเหรอเซ”

     

     “ค่ะ กลับมาแล้วค่ะ” ทันทีที่ปิดประตูเสียงเอ่ยถามของผู้เป็นแม่ก็ดังขึ้นในห้องนั่งเล่นจึงทำให้หญิงสาวขานตอบรับไปอย่างเอื่อย ๆ ก่อนที่จะขึ้นห้องไปโดยไม่สนอะไร เมื่อเดินมาถึงห้องของตัวเองแล้วเธอจึงโยนกระเป๋าของตัวเองทิ้งลงข้างเตียงตนเองก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนเตียง

     หญิงสาวนอนมองดูเพดานห้องตัวเองเหมือนทุกทีเวลามีเรื่องให้คิดมากก่อนที่จะลุกขึ้นออกไปยังนอกระเบียงในระหว่างนั้นเธอก็ยังไม่ลืมที่จะหยิบไฟแช็คและกล่องบุหรี่ออกไปด้วย

     เดิมทีเธอเป็นคนไม่สูบบุหรี่เว้นแต่มีเรื่องเครียดเข้ามาเธอถึงจะหยิบมันออกมาสูบอยู่ตรงระเบียง

     หญิงสาวพ่นไอควันของบุหรี่ออกมาอย่างเบื่อหน่ายถ้าเกิดข้างตัวเธอมีพวกเหล้าหรือเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์เธอคงดื่มมันควบคู่กับการสูญอยู่ในห้องแล้งแหงๆแต่เพราะมีคุณแม่ที่ต้องคอยเข้ามาเก็บกวาดในห้องนอนของเธออยู่เป็นประจำจึงทำให้หญิงสาวทำได้เพียงแค่สูบอยู่ข้างนอกเพื่อให้กลิ่นจางไปพลางๆ

     “งี่เง่าชะมัด” เธอสถบขึ้นมาเบาๆก่อนที่จะหันหลังพิงระเบียงและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาลบไรสักอย่างออกไปซึ่งมันเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากพวกรูปภาพคู่ของคนที่พึ่งบอกเลิกเธอไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

     แบบนี้มันดีแล้วสินะ...

     ใช่แบบนี้มันดีกับเจ้าแล้วล่ะเซ...

     เธอคิดในใจเพียงชั่วครู่แต่แล้วอยู่ ๆ ก็มีอีกเสียงดังก้องขึ้นมาจึงทำให้หญิงสาวหันซ้ายหันขวาพยายามมองหาที่มาของเสียงแต่แล้วเธอก็สะดุดตากับลูกไฟดวงหนึ่งจึงทำให้สาวเจ้าขมวดคิ้วเข้าหากันและเพ่งเล็งมองที่ลูกไฟดวงนั้นด้วยความสงสัย

     จะจ้องมองข้าไปถึงเมื่อไรเชียว

     “เชี่ย” เธออุทานออกมาเบาๆเมื่อลูกไฟดวงนั้นพูดขึ้นมา

     ผีหรือไง?...หญิงสาวนึกด้วยความสงสัย

     ผีบ้าบอของเจ้าสิผีอะไรจะโผล่ออกมาตอนกลางวัน...ลูกไฟนั้นเถียงกลับมา

     “นะ...นี่อ่านความคิดกันได้ด้วยหรือไง” เธอเอ่นถามด้วยความกล้าๆกลัวๆก่อนที่จะเขยิบถอยห่างจากลูกไฟดวงนั้นทีละนิดๆ

     ใช่ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่เซ

     หญิงสาวมองอย่างไม่เชื่อสายตาของตนเองเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องและล็อคประตูทันทีโดยปล่อยให้ดวงไฟอยู่ข้างนอกไปแต่ถึงอย่างนั้นดวงไฟดวงนั้นกลับเข้ามาในห้องของเธอได้พร้อมกับถามเธอ

     เจ้าจะหนีข้าไปไหนหรือเซนิต

        “กรี๊ด!!” หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจก็เมื่อกี้เธอหนีมันเข้ามาในห้องและล็อคประตูนี่หน่าแล้วไม่อยู่ ๆ ถึงโผล่เข้ามาในห้องของเธอได้!

        แบบนี้ไม่ใช่ดวงไฟธรรมดาๆแล้ว!

        “คะ...คุณเป็นใคร! ต้องการอะไร! เดี๋ยววันพรุ่งนี้ฉันจะทำบุญไปให้นะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความกลัวเล็กน้อยแต่เหมือนดวงไฟนั้นจะขยับเข้าใกล้เธอมากขึ้นจึงทำให้เธอถอยห่างอีกแต่ก็ถอยไม่ได้มากสักเท่าไรเนื่องจากแผ่นหลังของเธอนั้นติดกับประตูกระจกแล้ว

     ข้าไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้นเซ...ดวงไฟตอบก่อนที่จะเว้นประโยคพูด แต่ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วย

     “ช่วยอะไรไม่สิ...ก่อนอื่นคุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย

     ก็แน่ล่ะอยู่ ๆ ก็พูดชื่อของเธออกมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย

     เรื่องนั้น...ถ้าข้าเล่าให้ฟังเจ้าก็คงไม่เชื่อ

        ก็แหงล่ะ!ใครมันจะไปเชื่อภูติผีวิณญาณกันล่ะ! และแค่มาแบบปกติก็จะกรี๊ดแตกแล้วนี่ยังจะเผยรูปร่างที่แท้จริงอีกเหรอ!

     แต่แล้วดวงไฟนั้นอยู่ ๆ ก็เผยรูปร่างที่แท้จริงให้เห็นร่างออกมาจึงทำให้หญิงสาวแทบจะกรี๊ดดังลั่นโดยทันทีถ้าเกินไม่รู้สึกเอะใจอะไรบางอย่าง

     รูปร่างที่แท้จริงของดวงไฟดวงนั้นกลับกลายเป็นหญิงสาวประมาณวัย24ปีไม่เด็กไม่แก่เกินไปผมสีเงินยาวสลวยใบหน้าอ่อนนุ่มดูรวมๆแล้วถือว่าเป็นคนที่สวยมากคนหนึ่งเลยทีเดียวโดยเฉพาะท่าทางที่เหมือนลูกสาวขุนนางชั้นสูงนั้นก็ถือว่าเป็นผู้หญิงในอุดมคติของใครหลายคนเลยก็ว่าได้

     

     แล้วยิ่งตอนที่หญิงสาวเผยให้เห็นดวงตาสีอัญมณีใสนั้นแล้วด้วย...มันดูเหมือนกับเธอมากเลยทีเดียวแต่คนตรงหน้ากลับดูมีชีวิตชีวามากกว่าใบหน้าเศร้าหมองของเธอ

     ใช่ดวงตาคู่นั้นเหมือนกับเธอมากเลยทีเดียว

     ตามที่ข้าบอกค่าชื่อ เรนิต้า ข้าเป็นบรรพบุรุษของเจ้าเซนิต

     “...” หญิงสาวเงียบที่จริงเธอก็เชื่อแล้วล่ะแค่เห็นดวงตาคู่นั้น “ว่าแต่คุณบรรพบุรุษคุณมาหาดิฉันมีธุอันใดหรือเจ้าคะ”เซนิตนั้นเอ่ยถามเรนิต้าด้วยน้ำเสียงดูกวนๆแต่หญิงสาวที่โดนกวนนั้นภายในใจอยากจะตอบหน้ากลับหงายมากแค่ไหนแต่ก็เก็บความรู้สึกเอาไว้ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเรียบออกมา

     ข้ามีเรื่องอยากจะให้เจ้าช่วย

     “ช่วย? ช่วยอะไรเหรอคะ?” เซนิตเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความสงสัย

     เรื่องนั้นเจ้าไม่จำเป็นจะต้องรู้

     “หา? ถ้าไม่บอกแล้วฉันจะช่วยคุณได้ยังไง” เธอร้องเสียงหลงทันทีที่ได้ยินคำตอบจากฝ่ายแต่แล้วอยู่ ๆ เธอก็เกิดอากาศหน้ามืดขึ้นมาทันทีจึงเซล้มลงไปนอนกับพื้นแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังถามอีกฝ่ายอยู่ดี

     “นี่คุณทำอะไรกับฉัน”

     ขอโทษด้วยนะเซแต่เรื่องนี้มันสำคัญกับข้าจริง ๆ ข้าหวังว่าเจ้าจะเปลี่ยนทุกอย่างได้เพราะข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้า

     เซนิต้า บารีเน่

     นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เธอได้ยินเสียงของหญิงสาวก่อนที่สติจะได้หลุดหายไปในที่สุด

---------------------------------------------------------------50%-------------------------------------------------------------------

     ดวงตาสีฟ้าอัญมณีใส    

     ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่ม

     แก้มสีแดงระรื่น

     ผมสีชมพูเปล่งประกาย

     แต่ใบหน้าของเธอนั้นกลับเศร้าหมองอย่างแปลกประหลาด

     ถ้าเธอมีรอยยิ้มที่สดใสถือว่าเธอเป็นหญิงสาวที่สวยมากคนหนึ่งเลยก็ว่าได้

     “เจ้าเป็นใคร” ชายหนุ่มเอ่ยปากถามเธอ

     “เป็นคนสวยค่ะทางนี้ต่างหากที่ต้องถามว่าพวกคุณเป็นใคร” เธอตอบและขมวดคิ้วเข้าหากันมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยปากพูดออกไปเล็กน้อย “ก่อนที่จะถามชื่อของสุภาพสตรีพวกคุณควรบอกชื่อของตัวเองก่อนนะ :)” หญิงสาวยิ้ม

     “..(บท)..”

     “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อ เซนิต”

     ใช่ เซนิต คือชื่อของเธอ...

     ชื่อของหญิงสวนิรนามที่กำลังจะเปลี่ยนโชคชะตาของพวกเขา :)

น้ำย่อย

T
B