ฆาตกรรมหรรษา

มีเด็กกลุ่มหนึ่งเป็นเพื่อนสนิทกัน เรียนอยู่ชั้นปีที่4 มหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะไบรท์และเกมอยู่คณะวิทยาศาสตร์
การแพทย์ด้วยกัน ส่วนที่เหลือก็แยกตามคณะออกไป ทั้งสองต้องทำโปรเจกต์จบ จึงตัดสินใจช่วยกันคิด
“ นี่แก โปรเจกต์จบท าอะไรกันดี “ ไบรท์ถามด้วยความกังวล
“ อืมมม ขอคิดดูก่อน ” เกมกล่าว
“ ... “
“ อ๋อ นึกออกแล้ว ช่วงนี้มหาลัยเรามีโรคระบาด ทำยารักษากันเถอะ “ น้ำเสียงภูมิใจ
“ จริงด้วย ได้ๆๆ “ ตาลุกวาว
ทั้งสองช่วยกันทดลองทำจนเสร็จ แต่ติดปัญหาตรงที่จะต้องทดลองกับคนจริงๆ แต่ไม่มีใครมาเป็นคนทดลองให้
“ แก ไม่มีใครมาเป็นคนทดลองให้เลยอ่ะ “ สีหน้าเศร้า
“ เอางี้มั้ย เดี๋ยวเราเป็นคนลองให้ “ ไบรท์พูดขึ้นหลังจากเห็นเกมมีสีหน้าที่เศร้าไป
“ จะดีหรอ “ ถามเพื่อความแน่ใจ
“ ดีสิ ลองเลยๆๆ “ น้ำเสียงเชิญชวน
เกมก็ได้ลองฉีดยานั้นให้ไบรท์
“ เห็นมั้ย ไม่เห็นเป็นอะไรซะหน่อย “ ไม่นานหน้าไบรท์เริ่มซีด แขนขาเริ่มอ่อนแรง และล้มลงไป
“ ไบรท์ๆๆๆ “ เกมเรียกไบรท์ที่นอนแน่นิ่งอยู่
เกมเขย่าตัวไบรท์แล้วเริ่มกังวล เขาจึงเก็บของและวิ่งหนีไป ไม่นานนัก ก็มีข่าวออกมาว่าไบรท์เสียชีวิต เพื่อนๆก็ได้ไป
แสดงความเสียใจที่งานศพ และได้นั่งคุยกัน
“ ผลตรวจออกแล้ว เหมือนไบรท์โดนฉีดสารอะไรสักอย่าง น่าจะต้องเป็นคนที่ฉลาดๆทำ “ พอลพูดด้วยน้ำเสียงที่สงสัย
“ เกมรึเปล่า เพราะทำแลปด้วยกันหนิ 5555 “ ตาลพูดออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไร
“ เป็นไปได้ๆ 5555 “ กัสพูดสมทบ
ทุกคนหัวเราะกัน ส่วนเกมก็ขำกลบเกลื่อนความกังวล
ตกดึก ไบรท์มาเข้าฝันเกม ว่าจะทำอย่างไรต่อ แต่เกมได้แต่คิดในใจว่าจะต้องฆ่าทุกคน จึงหยิบเข็มและวิ่งออกไป
เป็นเวลาเดียวกับที่ตาลเดินสลึมสลือออกมาจากห้องพอดี เกมจึงฉีดยานั้นใส่ตาลแล้ววิ่งกลับเข้าห้องตัวเองไป
เช้าของวันถัดไป กัสเห็นว่าตาลหายไป ทุกคนเริ่มกลัวว่าต้องเป็นคนใกล้ตัวแน่ๆ เกมก็ขอตัวออกไปคุยกับพอล “
พอลเราว่าเป็นกัสแน่เลย เพราะกัสนอนห้องเดียวกับตาล
“ เราก็ว่างั้น “ พอลตอบกลับอย่างเห็นด้วย
คืนถัดมานั้น เกมเริ่มรู้สึกเครียดมากกว่าเดิมจึงคิดที่จะฆ่าทุกคนให้หมดภายในคืนนี้ เกมเลยเดินไปที่ห้องของกัส
และฆ่ากัส
“ เหลือคนเดียวแล้วสินะ “ เกมพูด พร้อมถอนหายใจและหันไปเห็นพอล
“... “ พอลที่เห็นเหตุการณ์ มีสีหน้าเศร้าลง และนั่งร้องไห้
“ ขอโทษนะ “ เกมได้ฆ่าพอล และนั่งร้องไห้
เกมนั่งร้องไห้อยู่นาน
“ แปะ แปะ แปะ ” เสียงปรบมือดังขึ้น
เกมเงยหน้าขึ้นมาเจอตาลยืนปรบมือพร้อมสแยะยิ้ม
“ เก่งหนิ ฆ่าเพื่อนเราได้ทุกคนเลย“ เขาเดินเข้ามาแล้วพูด
“ ห้ะ แกอยู่นี่ได้ยังไง ทำไมยังไม่ตาย แกเป็นผีหรอ “ เกมสงสัย
“ ไม่ เป็นคนนี่แหละ “ ตาลตอบกลับนิ่งๆ
“ แล้วทำไมถึงยังไม่ตายหล่ะ ” เอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“ จะตายได้ยังไงหล่ะ ก็ยาที่เธอฉีดมา ฉันมียารักษา “ พูดเย้ยเกม
“ ห้ะ มีได้ไง แล้วทำไมฉันถึงคิดสูตรไม่ได้ ” เหม่อลอย
“ ที่คิดได้ เพราะฉันนี่แหละเป็นคนปล่อยเชื้อ ” สีหน้าโรคจิต
“ ห้ะเทอเองหรอ ฉันไม่เข้าใจ เทอจะทำไปทำไม “ ยังคงสงสัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น
—-5ปีที่แล้ว—-
ตาลแอบชอบไบรท์มานาน และวันนี้ตาลกำลังจะไปสารภาพรักกับไบรท์กลางโรงอาหาร
“ ไบรท์ “ ตาลเรียกไบรท์ที่นั่งอยู่
“ ว่าไงตาล ” ไบรท์ตอบ
“ คือเรา แอบชอบเธอมานานแล้วอะ เป็นแฟนกันมั้ย ” ตาลพูดด้วยเสียงที่สั่น เพราะความตื่นตระหนก และกังวล
“ ขอโทษนะ เราไม่ได้ชอบเธออ่ะ “ ไบรท์พูดขึ้นและหลบหน้า
ทุกคนที่อยู่ในโรงอาหารหยุดทุกอย่างที่ทำอยู่และขำเยาะเย้ยตาล ทำให้ตาลทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องไห้ออกไป
—-ปัจจุบัน—-
”ฉันขอโทษ ผิดไปแล้วจริงๆ ขอโทษ “ เกมร้องไห้หนัก
“ ขอโทษตอนนี้แล้วมันจะไปได้อะไรล่ะ “ สีหน้าแววตาที่เรียบนิ่ง ไร้ความรู้สึก
ตาลได้เดินเข้าไปฆ่าเกมในที่สุด เขายืนมองศพเพื่อนทุกคนของตนเองและขำสะใจออกมา สักพักก็ได้ยินเสียง
โทรศัพท์ดังขึ้น
ตาลตื่นขึ้นจากฝันด้วยท่าทีตกใจ และรับโทรศัพท์ๆ
“ ตาลๆๆๆๆ มาทำโปรเจกต์จบกับเรากับไบรท์กันเถอะ “ เกมโทรมาหาเขา
——The End——