ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เพลย์บอยสุดเฮี้ยว /กับ /สาวเปรี้ยวตัวแสบ

    ลำดับตอนที่ #1 : (TToTT)/เริ่มต้นได้ซึ้งสุดๆ/(TToTT)

    • อัปเดตล่าสุด 21 มี.ค. 49


                    "เจ็บมากก........มากกกก..ไม่รู้จะเจ็บ...ไปถึงเมื่อไรปวดร้าวมันเป็นยังไง...ซึ้งแล้วซึ้งใจจริง...." 

                    โอ๊ย...หมาที่ไหนหอนแต่เช้าเนี่ย..แล้วอะไรนี่ข้าวของกระจัดกระจายเต็มบ้าน..โอย..พึ่งจัดเสร็จ

                     "โอ๊ย....อีกิ๊ฟแหกปากร้องเพลงอะไรของแก...นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วทำไมไม่เกรงใจชาวบ้านเค้ามั้ง...ห๊า..."

                     "กรี๊ด.....อีกิ๊ฟรู้แล้วว่าเจ็บแต่ฉันเจ็บแกวหูโว๊ยปวดด้วย..ซึ้งมากด้วยไปเรียนร้องเพลงกับครูอ้วนนู้นไป"ฉันลงทุนทั้งกรี๊ดทั้งตัดกนอย่างสุดเสียง แล้วมันก็หยุดหันมาฟังฉัน

                     "แล้วแกทำอะไรกับบ้านช้านนนน...เก็บเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้เพื่อนเลว" 
            
                     ฉันเดินกลับขึ้นมานอนท่าทางมันจะบ้าขึ้นทุกวัน..ลุกขึ้นมาร้องคาราโอเกะตั้งแต่ตีห้า ไหนๆก็ไม่ได้หลับแล้วแนะนำตัวเลยล่ะกัน ฉัน อมราวดี หรือ แองจี้ นักศึกษามหาวิทยลัยหากจากคำว่าเฟชรชี่มา365วัน เรียกง่ายๆว่าอยู่ปี2 อายุก็เฉียดๆ20 คือ19 เป็นลูกครึ่งนางฟ้า-มนุษย์ ล้อเล่นแต่เป็นความจริง ไทย-จีน-อังกฤษ ไม่แน่ใจว่ามาจากไหนบ้างแต่คนเขียนสั่งมา
    พ่อครึ่งไทย-อังกฤษ แม่ครึ่งไทย-จีน ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวเกือบๆเอว ตาสีดำ สูง170 ซ.ม.ไม่ต้องอธิบายมากคำเดียวสั้นๆง่ายๆคือ..สวย..พ่อกับแม่ไม่มี..มีแต่แด๊ดดี้กับม่ามี้..ซึ่งพวกท่านเป็นทูตอยู่ที่อังกฤษเลยส่งฉันมาเรียนที่เมืองไทยกับป้า..ส่วนป้าเป็นแอร์ฯลุงเป็นเจ้าของสายการบินอาชีพเข้ากาน..เข้ากัน
    เลยไม่มีใครอยู่บ้าน..ส่วนใหญ่ไอ้กิ๊ฟซึ่งเป็นลูกของน้าจะมาค้างด้วย แต่วันนี้สงสัยอากาศที่เมืองไทยจะร้อนเป็นพิเศษอาการมันถึงกำเริบมากขนาดนี้

                    ปังๆๆๆๆๆๆ..ไม่ได้เล่นปังย่าแต่มีคนทุบประตูห้องฉัน

                    "ไอ้นางฟ้าตกสวรรค์ลงมาจุติ...ไอ้จี้..ไอ้คุณอมราวดี..ลูกลุงอเล็กซ์ป้าวลัย...ไอ้ญาติรักแองจี้..."สรุปมันเรียกหรือจะรายงาน มายโพรฟารย์ ฉันกันแน่เนี่ย

                   "เรียกหาพระบิดรมารดาแกหรอ"ฉันเปิดประตูไปกลิ่นเหล้าหอมฉุย..เอ้ย..คลุ้งเต็มตัวมันเลย

                   "แกไปทำอะไรมาเนี่ย...ตกถังมักเบียร์หรือไง.."

                   "แกจ๋า....ช้านนนนหิวววทำข้าวให้กินหน่อย"ดูมันพูดเข้าเห็นกูเป็นแม่บ้านหรอไงเนี่ย..

                   "เห็นฉันเป็นป้าสร้อยหรือไง"ฉันพูดถึงแม่บ้านที่ลาพักร้อน2อาทิตย์แล้วคนร้อนแทนก็คือฉัน

                   "เปล่าๆๆ...ป้าส้อยกลับบ้านแกไม่เหมือนป้าสร้อยซักหน่อยย"เดี๋ยวถึบตกบันไดเลย

                  "แกก็ทำเองดิคหกรรมก็เรียนมา"

                 "แกจะไม่ได้หรอตอนปีหนึ่งคาบอาจราย์วัลยาช้านนนนทำห้องคหกรรมไฟไหม้พอ...อาจารย์เลยให้ช้านนนนไปช่วยภารโรงขัดส้วม"เออ...จริงดิตอนปีหนึ่งคาบแรกที่เรียนคหกรรมไอ้กิ๊ฟดันทำอีท่าไหนไม่รู้เกือบเผาโรงเรียน..อาจารย์เลยเปลี่ยนห้องสอนไปสอนในห้องครัวของปีสองแล้วห้ามไม่ให้มันเข้าเรียนโดยให้มันไปช่วยภารโรงล้างห้องน้ำอาจารย์ถึงให้มันสอบผ่าน

                "ทำให้ก็ได้ว่ะแต่แกต้องเล่าให้ฉันฟังนะว่าเกิดอะไรขึ้นแกถึงมอมเหมือนหมาขนาดเนี่ย"

                "เออ..."ฉันเดินนำมันลงมาที่ห้องครัว

                "จะกินอะไร."

                "แล้วแต่เพื่อนจะอำนวยจ้ะ"

                "งั้น..เอาเพ็ทดีกรีของไอ้ลูกบอลไปกินแล้วกัน"ฉันพูดถึงหมาน้อยพันธุ์ เยอรมันฯของขวัญสุดที่รักที่คุณพ่อซื้อให้ซึ่งตอนนี้มันวิ่งเล่นอยู่ที่สนามหน้าบ้าน

               "มาม่าพักก็ได้จ้า.."พอฉันวางจานลงบนโต๊ะก็ถามมันทันที
            
               "แกบอกมาดิว่าไปทำอะไรมา"

               "ช้านนน..ยังไม่ได้รับปากว่าจะเล่าให้แกฟังเลยนะ"อ้าว..ไอ้...ฉันดึงจานคืนมา
       
               "งั้นก็ไม่ต้องกิน"

               "โถๆ..สุดที่ร้ากกเอามาเหอะ..เล่าแล้ว"มันดึงจานกลับไปกินต่อ

               "แกจำพี่บอลได้ป่ะ"

               "บอลภารดรหรือไอ้ลูกบอลหน้าบ้านอ่ะ"

               "ไอ้บ้าช้านนนนหมายถึงพี่บอลแฟนช้านนน"

               "หนังเรื่องแฟนฉันมีตัวละครชื่อบอลด้วยหรอ"

               "อีบ้า...พี่บอลปีสามที่เป็นแฟนกับช้านนอ่ะ..จำได้ป่ะ"

               "จำได้ไอ้คนที่หน้าตาหล่อหน่อยๆๆชอบจีบผู้หญิงไปวันๆจำได้..บอกแต่แรกดก็สิ้นเรื่อง"

               "แกอ่ะ..ฉลาดน้อยเอง..แต่มันฟังดูทะแม่งๆนะช่างเหอะ...มันไปติดน้องหน้าใสเฟชรชี่ซะด้วยนะแก"

               "ปล่อยมันไปแหละดีแล้วมันไม่หน้าโง่อยู่กับแกตั้ง2ปี"

               "ไอ้เพื่อนบ้า."

               "ญาติเว้ยไม่ใช่เพื่อน"
             
               "ไอ้....."แล้วมันก็นั่งร้องเพลงต่อโอ๊ยชีวิต

               "เพื่อฉลอง..เอ้ย..เพื่อปลอบใจเดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าวเซ็นทรัล"

               "จริงอ่ะ...ไปแต่งตัวเลยนะ"แล้วมันก็วิ่งขึ้นไปบนห้องเซ็นทรัลมันเปิด10 โมงนี่มันเพิ่ง6โมงเอง โอ๊ยญาตฺกูสุดจะทน....
    %%%%%%%%%%%%%%%%%

    เมื่อเช้าพิมพ์เสร็จแล้วเครื่องเจ๋ง..

    ยังไงก็คอมเม้นมาแล้วกันนะค่ะ แล้วคืนนี้จะมาอัพให้นะค่ะ






                    


                   


                          
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×